48χρονη πέθανε στο Μαργαρίτι γιατί δεν λειτουργούσε το Κ.Υ.

Ένα ακόμη έγκλημα των Τσίπρα, Ξανθού και Πολάκη...

Που υπακουουν τυφλα στους αλητες κατοχικους ευρωενωσιτες τοκογλυφους, και εχουν γινει ενα με τους ακροδεξιους, σαν το Κουλη...

Λίγες μόλις εβδομάδες μετά τον θάνατο του 42χρονου καθηγητή γιατί ήταν κλειστό το Κέντρο Υγείας στα Καμένα Βούρλα, 48χρονη μητέρα δύο ανήλικων παιδιών έχασε τη ζωή της εξαιτίας του ότι, λόγω έλλειψης γιατρών, το Κέντρο Υγείας στο Μαργαρίτι Θεσπρωτίας εκείνη την ώρα δεν λειτουργούσε. Επιπλέον, δεν υπήρχε ασθενοφόρο για την έγκαιρη μεταφορά της σε άλλο κοντινό Κέντρο Υγείας ή στο νοσοκομείο της Πρέβεζας.
Τον θάνατο 48χρονης στη Θεσπρωτία φέρνει στο φως η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ).
Όπως αναφέρει, τη Δευτέρα 27 Αυγούστου, στις 10 το βράδυ, η γυναίκα έχασε τη ζωή της. Προηγουμένως αισθάνθηκε αδιαθεσία στο σπίτι της, το οποίο βρίσκεται 50 μέτρα από το Κέντρο Υγείας Μαργαριτίου Θεσπρωτίας. «Το Κέντρο Υγείας, λόγω έλλειψης ιατρών, εκείνη την ημέρα έκλεισε στις 3 το μεσημέρι. Δεν διαθέτει ασθενοφόρο».
Σύμφωνα με την Ομοσπονδία, «οι γιατροί του Κέντρου Υγείας είναι πεπεισμένοι ότι πιθανότατα θα έσωζαν τη γυναίκα εάν το Κέντρο Υγείας ήταν ανοικτό, καθώς ήταν γνωστό το ιστορικό της. Κλήθηκε ασθενοφόρο από το Κέντρο Υγείας Ηγουμενίτσας. Σε περισσότερο από μία ώρα διεκομίσθη στο ΤΕΠ του Κέντρου Υγείας Ηγουμενίτσας (εθνικός δρόμος με πολλή κίνηση τωρα το καλοκαιρι, με 1λωριδα ανοδου και 1 καθοδου), χρόνος που απεδείχθη μοιραίος».
Σύμφωνα με την ΠΟΕΔΗΝ, το Κέντρο Υγείας Μαργαριτίου βρίσκεται 60 χιλιόμετρα από το νοσοκομείο Πρέβεζας, 28 χιλιόμετρα από Κ.Υ. Ηγουμενίτσας (Τμημα Επειγοντων Περιστατικων, ΤΕΠ), 46 χιλιομετρα από το νοσοκομειο Φιλιατών Θεσπρωτίας,  24 χιλιόμετρα από το Κ.Υ. Πάργας. Λόγω έλλειψης ιατρών, εφημερεύει μόνο τις ζυγές μέρες του μήνα και τις υπόλοιπες έως τις 3 το μεσημέρι. Τις μονές ημέρες του μήνα εφημερεύει το Κέντρο Υγείας Πάργας.
«Δυστυχώς η γυναίκα χάθηκε επειδή αντιμετώπισε πρόβλημα σε μονή ημέρα του μήνα. Οι ιατροί που υπηρετούν είναι η διευθύντρια οδοντίατρος και τρεις γενικοί ιατροί. Εξυπηρετεί 5.000 κατοίκους τον χειμώνα και το καλοκαίρι ο πληθυσμός διπλασιάζεται. Κλείνει το μεσημέρι τις μονές ημέρες και οι γιατροί κάνουν εφημερίες σε άλλα Κέντρα Υγείας της περιοχής. Η λύση των προβλημάτων των εφημεριών ενός Κέντρου Υγείας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται με «απογύμνωση» ενός άλλου Κέντρου Υγείας κι έτσι να τίθεται σε κίνδυνο η υγεία των πολιτών μιας άλλης περιοχής», σημειώνει.

http://litlepost.blogspot.com/2018/08/30-2018.html

σχολιο.- Πάντως η ISKRA εχει λάθος που βγάζει στην επιφάνια τους ακροδεξιούς αληταράδες της ΠΟΕΔΗΝ. Το Κ.Υ. Μαργαριτίου συνδέεται με την Ηγουμενίτσα μέσω Εθνικού Δρόμου, ο οποίος δεν έχει κίνηση ακόμα και το καλοκαίρι, γιατί η Θεσπρωτία δεν έχει τουρισμό. Οι ακροδεξιοί αλήτες της ΠΟΕΔΗΝ, που κάνουν αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, λέγοντας ψέματα, γλύφουν τον Κούλη, και δεν έχουν καμιά αξιοπιστία. Λένε για το ΤΕΠ Ηγουμενίτσας που απέχει 28 χλμ, για το νοσοκομείο Πρέβεζας (που αν είναι δυνατόν, τι σχέση έχει η Πρέβεζα) που απέχει 60 χλμ, και παραλείπουν να αναφερθούν στο νοσοκομείο Φιλιατών Θεσπρωτίας που απέχει 46 χλμ, γιατί απλούστατα σκοπεύει να το κλείσει ο Κούλης. Δεν κάνουν καμιά αναφορά οι αναξιόπιστοι ακροδεξιοί αληταράδες της ΠΟΕΔΗΝ στους ευρωενωσίτες τοκογλύφους που είναι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση, τους οποίος υπακούει τυφλα ο κατοχικός Τζίφρας.



σχολιο.- Συνδικαλιστής-σταρ με «υπερτροφικό εγώ» στο ΕΣΥ
Οι φίλοι πίνουν νερό στ’ όνομά του, λέγοντας πως ξοδεύει άπειρο χρόνο στα θέματα της Ομοσπονδίας, οι αντίπαλοι του καταλογίζουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου και οι ουδέτεροι τον θεωρούν ιδιαίτερα ευφυή, αλλά με το μειονέκτημα να συνδέει τη δράση του με συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Αγαπητοί αναγνώστες, η «Εφ.Συν.» σάς παρουσιάζει τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλη Γιαννάκο από την καλή και από την ανάποδη.
«Εγώ δεν μιλάω με υπουργούς, μόνο με τον πρωθυπουργό». Η ατάκα αυτή αποδίδεται στον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλη Γιαννάκο.
Λέγεται ότι την αναφέρει συχνά-πυκνά σε εκείνους που επιχειρούν να τον «μαλακώσουν» και να τον κάνουν να «κατεβάσει» ταχύτητα, ειδικότερα μετά την κορύφωση της κόντρας του με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη, μια κόντρα που έχει φτάσει στα δικαστήρια.
Η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ τού καταλογίζουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου και υπερτροφικό εγώ, οι ουδέτερα προσκείμενοι λένε πως πρόκειται για ένα άτομο ιδιαίτερα έξυπνο που έχει ωστόσο μετατρέψει τον συνδικαλισμό σε πεδίο πολιτικών του επιδιώξεων.
Οι φίλοι του, πάλι, πίνουν νερό στο όνομά του, αναφέροντας πως ξοδεύει άπειρο χρόνο πάνω σε θέματα της ομοσπονδίας, ότι είναι ακούραστος και μπορεί να βρεθεί από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, σε νοσοκομεία και μονάδες υγείας, και ότι γνωρίζει τα καθημερινά προβλήματα στον χώρο της Υγείας όσο λίγοι.
Αν στα ανωτέρω προσθέσει κανείς και τη λατρεία που δείχνει στο πρόσωπό του μια συγκεκριμένη μερίδα των media -λατρεία που ο κ. Γιαννάκος ανταποδίδει στο μέγιστο- τότε μιλάμε για τον απόλυτο συνδικαλιστή-σταρ, ο οποίος δεν διστάζει να φτάσει σε ακρότητες (π.χ. να χτίσει την είσοδο του υπουργείου Υγείας) κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας, προκειμένου να προκαλέσει ντόρο.
«Εκμεταλλεύτηκε την απουσία κινήματος στον δρόμο, ειδικά μετά τη μεγάλη απογοήτευση το καλοκαίρι του 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ», μας λέει συνδικαλιστής στον χώρο της Υγείας που ανήκει στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Τον θεωρεί έξυπνο και δραστήριο, αφού «μπορεί να κατεβάσει κόσμο στον δρόμο», αλλά η εικόνα του, όπως λέει, παραπέμπει σε συνδικαλιστή παλαιάς κοπής, βγαλμένο από τον αυριανισμό της δεκαετίας του '80.
Το έρεισμα
«Βλέπεις πουθενά κίνημα σήμερα;», λέει. «Βλέπεις κίνημα ενεργό στον δημόσιο τομέα, στους καθηγητές, π.χ., που σε άλλες εποχές κατέβαζαν ρολά κι έκαναν αισθητή την απεργία τους ή την όποια διαμαρτυρία; Το ίδιο συμβαίνει και με τους γιατρούς. Πραγματικό κίνημα πουθενά. Ε, αυτό έκανε ο εν λόγω. Τα καραβάνια υγείας που διοργάνωσε είχαν επιτυχία. Από την άλλη, υπάρχουν συγκεντρώσεις που μαζεύει όλα κι όλα 50 άτομα. Και τις κάμερες μαζί βέβαια», προσθέτει.
Με το τελευταίο συμφωνεί και έτερος συνδικαλιστής που πρόσκειται στον χώρο της Ν.Δ. Εξηγεί:
«Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ από κοινού έχουν τουλάχιστον 5 με 6 χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη στα νοσοκομεία της Αττικής.
Πόσοι απ' αυτούς κατεβαίνουν στις πορείες ή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σήμερα;Ελάχιστοι.
Ισως δεν έχει και τόσο έρεισμα ο Γιαννάκος στους εργαζομένους και όλη η ιστορία που τον παρουσιάζει σπουδαίο βγαίνει κατά κύριο λόγο από τα ΜΜΕ όπου έχει καλές σχέσεις.
Απ' ό,τι γνωρίζω, άτομα από την παράταξή του έχουν ενοχληθεί με την τακτική που ακολουθεί, γιατί βγαίνει εις βάρος της ομοσπονδίας τελικά. Υπάρχει θέμα επικοινωνιακής διαχείρισης».
Ποια είναι αυτή η τακτική; Συνδικαλιστής που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Στην πρώτη πενταετία των μνημονίων, οπότε έγινε η μεγάλη άλωση στη δημόσια υγεία, η ΠΟΕΔΗΝ είχε βγάλει συνολικά κάπου 50 δελτία Τύπου.
Από το 2015 έως σήμερα, η ΠΟΕΔΗΝ έχει ξεπεράσει τα 700! Υπάρχουν μέρες που εκδίδει 2 και 3 δελτία Τύπου. Δίνεται η εντύπωση πως η απόλυτη καταστροφή επήλθε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Λες και επί συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχαν προβλήματα, δεν χαλούσε π.χ. ένα ασθενοφόρο.
Τότε πού ήταν ο κ. Γιαννάκος; Γιατί δεν μιλούσε τότε; Σε άλλη ΠΟΕΔΗΝ δρούσε;»
Την ίδια ώρα, η αντιπολίτευση στην ΠΟΕΔΗΝ τον κατηγορεί πως οι όποιες δράσεις γίνονται χωρίς τις συλλογικές αποφάσεις του οργάνου:
«Συνεχίζουν να βγάζουν ανακοινώσεις, δελτία Τύπου, κάνουν κινητοποιήσεις, συναντήσεις, χωρίς την απόφαση κανενός οργάνου διοίκησης!
Η πρακτική αυτή της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) για τη λειτουργία των οργάνων της Ομοσπονδίας δεν είναι τυχαία ούτε ήρθε στα ξαφνικά.
Αρκεί να το αποφασίσουν ο πρόεδρος και ο γ. γραμματέας και οι υπόλοιποι θα το μάθουμε στο site και στα e-mails μας.
Είναι χαρακτηριστικό τού πώς έχουν απαξιώσει τη λειτουργία των οργάνων το εξής:Δεν υπάρχει πουθενά –πρώτη φορά από τη λειτουργία της ΠΟΕΔΗΝ– η απόφαση του τελευταίου Γενικού Συμβουλίου του Ιανουαρίου του 2017.
Ούτε στο site της ΠΟΕΔΗΝ ούτε στις Αποφάσεις. Αυτό τα λέει όλα για το πώς η πλειοψηφία λειτουργεί και σέβεται τα όργανα της Ομοσπονδίας…».
Ο ίδιος ο Μιχάλης Γιαννάκος δημόσια αρνείται ότι πίσω από τη συνδικαλιστική του δράση κρύβεται κάποια πολιτική ατζέντα.
«Η αγωνιστική στάση της ΠΟΕΔΗΝ είναι ίδια καθ' όλη τη διάρκεια των μνημονιακών ετών. Μόνο που με τους σαμαροβενιζελικούς άρεσε στον κ. Πολάκη, τον κ. Ξανθό και την κυβέρνησή τους. Τώρα δεν αρέσει. Θυμίζουμε ότι το έτος 2013, επί υπουργίας Γεωργιάδη, χτίσαμε το Δρομοκαΐτειο με τη συμμετοχή πολλών στελεχών (τώρα κυβερνητικών) του ΣΥΡΙΖΑ», έλεγε όταν... έχτιζε με τούβλα την είσοδο του υπουργείου Υγείας πριν από λίγους μήνες.
Ωστόσο, το περιεχόμενο και ο αριθμός των δελτίων Τύπου της ΠΟΕΔΗΝ στη μία και στην άλλη περίπτωση μάλλον τον διαψεύδουν.
«Σαφώς και υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω απ' όλα αυτά», μας λέει ο συνδικαλιστής της Ν.Δ.
«Αυτό γίνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές ενώσεις και όχι μόνο στην ΠΟΕΔΗΝ. Οποιος το αρνείται είναι είτε ανειλικρινής είτε εκτός τόπου και χρόνου. Μην ξεχνάτε ότι ο κ. Γιαννάκος έρχεται από το ΠΑΣΟΚ, που από τα μνημόνια κι έπειτα είδε τα ποσοστά του να εξαφανίζονται. Το ίδιο συνέβη και στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Για να καταφέρει να αναδυθεί μέσα απ' αυτή την αρνητική για την παράταξή του συγκυρία σημαίνει πως ξέρει καλά τους όρους του παιχνιδιού».
Η σχέση του με τα ΜΜΕ
«Βασική επιδίωξή του είναι να ακυρώσει το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημόσια υγεία», τονίζει ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ.
«Θέλει να ισοπεδώσει τα πάντα, περνώντας το μήνυμα πως τίποτα καλό δεν έγινε, ούτε για τους ανασφάλιστους ούτε για την κατάργηση του 5ευρου ούτε για τις προσλήψεις. Και εννοείται πως τον αβαντάρουν συγκεκριμένα ΜΜΕ, τα οποία το κάνουν για τους δικούς τους λόγους».
«Τον έχει κάνει μάγκα ο Πολάκης. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι», σχολιάζει ο συνδικαλιστής της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
«Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή έκφρασης λαϊκισμού, τόσο από πλευράς υπουργείου όσο και από πλευράς συνδικαλισμού», μας λέει.
Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή το περιστατικό ενός νεογέννητου στη Ζάκυνθο και την κατάσταση τόσο του ίδιου όσο και της μητέρας του, η ΠΟΕΔΗΝ έκανε ιατρική διάγνωση μέσω δελτίων Τύπου.
Βρήκε φιλόξενο τόπο έκφρασης στην εφημερίδα «Τα Νέα», όπου την επόμενη μέρα υπήρχε σχετικό δισέλιδο ρεπορτάζ.
Συνήθως, η συγκεκριμένη εφημερίδα αφιερώνει μονόστηλα σε θέματα υγείας, ωστόσο στην περίπτωση αυτή έκανε μια εξαίρεση, παρουσιάζοντας σε... αποκλειστικότητα σχετικά έγγραφα για το θέμα, τα οποία αναρτήθηκαν στο site της ΠΟΕΔΗΝ την ίδια μέρα.
Δεν είναι όμως μόνο «Τα Νέα» που λατρεύουν τον κ. Γιαννάκο.
«Πρώτο Θέμα», «Star» και «ΣΚΑΪ» και «zougla.gr» φροντίζουν να παρουσιάζουν κάθε δελτίο Τύπου της ΠΟΕΔΗΝ ως την απόλυτη παρέμβαση στον χώρο της υγείας.
Ρεπορτάζ βέβαια σπάνια γίνεται. Συνήθως φτάνει η αναφορά στην πηγή της καταγγελίας και την υπόλοιπη δουλειά την κάνουν οι πηχυαίοι τίτλοι τρομολαγνείας.
Σταχυολογώντας δηλώσεις του
- Ο Μιχάλης Γιαννάκος, έχοντας μια κάμερα από πίσω, τα βάζει με τα ΜΑΤ.
«Εγώ περνάω, δεν είμαι τρομοκράτης. Ο πρόεδρος είμαι», τους λέει και προσπαθεί να περάσει για να αναρτήσει ένα πανό. «Φύγετε λίγο. Ελα, χτυπήστε με. Ενας άνθρωπος είμαι, χτυπήστε με. Αφήστε με να περάσω εγώ. Είμαι μόνος μου».
- Η ΠΟΕΔΗΝ επιστρατεύει άλογα, κάρα και ομοιώματα ασθενών στο πλαίσιο του καραβανιού υγείας.
«Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βελτιώσουμε την εικόνα της δημόσιας υγείας», λέει στον δημοσιογράφο. «Ανθρωποι πεθαίνουν καθημερινά», λέει, μια ατάκα που τη χρησιμοποιεί σχεδόν σε κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση.
-Ο κ. Γιαννάκος ως αναπληρωτής γραμματέας της ΠΟΕΔΗΝ μιλάει στο Νοσοκομείο της Καβάλας.
Είναι το 2013, αλλά, όπως φαίνεται, τότε οι άνθρωποι «δεν πέθαιναν καθημερινά», απλώς οι Ελληνες με τα μέτρα της τότε κυβέρνησης «έχουν λιγότερη περίθαλψη», όπως λέει χαρακτηριστικά στο βίντεο.

Η δίκη της Ευτ. Πρίντζου και οι εκτελέσεις στο Σταυράκι

Η δίκη της Ευτ. Πρίντζου και οι εκτελέσεις στο Σταυράκι

 Συμπληρώνονται εφέτος 70 ολόκληρα χρόνια από την πολύκροτη «Δίκη της Πρίντζου» που συγκλόνισε το 1948 την πόλη των Ιωαννίνων και είχε σαν αποτέλεσμα την εκτέλεση δέκα έξι συμπολιτών μας ύστερα από απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Ίωαννίνων.
Ήταν και αυτές οι εκτελέσεις ένα από τα πολλά δεινά που πλήρωσε η Πατρίδα μας κατά τον Εμφύλιο, στον οποίο μας είχαν μπλέξει οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι για τα δικά τους συμφέροντα, με αθώα θύματα και από τις δυο πλευρές, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και του στρατού του κράτους. Το μήνυμα που μας έστειλε ο Θουκυδίδηςμέσα από τις «Ιστορίες» του, γραμμένο με αφορμή τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -τον τρομερό εκείνο Εμφύλιο- παρά τα αναρίθμητα διαχρονικά παθήματα της Φυλής μας, δεν το λάβαμε δυστυχώς υπόψη, αλλά ούτε και σήμερα το λαβαίνουμε:
«Εν μεν γαρ ειρήνη και αγαθοίς πράγμασι αι τε πόλεις και οι άρχοντες αμείνους τα γνώμας έχουσι διά το μη ες ακουσίους ανάγκας πίπτειν. Ο δε πόλεμος αφελών την ευπορίαν του καθ’ ημέραν βίου βίαιος διδάσκαλος γίγνεται και προς τα παρόντα τας οργάς των πολλών εξομοιοί».
Κάθε πόλεμος είναι σκληρός γιατί κάνει τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται με τη βία που είναι γνώρισμα των θηρίων και όχι με τη σύνεση και την πειθώ, που είναι τα γνωρίσματα των ανθρώπων. Πιο σκληρός όμως είναι ο εμφύλιος όπως τον έζησε η πατρίδα μας κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1950, από το 1946 μέχρι το 1949. Ήταν βαρύ το τίμημα το οποίο πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Αυτό το ένιωσε ιδιαίτερα η Ήπειρος και μαζί μ’ αυτή και η πόλη μας, μάλιστα κατά τις αποφράδες εκείνες ημέρες του 1948, με τις πολύκροτες δίκες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει εκείνη που έμεινε γνωστή ως «Δίκη της Πρίντζου».
Συνολικά 114 συμπολίτες μας, νέοι κατά πλειοψηφία, άνθρωποι όλων των τάξεων της γιαννιώτικης κοινωνίας με περιεχόμενο και αξία. Καθηγητές, γεωπόνοι, δημόσιοι υπάλληλοι, βιοτέχνες, επαγγελματίες και το πιο φριχτό απ’ όλα, ανήλικοι μαθητές των Γυμνασίων της πόλης, πρώην παλικάρια της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, και τώρα υποστηριχτές του ΔΣΕ,  παλιοί πολεμιστές και ανάπηροι πολέμου. Πρώτοι στην Αντίσταση εναντίον των Γερμανών, που έζησαν όλο το δράμα του Λαού μας στα χρόνια της Κατοχής και είχαν ξεκαθαρισμένες απόψεις πάνω στα προβλήματα του τόπου. Θέλησαν να συμπαρασταθούν σε φτωχές οικογένειες εξόριστων συμπολιτών μας και έκαναν «παράνομο έρανο». Αυτό στάθηκε το έγκλημά τους.
Όμως, το κατηγορητήριο που οδηγούσε τρις και τετράκις σε θάνατο ήταν εύκολη υπόθεση εκείνη την ταραγμένη εποχή του Εμφύλιου, με βάση τα άρθρα του Γ’ ψηφίσματος του1946 και του Α.Ν.509 του 1947. Κατηγορητήριο για τους συγκεκριμένους κατηγορούμενους που χαλκεύτηκε, σύμφωνα με το τηλεγράφημα του Αμερικανού πρεσβευτή προς το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, «στην ξεκάθαρη φαντασία των οργάνων της τάξεως».
Με ένα τέτοιο κατηγορητήριο 16 συμπολίτες μας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1948 οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Έπρεπε να βρεθούν εξιλαστήρια θύματα να πληρώσουν τον Εμφύλιο. Οι παρακλήσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων, που με το ιστορικό του ψήφισμα ζήτησε «να ανασταλεί η εκτέλεση της απόφασης του Στρατοδικείου μέχρις ότου γίνει η προσήκουσα έρευνα της υπόθεσης από το Συμβούλιο των Χαρίτων, την στιγμήν κατά την οποίαν ουδεμία εκδήλωσις πράξεων βίας είχε λάβει χώραν», δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Ο φόβος και η τρομοκρατία που κυριάρχησαν στα Γιάννινα αμέσως μετά τις εκτελέσεις δεν έδωσαν τη δυνατότητα στους συμπολίτες μας να εκδηλώσουν τον πόνο τους, δεν επέτρεψαν στους συγγενείς τους να κλάψουν δημόσια τους νεκρούς τους, που φορτώθηκαν επί χρόνια το άδικο φορτίο του προδότη, του ανθέλληνα και του εγκληματία, ενώ υπήρξαν μάρτυρες αδικοχαμένοι μιας αδελφοκτόνου σύρραξης που συγκλόνισε εκείνα τα χρόνια την πατρίδα μας.
Η αποκατάσταση αυτών των συμπολιτών μας, αυτών «των αδικαίωτων μαρτύρων της πόλης», έγινε επίσημα από το Δήμο της πόλης μας ύστερα από 35 χρόνια, στις 11 Φλεβάρη του 1983. Η ημέρα εκείνη ήταν ιστορική για την πόλη μας. Το Δημοτικό Συμβούλιο Ιωαννίνων, ύστερα από εισήγηση του τότε Δημάρχου Σπύρου Κατσαδήμα, σε μια ατμόσφαιρα άκρως συγκινητική, αποφάσισε «να ανεγερθεί στο Σταυράκι, όπου ο τόπος των εκτελέσεων, Μνημείο στη μνήμη των εκτελεσθέντων συμπολιτών μας συμπατριωτών κατά το 1948».  Σε δύο χρόνια το Μνημείο στήθηκε στο Σταυράκι, έγιναν με την παρουσία πλήθους κόσμου τα αποκαλυπτήρια και από τότε ο Δήμος Ιωαννιτών κάθε χρόνο προβαίνει σε εκδηλώσεις μνήμης για τους εκτελεσθέντες συμπολίτες μας στο Σταυράκι, το 1948.

Πολιτιστικό τριήμερο στην Πρέβεζα με γιορτή σαρδέλας και ηπειρωτικά προϊόντα

Πολιτιστικό τριήμερο στην Πρέβεζα με γιορτή σαρδέλας και ηπειρωτικά προϊόντα

 Παρασκευή, 24 Αυγούστου 2018, 15:17

Η Πρέβεζα γιορτάζει τη σαρδέλα της! Η μικρή πόλη, με τον νησιωτικό χαρακτήρα συνεχίζει μια παράδοση 40 και πλέον ετών και το βράδυ της Κυριακής 26 Αυγούστου, ετοιμάζεται να γιορτάσει στο λιμάνι της, την ξακουστή σαρδέλα του Αμβρακικού, που αποτελεί την ταυτότητα στην ψαραγορά της.
Τα κάρβουνα ανάβουν από νωρίς και η έντονη μυρωδιά της ψητής σαρδέλας, σκεπάζει απ' άκρη, σ' άκρη το κέντρο της πόλης και καλεί ντόπιους και ξένους να γευτούν το πλέον χαρακτηριστικό προϊόν του Αμβρακικού Κόλπου. Την ψητή σαρδέλα, συνοδεύουν πρεβεζάνικη ντομάτα και άφθονο κρασί, ενώ από τη γιορτή, δεν λείπουν το ηπειρώτικο κλαρίνο και οι παραδοσιακοί χοροί με τη συμμετοχή χορευτικών συλλόγων από την Σέριφο, τη Χαλάστρα Δήμου Δέλτα και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ηγουμενίτσας.
Παράλληλα με τη Γιορτή της Σαρδέλας από σήμερα η Πρέβεζα «Κερνά Ήπειρο», ανοίγοντας τις πύλες της τριήμερης έκθεσης τοπικών προϊόντων ηπειρώτικης γης που διοργανώνεται για τρίτη συνεχή χρονιά από την Περιφέρεια, σε συνεργασία με το Επιμελητήριο. Η διοργάνωση έχει στόχο την προώθηση των αγροτικών προϊόντων που παράγονται από ντόπιους παραγωγούς στην Ήπειρο.
Το μεγάλο πολιτιστικό τριήμερο στη περιοχή, συμπληρώνει το βράδυ του Σαββάτου η «Λευκή Νύχτα». Το ιστορικό κέντρο θα ζήσει σε γιορτινούς ρυθμούς. Τον τόνο θα δώσουν χορευτικά και άλλα δρώμενα σε κάθε γωνιά της πόλης, ενώ τα εμπορικά καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά έως αργά, με μεγάλες προσφορές για όσους θέλουν να κάνουν τις τελευταίες τους καλοκαιρινές αγορές.
Η «Γιορτή της Σαρδέλας» αποτελεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια το μεγαλύτερο λαϊκό-παραδοσιακό πανηγύρι στη βορειοδυτική Ελλάδα, που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες και αναδεικνύει τους άρρηκτους δεσμούς των κατοίκων της περιοχής με τη θάλασσα και την αλιεία.

Τα γεφύρια της Ηπείρου κινδυνεύουν με κατάρρευση

Τα γεφύρια της Ηπείρου κινδυνεύουν με κατάρρευση

Με τα μισά γεφύρια της Ηπείρου να έχουν πέσει και τα άλλα μισά να απειλούνται, η μόνη λύση διαφαίνεται μόνο μέσω ενός ευρέως προγράμματος συντήρησης, προστασίας και διάσωσης των δεκάδων πέτρινων κατασκευών που θα τους επιτρέψουν να επιζήσουν ως μνημεία και να κληροδοτηθούν στις επόμενες γενιές. Τα σημαντικότερα προβλήματα εντοπίζονται στο Ζαγόρι, στα γεφύρια Χάτσιου, Κοβάτσαινας, Πλακίδα, Καμπέρ Αγά, Αρκούδα, Μίσσιου, καθώς και στο γεφύρι Σκάλας Βραδέτου.

Τα ορμητικά νερά των ποταμών, η βλάστηση, οι άσχημες καιρικές συνθήκες αλλά και η υποστελέχωση αρμόδιων υπηρεσιών, είναι οι κύριες αιτίες που δημιουργούν προβλήματα στα θεμέλια των πέτρινων γεφυριών και στη συντήρησή τους, ενώ ακανθώδες παραμένει το ζήτημα της διαχείρισης του ιστορικού αυτού αποθέματος, λόγω και της διασποράς του στον χώρο.
Ο Δήμος Ζαγορίου, που διοικητικά τού ανήκουν τα περισσότερα, το τελευταίο διάστημα έχει καταθέσει δημόσια πρόταση για τη συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος μέσω του υπουργείου Πολιτισμού και συναρμόδιων υπουργείων, με την εκπόνηση, χρηματοδότηση και εφαρμογή σχετικού προγράμματος. Στην αρκετά πολύπλοκη, λόγω αρμοδιοτήτων, υπόθεση για τη διάσωση των πέτρινων γεφυριών επιβάλλεται η συνεργασία όλων. Ωστόσο την πλήρη αρμοδιότητα για αδειοδοτήσεις, παρεμβάσεις και εργασίες αποκατάστασης έχει μόνον η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Εργων Ηπείρου, του υπουργείου Πολιτισμού. Με αυτή την υπηρεσία έχει συνεργαστεί ο Δήμος Ζαγορίου για την υλοποίηση εργασιών σε γεφύρια, με πιο πρόσφατο έργο στο γεφύρι Καμπέρ Αγά στους Μηλιωτάδες, στο οποίο έγινε στερέωση βάθρων, συντήρηση, καθαρισμός και άλλες εργασίες με αρωγή της Περιφέρειας Ηπείρου.

Επίσης, έντονη το τελευταίο διάστημα είναι η φθορά στο ένα βάθρο στο γεφύρι του Πλακίδα, στην είσοδο του χωριού Κήποι, καθώς και στο γεφύρι της Κοβάτσαινας όπου σημειώθηκε υποχώρηση μεγάλου μέρους πλευρικά, η οποία επηρεάζει τη στατικότητα και του γεφυριού Χάτσιου, σε κοντινή απόσταση, που υπέστη αποσάθρωση του ενός βάθρου. Ο Δήμος Ζαγορίου ζήτησε από τους προέδρους και εκπροσώπους των Τοπικών Κοινοτήτων να αποστείλουν στοιχεία για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα γεφύρια, προκειμένου να προβεί στην καταγραφή τους και στην υποβολή συνολικού υπομνήματος για τις παρεμβάσεις. Πάντως, αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων βρέθηκαν στην περιοχή, κατέγραψαν τις φθορές και συνέταξαν μελέτες για την άμεση αποκατάσταση των γεφυριών στη Σκάλα Βραδέτου, στο ρέμα του Αη Γιάννη Φραγγάδων, ώστε μετά τις σχετικές εγκρίσεις να εκτελεσθούν οι απαραίτητες εργασίες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια, στα προβλήματα στατικότητας που αντιμετωπίζουν τα γεφύρια στο Ζαγόρι, πέρα από το νερό και τον καιρό, συνέβαλαν και οι επίδοξοι χρυσοθήρες που κατά καιρούς προκαλούν ζημιές αναζητώντας θησαυρούς στα βάθρα ή στο σώμα των γεφυριών. Μόλις γίνεται κάτι τέτοιο αντιληπτό από τους υπευθύνους του Δήμου Ζαγορίου, οι πέτρες επανατοποθετούνται πρόχειρα στο σημείο απ’ όπου ξηλώθηκαν, ωστόσο παραμένει άγνωστο αν τελικά βρήκαν κάτι εκείνοι που έψαχναν για λίρες ή πολύτιμα αντικείμενα. Πάντως, μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί τρόπος να σταματήσουν οι παράνομες εκσκαφές στα πέτρινα γεφύρια.

Προβληματική η καταγραφή

Σύμφωνα με παλαιότερη συστηματική καταγραφή των γεφυριών (Μαντάς 2000), στον νομό Ιωαννίνων υπάρχουν 295 γεφύρια, στον νομό Αρτας 37, στον νομό Θεσπρωτίας 26, στον νομό Πρέβεζας 9. Ωστόσο τα γεφύρια του Ζαγορίου, η περιοχή με τον μεγαλύτερο αριθμό γεφυριών στην ηπειρωτική Ελλάδα, είναι που αποτελούν το σήμα κατατεθέν της Ηπείρου. Σύμφωνα με την ίδια καταγραφή, σε αυτόν τον σχετικά μικρό χώρο εντοπίζονται 140 κατασκευές, δηλαδή το ένα τρίτο των ηπειρωτικών γεφυριών, ενώ σύμφωνα με άλλες καταγραφές αλλά και νεότερες μελέτες τα γεφύρια στο Ζαγόρι ανέρχονται σε 106, σε 93 ή σε 60. Ο Δήμος Ζαγορίου κάνει λόγο για 60 γέφυρες σε καλή κατάσταση και για 100, μη εντοπισμένες ακόμη. Δυστυχώς δεν έχει υπάρξει διασταύρωση των παραπάνω στοιχείων.
Το υπουργείο Πολιτισμού έχει κηρύξει πολλά γεφύρια του Ζαγορίου ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Στην περιοχή υπάρχουν περισσότερα από 40 γεφύρια που έχουν κηρυχθεί διατηρητέα.

Η σφαγή στο Κομμένο Άρτας 1943

“Είναι σαν να κόβεις χόρτα…” – Η σφαγή στο Κομμένο Άρτας 1943

16-08-2018

Οι χιτλερικοί μακελάρηδες δε δίστασαν ούτε μπροστά σε βρέφη και αγέννητα μωρά με τις μανάδες τους.

Συμπληρώνονται σήμερα 75 χρόνια από τότε που οι δυνάμεις του ναζισμού στη χώρα μας πρόσθεσαν άλλη μια κηλίδα αίματος στο χάρτη της κατεχόμενης Ελλάδας. Δεν είχε ακόμα χαράξει όταν το μοιραίο εκείνο πρωινό της 16ης Αυγούστου 1943 οι κάτοικοι στο Κομμένο Άρτας ξύπνησαν από τα βουτά των αυτοκινητών. Γρήγορα θα συνειδηστοποιήσουν ότι 400 Γερμανοί κι Αυστριακοί της επίλεκτης μεραρχίας “Εντελβάις”  (από το λουλούδι που είχαν ως διακριτικό στους σκούφους και τα μανίκια τους τα μέλη της) είχαν καταλάβει το χωριό με αυτόματα, χειροβομβίδες και πυρομαχικά. Το Κομμένο θεωρούνταν “άντρο συμμοριτών” για τους ναζί, με πιο πρόσφατο επεισόδιο τον πυροβολισμό ενός Γερμανού στο χωριό που είχε κατορθώσει να διαφύγει. Όπως διηγούνταν αργότερα ένας νεαρός τότε στρατιώτης που συμμετείχε στα γεγονότα, ένας αξιωματικός της μονάδας του πριν ξεκινήσει την επιχείρηση του διέταξε “Να θερίσουμε τους πάντες”. Υπεύθυνος για την αρχική εντολής ή στρατιωτικός διοικητής Ιωαννίνων Χούμπερ Λαντς, ενώ το τάγμα θανάτου είχε κατασκηνώσει στη Φιλιππιάδα.
Αφού έκλεισαν όλες τις προσβάσεις και πιθανές διεξόδους του Κομμένου επιδόθηκαν σε ένα επτάωρο μακελειό στη διάρκεια του οποίο διαδραματίστηκαν σκηνικά φρίκης που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρεις μας είναι γνωστές τόσο χάρη στο βιβλίο του αυτόπτη Στέφανου Παππά, που είχε καταθέσει και στη δίκη της Νυρεμβέργης, όσο και στις μαρτυρίες στρατιωτών των κατοχικών δυνάμεων που συμμετείχαν ή είδαν τα γεγονότα, στα πλαίσια έρευνας του Χέρμαν Φρανκ Μάγιερ, που αναζητούσε στοιχεία για το δικό του εκτελεσμένο από τους αντάρτες πατέρα που υπηρετούσε στη Βέρμαχτ.
Ένα από τα πιο κτηνώδη περιστατικά ήταν η δολοφονία των επτάμηνων δίδυμων μωρών τους Χρήστου και της Ευσταθίας Κολιοκώτση. Αφού οι Γερμανοί δολοφόνησαν τους γονείς, μπούκωσαν τα μωρά με βαμβάκι λουσμένο στη βενζίνη και έβαλαν φωτιά στα αθώα θύματά τους, διασκεδάζοντας με τα αυτοσχέδια ανθρώπινα πυροτεχνήματά τους. Αργότερα ένας από τους συμμετέχοντες δήλωσε πως είδε μωρά με φρικτά εγκαύματα, ισχυριζόμενες πως δεν γνώριζε αν είχαν καεί πριν ή μετά το θάνατό τους. Μωρά καρφωμένα σε αχυρώνες δήλωσε πως είδες από την πλευρά του Ιταλός αξιωματικός που βρέθηκε στο χωριό μια μέρα μετά τα γεγονότα. Ακόμα και αγέννητα παιδιά με τις μανάδες τους έπεσαν θύματα της θηριωδίας, καθώς η ετοιμόγενη γυναίκα του Λεωνίδα Τσιμούκη, βρέθηκε νεκρή με ανοιγμένη κοιλιά και το έμβρυο  απέξω. Ένας δεκανέας αργότερα, ο Καρλ Ντεφρέγκερ προσπαθούσε να εξιλεωθεί λέγοντας πως “έσωσε” τέσσερα παιδιά κρύβοντάς τα κάτω από μια κουβέρτα, χωρίς όμως να είναι σίγουρος ότι δεν εκτελέστηκαν αργότερα. Μαρτυρίες Γερμανών κάνουν λόγω για ασέλγεια σε πτώματα, όπως με την τοποθέτηση μπουκαλιών μπύρας σε αιδοία νεκρών γυναικών, ενώ πολλά πτώματα έφεραν βγαλμένα μάτια.
Στο αίμα βάφτηκε το γαμήλιο γλέντι της Αλεξάνδρας Μάλλιου στο σπίτι του πατέρα της Θόδωρου, όταν μετά από εισβολή οι ναζί εκτέλεσαν τους νιόπαντρους και 26 καλεσμένους, ανάμεσά τους τρία παιδιά με πολυβόλο. Όσοι κάτοικοι προσπάθησαν να διαφύγουν εκτελέστηκαν επιτόπου, ενώ όσοι κλειδώθηκαν στα σπίτια τους δέχτηκαν πρώτα επίθεση με χειροβομβίδες και μετά πυροβολισμούς με καραμπίνες και αυτόματα μέσα από τις κλειστές πόρτες.
Συνολικά έχασαν τη ζωής του 97 παιδιά κάτω των 15, 14 ηλικιωμένοι ως 75 ετών, 119 γυναίκες 16 ως 65 ετών και 87 άνδρες της ίδιας ηλικίας. 20 οικογένειες ξεκληρίστηκαν ολοκληρωτικά. 350 κάτοικοι κατορθώνουν να γλιτώσουν μέσα από ένα άγνωστο στους Γερμανούς μονοπάτι που έβγαζε στον Άραχθο ποταμό, απ’όπου πέρασαν στο απέναντι Νεοχώρι, ταξίδι στο οποίοι άλλοι 30 πνίγηκαν στο ποτάμι. Επιστρέφοντας μια μέρα μετά βρήκαν ένα σκηνικό απόλυτης καταστροφής και θανάτου. Την αποκτήνωση των εκτελεστών εκφράζει ανάγλυφα η μαρτυρία του υποδεκανέα Άντον Τσίγκλερ στην ερώτηση για το πώς αισθανόταν μετά τη σφαγή:
« Είναι σαν να κόβεις χόρτα. Γίνεται πολύ γρήγορα. Μετά ησυχία. Καμία κραυγή, καμία αναστάτωση. Μετά ησυχάζεις (…) Βλέπω ακόμη και σήμερα τις γυναίκες και τα παιδιά που στήθηκαν μπροστά στον τοίχο, πως άρχισαν να ουρλιάζουν προσπαθώντας να κρυφτούν πίσω από τα τελάρα. Ήμουν τόσο ταραγμένος που θα αναγκαζόμουν να πυροβολήσω γυναικόπαιδα».
Στο τέλος της σφαγής ακολούθησε κανονικό γλέντι με λαφυραγωγημένα τρόφιμα και κρασί από το χωριό. Φεύγοντας οι αξιωματικοί φόρτωσαν χαλιά κι ό,τι πολύτιμο μπορούσαν να βρουν στα φορτηγά, ολοκληρώντας τη σφαγή με τη λεηλασία των περιουσιών των θυμάτων τους.
Μεταπολεμικά οι δράστες όχι μόνο δε λογοδότησαν στο σύνολό τους για τα φρικτά τους εγκλήματα, αλλά το σώμα στο οποίο ανήκαν δηλαδή η “Εντελβάις”, ανασυστάθηκε το 1956 στα πλαίσια του δυτικογερμανικού επανεξοπλισμού με το ίδιο όνομα και διακριτικό, στο οποίο μάλιστα αναδείχθηκε σε αντιστράτηγο και αναπληρωτή επιθεωρητή της Bundeswehr (του στρατού της ΟΔΓ) ένας από τους δράστες της σφαγής, ως εισηγητής και οργανωτής της, ο Καρλ Βίλχελμ Τίλο, που κατηγορήθηκε και για άλλα εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα και το Μαυροβούνιο.

Δεκαπενταύγουστος: Ο Επιτάφιος της Παναγιάς στο Γηρομέρι Φιλιατών

Δεκαπενταύγουστος: Ο Επιτάφιος της Παναγιάς στο Γηρομέρι Φιλιατών

Αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου η ακριτική ιερά Μονή Γηρομερίου Φιλιατών γιορτάζει στις 15 Αυγούστου και πλήθος προσκυνητών, ακολουθεί ευλαβικά το παλιό έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου της Παναγιάς.
Την παραμονή της γιορτής, αργά το απόγευμα της 14ης Αυγούστου, οι μοναχοί ψάλουν τα εγκώμια της Θεοτόκου. Πρόκειται για μια ακολουθία, που έχει στοιχεία εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής, του Επιταφίου του Χριστού και ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα στον τάφο της Παναγιάς στη Γεσθημανή. Μετά το τέλος της ακολουθίας , γίνεται η περιφορά του Επιταφίου της Θεοτόκου μέσα σε κλίμα κατάνυξης.
Η Μονή Γηρομερίου, είναι ένα ανδρικό μοναστήρι, το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς για τη Θεσπρωτία. Κτίστηκε τον 14ο αιώνα από τον Όσιο Νείλο, πάνω σε έναν απόκρημνο βράχο και μέσα σε ένα τοπίο απείρου φυσικού κάλλους, την εποχή της ακμής του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Κατά τον 16 αιώνα, η Μονή είχε αναδειχθεί σε μεγάλο μοναστικό κέντρο, ενώ σημαντική ήταν η βοήθεια που προσέφερε προς τους σκλαβωμένους Έλληνες επί τουρκοκρατίας. Στο Γηρομέρι φυλάσσονται λείψανα Αγίων και σπουδαία θρησκευτικά και ιστορικά κειμήλια. Η Μονή κράτησε όρθιο τον Χριστιανισμό της Θεσπρωτίας στα χρόνια της σκλαβιάς επί τουρκοκρατίας. Ας μη ξεχνάμε ότι η Μητρόπολις ονομάζεται Παραμυθιάς, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας.

Παλιότερα, πριν μια 15ετια, το δεκαπενταύγουστο γινόταν το ξακουστό πανηγύρι του Γηρομερίου, με το ξακουστό χωνευτικό νερό του, όπου συνέρρεαν πλήθη πιστών από όλη τη Θεσπρωτία, αλλά κατ απαίτηση της Μονής, παύθηκε.


Απο παλιά το εορταστικό επίκεντρο της περιοχής μας γι’ αυτή την μεγάλη γιορτή ήταν και είναι το μοναστήρι του Γηρομερίου. Χιλιάδες πιστοί συρρέουν να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγιάς, την ¨Σαρακοφαγωμένη¨ όπως την αποκαλούσαν κάποτε. Μια μικρή αναδρομή στον παλιό γιορτασμό  παρακάτω, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Από το απόγευμα της παραμονής ξεκίναγε κόσμος από το Φιλιάτι και τα χωριά του, Φανερωμένη, Φοινίκι, Πλαίσιο, Σίδερη, Σαγιάδα, Σούβλιαση και Καστρί, Ράϊ και Σκουπίτσα και πήγαιναν με τα πόδια οι περισσότεροι στο Μοναστήρι του Γηρομερίου. Άλλοι ερχόντουσαν από την Παραμυθιά την Ηγουμενίτσα και το Μαργαρίτη, στο Φιλιάτι, για να ακολουθήσουν την ίδια πορεία. Αφού προσκυνούσαν την Άγια εικόνα περιφέρονταν στους οντάδες του Μοναστηριού και προσπαθούσαν να περάσει όμορφα η βραδιά. Αν ήταν τυχεροί έβαζαν και κάτι στο στόμα τους, έβρισκαν και μια γωνιά να ξαπλώσουν το κορμί τους. Αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες για τους νέους του καιρού εκείνου, τους συνηθισμένους στην ημιδιατροφή και στην περιπετειώδη καθημερινότητα.
Την άλλη μέρα, ανήμερα της Παναγίας γινόταν η Θεία Λειτουργία παρουσία πάντα του Δεσπότη, γιατί το μοναστήρι του Γηρομερίου ήταν σημαντικός θεσμός στα εκκλησιαστικά πράγματα της Θεσπρωτίας. Αφού τέλειωνε η λειτουργία χιλιάδες προσκυνητές, κατά παρέες, έπιαναν έναν τόπο στο ρέμα του μοναστηριού που κατέβαινε από το βουνό ο οποίος ήταν γεμάτος πλατάνια και κάθονταν, σιάδι. Εκεί άνοιγαν σακούλια, έβγαιναν φαγώσιμα και κρασιά και στρώνονταν στο φαί και στο πιοτί. Κάποιοι  έψεναν κρέας στη σούβλα ή αγόραζαν έτοιμα ψητά από  επαγγελματίες.  Στο νερό, στο ρέμα που πήγαζε από τον τάφο του Όσιου Νείλου του ιδρυτή του μοναστηριού, έβαζαν μέσα, κρασιά, μπύρες και καρπούζια να κρυώσουν.
Αργότερα άρχιζαν και τα κλαρίνα. Και άρχιζε ο χορός. Με τα οποία διαφώνησε η Μονή, λέγοντας ότι ο δεκαπενταύγουστος είναι η Κοίμησης της Θεοτόκου και δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γιορτάζουμε. Αψηφώντας την λαϊκή παράδοση. Και το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι που λέει «τούτη η γη που τη πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε». Άλλωστε στο Γηρομέρι το ψυχοσάββατο γυρνάνε στους τάφους και παίζουνε κλαρίνο. Αυτό φυσικά ευτυχώς δεν έχει καταργηθεί.

Το μετεμφυλιακό καθεστώς, οι παράνομοι και η «υπόθεση Πλουμπίδη»

Η πιο τραγική, ισως, φιγούρα του κομμουνιστικού κινήματος και , σίγουρα, μια από τις πιο όμορφες!

 Το μετεμφυλιακό καθεστώς, οι παράνομοι και η «υπόθεση Πλουμπίδη»

«(...) αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος»...

http://litlepost.blogspot.com/2018/08/14-2018.html

Στις 14 Αυγούστου 1954, χαράματα, ο Νίκος Πλουμπίδης, φορώντας ένα μαύρο κουστούμι και λευκό πουκάμισο, δεμένος με χειροπέδες, μεταφέρεται με αυτοκίνητο από τις φυλακές όπου κρατείται στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Η ύστατη ώρα πλησιάζει μα εκείνος δεν χάνει το κουράγιο του. Απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους που είναι συγκεντρωμένοι αξημέρωτα στον τόπο εκτέλεσής του, λέει: «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να ’στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει». Σε λίγο το εκτελεστικό απόσπασμα στήνεται απέναντί του, ο ίδιος αρνείται να του δέσουν τα μάτια και να κοινωνήσει. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» έγραφαν οι εφημερίδες την επόμενη μέρα.
Επρόκειτο για την τελευταία πράξη στην υπόθεσης της «ασυρματολογίας» (όπως τη χαρακτήριζε ο Τύπος της εποχής), που είχε ξεκινήσει με τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του (1950), στην οποία ο Ν. Πλουμπίδης ενεπλάκη με διάφορους τρόπους. Την ευθύνη για τη δολοφονία Πλουμπίδη είχε η μετεμφυλιακή κυβέρνηση του «Ελληνικού Συναγερμού» με πρωθυπουργό τον Αλ. Παπάγο. Η «υπόθεση Πλουμπίδη» αποκτά διπλό ενδιαφέρον καθώς μετά τη σύλληψή του στοχοποιήθηκε τόσο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς όσο και από την ηγεσία του κόμματός του.

Στην ηγεσία τα κρίσιμα χρόνια
Ο Νίκος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) από το 1938. Συμμετείχε στην καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού στη διάρκεια του εμφυλίου. Μετά την ήττα του ΔΣΕ, ήταν το μόνο μέλος του ΠΓ που παρέμεινε ασύλληπτο στην Αθήνα και η ηγεσία του έδωσε εντολή να αναλάβει την καθοδήγηση του παράνομου δικτύου. Παράλληλα, συνέδεσε το όνομά του με τις πρώτες προσπάθειες νόμιμης έκφρασης της Αριστεράς, το 1950-1.

Το αντι-κομμουνιστικό μετεμφυλιακό καθεστώς
Το τέλος του εμφυλίου πολέμου σηματοδότησε την επιβολή ενός αντι-κομμουνιστικού καθεστώτος: Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ παρέμειναν εκτός νόμου, συνεχίστηκε η αναστολή άρθρων του Συντάγματος, η εφαρμογή διαφόρων «έκτακτων μέτρων» (έκτακτα στρατοδικεία, κ.λπ), μονιμοποιήθηκε η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η χρήση του «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων» κ.ά. Τον Απρίλη του 1950, σύμφωνα με ανακοινώσεις του ΓΕΣ, 3.033άτομα είχαν εκτελεστεί, 5.322 είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από έκτακτα στρατοδικεία, 17.000 σε ισόβια, 20.000 ήταν εκτοπισμένοι.
Δομικά στοιχεία του μετεμφυλιακού καθεστώτος, τα οποία συναντάμε με διαφορετική ένταση σε όλη την περίοδο από το 1950-1967, ήταν: Η αυτονόμηση των ενόπλων δυνάμεων και του Στέμματος, η απορρόφηση της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική και η συνεχής προσφυγή στις «εξαιρετικές λειτουργίες», η λειτουργία διαφόρων ανταγωνιστικών κέντρων εξουσίας εντός του κράτους (μοναρχία, ένοπλες δυνάμεις, συμμαχικός παράγοντας).

Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ αμέσως μετά τον εμφύλιο
Για την ηττημένη Αριστερά, το τέλος του εμφυλίου σηματοδοτήθηκε από το πέρασμα χιλιάδων πολεμιστών του ΔΣΕ, μελών του ΚΚΕ και της ηγεσίας, σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Λίγες ανταρτοομάδες παρέμεινα στο εσωτερικό έχοντας στενά περιθώρια δράσης. Τα παράνομα μέλη του ΚΚΕ γνώριζαν ένα ανελέητο πογκρόμ. Σε αυτό το πλαίσιο, η λειτουργία του παράνομου μηχανισμού του κόμματος αναγορεύτηκε από την ηγεσία ως πρώτιστος στόχος.
Το ΚΚΕ διατηρούσε παράνομο μηχανισμό (κομματικές οργανώσεις, τυπογραφεία, ασυρμάτους) στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του εμφυλίου. Ωστόσο από τον Μάρτη έως το Σεπτέμβρη 1949, η Ασφάλεια τον αποσάρθρωσε. Ο μόνος καθοδηγητής που είχε μείνει ασύλληπτος ήταν ο Νίκος Πλουμπίδης, ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής του μετεμφυλιακού παράνομου μηχανισμού. Επιπλέον έχει διασωθεί και το δίκτυο των ασυρμάτων που έλεγχε ο Βαβούδης. Παράλληλα, ηγετικά στελέχη της ΕΠΟΝ (Σ. Κασιμάτης, Φ. Λαζάρου) συγκρότησαν 2ο παράνομο κέντρο στην Αθήνα, που ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικό απέναντι στο δίκτυο Πλουμπίδη.

Η πρώτη εκλογική καταγραφή
Μετά το λήξη του εμφυλίου, μια νέα εκλογική καταγραφή, που θα νομιμοποιούσε το στρατιωτικό αποτέλεσμα, ήταν αναγκαία. Στις 5 Μαρτίου 1950 προκηρύχθηκαν εκλογές, χωρίς τη χαλάρωση των αυταρχικών μέτρων. Λαικο κομμα, Κων. Τσαλδαρης 18,8% και 62 εδρες, Φιλελευθερο Κομμα Σοφοκλης Βενιζελος 17,2% και 56 εδρες, Εθνικη Προοδευτικη Ενωση Κεντρου Νικολαος Πλαστηρας 16,4% και 45 εδρες, Σοσιαλιστικο Δημοκρατικο Κομμα Γεωργιος Παπανδρεου 10,6% και 35 εδρες, Δημοκρατικη Παραταξη (αριστερα) Σβολος-Σοφιανοπουλος-Γρηγοριαδης 9,7% και 18 εδρες, Πολιτικη Ανεξαρτητος Παραταξις Μανιαδακης-Κοτζιας 8,1% και 16 εδρες, Μετωπο Εθνικης Αναδημιουργιας Παν. Κανελλοπουλος  5,2% και 7 εδρες, Εθνικο Κομμα Ναπολεοντας Ζερβας 3,6% και 7 εδρες, Νέο Κομμα Σπυριδων Μαρκεζινης 2,5% και 1 εδρα, Παραταξη Αγροτων Εργαζομενων Μπαλτατζης-Μυλωνας 7,5% και 3εδρες. Στη Βουλη των 250 εδρων. Κυβερνηση Πλαστηρα-Βενιζελου-Παπανδρεου. Τα προπολεμικά κόμματα (Λαϊκό Κόμμα και Κόμμα των Φιλελευθέρων) παρουσίασαν πτώση. Έκπληξη αποτέλεσαν: Η νεοσύστατη ΕΠΕΚ του Ν. Πλαστήρα, που πρόβαλλε ως στόχους την ειρήνευση και την αλλαγή, αλλά και η Δημοκρατική Παράταξη, εκλογικό μέτωπο της Αριστεράς, το οποίο συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, απαρτιζόμενο από κόμματα που είχαν συνεργαστεί στο ΕΑΜ, το 1946. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν αυτός που ανέλαβε τις συνεννοήσεις, αυτοπροσώπως, με κίνδυνο να συλληφθεί. Κατά τις διαβουλεύσεις, οι σύμμαχοι αρνήθηκαν τη συμμετοχή των εξόριστων και των φυλακισμένων στα ψηφοδέλτια. Τελικά, ο Ν. Πλουμπίδης δέχθηκε τις απαιτήσεις τους, γεγονός που αποτέλεσε σημείο τριβής του με την ηγεσία.

Το «κεντρώο διάλειμμα» και τα «μέτρα ειρηνεύσεως»
Μετά τις εκλογές σχηματίστηκε κυβέρνηση Κέντρου με πρωθυπουργό τον Ν. Πλαστήρα από Μαρτιο μεχρι Αυγουστο και μετα μεχρι τις 9 Σεπτεμβριου 1951 πρωθυπουργος Βενιζελος . Σε μια προσπάθεια να γίνει μετάβαση από το καθεστώς του εμφυλίου, η κυβέρνηση ανέστειλε τις εκτελέσεις. Παράλληλα, προώθησε 5 νομοσχέδια για την εφαρμογή «μέτρων επιείκειας»: Αύξηση του Συμβουλίων Χαρίτων, αναθεώρηση των αποφάσεων των εκτάκτων στρατοδικείων, κατάργηση του Αναμορφωτηρίου της Μακρονήσου και αμνήστευση των παραδιδόμενων.
Τα «μέτρα» προκάλεσαν σάλο καθώς κατατέθηκαν στη Βουλή σε μια κρίσιμη, διεθνώς, περίοδο: Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Κορέα και η όξυνση του Ψυχρού Πολέμου, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές εντός των διαφόρων κέντρων εξουσίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, ξέσπασε κυβερνητική κρίση, όταν ο Πλαστήρας δήλωσε ότι θα καταργηθεί η θανατική ποινή. Η κυβέρνηση έπεσε τον Αύγουστο του 1950 και σχηματίστηκε νέα από τα κόμματα του Βενιζέλου και Παπανδρέου, με την υποστήριξη των Λαϊκών. Σε αυτή τη φάση, εντάθηκε η επίθεση κατά της Αριστεράς, επαναλειτούργησαν τα έκτακτα στρατοδικεία, οι διώξεις έπληξαν ακόμα και οπαδούς της ΕΠΕΚ.

Η δράση των παρανόμων και η αποστολή Μπελογιάννη
Κατά τη διάρκεια του «κεντρώου διαλείμματος», η Αριστερά πίεζε για διεύρυνση των «μέτρων», ενώ κύριο αίτημά της ήταν η γενική αμνηστία. Σε αυτή τη φάση στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν η ανασυγκρότηση του παράνομου μηχανισμού με αποστολές στελεχών από το εξωτερικό, επικεφαλής των οποίων ορίστηκε ο Ν. Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Πράγματι, τον Ιούνιο του 1950, ο Ν. Μπελογιάννης πέρασε παράνομα στη χώρα και ήρθε άμεσα σε επαφή με τον παράνομο μηχανισμό του Πλουμπίδη στην Αθήνα.
Τέλη Ιουνίου, γνώριζε ήδη την οργανωτική κατάσταση και ενημέρωνε την ηγεσία, μέσω του ασυρμάτου του Βαβούδη: «Σας γράφω κρίση μου για ανθρώπους μας. Ο Μπ (Πλουμπίδης) είναι εντάξει. Αρρώστια και απομόνωση συντελούν να βλέπει ορισμένα πράγματα στενά, σχολαστικά, χλιαρά. Κουφός (Βαβούδης) μάλλον εντάξει (…) Ξεκαθαρίζω, ανασυγκροτώ αυτό που υπάρχει και προσπαθώ να χτίσω άλλο παράλληλα»

Η σύλληψη Μπελογιάννη
Μέσα σε ατμόσφαιρα έντασης των διώξεων από την κυβέρνηση Βενιζέλου – Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1950 η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη, της Έλλης Ιωαννίδου και 93 ακόμη κομμουνιστών. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο «χτύπημα» της Ασφάλειας από την άνοιξη του 1949. Η υπόθεση αξιοποιήθηκε για τη σκλήρυνση των μέτρων εναντίον του ΚΚΕ (τον Μάρτη εκτελέστηκαν 14 κομμουνιστές, τον Απρίλη πραγματοποιήθηκε κύμα συλλήψεων στην Αθήνα).
Οι συλλήψεις τροφοδότησαν κλίμα καχυποψίας μεταξύ των εναπομεινάντων παρανόμων, των φυλακισμένων, των εξόριστων και της ηγεσίας. Άμεσα πραγματοποιήθηκε αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων. Ο Ν. Πλουμπίδης πήρε εντολή από το ΠΓ «να κλειστεί μέσα», να έχει επαφή μονό με τον Βαβούδη, ο οποίος ανέλαβε την καθοδήγηση της νόμιμης και παράνομης δουλειάς.
Ωστόσο, τον Αύγουστο του 1951, για άλλη μια φορά η ηγεσία ορίζει τον Ν. Πλουμπίδη υπεύθυνο για τις συνεννοήσεις με τους συμμάχους εντός της νεοϊδρυθείσας ΕΔΑ. Οι εντολές που είχε ήταν η δημιουργία μετώπου με μίνιμουμ πρόγραμμα, η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια φυλακισμένων – εξόριστων, του ίδιου και του Μπελογιάννη. Οι συγκεκριμένες υποψηφιότητες είχαν μεγάλη σημασία για το ΚΚΕ, ωστόσο οι σύμμαχοι μέσα στην ΕΔΑ τις αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Μπροστά στον κίνδυνο να τορπιλιστεί το νέο εγχείρημα, ο Πλουμπίδης αποδέχεται τους όρους τους, προκαλώντας την αντίδραση της ηγεσίας.

Η δεύτερη φάση του «κεντρώου διαλείμματος»
Από τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1951 προέκυψε κυβέρνηση συνασπισμού αποτελούμενη από την ΕΠΕΚ και το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις εκλογες 9 Σεπτεμβριου 1951 ο Ελληνικος Συναγερμος του Αλεξανδρου Παπαγου πηρε 36,4% και 110 εδρες, η ΕΠΕΚ του Πλαστηρα 23,5% και 72 εδρες, οι Φιλελευθεροι του Σοφοκλη Βενιζελου 18,9% και 56 εδρες, η ΕΔΑ 10,5% και 9 εδρες, το Λαικο Κομμα του Κωνσταντινου Τσαλδαρη 6,5% και 2 εδρες το Αγροτικο Κομμα του Μπαλτατζη 2,2% και 1 εδρα, και το Σοσιαλιστικο Δημοκρατικο Κομμα του Γεωργιου Παπανδρεου 2% και καμια εδρα. Κυβερνηση Πλαστηρα-Βενιζελου μεχρι 16 Νοεμβριου 1952 που εγιναν εκλογες και νικησε ο Ελληνικος Συναγερμος του Παπαγου. Το κέντρο για άλλη μια φορά προσπάθησε να προωθήσει μέτρα κατευνασμού: Αντικατάσταση των εκτάκτων στρατοδικείων από 5μελή εφετεία, κατάργηση των στρατοπέδων, μετατροπή των θανατικών ποινών σε ισόβια, κ.ά. Έως τα τέλη Οκτώβρη εξετάστηκαν από αναθεωρητικά στρατοδικεία οι υποθέσεις 571 θανατοποινιτών: Οι 124 απαλλάχθηκαν, σε 28 μετατράπηκε η ποινή σε ισόβια, σε 75 δεν άλλαξε η ποινή και στους υπόλοιπους αποδόθηκαν μικρότερες.

Το στράτευμα αντέδρασε. Μάλιστα με πρωτοβουλία του ξεκίνησε, εσπευσμένα, η δίκη Μπελογιάννη σε έκτακτο στρατοδικείο και όχι 5μελές εφετείο. Παραπέμφθηκαν 93 άτομα με κατηγόριες για παράβαση του ν. 509. Η τροπή της υπόθεσης άλλαξε όταν, λίγες μέρες πριν βγει η απόφαση, αποκαλύφθηκαν οι δύο ασύρματοι του ΚΚΕ σε Γλυφάδα και Καλλιθέα. Ο ασυρματιστής Βαβούδης αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των διωκτών του.
Τελικά το δικαστήριο επέβαλε σε 12 εκ των κατηγορουμένων θανατικές ποινές. Όμως η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι δεν θα γίνουν εκτελέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η αποκάλυψη των ασυρμάτων χρησιμοποιήθηκε από τις αρχές για να παραπεμφθεί εκ νέου ο Μπελογιάννης και 29 ακόμη κομμουνιστές στο Διαρκές Στρατοδικείο για παράβαση του ν. 375, περί κατασκοπίας.
Η νέα δίκη, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1952, τελείωσε με την καταδίκη 8 κατηγορούμενων σε θάνατο. Η απόφαση έπρεπε να εκτελεστεί σε 5 μέρες.
Δεκάδες προσωπικότητες από το χώρο της διανόησης (Σάρτρ, Ελυάρ κ.ά.), βουλευτές από την Αγγλία, Γαλλία, την ΕΔΑ και την ΕΠΕΚ ζήτησαν να μην γίνουν οι εκτελέσεις.
Εκείνες τις τραγικές στιγμές ήταν που ο Πλουμπίδης έστειλε επιστολή στην Ασφάλεια, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού, διαβεβαιώνοντας ότι θα παραδοθεί αν ανακληθούν οι θανατικές ποινές. Ωστόσο το γράμμα του καταγγέλθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ ως κατασκεύασμα της Ασφάλειας.
Τελικά στις 30 Μαρτίου, αφού το Συμβούλιο Χαρίτων αποφάσισε να μην ανασταλούν οι ποινές για τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο, οι 4 κομμουνιστές οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων και την τραγική αποτυχία της κυβέρνηση Κέντρου να επιβάλλει την πολιτική του κατευνασμού.

Η «υπόθεση Πλουμπίδη»
Οι αποκαλύψεις των ασυρμάτων οδήγησαν στο οριστικό μπλοκάρισμα της επικοινωνίας του παράνομου κέντρου του Ν. Πλουμπίδη με την ηγεσία. Χωρίς καμία κομματική μέριμνα ο Πλουμπίδης προσπαθούσε να διαφύγει τη σύλληψη, κρυμμένος σε σπίτια έμπιστών του. Εκείνη την περίοδο συστηματικές διαδόσεις μεταξύ των κομμουνιστών στο εσωτερικό ανέφεραν ότι ήταν «χαφιές». Μάλιστα ζητήθηκε και η γνώμη του Μπελογιάννη, ο οποίος εγγυήθηκε για δεύτερη φορά για την ακεραιότητά του. Σε όλη αυτή τη διαδικασία θα παίξει ρόλο και η προπαγάνδα της Ασφάλειας, η οποία συντηρεί ένα διαρκή δημοσιογραφικό θόρυβο για τον ασύλληπτο κομμουνιστή.
Τον Απρίλη του 1952, ο Πλουμπίδης έστειλε γράμμα στην Έ. Ιωαννίδου στο οποίο πιστοποιούσε πως έχει έξι μήνες να συνδεθεί με το Πολιτικό Γραφείο: «Σπίτι δεν έχω. Λεφτά υπάρχουν κάτι λίγα. (…) Ο 10 δεν μπορεί να μου βρει σπίτι γιατί φοβούνται όλοι την κατηγορία της κατασκοπίας». Παράλληλα διατύπωνε τους φόβους του: «Το κόμμα να μην ενδιαφερθεί για μένα τόσο καιρό σημαίνει ότι κάτι στραβό έχει εναντίον μου», «κάποιος δίνει πληροφορίες στο ΠΓ που το αναγκάζουν να είναι κουμπωμένο μαζί μου».

Οι φόβοι του Ν. Πλουμπίδη ήταν πραγματικοί, καθώς η ηγεσία είχε ξεκινήσει από το Γενάρη του 1952 διαδικασίες για την εξέταση της υπόθεσής του. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής είχαν κληθεί να γράψουν εκθέσεις με ό,τι σχετικό γνωρίζουν, οι οποίες ωστόσο δεν περιείχαν κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο. Αντίθετα, οι εκθέσεις του Ζαχαριάδη και Μπαρτζιώτα αποτελούσαν δριμύτατο κατηγορώ. Μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη, δόθηκε εντολή στον Μπαρτζιώτα να γράψει το σχέδιο απόφασης που αφορούσε στον Ν. Πλουμπίδη, το οποίο επικυρώθηκε τρεις μήνες αργότερα. Έγραφε χαρακτηριστικά: «Το ΠΓ εξετάζει δύο χρόνια τώρα την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη (…). Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν σε βάρος του αποδείχνουν ότι είναι παλιός προβοκάτορας του ΚΚΕ. (…) Η δράση του ξεδιαλύνεται κυρίως από την 4η Αυγούστου».
Οι βασικές κατηγορίες που του αποδόθηκαν ήταν οι χειρισμοί του στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1950-1, τα «χτυπήματα» που υπέστη ο παράνομος μηχανισμός, και κυρίως η προδοσία του Μπελογιάννη στις αρχές. Μάλιστα η απόφαση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί γιατί ενώ υπήρχαν υποψίες χρησιμοποιούταν ως κύριος εκπρόσωπος του ΠΓ σε κομβικές κομματικές δράσεις, υποστήριζε: «Η Ασφάλεια για να τον διευκολύνει και παράλληλα για να κρατά στα χέρια της κάθε νόμιμη κίνηση, έδινε τη δυνατότητα στον Ν. Πλουμπίδη να βγάζει εφημερίδες κ.ά. Μα αυτό επέτρεπε στο ΚΚΕ να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο βήμα (…) και ακόμη να μπαίνει στα ίχνη της αποκάλυψης του προβοκάτορα». Ο μόνος που αντέδρασε στην απόφαση ήταν ο Κ. Θέος. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε καμιά ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής δεν συζητήθηκε το ζήτημα.
Η ανυπαρξία ενός προστατευτικού δικτύου διευκόλυνε τη σύλληψη του Πλουμπίδη, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1952. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν προετοιμασμένος: Σε γράμμα του αναφέρει «τη σύλληψη μου την περίμενα, ήταν αναπόφευκτη αφού δεν είχα ούτε λεφτά, ούτε οργάνωση να στηριχθώ». Η ηγεσία, μετά τη σύλληψη, τον παρουσίασε μέσω του ραδιοσταθμού ως «χαφιέ» και ανέφερε ότι εδώ και καιρό είχε επισημάνει την προδοτική του δράση. Η Ασφάλεια αξιοποίησε αμέσως τις ανακοινώσεις και προσπάθησε να στρέψει τον Πλουμπίδη εναντίον του ΚΚΕ, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Κατά την παραμονή του στις φυλακές Σωτηρία κρατήθηκε σε απομόνωση από τους άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Οι μόνοι που τον επισκέπτονταν ήταν οι γονείς και ο αδερφός της συζύγου του, που ήταν δικηγόρος του. Πιέσεις για να τον αποκηρύξει δεχόταν και η γυναίκα του. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αντιτάχθηκαν ανοιχτά στις καταγγελίες της ηγεσίας. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Έλλης Ιωαννίδου. Όπως η ίδια αναφέρει «μόλις μαθεύτηκε η καταγγελία στις φυλακές Αβέρωφ, έστειλα μέσω Ελβετίας στο Ζαχαριάδη ότι κάνουν λάθος και μπορώ να τους στείλω στοιχεία. Εκείνοι μου ζήτησαν τα στοιχεία που είχα. Έστειλα κρυπτογραφημένο μήνυμα. Η απάντηση ήταν πως η επιτροπή πόλης της Αθήνας καθαιρούσε τη φυλακισμένη που είχε την τόλμη να αμφισβητήσει. Η επιχειρηματολογία της απόφασης στηρίζονταν στο ότι είχα πει να βάλει το κόμμα δικηγόρο στον Πλουμπίδη, στήριξα τη γυναίκα του κ.ά.».
Παρά τη διμέτωπη επίθεση, ο Πλουμπίδης παρέμεινε πιστός στην κομματική πειθαρχία. Θεώρησε ότι η ανακοίνωση της ηγεσίας «ήταν έκφραση των υπαρχόντων ερωτηματικών που γεννήθηκαν στην ΚΕ από γνώμες μου πάνω σε σοβαρά προβλήματα που εγώ καθοδήγησα και από πληροφορίες». Δικαιολόγησε μάλιστα την ενέργεια, υποστηρίζονταν ότι η καταγγελία αποτελούσε κλήση σε επαγρύπνηση. Μάλιστα, όπως φαίνεται σε γράμματα του από την φυλακή, πίστευε πως η ηγεσία, αν και έχει κάνει λάθος, κατοπινά θα τον αποκαθιστούσε.

Τη μάχη της δίκης την έδωσε μόνος, ωστόσο υπεράσπισε την κομμουνιστική δράση και κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις του αντι-κομμουνιστικού κράτους. Στις 14 Αυγούστου του 1954οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πέντε χρόνια μετά τον εμφύλιο η κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού συνέχιζε τις εμφυλιοπολεμικές πρακτικές. Μόνο που αυτή τη φορά καμία αντίδραση δεν ξέσπασε από το στρατόπεδο των ηττημένων.
Δύο μέρες μετά την εκτέλεση, η «Ελεύθερη Ελλάδα» πληροφορούσε ότι η δολοφονία ήταν εικονική και ο Πλουμπίδης είχε φυγαδευτεί στην Αμερική: «Η σκηνοθεσία της εκτέλεσης του προβοκάτορα Πλουμπίδη ήταν μέσα στα σχέδια τους να φουντώσουν την αντικομμουνιστική υστερία. Με την ψευτοεκτέλεση Πλουμπίδη θέλησαν να δημιουργήσουν προηγούμενο ότι εκτελούνται τάχα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ για να προχωρήσουν σε καταδίκες σε θάνατο και πραγματικές εκτελέσεις στελεχών – λαϊκών αγωνιστών».
Επίσης θα υποστηριχθεί ότι ο Πλουμπίδης παρείχε πληροφορίες βάσει των οποίων έγιναν αναθεωρήσεις δικών, όπως στην περίπτωση της Ε. Ιωαννίδου: «Η παπαγική στρατοκρατία επιδιώκει να επικυρώσει τις θανατικές καταδίκες, να στηρίξει και να ξαναζεστάνει με τη βοήθεια του προβοκάτορα Πλουμπίδη τον πλαστηρικό μύθο περί κατασκοπίας». Η συκοφάντησή του συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια. Την επίσημη διατύπωσή της θα αναλάβει ο Σ. Κασιμάτης με τα άρθρα του στο «Νέο Κόσμο» κατά το 1953. Η επιλογή αυτού του στελέχους δεν ήταν τυχαία, καθώς επρόκειτο για τον καθοδηγητή του 2ου παράνομου κέντρου, που διατύπωνε υποψίες για το μηχανισμό Πλουμπίδη στο ΠΓ. Ο ίδιος θα υποστηρίξει αργότερα ότι τα άρθρα τα έγραψε υπό την πίεση της ηγεσίας.

Η αποκατάσταση
Οι καταγγελίες στο πρόσωπο του Πλουμπίδη θα σταματήσουν οριστικά μετά την καθαίρεση Ζαχαριάδη, όταν θα αναζητηθούν ευθύνες για τα «χτυπήματα» του παράνομου μηχανισμού, εντός των μελών του ΠΓ. Τότε ξεκινά και η εσωκομματική αναδιαπραγμάτευση της υπόθεσής του. Τον Νοέμβρη του 1957, συστάθηκε εξεταστική επιτροπή που συνέταξε πόρισμα. Σύμφωνα με αυτό: «Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στα αρχεία της ΚΕ, που να καταγγέλλει ότι ο Ν. Πλουμπίδης ευθύνεται για τη σύλληψη του Μπελογιάννη». Τα αίτια της σκευωρίας υποστηρίχθηκε πως ήταν πολιτικά: «(…) και μετά την ήττα τους χρειάστηκε ένας να του φορτώσουν τη χρεοκοπία της πολιτικής τους», ενώ ανέφερε «ειδική ευθύνη για τη συκοφάντηση και εξόντωση του φέρουν οι Ζαχαριάδης, Μπαρτζιώτας, Βλαντάς». Η 8η Ολομέλεια θα τον αποκαταστήσει με μια λιτή απόφαση, η οποία ωστόσο δεν δημοσιοποιήθηκε.

http://litlepost.blogspot.com/2018/08/14-2018.html

Ο Νίκος Πλουμπίδης (1902 - 14 Αυγούστου 1954) ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά και μία από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του ΚΚΕ.
Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1902. Σπούδασε στο Διδασκαλείο, στον Πύργο Ηλείας και έγινε δάσκαλος. Υπηρέτησε στην Ελασσόνα και το 1926, έχοντας ήδη αναπτύξει σοσιαλιστικές ιδέες και συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Στην αρχή εξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και λίγο αργότερα της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας.[1] Για τις πρώτες του αυτές δραστηριότητες συνελήφθη το 1931, επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, για παράβαση του Ν.2229 του γνωστού Ιδιώνυμου και καταδικάστηκε σε 3 μήνες φυλάκιση με παράλληλη απόλυση από τη θέση του. Έκτοτε αφιερώθηκε στον συνδικαλισμό και αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ).
Συμμετείχε επίσης στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που πήρε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Γ' Διεθνούς στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1935. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935 ο Πλουμπίδης εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Οι στερήσεις και φυλακίσεις υπέσκαψαν την υγεία του και προσβλήθηκε από φυματίωση.
Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ο Πλουμπίδης πέρασε στην παρανομία. Ήταν γραμματέας αρχικά της παράνομης κομματικής επιτροπής του ΚΚΕ στη Θεσσαλία και στη συνέχεια στη Μακεδονία. Tον Απρίλιο-Μάιο του 1938 μετά από τις συλλήψεις πολλών ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος και μαζί με τον Γιώργη Σιάντο ανέλαβαν την καθοδήγηση της λεγόμενης Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ).
Τον Μάιο του 1939 συνελήφθη από την Ασφάλεια, αλλά, επειδή έπασχε από φυματίωση μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία» στην πτέρυγα πολιτικών κρατουμένων. Από εκεί, μετά και τη σύλληψη του Σιάντου (Νοέμβρης 1939), μέσω ενός παρανόμου δικτύου, είχε την καθοδήγηση της ΠΚΕ. Η ΠΚΕ με εισήγηση του Πλουμπίδη διέγραψε τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Π. Δαμασκόπουλο, Σ. Σκλάβαινα, Μ. Μανωλέα που είχαν υπογράψει δήλωση μετανοίας. Μάλιστα ο Δαμασκόπουλος ήταν κουμπάρος του Πλουμπίδη, για τον οποίο σχημάτισε λανθασμένα την εντύπωση ότι ήταν χαφιές της Ασφάλειας.
Η ΠΚΕ ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με την ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση που προκάλεσε μεγάλη σύγχυση στα μέλη του παράνομου ΚΚΕ. Μάλιστα η καθαρή ΠΚΕ κατηγορήθηκε ακόμα και από τον έγκλειστο στις φυλακές Νίκο Ζαχαριάδη σαν ασφαλίτικη και χαφιέδικη. Τον Ιούνιο του 1941 ο Πλουμπίδης έδωσε εντολή στα μέλη της ΠΚΕ να προσχωρήσουν στη Νέα Κεντρική Επιτροπή που είχε σχηματιστεί από στελέχη του ΚΚΕ που είχαν αποδράσει από τους τόπους κράτησής τους και να τους παραδώσουν τον παράνομο εκδοτικό μηχανισμό.
Η κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς βρήκε τον Πλουμπίδη κρατούμενο στο σανατόριο «Σωτηρία», από όπου δραπέτευσε μαζί με άλλους κομμουνιστές την Άνοιξη του 1941. Αμέσως μετά την δραπέτευσή του, πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς εξελέγη μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής έδρασε στην Αθήνα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ σαν επικεφαλής του ΕΑΜ Αθηνας. Όπως γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «Άρης, ο Αρχηγός των Ατάκτων», αυτός ήταν ο επικεφαλής νους που διοργάνωσε την διαδήλωση της Αθήνας το 1943 ενάντια στην βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης.
Μετά την απελευθέρωση, τον Απρίλιο του 1945, εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από την 11η Ολομέλεια και συμμετείχε στο νέο Πολιτικό Γραφείο. Μετά την επάνοδο όμως του Νίκου Ζαχαριάδη από το Νταχάου το Μάιο του 1945, ο Ν. Πλουμπίδης δεν εκλέχτηκε ξανά στο Πολιτικό Γραφείο.
Όταν στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ τέθηκε εκτός νόμου και η ηγεσία του έφυγε για τους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου, ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα και ανέλαβε την καθοδήγηση των οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα και τον Πειραιά μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Την άνοιξη του 1948 που έφυγε και η Χατζηβασιλείου για το Γράμμο, ο Πλουμπίδης μαζί με τον Στέργιο Αναστασιάδη ανέλαβαν την καθοδήγηση και μετά τη σύλληψη του Αναστασιάδη το Μάρτη του 1949 συνέχισε μόνος του την κομματική καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην πρωτεύουσα.
Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος Πόλεμος τέθηκε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης εσωτερικού[1], φροντίζοντας και την έκδοση της εφημερίδας "Δημοκρατικός" που αποτελούσε και το νόμιμο προσωπείο του παράνομου ΚΚΕ.
Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη (1950), το εκτός νόμου ΚΚΕ διέθετε έναν  παράνομο μηχανισμό - κλιμάκιο που διεύθυναν τον πολιτικό αγώνα από κρησφύγετα, ο μεν πρώτος ελεγχόταν από τους Ν. Πλουμπίδη και Ν. Μπελογιάννη (που είχε επιστρέψει κρυφά στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950), το οποίο ερχόταν σε επαφή με το κόμμα μέσω του Ν. Βαβούδη.
Η δε ηγεσία του ΚΚΕ παρέμενε εκτός Ελλάδας σε χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού.
Ο Νίκος Πλουμπίδης απέκτησε ένα γιο, τον Δημήτρη, με τη σύντροφό του Ιουλία, αγωνίστρια της Αντίστασης

http://litlepost.blogspot.com/2018/08/14-2018.html

Σαν σήμερα ο θάνατος του Σουλιώτη ήρωα Μάρκου Μπότσαρη

Σαν σήμερα ο θάνατος του Σουλιώτη ήρωα Μάρκου Μπότσαρη

1790 – 1823 (8 προς 9 Αυγούστου το βράδυ)

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ. Η τελευταία μάχη και ο θάνατος του Σουλιώτη ήρωα στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας.

«Μάνα δε γέννησε στην Ελλάδα δεύτερο Μάρκο... Ούτε είδα, ούτε θα ιδώ τέτοιον πολεμάρχη».

Είπε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για τον Μάρκο Μπότσαρη.

Μεταξύ τους οι Σουλιώτες μπορεί να μάλωναν, θύμωναν, τρώγονταν πολλές φορές, μα ήταν σαν να μάλωναν στην ίδια την φαμίλια, στο ίδιο σπίτι. Κι όμως ο αγώνας ήταν αγώνας. Πάλεψαν για την λευτεριά και απόσπασαν τον θαυμασμό όλης της χώρας.

«Πού πας ορέ Μάρκο; με τούτους πας να πολεμήσεις; Εκείνοι είναι μεγάλο ασκέρι». Λέει ο Καραϊσκάκης.

«Αν σε ρωτήσουν πού πάω, να τους πεις, ότι ο Μάρκος πάει για να σκοτωθεί». Απαντάει φεύγοντας ο Σουλιώτης ήρωας.
Και πήγε…

Από την πλευρά των Τούρκων, δύο ασκέρια υπό τους Μουσταή Πασά της Σκόνδρας με 12.000 Αλβανούς και 3.000 Μιρντίτες (Αλβανοί βουνίσιοι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί) και Ομέρ Βρυώνη πασά των Ιωαννίνων με 4.000 Τουρκαλβανούς, χωρισμένοι σε τρία τμήματα, ξεκινούν σε παράλληλη κάθοδο προς το Μεσολόγγι.

Κατάλαβε ο Μάρκος τις δύσκολες ώρες και δεν κάθισε καθόλου μέσα στην πολιτεία, αλλά πήρε 400 Σουλιώτες κι άλλους 850 ακόμα και έβαλε στο μυαλό του το σχέδιο επίθεσης κατά του Σκόντρα.

Για να πάψει κάθε γκρίνια και παράπονο μπροστά σε όλους ξέσκισε το δίπλωμα τηςαρχιστρατηγίας και είπε εκείνο το αθάνατο:

«Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα μεθαύριο κατά του εχθρού».

Και κάλεσε συμβούλιο και μεταξύ άλλων είπε: «Ο Θεός μας βοήθησε και νικήσαμε πολλές φορές τους εχθρούς της πίστης μας, θα μας βοηθήσει να νικήσουμε και τούτον τον εχθρό που έχει στηρίξει όλες τις ελπίδες τους ο Σουλτάνος.

Απάντησαν οι καπεταναίοι πως πολλές φορές είχαν νικήσει τους Γκέγκηδες και θα τους νικήσουν και τώρα σε τούτα τα βουνά που διάλεξαν να κατεβούν. Όλοι μαζί με τον θρυλικό αρχικαπετάνιο, τον Μάρκο Μπότσαρη που ο Νίκος Ζιάγκος στο βιβλίο του, τον αποκαλεί συνέχεια «ισόθεο», ανεβαίνουν για τα βουνά του Καρπενησιού.

Τζαβέλλας, Φωτομάρας, Ζέρβας, Γιολδάσης με τα αδέρφια του, Ζαχαράκη και Κώστα Σερέτη, Σιαδήμας, Κοντογιαναίοι της Φθιώτιδας τάχτηκαν στα Λακώματα της Σανιάδας που είναι στις πλαγιές του Κόρακα.

Ο Μάρκος και οι Σουλιώτες προχώρησαν στο Μικρό Χωριό. Μόλις έφτασαν έστειλε ο Μάρκος τρία ψυχωμένα παλικάρια να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τον εχθρό. Τα ξαδέρφια του, Θανάση (Τούσια) Μπότσαρη, τον Θανάση Κουτσονίκα και τον Γιάννη Μπαϊραχτάρη. Τον μπαϊραχτάρη του (σημαιοφόρο του).

Ήταν 7 Αυγούστου που τούτα τα παλικάρια μπήκαν στο εχθρικό στρατόπεδο να το κατασκοπεύσουν, αφού τίποτα δεν διέφερε από τον εχθρό, ούτε στο ντύσιμο ούτε στην

γλώσσα. Τιμή σε τούτα τα παλικάρια. Γύρισαν την ίδια μέρα και είπαν όσα είδαν και άκουσαν στον Μάρκο. Αμέσως ο αρχικαπετάνιος έστειλε γράμμα στα Λακώματα:

«Αδερφοί καπεταναίοι. Εγώ ήρθα και έχω σκοπό να προσβάλω τον πασά. Αν θέλετε κατεβάτε κάτω στον Άγιο Νικόλαο του χωριού Κλαψίου να κουβεντιάσουμε και να τον χτυπήσουμε μαζί κι αν δεν θέλετε μην έρχεστε».

«Δεν είμαστε γυναίκες να μην πάμε», είπαν οι Σουλιώτες και πήγαν στον Άη Νικόλα. Εκεί τους περίμενε ο Μάρκος και μιλήσανε.

Αποφάσισε ο Μάρκος το βράδυ 8 με 9 Αυγούστου να μπει από την είσοδο της κοιλάδας ακολουθώντας το ρέμα και θα χτυπούσε άξαφνα. Εκείνοι θα ’πρεπε να πέσουν πάνω στον εχθρό από την άλλη μεριά, από το διάσελο του Άη Αντρέα και από το γεφύρι του Δεσπότη, έτσι θα έβαζαν τον εχθρό στην μέση.

Έμαθαν οι Τουρκαλβανοί Γκέγκηδες από μαντατοφόρο που δείλιασε και πήγε προσκύνησε, τις προθέσεις του Μάρκου. Δεν πίστευαν ότι θα τους χτυπήσουν 1.250 άνθρωποι και μάλιστα τον «υπερήφανο» στρατό των Σκοντράνων.

Σύνθημα: Τσίλι γιε τι; Παρασύνθημα: Χέκουρ

Στις 8 Αυγούστου την νύχτα οι οπλαρχηγοί με τον Τζαβέλλα, έφτασαν στον Άη Αντρέα και έστειλαν ανιχνευτές.

Από την άλλη μεριά ο Μάρκος με τους άντρες του έμπαινε στην ρεματιά το βράδυ 10,15΄ που όρισαν, όπως είχαν μιλήσει. Με ακρίβεια κινήθηκε και ο Τζαβέλλας. Σύνθημα για να μη σκοτωθούν μεταξύ τους είχαν το: Τσίλι γιε τι; (ποιος είσαι) και παρασύνθημα: Χέκουρ (σίδερο).

Ξαφνικά, την γαλήνη της νυχτιάς την αναστατώνει η σάλπιγγα της επίθεσης. Τότε άρχισε το μεγάλο γιουρούσι, μοναδικό στην ιστορία των Σουλιωτών. Το Κεφαλόβρυσο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατρέπεται σε ένα απέραντο σφαγείο Τουρκαλβανών. Το απερίγραπτο μακελειό συνεχίστηκε ως πριν χαράξει στο Κεφαλόβρυσο και γέμισε η κοιλάδα σφαγμένα κουφάρια.

Τους βρήκε τέτοιο κακό μέσα στην νύχτα στο ορδί τους που νόμισαν ότι ήταν λάθος, ατύχημα και φώναζαν: «Χατάς…χατάς…». Απάντησε ο ίδιος ο Μάρκος φωνάζοντας:

Δεν είναι χατάς, σας σφάζει ο Μάρκος.

Οι Σουλιώτες, αλαλάζουν σαν δαιμονισμένοι και σφάζουν ασταμάτητα, για να μην

προλάβουν οι τουρκαλβανοί να συνέρθουν. Τρέχουν πανικόβλητου οι "αήττητοι" του Μουσταή Πασά της Σκόνδρας πανικοβλημένοι και πνιγμένοι στο αίμα. Οι Σουλιώτες ορμούν με ακόμα περισσότερη μανία και ατέλειωτο πάθος. Μεγάλος είναι ο πανικός και η σύγχυση που επικρατεί στους τουρκαλβανούς. Δεν ξέρουν από ποιον να φυλαχτούν και σφάζονται μεταξύ τους. Τα σπαθιά βούλιαζαν στις σάρκες των τουρκαλβανών και έκοβαν τα κεφάλια τους, σφύριζαν οι σφαίρες στην λαγκαδιά και στα φυλλώματα των πλατάνων. Μια σφαίρα βρήκε τον Μάρκο στο βουβώνα, μα δεν την κατάλαβε και συνέχιζε την σφαγή.

Ο Κουτσονίκας γράφει, ότι ο Κίτσος Τζαβέλλας με τους δικούς του πολέμησε από την άλλη μεριά ως πριν το χάραμα που υποχώρησαν όλοι.

Το σώμα υπό τον Κίτσο Τζαβέλα υποχώρησε μετά από σύντομη ανταλλαγή πυρών, γράφει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 303.

Αυτή είναι η πρώτη καταδρομική επίθεση στη παγκόσμια πολεμική ιστορία που έχει καταγραφή και ήταν σχέδιο του Μάρκο Μπότσαρη.

Με το χάραμα της 9 Αυγούστου οι Σουλιώτες αποχωρούν χωρίς τον κίνδυνο να τους ακολουθήσει κανείς. Οι Σουλιώτες λουσμένοι πατόκορφα απ' το εχθρικό αίμα γελούν με το κατόρθωμά τους. Μαζί τους, εκτός τα πολλά λάφυρα, σέρνουν αιχμάλωτο και τον διοικητή του στρατοπέδου, τον Άγο Βασιάρη.
Ο θάνατος του ήρωα Μάρκου Μπότσαρη

Τον Μάρκο έμελλε εκείνο το βράδυ να τον σταματήσει μόνο ο θάνατος από το να πιάσει τον Σκόντρα αιχμάλωτο ή να του πάρει το κεφάλι!

Ο Μουσταή Πασά της Σκόντρας ταμπουρωμένος πίσω από την μάντρα με όλους τους σωματοφύλακες και ο Μάρκος όρμησε κατά κει. Από κοντά του o ξάδερφός του Νάσης Κουτσονίκας, αδερφός του Λάμπρου, καθώς ο άλλος ξάδερφός του Τούσιας Μπότσαρης, έσφαζε τουρκαλβανούς λίγο πιο πέρα. Δεν πρόκανε ο Κουτσονίκας να κρατήσει το λαβωμένο στο βουβώνα θηρίο, τον «ισόθεο» Μάρκο (έτσι τον αποκαλεί ο Νίκος Ζιάγκος) προτού βγάλει το κεφάλι από τον τοίχο να χιμήξει. Μέσα στην νύχτα το θανατηφόρο βόλι τον βρήκε πάνω από το δεξί μάτι.

Ο Νάσης Κουτσονίκας τον σηκώνει με πόνο και συντριβή και τον μεταφέρει έξω από το πεδίο της μάχης και τον φορτώνεται ο Τούσιας Μπότσαρης μέχρι να τον κατεβάσουν μέσα στην νύχτα προτού το αντιληφτούν τα παλικάρια ότι ο Μάρκος πάει και χάσουν το ηθικό τους.

Η είδηση για τον χαμό του Μάρκου Μπότσαρη έγινε στριγγιά φωνή και μεγάλο μοιρολόι και πέταξε πάνω από βουνά, φαράγγια και κάμπους από όλη την όλη την επαναστατημένη Ελλάδα. Και έφτασε και πάνω στην Ήπειρο, στην Θεσπρωτία και στο ερημωμένο Σούλι στην γενέτειρα του Μάρκου και όλων των Σουλιωτών.

Όταν απομακρύνονται αρκετά από το διαλυμένο στρατόπεδο οι Σουλιώτες και χάνονται οι κραυγές του πόνου και της απελπισίας, φτάνουν σε ένα αναπάντεχο θέαμα. Σε ένα πλάτωμα του Κώνισκου, βλέπουν τον αρχηγό τους, το Μάρκο, νεκρό. Δίπλα του, οι συνοδοί του σκυφτοί και αμίλητοι. Η χαρά της νίκης μετατρέπεται σε οδύνη και το μίσος της εκδίκησης τρελαίνει το μυαλό τους. Με μιας γονατίζουν τον αιχμάλωτο Άγο Βασιάρη μπρος στο σώμα του αρχηγού τους, όπως ορίζουν τα αρχαία πολεμικά έθιμα, και τον σφάζουν.

Ο Μάρκος είχε πιάσει τον Άγο Βασιάρη που ήταν αρχηγός του στρατοπέδου και τον παρέδωσε στους Σουλιώτες να τον κρατήσουν. Εκείνοι όμως μετά τον θάνατο του Μάρκου, τον σκότωσαν.

Τον Μάρκο τον πήγαν στο Μεγάλο Χωριό 5 η ώρα το πρωί και από κει συνοδεία 100 Σουλιώτες για το Μεσολόγγι. Έφτασαν 11 η ώρα στο μοναστήρι του Προυσού όπου είχε αποσυρθεί ο Καραϊσκάκης μετά την αρρώστια του. Φτάνοντας η πομπή των Σουλιωτών, βγήκε κλαίγοντας ο Καραϊσκάκης και πάει στον νεκρό Μάρκο και τον ασπάζεται. Αποχαιρετώντας τον δε, λέει:

«Μακάρι αδερφέ Μάρκο από τέτοιον θάνατο να πάενα κι εγώ».

Περπατώντας πολύ γρήγορα και ασταμάτητα οι Σουλιώτες με τον νεκρό Μάρκο, έφτασαν στο Αγρίνιο 11 η ώρα προτού τα μεσάνυχτα και από εκεί στο Μεσολόγγι στις 10 Αυγούστου στις 9 με 10 η ώρα το πρωί.

Βαρύ πένθος για τον 33χρονο αρχικαπετάνιο Μάρκο Μπότσαρη στο Μεσολόγγι. Ο πρώτος έπαρχος υποδέχτηκε τον Μάρκο και τον ασπάστηκε. Η Μάρω, αδερφή του Μάρκου ζήτησε να τον πάρει στο σπίτι της για τις τελευταίες φροντίδες και να τον κλάψει.

Συνηθισμένη από θανάτους η φάρα των Μποτσαραίων, όπως και όλων των Σουλιωτών.

«Ήταν γραμμένο έτσι να πάει και ο Μάρκος μου, από τότε που γεννήθηκα δεν άκουσα και δεν είδα τίποτε άλλο από σκοτωμούς, πόλεμο και κακό». Είπε μέσα στα άλλα η αδερφή του Μάρκου η Μάρω.

Κι έκλαψε τον αδερφό της με έναν γοερό θρήνο, που εξιστορούσε την ζωή του από το Σούλι που γεννήθηκε ως την Κέρκυρα, στην Ιταλία, στα νησιά, παντού όπου περπάτησε ο ήρωας και ανέβασαν τον θρήνο πολύ ψηλά και έφτασαν και στο Καρπενήσι που άφησε την τελευταία του πνοή τούτος ο αετός που ήταν του Σουλίου και έγινε ολόκληρης της Ελλάδας.

Συμφωνία επιβλητική οι 33 κανονιές όσες και τα χρόνια του Μάρκο Μπότσαρη του Σουλιώτη, που αντηχούσαν κάθε ένα τέταρτο.

Η κηδεία του Μάρκου

Ο ίδιος ο έπαρχος Κ. Μεταξάς γράφει: «Ο νεκρός πέρασε στο σπίτι του θριαμβευτικά, ντυμένος με τα καλά του και σκεπασμένος με την Ελληνική σημαία. Κι ο λαός σε ατελείωτη σειρά περνούσε και φιλούσε τον ελευθερωτή της πατρίδας».

Το απόγευμα έγινε η κηδεία, ξεκινώντας από το σπίτι του έπαρχου για να δειχτεί πως τον κηδεύει το έθνος. Τούτη η πομπή έμοιαζε με έναν θρίαμβο σαν εκείνο των αυτοκρατόρων της Ρώμης ή των Βυζαντινών στρατηγών. Μπροστά οι τουρκαλβανοί αιχμάλωτοι, άλογα των πασάδων με τις τούρκικες σημαίες από πάνω. Ακολουθούσαν οι παπάδες με τον Δεσπότη, κι αμέσως ύστερα ο νεκρός που τον σήκωναν ψηλά, στα δυνατά τους μπράτσα 12 παλικάρια του, ενώ κοντά στο φέρετρο ακολουθούσε η Μάρω και οι άλλοι συγγενείς του, ο Έπαρχος οι καπεταναίοι, ο λαός. Γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά ριγμένα στην πλάτη συμπλήρωναν την πορεία, ενώ ακολουθούσαν φορτιάτικα ζώα με όλα τα όπλα και τα σπαθιά, που πιάστηκαν στην μάχη. Τελευταία έρχονταν οχτώ χιλιάδες γιδοπρόβατα και έκλεινε ο θρίαμβος.

Μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θάφτηκε μπροστά στον ιερό ναό της εκκλησιάς «Παναγία» δίπλα στον τάφο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη.

Δεν υπήρχε άνθρωπος απλός κι επίσημος που να μην τον συγκίνησε ο θάνατος του Μάρκου, μας γράφει ο Νίκος Ζιάγκος στο βιβλίο του: «Μάρκος Μπότσαρης»

Οι απώλειες της μάχης εκατέρωθεν

Το νυχτερινό γιουρούσι που ξημέρωνε η 9 Αυγούστου 1823, στα Πλατάνια του Κεφαλόβρυσου, οι Έλληνες – Σουλιώτες είχαν ακόμη 59 νεκρούς, εκτός του Μάρκου και 42 τραυματισμένους. Σκότωσαν 1.500 Τουρκαλβανούς και πλήγωσαν λιγότερους. Έπιασαν αιχμαλώτους και πήραν 1.600 τουφέκια, 1.800 πιστόλες και 300 σπαθιά. Πήραν ακόμα, 1.200 άλογα, 30 μουλάρια, 4 σημαίες και χιλιάδες γιδοπρόβατα.

Όμως κάποιοι ιστορικοί μιλάνε για 3.000 απώλειες των Τούρκων, ο Πρόκες Όστεν για 2.000 και ένα τραγούδι για 1.200.

Πολλά τραγούδια γράφτηκαν για τον Μάρκο. Τραγούδια που εξυμνούσαν την παλικαριά του, τις μάχες που έδωσε αλλά και θρήνοι και μοιρολόγια, για τον θάνατό του σε αρβανίτικα και σε ελληνικά. Όλη η Δυτική αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα θρήνησε αυτό το παλικάρι, τον μετρημένο, τον ντροπαλό και λιγομίλητο και γνωστικό, τον άξιο και έξυπνο αρχικαπετάνιο, που στις μάχες γινόταν θηρίο ανήμερο και τον έτρεμαν και σέβονταν και οι εχθροί του. Κάποιοι έκλαψαν την απώλεια τέτοιου παλικαριού, όπως ο πασάς Ισμαήλ Πλιάσα, από σεβασμό στον Μάρκο κι ας ήταν οχτρός.

Έγραψαν πολλοί ποιητές και συγγραφείς για τον Μάρκο.

Ο Μάρκος Μπότσαρης είναι ο μόνος ίσως που δεν θα του βρει κάποιος ούτε ένα ψεγάδι, σε αυτό το ανδρείο παλικάρι, τον συνετό άνδρα, τον έξυπνο στρατιωτικό, τον ακέραιο χαρακτήρα. Ο μεγαλύτερος ήρωας που γέννησε η Ήπειρος και από τους μεγαλύτερους ήρωες της Ελλάδας κατά την ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Ήταν νύχτα πριν ξημερώσει η 9η Αυγούστου 1823 που ο Μάρκος Μπότσαρης από την μάχη στο Κεφαλόβρυσο πέρασε την πύλη της αιωνιότητας.


Ν. Zιάγκου: Μάρκος Μπότσαρης, Εκδόσεις Σοκόλη

Εφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής Νίκος Ζιάγκος Τετάρτη 26 Γενάρη 2005
Ενας από τους αγωνιστές της παλιάς φρουράς του ΚΚΕ, ο δάσκαλος Νίκος Ζιάγκοςέφυγε χτες από τη ζωή. Ο εκλιπών είχε γεννηθεί το 1916 στο Πόποβο Σουλίου και ήταν μέλος του ΚΚΕ από τη δεκαετία του 1930. Αγωνιστής της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, με το ψευδώνυμο «Σουλιώτης», αναδείχτηκε σε ταγματάρχη του ΕΛΑΣ στο 24ο Σύνταγμα με τον Κόκορη. Πιάστηκε και κρατήθηκε στη Μακρόνησο, στο «Σύρμα» και μετά στον Αϊ - Στράτη. Με την αποφυλάκισή του δούλεψε στην προδικτατορική ΕΔΑ, ενώ στις 21/4/1967 εκτοπίστηκε στη Γιούρα και αργότερα στη Λέρο. Με τη μεταπολίτευση δούλεψε για την ανασυγκρότηση του κόμματος και ήταν υποψήφιος βουλευτής Θεσπρωτίας από το 1974. Αφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο για την Εθνική Αντίσταση, τον εμφύλιο καθώς και ιστορικά δοκίμια. Η κηδεία του Ν. Ζιάγκου γίνεται σήμερα Τετάρτη  26 Γενάρη 2005στις 2.30μ.μ., στο χωριό του Πόποβο Σουλίου.

2ο Φεστιβάλ Δωδώνης με τα πετροδόλαρα της καταστροφής της Ηπείρου

Καλώς τα ναυτάκια τά ζουμπουρλούδικα..«μεγάλοι χορηγοί του Φεστιβάλ Δωδώνης είναι η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Energean Oil και η Νέα Οδός».

2ο Φεστιβάλ Δωδώνης με τα πετροδόλαρα της καταστροφής της Ηπείρου

Την Κυριακή 5 Αυγούστου 2018, έξω από το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης έγινε ενημερωτική παρέμβαση – διαμαρτυρία πολιτών, κατοίκων και φίλων της Ηπείρου, μετά από ανοιχτό δημόσιο κάλεσμα των Πρωτοβουλιών της Ηπείρου και της Αθήνας ενάντια στην εξόρυξη και στην έρευνα υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και της κίνησης Καθαρός Καλαμάς. Μέσα στο Αρχαίο θέατρο της Δωδώνης θα παιζόταν η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή από το Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Δωδώνης, με «ελεύθερη είσοδο», όπως γράφει άλλωστε κι ο Δήμος Δωδώνης στην ιστοσελίδα του.
«Ελεύθερη είσοδος» για την Ηλέκτρα από τον Δήμο Δωδώνης, που όμως και έχει ήδη πληρωθεί και θα πληρωθεί ακριβά στο μέλλον, αφού όπως επίσης διαφημίζει ο Δήμος Δωδώνης, «μεγάλοι χορηγοί του Φεστιβάλ Δωδώνης είναι η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Energean Oil και η Νέα Οδός».
Κιμπάρηδες λοιπόν τόσο οι πετρελαϊκές εταιρίες που είναι ανάδοχοι των χερσαίων «οικοπέδων» Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας, Άρτας, Πρέβεζας για τις έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, όσο και η «Νέα Οδός», η εταιρεία «διαχείρισης» της Ιόνιας Οδού, που εισπράττει τα διόδια των 3,00-3,10-3.50 € τη φορά, μετατρέποντας την Ιόνια από δημόσιο δρόμο σε δρόμο κυκλοφορίας για αυτούς που έχουν λεφτά. Κι από κοντά κι η «ΤΕΡΝΑΕνεργειακή» που υλοποιεί το έργο ΣΔΙΤ Επεξεργασίας Αστικών Στερεών Αποβλήτων Περιφέρειας Ηπείρου.
ΑΥΤΟΙ είναι οι «χορηγοί» του Φεστιβάλ Δωδώνης! Κι αφού με συμβάσεις κυρωμένες από το κοινοβούλιο, από την Περιφέρεια και τους Δήμους της Ηπείρου, έχουν εξασφαλίσει ένα γερό εισόδημα για τα πολλά επόμενα χρόνια, κι αφού και η τωρινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στα πλαίσια του γενικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών, τους τα έχουν δώσει όλα, μπορούν τώρα κι αυτές να είναι «χορηγοί»!
Κι επειδή ΔΕΝ μπήκε κανένας από τους «άρχοντες» του τόπου στον κόπο να εξηγήσει λίγο στους ανθρώπους που θα παρακολουθούσαν την παράσταση, ποιοι είναι αυτοί οι χορηγοί και γιατί το εισιτήριο είναι δωρεάν, οι Πρωτοβουλίες των πολιτών κατά των ερευνών και των εξορύξεων αλλά και όλες οι συλλογικότητες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αποφάσισαν να ενημερώσουν αυτές: με μοίρασμα ενημερωτικού υλικού, με συζήτηση με τον κόσμο, με πανό, με συνθήματα.
Από τις 7:30 το απόγευμα της Κυριακής και περίπου για δύο ώρες, σε μια πολύ επιτυχημένη παρέμβαση με μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων από όλη την Ήπειρο, έξω από το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, έγινε μια ωραία συζήτηση με τον κόσμο και τους συντελεστές της παράστασης.

Με πλήρη επίγνωση και σεβασμό, και του χώρου αλλά και του γεγονότος και του ρόλου της θεατρικής παράστασης ως πράξη παραγωγής πολιτισμού, τα μέλη των Πρωτοβουλιών, των συλλογικοτήτων κι όλων των κοινωνικών και πολιτικών φορέων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, παρέμειναν στο χώρο για πάνω από δυο ώρες συζητώντας και ενημερώνοντας κάνοντας κατανοητό στην πράξη ότι θα δοθεί μάχη προκειμένου να σταματήσουν κι οι έρευνες κι οι εξορύξεις στην Ήπειρο! Θα δοθεί μάχη για να κερδηθεί η ζωή, το νερό, τα ποτάμια, οι λίμνες, τα δάση, η θάλασσα της Ηπείρου! Θα δοθεί μάχη για να πάρουμε πίσω ότι μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις κι οι τοπικοί άρχοντες το έχουν με τόση μεγάλη ευκολία «παραχωρήσει» και ξεπουλήσει!
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ενθαρρυντική και θερμή. Κι είναι αυτή που δίνει την δύναμη, την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι η μάχη για την Ήπειρο θα κερδηθεί για τους ανθρώπους της κι όχι για τα συμφέροντα των πολυεθνικών.
Τέλος να σχολιάσουμε ότι η παρουσία των δυνάμεων της Ελληνικής Αστυνομίας εκεί στον χώρο της εκδήλωσης και η «στενή παρακολούθηση» μάλλον πρόβλημα δημιουργεί στα δημοσιονομικά της χώρας, αφού πάει χαμένο τόσο χρήμα σε υπερωρίες κι εκτός έδρας Κυριακάτικα ενώ θα μπορούσε κι αυτό να το μαζέψει η κυβέρνηση για το ματωμένο κυριολεκτικά, «πρωτογενές πλεόνασμα»!

Ακολουθούν τα κείμενα του καλέσματος των Πρωτοβουλιών Ιωαννίνων, Άρτας, Πρεβεζας, Θεσπρωτίας, Αθήνας και της Κίνησης Καθαρός Καλαμάς και φωτογραφικό υλικό.
Τα πετροδόλαρα επισκιάζουν τη Δωδώνη
Μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα τίθεται μετά τη χορηγία του Φεστιβάλ Δωδώνης από πετρελαϊκή εταιρία, η οποία πλέον δραστηριοποιείται στα Γιάννενα και την Ήπειρο. Ουσιαστικά πρόκειται για «βεβήλωση» της αρχαίας κοιλάδας και του αρχαίου θεάτρου που φιλοξενεί τις επιχορηγούμενες εκδηλώσεις. Η οικονομική προκαταβολή της εταιρίας και η αποδοχή της χορηγίας από τη δημοτική αρχή την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Γιατί έτσι δημιουργείται ένα άλλοθι, το οποίο θα πλήξει προσεχώς το μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και οι εξορύξεις θα έλθουν ως κάτι φυσιολογικό, αν και είναι παντελώς ασύμβατες με το Αρχαίο Θέατρο και την Αρχαία κοιλάδα. Και το αποτέλεσμα θα είναι η πλήρης υποβάθμισή του! Γι αυτό, λοιπόν, οι «Πρωτοβουλίες και Συλλογικότητες, ενάντια στις έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων στην ‘Ηπειρο» καλούμε τη δημοτική αρχή να αποποιηθεί, ακόμη και τώρα, τα πετροδόλαρα της εταιρίας. Βαρύτατη ευθύνη φέρει και η Εφορεία Αρχαιοτήτων, το υπουργείο Πολιτισμού και σύμπασα η κυβέρνηση από τη στιγμή που ανέχονται την πετρελαϊκή χορηγία, αδιαφορώντας για τα παρεπόμενα. Εξάλλου, είναι υποχρέωση της Πολιτείας να στηρίξει το Φεστιβάλ Δωδώνης. Γιατί, άραγε, δεν θα μπορούσε και η Περιφέρεια Ηπείρου να επιχορηγήσει το Φεστιβάλ; Και αυτή μπαίνει στο κάδρο της «βεβήλωσης» της Δωδώνης, την ώρα που κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει η Ουνέσκο από τη στιγμή που θα ξεκινήσουν οι έρευνες και οι εξορύξεις στις παρυφές της αρχαίας κοιλάδας και στις γύρω εκτάσεις. Η Δωδώνη είναι μνημείο του κόσμου και χρήζει προστασίας και προβολής. Με τις δραστηριότητες των εξορύξεων, όμως, αυτομάτως υποβαθμίζεται και όλοι οι προαναφερθέντες φορείς οφείλουν, τώρα, να αποποιηθούν των «μαύρων» χορηγιών και ταυτόχρονα να αναλάβουν την ευθύνη του Φεστιβάλ με επαρκή χρηματοδότηση διασώζοντας πρωτίστως το λίκνο του πολιτισμού στην Ήπειρο, την Αρχαία Δωδώνη, και δευτερευόντως το ήδη απαξιωμένο κύρος τους!
Πρωτοβουλίες Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Αθήνας ενάντια στην έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο Κίνηση Καθαρός Καλαμάς Ομοσπονδία Αδελφοτήτων Καλαμά Ιωαννίνων

ΕΞΩ Η ENERGEAN OIL ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΔΩΔΩΝΗΣ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ
Φίλες και φίλοι
Όπως είναι ήδη γνωστό, στην Ήπειρο ξεκίνησαν οι καταστροφικές έρευνες για εξόρυξη υδρογονανθράκων. Η Repsol (ισπανική), η Geotech (ιταλική) και η ελληνικών συμφερόντων Energean Oil & Gas είναι οι εταιρείες που έχουν αναλάβει το έγκλημα.
Φέτος λοιπόν, ο Δήμος Δωδώνης σε συνεργασία με την Περιφέρεια, έχοντας μέγα χορηγό την Energean Oil & Gas στη διοργάνωση του 2ου φεστιβάλ Δωδώνης, γίνονται ακόμα μια φορά συνένοχοι-συνυπεύθυνοι στην καταστροφή και ερημοποίηση του τόπου.
Έχοντας δώσει ήδη τις άδειες στις εταιρείες να περάσουν μέσα από δημοτικές εκτάσεις, αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές NATURA κλπ, τώρα προσφέρουν το πεδίο του πολιτισμού στις πολυεθνικές- αρπακτικά να παρουσιαστούν ότι τον στηρίζουν!
Αποτελεί πρόκληση προς το λαό της Ηπείρου και προσβολή να χρησιμοποιείται ο αρχαιολογικός χώρος της Δωδώνης και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις να γίνονται εργαλείο προβολής και ξεπλύματος των εταιρειών, οι οποίες για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι πώς θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Και αποτελεί τρανή απόδειξη για το ρόλο της Περιφέρειας και των δημοτικών συμβουλίων που, λειτουργώντας ως φερέφωνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ και των υπόλοιπων μνημονιακών κομμάτων, μαζί με τον δημόσιο πλούτο, το φυσικό περιβάλλον και τις ίδιες τις ζωές μας, δε διστάζουν να ξεπουλήσουν και την πολιτιστική μας κληρονομιά!

ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΑΣΣΑΡΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ!
ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ , ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ!
Συντοπίτη , συντοπίτισσα
Σε καλούμε να συνταχτείς στον αγώνα. Να πάρεις την υπόθεση στα χέρια σου. Να δημιουργηθούν παντού επιτροπές αγώνα και πρωτοβουλίες ενάντια στις εξορύξεις. Να μην αφήσουμε να μετατρέψουν την Ήπειρο σε “Κρανίου τόπο”.
Μοναδικός δρόμος για να ανατραπούν τα σχέδια αυτά κυβέρνησης – εταιρειών είναι ο πλατύς, μαζικός, παλλαϊκός, παρατεταμένος αγώνας όλου του λαού της Ηπείρου, στο δρόμο των μεγάλων αγώνων του για τον Καλαμά, για το Ελληνικό Ιωαννίνων,για τον ΧΥΤΑ στο Καρβουνάρι, για τον αγωγό Φ.Α. στην Πέρδικα, για τα Ασφαλτικά στη Λωρίδα Σαγιάδας κλπ.
ΕΞΩ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
Ομάδα Πρωτοβουλίας Θεσπρωτίας Ενάντια Στην Εξόρυξη Υδρογονανθράκων

Υπό την… σκιά των ασφαλτικών οι ιχθυοκαλλιεργητές της Σαγιάδας

Υπό την… σκιά των ασφαλτικών οι ιχθυοκαλλιεργητές της Σαγιάδας

Βαριά βιομηχανία της Ηπείρου οι ιχθυοκαλλιέργειες που αναπτύσσονται στην περιοχή της Σαγιάδας, όμως και πάλι πάνω από την σημαντικότερη δραστηριότητα της περιοχής πέφτει η σκιά των ασφαλτικών… Άπαντες τελούν εν αναμονή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας στο οποίο έχουν προσφύγει επιδιώκοντας έτσι την ακύρωση της αδειοδότησης που άναβε το πράσινο φως για την εγκατάσταση της συγκεκριμένης δραστηριότητας. Η υπόθεση βέβαια έχει μεγάλο παρελθόν και σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες θα έχει και μέλλον.
Η εγκατάσταση μονάδας ασφαλτικών και αποθηκών πετρελαίου δίπλα στα σύνορα και σε ένα χώρο όπου βρίσκονται οι μεγαλύτερες μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας της Ηπείρου έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και έχει συναντήσει την κάθετη διαφωνία της Περιφέρειας Ηπείρου, της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και άλλων φορέων.
Ο προβληματισμός λοιπόν για το μέλλει γενέσθαι δεν έλειψε από την ετήσια γιορτή τσιπούρας που οργάνωσαν οι ιχθυοκαλλιεργητές στην Σαγιάδα και προσέλκυσε για μία ακόμη φορά πλήθος κόσμου.
«Δεκαοκτώ χρόνια κάνουμε αυτή την γιορτή αλλά 18 χρόνια κάποιοι προσπαθούν να μας καταστρέψουν καθώς θέλουν να φέρουν τη μονάδα με τα ασφαλτικά και τα πετρέλαια» τόνισε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος του Σωματείου Γιάννης Χεκίμογλου.
Υπογράμμισε ακόμη ότι μία τέτοια λειτουργία θα σημάνει το τέλος του κλάδου που αναπτύσσεται ραγδαία, αυξάνει τις εξαγωγές και δημιουργεί νέες θέσεις εργασίες σε καιρούς βαθιάς οικονομικής κρίσης.
«Μέχρι τώρα καταφέραμε να αποτρέψουμε την καταστροφή, ελπίζουμε να το κάνουμε και στο μέλλον», επεσήμανε ενώ ευχαρίστησε και το κράτος και την Περιφέρεια Ηπείρου που στηρίζει τον κλάδο.
Χάρη στην βοήθεια αυτή η παραγωγή έχει αυξηθεί και μαζί οι εξαγωγές.
«Δεν μπορώ να καταλάβω πως επιμένουν να βάλουν μία μονάδα με πετρέλαια δίπλα στα σύνορα», τόνισε στον χαιρετισμό του ο Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέκος Καχριμάνης, ο οποίος έχει τοποθετηθεί πολλές φορές δημόσια για την συγκεκριμένη μονάδα.
Παράλληλα υπογράμμισε την ανάγκη στήριξης του πρωτογενούς τομέα, ο οποίος μπορεί να τονίσει την οικονομία της Ηπείρου.
Ο Δήμαρχος Φιλιατών Σπύρος Παππάς, χαρακτήρισε ως βαριά βιομηχανία της περιοχής, την ιχθυοκαλλιέργεια ενώ εξήρε και το κοινωνικό έργο του Σωματείου, το οποίο εφοδιάζει με ψάρια όλα τα κοινωνικά παντοπωλεία του Νομού Θεσπρωτίας.
Ευχαριστίες απηύθυνε και προς την διοίκηση του ΟΛΗΓ η οποία προχώρησε σε έργα ανάπλασης στην παραλία της Σαγιάδας ενώ μετέφερε μία καλή είδηση από τον Πρόεδρο της Εγνατίας ΑΕ, ο οποίος του έκανε γνωστό ότι προχωρά μέσω του Interreg η οριστική μελέτη για τον δρόμο από το Λαδοχώρι μέχρι το Μαυρομάτι.

Θεσπρωτία: Το «κρυμμένο» αρχαίο θέατρο των Γιτάνων

Θεσπρωτία: Το «κρυμμένο» αρχαίο θέατρο των Γιτάνων

To 1913, o γαλλοελβετός φωτογράφος Fred Boissonas απαθανάτιζε με τον φακό του βοσκούς σε μια θεσπρωτική ερειπωμένη πόλη, με αρχαία κατάλοιπα, 16 χλμ. πολύ μακριά από την Ηγουμενίτσα (μία πόλη που δεν υπήρχε ποτέ κατά την αρχαιότητα, που δεν έχει ιστορία, μόνο οι Τούρκοι όταν έσφαξαν τον Αλή Πασά έφτιαξαν μερικές παράγκες και τις χρησιμοποιούσαν σαν τελωνείο), αλλά μόνο 2 χιλιόμετρα από το Φιλιάτι (που έχει ιστορία), και με τον ποταμό Καλαμά να βρίσκεται στα «πόδια» της. Η πόλη αυτή ήταν τα αρχαία Γίτανα, χτισμένη στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. σε μια προνομιακή θέση από άποψη οχύρωσης, μια πόλη που αποτέλεσε πολιτικό κέντρο και έδρα του Κοινού των Θεσπρωτών, μέχρι που καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους για να παρακμάσει σταδιακά και να εγκαταλειφθεί εντέλει προς το τέλος του 1ου αι. π.Χ.

Εκατό χρόνια μετά την περιήγηση του Boissonas, η ερειπωμένη πόλη προσπαθεί να αποκτήσει μια νέα ζωή, να βγει από τη λήθη αιώνων και να βρει μια θέση στον πολιτιστικό χάρτη της Ηπείρου κι όχι μόνο. Από το 2009, όταν και ολοκληρώθηκαν μια σειρά από παρεμβάσεις από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας, ο αρχαίος οικισμός έγινε επισκέψιμος.
Το μεγάλο στοίχημα όμως της τοπικής Εφορείας είναι η ανάδειξη του αρχαίου θεάτρου των Γιτάνων, το οποίο, με χωρητικότητα 4.000 ατόμων, εξυπηρετούσε όχι μόνο τη διδασκαλία αρχαίου δράματος, αλλά και τις πολιτικές συγκεντρώσεις των Ηπειρωτών. Το αρχαίο θέατρο των Γιτάνων αποτελεί ένα από τα πέντε αρχαία θέατρα της «πολιτιστικής διαδρομής» που έχει σχεδιάσει η Περιφέρεια Ηπείρου με τη συνεργασία του σωματείου «Διάζωμα».

Σε αυτό το θέατρο, τα τελευταία δύο χρόνια, αθόρυβα και ήσυχα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που συνήθως τα «τραβάνε» τα θέατρα της αρχαίας Δωδώνης και της ρωμαϊκής Νικόπολης, γίνεται πολλή δουλειά από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας.
Η ένταξη του έργου στο επιχειρησιακό πρόγραμμα «Ήπειρος 2014-2020» έγινε τον Αύγουστο του 2016, με προϋπολογισμό 1,2 εκατ. ευρώ. Ωστόσο οι εργασίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, από το φθινόπωρο του 2015 (με υπεύθυνο του έργου, τότε, τον αρχαιολόγο Γιώργο Ρήγινο), καθώς τα αρχαία θέατρα της Δωδώνης και των Γιτάνων ήταν τα δύο πρώτα «υποψήφια προς ένταξη στο ΕΣΠΑ έργα».
Μία από τις βασικές αποστολές της αρχαιολογικής υπηρεσίας είναι η αποκατάσταση των τριών κεντρικών κερκίδων του κάτω τμήματος του κοίλου του λίθινου θεάτρου -το θέατρο έχει συνολικά επτά κερκίδες. Η μελέτη αποκατάστασης των κερκίδων αυτών προέβλεπε μεταξύ άλλων αποσυναρμόλογηση των θραυσμένων εδωλίων, συγκόλλησή τους στον εργοταξιακό χώρο και στη συνέχεια επανατοποθέτηση των συντηρημένων εδωλίων. Σύμφωνα με την προϊσταμένη του Τμήματος Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιολογικών Χώρων Θεσπρωτίας και επικεφαλής της ομάδας επίβλεψης του έργου Γεωργία Πλιάκου, η οποία –από κοινού με τους αρχαιολόγους Γιώργο Ρήγινο και Βασιλική Λάμπρου- παρουσίασε το έργο στο συνέδριο «Το αρχαιολογικό έργο στη Βορειοδυτική Ελλάδα και στα νησιά του Ιονίου», τον Σεπτέμβριο ξεκίνησε η επανατοποθέτηση στην τρίτη κερκίδα των αρχιτεκτονικών μελών που είχαν συγκολληθεί και συντηρηθεί, όπως και η επί τόπου ανάταξη εδωλίων που λόγω ολίσθησης του υπεδάφους είχαν μετατοπιστεί από την αρχική τους θέση. «Οι ισχυρές βροχοπτώσεις των τελευταίων εβδομάδων ήταν ένας αυστηρός τρόπος ελέγχου, που επιβεβαίωσε την επιτυχία της επέμβασης» ανέφερε η κ. Πλιάκου.

Την Δευτέρα 6 Αυγούστου η γιορτή τσιπούρας στην Σαγιάδα

Την Δευτέρα 6 Αυγούστου η γιορτή τσιπούρας στην Σαγιάδα
Ζωντανή μουσική, χορός, και ψητή τσιπούρα στην Παραλία Σαγιάδας. Δωρεάν.

4η Αυγουστου και ο Μεταξας που δηθεν ειπε το ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρη 1940

4η Αυγουστου και ο Μεταξας που δηθεν ειπε το ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρη 1940
Ο Μεταξας το μονο σχεδιο που ειχε, ηταν να υποχωρησει ο ελληνικος στρατος στον Αχελωο ποταμο στην Αιτωλοακαρνανια, εκει να ριξουν δυο τουφεκιες  για την τιμη των οπλων, και να παραδωθουν. Μονο που ειχαν κανει τη μαλακια στα προκεχωρημενα φυλακια να βαλουν ντοπιους, και μολις τους ειπαν οι αξιωματικοι τους να  υποχωρησουν, στρεψαν τα οπλα εναντιον τους. Δεν υπηρχε περιπτωση να εγκαταλειψουν τα χωρια τους και τις οικογενειες τους, προβαλαν λυσασμενη αντισταση. Τη δοξα βεβαια την πηρεο στρατηγος Κατσημητρος. Και οταν εφτασε μετα απο δυο μερες ο ελληνικος στρατος, οι ιταλοι πανικοβληθηκαν και αρχισαν να υποχωρουνε ατακτα. Παθαν δηλαδη οτι ο ελληνικος στρατος στη  Μικρα Ασια το 1922.
Ασε που ηταν καραστημενη υποθεση. Οταν ο Μουσολινι συνεδριαζε για την επιθεση, ολοι οι στρατηγοι του του ελεγαν να μην κανει την επιθεση  τον Οκτωβριο του 40 απο την Αλβανια. Τα βουνα ειναι γεματα χιονια, δρομοι δεν υπαρχουν, και οι Ελληνες εχουν αριστο ορειβατικο πυροβολικο. Να  κανουν την επιθεση την Ανοιξη, να αποβιβαστουν με το πανισχυρο ναυτικο τους στην Πατρα, και απο εκει υπαρχει δρομος μεχρι την Αθηνα, και θα ειναι απλος περιπατος για τον ιταλικο στρατο με τα τεθωρακισμενα και την αεροπορια του. Ο Μουσολινι προτιμησε να ακουσει τον γαμπρο του τον Τσιανο, που ηταν επικεφαλης της μασονικης στοας της Ιταλιας η οποια ηταν σε απευθειας συνδεση με την βρετανικη μασονικη στοα. Και ο Τσιανο επεμενε, επιθεση τωρα τον Οκτωβριο και απο την Αλβανια.

http://litlepost.blogspot.com/2018/08/4-2018.html

Υπογραφές!!!

Απαιτώ απ την κυβέρνηση αύριο πρωί πρωί να μας ανακοινώσει πλήρη και αναλυτική λίστα με τα ονόματα των ταυτοποιημένων νεκρών της φονικής φωτιάς, την λίστα των αγνοούμενων και των νοσηλευόμενων. Επίσης για τους δύο μη ταυτοποιημένους νεκρούς που δεν έχουν αναζητηθεί να μας ανακοινωθεί σε ποιό ακριβώς σημείο βρέθηκαν οι σοροί τους.

https://secure.avaaz.org/el/petition/Pros_tin_kyvernisi_Apaito_apo_tin_kyvernisi_analytiki_lista_me_ta_onomata_ton_nekron_tis_fotia/?cgpekeb