Οι εγκλωβισμένοι της Ηγουμενίτσας - 400παράτυποι μετανάστες προσπαθούν να αποδράσουν μέσω της πύλης της Ελλάδας

Οι εγκλωβισμένοι της Ηγουμενίτσας- 400 ΠΑΡΑΤΥΠΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τoν Απρίλιο του 2009 ο Κούρδος Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από λιμενικούς στην Ηγουμενίτσα. Τον Ιούνιο του 2009 ένα 16χρονο παιδί, ο Αχμέτ Αμπασαλί από το Αφγανιστάν, σκοτώθηκε όταν πήδηξε από φορτηγό το οποίο βρισκόταν εν κινήσει. Είχε κάνει λάθος: το φορτηγό όπου είχε κρυφτεί, δεν θα επιβιβαζόταν στο πλοίο για Ιταλία. Την περασμένη εβδομάδα, ένας 30χρονος Σουδανός ο Αχμέτ Φάσα σκοτώθηκε κατά την απόπειρά του να πιαστεί από ένα φορτηγό που περνούσε κάτω από τη γέφυρα της Εγνατίας. Όλοι τους λαθρομετανάστες (ή καλύτερα, παράτυποι μετανάστες, σύμφωνα με τον όρο των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων), οι οποίοι είχαν την ατυχία να ακουστεί η φωνή τους μόνο με τον θάνατό τους. Όλοι τους επέστρεψαν στην πατρίδα τους, από κει που ξεκίνησαν το «ταξίδι» τους, μέσα σε ένα φέρετρο.Κι οι ζωντανοί; Αυτοί παραμένουν εκεί, στην Ηγουμενίτσα. Ξετρυπώνουν από τα παλιά εργοστάσια και τις παλιές αποθήκες μέσα στις αγροικίες του Λαδοχωρίου και από τον πρόχειρο καταυλισμού στο βουνό δίπλα από το λιμάνι και τρέχουν να προλάβουν τα δρομολόγια των πλοίων. Σκαρφαλώνουν στη γέφυρα πάνω από την Εγνατία οδό και πιάνουν θέση για να πηδήξουν στην νταλίκα που θα περάσει από κάτω. Κάποιοι άλλοι πάλι, αποφασίζουν σήμερα να μην τολμήσουν, ίσως δεν έχουν όρεξη, ίσως έχουν ένα κακό προαίσθημα, ίσως απλώς πεινάνε και δεν έχουν δυνάμεις. Κάθονται απλώς στο βουνό, στο παρατηρητήριό τους, και κοιτάνε τα πλοία να σαλπάρουν προς την Ιταλία, προς το όνειρό τους.Ο Αχμούντ είναι ένας από αυτούς. Επί τρεις ημέρες στη σειρά, από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 12.30 το βράδυ, προσπαθούσε να πετύχει το κατάλληλο σάλτο.Γύρω στη 1 με 1.30 γυρνούσε στον καταυλισμό και με λίγη κουβέντα και λίγο ποτό περνούσε η ώρα......... «Σήμερα κοιμήθηκα μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Σήμερα δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω. Κουράστηκα» μας λέει με σπαστά αγγλικά με τα σημάδια από τις πτώσεις ορατά σε χέρια και πρόσωπο, και φεύγει για να βρει φαγητό. Άλλες φορές ψάχνει στα σκουπίδια, άλλες φορές κάνει επιδρομή σε κήπους, ενώ υπάρχουν και φορές που βασίζεται στην ευσπλαχνία των κατοίκων. Αυτό που ορίζει την καθημερινότητά του είναι τα δρομολόγια των πλοίων και μόνο. Βρίσκεται στην Ηγουμενίτσα εδώ και έναν χρόνο –κάπου κάπου έχει βρει κάποιες δουλίτσες. Θεωρείται από τους παλιούς. Οι νεοαφιχθέντες τον συμβουλεύονται για τα κατατόπια. Μία εβδομάδα μετά την επίσκεψή μας, ο Αχμούντ θα βρισκόταν ακόμα στην Ηγουμενίτσα, να παλεύει με το κρύο. Αυτός και άλλοι 400 λαθρομετανάστες, ο πληθυσμός των οποίων συνεχώς ανανεώνεται. Το κρύο τούς έκανε πιο τολμηρούς. Το μόνο που θέλουν είναι να φύγουν από τη χώρα. Προορισμός τους κάποια βορειοευρωπαϊκή χώρα. Οτιδήποτε μακριά από το Σουδάν, την Ερυθραία, την Αιθιοπία, το Μαρόκο, την Αλγερία, το Αφγανιστάν. Οτιδήποτε εκτός από την Ελλάδα. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να μείνουν στη χώρα μας, γι’ αυτούς είναι η χώρα-τράνσιτ και όχι η χώρα-προορισμός. Είναι όμως εγκλωβισμένοι στην Ηγουμενίτσα. Εγκλωβισμένη είναι όμως και η τοπική κοινωνία που κι αυτή θέλει το ίδιο πράγμα: να φύγουν οι παράτυποι μετανάστες. Μια τοπική κοινωνία, μια μικρή πόλη που βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο, πρωτοφανές γι’ αυτήν, πρόβλημα το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί και το οποίο πολλές φορές δεν μπορεί να κατανοήσει καν. Πρόσφατα, ένας κάτοικος άνοιξε πυρ κατά ομάδας μεταναστών, τραυματίζοντας σοβαρά τον έναν. Αργά ή γρήγορα, η βία ως απάντηση στο ξένο θα ερχόταν –ήταν θέμα χρόνου. Και η πολιτεία δεν κατάφερε να την προλάβει.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ 29ΧΡΟΝΟΥ ΙΜΠΡΑΧΙΜ
Από την Ερυθραία στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας
Τον Νάζαρ δεν τον συναντήσαμε ποτέ. Την πρώτη φορά, έγινε κακή συνεννόηση για τον τόπο του ραντεβού. Τη δεύτερη φορά που το προσπαθήσαμε, ατυχήσαμε (αλλά ευτύχησε ο Ναζάρ). Μετά από 2 ½ χρόνια παραμονής στην Ηγουμενίτσα, από τους πιο παλιούς του καταυλισμού, κατάφερε να κρυφτεί σε κάποια νταλίκα και να δραπετεύσει στην Ιταλία, κι από εκεί… άγνωστη η τύχη του. Πίσω του μένουν δεκάδες άλλοι που ακόμα ελπίζουν. Ένας από αυτούς είναι ο 29χρονος Ιμπραχίμ από την Ερυθραία. Στην Ηγουμενίτσα βρίσκεται εδώ και επτά μήνες. Σε ελληνικό έδαφος πάτησε πριν από έναν χρόνο. Για να φτάσει από την Ερυθραία στη Μυτιλήνη έκανε 37 ημέρες. Το «ταξίδι» του ξεκίνησε στην ουσία από το Σουδάν –τη βάση των ταξιδίων-απόδρασης, όπως δείχνουν τα πράγματα. Από κει πήρε το αεροπλάνο για την Τουρκία. «Παλιότερα υπήρχε και ο δρόμος μέσω Λιβύης για να φτάσει κάποιος στην Ιταλία. Τώρα πια Ιταλία και Λιβύη έχουν κλείσει τον δρόμο μετά από συμφωνία» μας λέει. Κι από την Τουρκία στη Μυτιλήνη σε μια μικρή βάρκα με άλλους έξι. Κι όλο αυτό το «ταξίδι» κόστισε 1300 δολάρια. «Στη Μυτιλήνη όπου με συνέλαβαν και με κράτησαν στα κρατητήρια, μου έδωσαν ένα λευκό χαρτί και με άφησαν να φύγω. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για ένα χαρτί στο οποίο έγραφε ότι έχω προθεσμία 30 ημέρες για να φύγω από τη χώρα» μας λέει σε πολύ καλά αγγλικά, όντας μορφωμένος και με πανεπιστημιακές σπουδές. Πολύ νωρίς κατάλαβε ότι αυτό το χαρτί δεν σημαίνει στην ουσία τίποτα. Και να τον ξανασυλλάβουν, το ίδιο χαρτί θα του δώσουν. Στην Ηγουμενίτσα κατέληξε αφού πέρασε από Αθήνα και μετά από τα Φιλιατρά της Πελοποννήσου. «Πήγα εκεί και δούλευα όλη μέρα σε αγροτικές δουλειές για πέντε μήνες. 150 ευρώ τον μήνα έπαιρνα». Η δουλειά τελείωσε (μαζί με αυτή και η εκμετάλλευση) και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε άλλη χώρα. Ο Ιμπραχίμ αποτελεί μια από τις εξαιρέσεις. Η Ελλάδα αποτελούσε επιλογή του. Εδώ ήθελε να έρθει. «Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα εδώ για δουλειά. Περίμενα ότι θα ήταν καλύτερα» λέει και κάπου κάπου ρισκάρει κι αυτός τη ζωή του για να κρυφτεί σε μια νταλίκα. Στην Ηγουμενίτσα είδε μερικούς ντόπιους να τους βοηθούν –να τους δίνουν τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες-, αλλά και το αντίθετο. «Δεν μας επιτρέπουν να αγοράσουμε πράγματα από το σούπερ μάρκετ.Έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε, τους τα δείχνουμε, αλλά παρόλα αυτά αρνούνται να μας εξυπηρετήσουν» τονίζει. Ακόμα κι έτσι, θεωρεί τα πράγματα πολύ καλύτερα από ό,τι στην Ερυθραία, παρόλο που άφησε πίσω του γονείς και αδέλφια. «Δεν ξέρετε πόσο δύσκολα είναι να ζει κανείς επί πολλά χρόνια σε έναν τόπο με έναν δικτάτορα, όπου δεν υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αλλά ούτε και εργασία».

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ - http://perdika-thesprotias.blogspot.com/
http://perdika-thesprotias.blogspot.com/2010/12/400.html