Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Χίλιες υπογραφές για τη σωτηρία του Καλαμά


Χίλιες υπογραφές για τη σωτηρία του Καλαμά


H Κίνηση «Καθαρός Καλαμάς» πέτυχε τον στόχο της. Μέσα σε λίγες μέρες συγκέντρωσε χίλιες υπογραφές, στο ψήφισμα, με το οποίο λέει «στοπ στη ρύπανση». 

Η καμπάνια έγινε κυρίως διαδικτυακά και δόθηκε η δυνατότητα σε εκατοντάδες ανθρώπους να ενημερωθούν για τα προβλήματα του ποταμού και συνάμα να στηρίξουν την προσπάθεια σωτηρίας του, υπογράφοντας το ψήφισμα. 

Όπως έγινε γνωστό από την Κίνηση «Καθαρός Καλαμάς» το Διοικητικό Συμβούλιο θα συνεδριάσει το ερχόμενο Σάββατο, προκειμένου να αποφασίσει τις περαιτέρω ενέργειες και τη διοργάνωση παρέμβασης στη Βιομηχανική Περιοχή.

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΣΤΙΣ 10:00π.μ. ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ-ΟΤΕ

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Ζωσιμάδων 4, Ηγουμενίτσα — Τηλ:2665022136, 6977025416, 6973337156 Email:ergkigu@otenet.gr,georgebourgos@gmail.com
·     ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΣΤΙΣ 10:00π.μ. ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ-ΟΤΕ

Συνάδελφοι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας και ώρα απόφασης για ανυποχώρητο αγώνα!
Τώρα απεργιακός ξεσηκωμός παντού! Σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο! Στους χώρους νεολαίας, στις πόλεις, στις γειτονιές! Οργανώνουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα με στόχο: ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ!

Να μην φτάσει καν στη Βουλή!
Από τη συμμετοχή στην απεργία, στον οργανωμένο αγώνα, από τη στάση του καθένα θα κριθεί το αποτέλεσμα! Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Ήρθε η ώρα να αξιοποιήσουμε τη μεγάλη μας δύναμη!

Συνάδελφοι, συναγωνιστές
Η κοινωνική ασφάλιση για την μεγαλοεργοδοσία και την κυβέρνηση είναι κόστος! Για εμάς είναι αναφαίρετο δικαίωμα, είναι η ζωή μας και η προστασία των οικογενειών μας!
Η κοινωνική ασφάλιση δεν χαρίστηκε. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων κατέκτησαν αυτό το δικαίωμα με σκληρούς αιματηρούς πολύχρονους αγώνες. Για να έχουν οι εργαζόμενοι ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, να μην πεθαίνουν «σαν το σκυλί στο αμπέλι», να έχουν προστασία οι ίδιοι και οι οικογένειές τους στην ασθένεια, στην αναπηρία, στην ανεργία, στη μητρότητα, στην ανατροφή των παιδιών, στον επαγγελματικό κίνδυνο και τις επαγγελματικές ασθένειες.
Με το νόμο της κυβέρνησης ανοίγει ο δρόμος για να απαλλαγούν κράτος και εργοδοσία από το να πληρώνουν για την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό φανερώνει ότι η ανάπτυξη για την οποία μιλούν θα στηθεί πάνω στα δικά μας κορμιά, πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας!
Δε θα παραδώσουμε την ασφάλιση μας στα κοράκια των ασφαλιστικών εταιρειών και των μεγαλεμπόρων της υγείας!
Το κυβερνητικό σχέδιο δε διορθώνεται! Μόνο ανατρέπεται!
Αρκετά πια με τα άθλια ψέματα της κυβέρνησης και των παπαγάλων τους! Αρκετά με την κοροϊδία και τις απάτες τους!
Στον πόλεμο τους, απαντάμε με πόλεμο! Όλοι στην απεργία! Όλοι οι κλάδοι, όλα τα σωματεία, στο δρόμο του αγώνα! Κάθε μέρα, κάθε ώρα, να νιώθουν το σφυροκόπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος!

Κανένας εργάτης να μην παρασυρθεί από την υποκριτική στάση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των άλλων κομμάτων που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, ψήφισαν τις μειώσεις και το σφαγιασμό των δικαιωμάτων και τώρα προσπαθούν να αναβαπτιστούν. Κανένας να μην παρασυρθεί από τις όψιμες κορώνες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που έχουν στηρίξει όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές επιθέσεις. Κανένας να μην ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες τους, τους λεγόμενους κοινωνικούς διαλόγους με τους οποίους συνδιαμόρφωναν την επίθεση στα δικαιώματά μας!

Δικαιοσύνη για τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι η αύξηση των κερδών τους!
Δικαιοσύνη για εμάς είναι η αξιοπρεπής ζωή, να ζούμε ανθρώπινα τον 21ο αιώνα και να μην φυτοζωούμε, να καρπωνόμαστε τον πλούτο που ΕΜΕΙΣ παράγουμε!
Η ασφάλιση είναι δικαίωμα! Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική! Να πληρώσει η πλουτοκρατία!
Ή οι ανάγκες του κεφαλαίου ή οι δικές μας ανάγκες! Ή θα πληρώσουν ή θα ανατραπούν!
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Η ελπίδα δεν είναι σύνθημα! Η ελπίδα βρίσκεται μόνο στον αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ προς όφελος των κερδών των μονοπωλίων στα οποία θυσιάζεται το παρόν και το μέλλον μας, οι ζωές μας. Η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της ρήξης, της ανατροπής της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων, στο δρόμο της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.
Για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι!
Εργατιά μπροστά τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά!

·     ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ. ΣΤΙΣ 10:00π.μ. ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ-ΟΤΕ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ – ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις 4 ΦΛΕΒΑΡΗ


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ & ΛΟΙΠΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Ν. ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Διεύθυνση: Ζωσιμάδων 4, Ηγουμενίτσα.
Επικοινωνία :6977025416, 2665022136,
georgebourgos@gmail.com

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι εμποροϋπάλληλοι, άνεργοι, νέες και νέοι

Τις επόμενες μέρες και ώρες ο καθένας μας πρέπει να πάρει θέση μάχης απέναντι στο πόλεμο που έχει κηρύξει κυβέρνηση-κεφάλαιο-Ε.Ε. με αιχμή το ασφαλιστικό. Το  νέο σχέδιο νόμου που έχει δώσει στην δημοσιότητα η κυβέρνηση δίνει συντριπτικό πλήγμα στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, στην πρόνοια. Συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που έχουν χαράξει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ( νόμοι Λοβέρδου – Κουτρουμάνη – Βρούτση). Φέρνουν «γρήγορο θάνατο» για το ασφαλιστικό, χτυπούν συνολικά τις κύριες και επικουρικές συντάξεις με μειώσεις ως 30% για τους νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους, τσακίζουν το ΕΚΑΣ μέχρι την οριστική κατάργησή του το 2019, εκμηδενίζουν τις επικουρικές συντάξεις, φέρνουν νέες μειώσεις στις αναπηρικές συντάξεις, τσακίζουν τα προνοιακά επιδόματα. 
Το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Λοιπών Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Θεσπρωτίας  καλεί κάθε συνάδελφο να μην ανεχτεί το νέο έγκλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να βγει μπροστά, να δυναμώσει τον αγώνα για την υπεράσπιση του πάγιου και καθολικού δικαιώματος της εργατικής τάξης για πλήρη κοινωνική ασφάλιση.
Από τη στάση μας και τη συμμετοχή μας στους αγώνες
θα εξαρτηθεί η έκβαση της μάχης!
Προετοιμαζόμαστε άμεσα για μεγάλη απεργία
ενάντια στον αντιασφαλιστικό όλεθρο!
Η κοινωνική ασφάλιση δεν αφορά μόνο το δικαίωμα σε αξιοπρεπείς συντάξεις. Αφορά το σύνολο της ζωής μας, συνδέεται με την προστασία της μητρότητας, τα επιδόματα, άδειες, τις επαγγελματικές ασθένειες, τα εργατικά ατυχήματα, αφορά το δικαίωμα μας σε πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για εμάς και τα παιδιά μας.
Στον κλάδο μας οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά την όλο και πιο σκληρή επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας μέσα από την αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας. Στον κλάδο μας σε πλήρη εξέλιξη είναι η  λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Η απλήρωτη εργασία  αυξάνεται συνεχώς, οι υπερωρίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, την ορθοστασία, τα βάρη, τις αλλαγές θερμοκρασίας σε χώρους που υπάρχουν ψυγεία και καταψύξεις, τις επαγγελματικές ασθένειες και τα εργατικά ατυχήματα που θερίζουν. Έρχονται να προστεθούν τα νέα μέτρα για το ασφαλιστικό  τα οποία καταργούν κάθε υποχρέωση του εργοδότη αλλά και του κράτους για προστασία και περίθαλψη στους εργασιακούς χώρους. Οι εργαζόμενοι θα  σακατεύονται καθημερινά στον χώρο εργασίας για τα κέρδη των μεγαλεμπόρων χωρίς κανείς  να τους εξασφαλίζει την πρόσβαση σε φάρμακα, απαραίτητες εξετάσεις και θεραπεία.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα για τις  χιλιάδες γυναίκες στον κλάδο που είναι και η πλειοψηφία. Κανείς δεν εξασφαλίζει την προστασία της μητρότητας μέσα από την παροχή επιδομάτων μητρότητας και λοχείας , τις απαραίτητες άδειες , τη δωρεάν πρόσβαση σε ειδικευμένες εξετάσεις σε περίοδο εγκυμοσύνης. Κανείς δεν εξασφαλίζει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τα παιδιά μας. Με βάση την ανταποδοτικότητα του νέου αντιασφαλιστικού νόμου η ασφάλιση των παιδιών μας θα εξαρτάται από την πρόσθετη εισφορά μας στα ασφαλιστικά ταμεία.
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ωρομίσθιες συμβάσεις , συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μειωμένο ωράριο, voucher, που είναι η πάγια τακτική των μεγαλοεργοδοτών για την απασχόληση νέων εργαζομένων στην ουσία αποκλείουν την νέα βάρδια των εργαζόμενων  από το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση.
 Οι εργαζόμενοι στα Σουπερ Μάρκετ , στα μεγάλα πολυκαταστήματα, συνολικά στον κλάδο να μην συμβιβαστούμε με συντάξεις πείνας μετά από 30 και 40 χρόνια δουλειάς, με την πλήρη κατάργηση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων . Οι νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο να μην συμβιβαστούν με την ιδέα ότι δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ, να μην συμβιβαστούν με τις πετσοκομμένες υπηρεσίες υγείας – πρόνοιας.
Η πάλη σήμερα των εργαζομένων για αυξήσεις μισθών, για υπογραφή συλλογικής σύμβασης, μόνιμη και σταθερή δουλειά, Κυριακή υποχρεωτική Αργία  είναι αγώνας άρρηκτα δεμένος για αυξήσεις στις συντάξεις.

·        ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ – ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις 4 ΦΛΕΒΑΡΗ

Να φτάσει παντού το σύνθημα:
Διαλύουν την ασφάλιση και βγαίνουμε στο δρόμο

πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο

4 ΦΛΕΒΑΡΗ! ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ! ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00π.μ. στην ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ- ΟΤΕ

Π.Α.ΜΕ
Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο

Εργαζόμενοι, αγρότες, άνεργοι, συνταξιούχοι, ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι και νέες!
4 ΦΛΕΒΑΡΗ! ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00π.μ.  στην  ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ- ΟΤΕ
Με τους αγώνες μας, τη συμμαχία μας, το δίκιο μας! Με μια φωνή, σαν μια γροθιά όλος ο εργαζόμενος λαός απαιτούμε:
·       Πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο, να μην τολμήσετε να το φέρετε στη Βουλή!
·       Να πληρώσει το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία που καταλήστευσαν τα ταμεία, που τσακίζουν μισθούς και μεροκάματα, φέρνουν την ανεργία, ευθύνονται για την κρίση! Με τα μονοπώλια ή με το λαό! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
·       Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική!
·       Δουλειά με δικαιώματα, ασφάλιση και αυξήσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες μας, συλλογικές συμβάσεις, δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία για μας και τα παιδιά μας! Δούλοι του 21ου δεν θα γίνουμε!
4 ΦΛΕΒΑΡΗ! Όλοι μαζί στήνουμε το μεγάλο εργατικό λαϊκό μπλόκο στην επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ - μονοπωλίων!
Μαζί με τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία, τους άνεργους, τις γυναίκες, παίρνουμε το μέλλον στα χέρια μας!
Αρκετά με τα ψέματα και τις απάτες τους! Κανένας δεν πρέπει να ξεγελαστεί!
Κανένας εργαζόμενος να μην πέσει στην παγίδα που στήνουν μαζί κυβέρνηση, μεγαλοεργοδοσία, τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο και φαρμακερό μνημόνιο και οι πληρωμένοι προπαγανδιστές τους!
Κανένας δεν πρέπει να ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ούτε των άλλων κομμάτων που στηρίζουν την Ε.Ε. Όλοι μαζί τα ψήφισαν, όλοι μαζί τα στήριξαν γιατί έχουν σαν προτεραιότητα τα συμφέροντα της καπιταλιστικής εργοδοσίας. Οι αντιπολιτευτικές τους κορώνες είναι για να ξεγελάσουν ώστε πιο αποτελεσματικά να οδηγήσουν το λαό στο συμβιβασμό, στη μοιρολατρία, στην αποδοχή της σφαγής του.
Το κυβερνητικό σχέδιο για το ασφαλιστικό διαλύει ότι έχει απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, καταδικάζει τη νέα γενιά, δεν εξαιρεί κανένα κλάδο!
Δε διορθώνεται! Δεν παίρνει τροποποιήσεις! Δε βελτιώνεται! Μόνο ανατρέπεται!
Όσοι μιλούν για βελτιώσεις με δήθεν διαλόγους παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης!
Όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε πείρα από τα παιχνίδια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού σε κάθε κλάδο, από τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε όλους τους προηγούμενους κοινωνικούς διαλόγους και τα επώδυνα αποτελέσματα για τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας! Δε θέλουν αγώνες μαζικούς, αποφασιστικούς και σύγκρουση με τη μεγαλοεργοδοσία!
Να μην επιτρέψουμε να υπονομεύσουν τον αγώνα μας!
Το σχέδιο νόμου έχει τη στήριξη του ΣΕΒ, των άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, των μονοπωλιακών ομίλων, της Ε.Ε. Για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους, έχουν στο πλευρό τους την ηγεσία στη ΓΣΕΕ και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων!
Η δική μας απαίτηση είναι ο νόμος λαιμητόμος να μείνει στα χαρτιά! Καμία στήριξη στην κυβέρνηση! Καμία αποδοχή της βάρβαρης και αντιλαϊκής ΕΕ!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήρθε να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι! Και νόμιζε πως θα το έκανε δια περιπάτου! Με όπλο το ψέμα και την εξαπάτηση!
Η ακούραστη δράση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι απεργίες και τα συλλαλητήρια, οι καταλήψεις, οι καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από τα υπουργεία, τα μπλόκα των αγωνιζόμενων αγροτών γέννησαν την πραγματική ελπίδα και φανέρωσαν τη μεγάλη δύναμη του λαού!
Φανέρωσαν και τον πραγματικό φόβο κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας που είναι η άνοδος του εργατικού λαϊκού κινήματος και η συμμαχία του λαού με στόχους ενάντια στην στρατηγική των μονοπωλίων.
Εργαζόμενοι, αγρότες, άνεργοι, συνταξιούχοι, ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι και νέες
Το ΠΑΜΕ απευθύνεται σε όλο τον εργαζόμενο λαό με σιγουριά και τονίζει:
Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Μπορούμε να νικήσουμε!
Από τη συμμετοχή μας στην απεργία, στη διαδήλωση, από τη στάση μας θα κριθεί το αποτέλεσμα! Η απεργία στις 4 Φλεβάρη μπορεί να γίνει μεγάλη παρακαταθήκη για την άνοδο του εργατικού λαϊκού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία, να ανοίξει νέους δρόμους στην πάλη του λαού. Όλοι έχουμε ευθύνη για την επιτυχία της και την κλιμάκωση του αγώνα. Όλοι θα κριθούμε από τις μελλοντικές γενιές για τη στάση μας σε τέτοιες στιγμές!
Κανένας και καμιά στη δουλειά, στο χωράφι, στο σχολείο, στο γραφείο! Χωρίς χάσιμο χρόνου κάθε μέρα κάθε ώρα να νιώθουν την καυτή ανάσα της λαϊκής κινητοποίησης! Να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί!
Με την κοινωνική συμμαχία μπορούμε να βάλουμε μεγάλα εμπόδια στην πορεία να ανατρέψουμε αντιλαϊκούς νόμους, μνημόνια και αφεντικά!
Με μια φωνή διαδηλώνουμε: Δε θα ριζώσει για εμάς η ανέχεια, η ζωή με τα ελάχιστα, οι άθλιοι μισθοί των 400 ευρώ, οι άθλιες συντάξεις, καχεκτικές και υποβαθμισμένες παροχές υγείας και πρόνοιας, η δουλειά ως τα βαθιά γεράματα!
4 Φλεβάρη Όλοι στην Απεργία! Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση!
Ηγουμενίτσα 10.00 πμ στον Πεζόδρομο-ΟΤΕ


Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Ηγουμενίτσας για την απόσυρση του ασφαλιστικού και του φορολογικού νομοσχεδίου

Δελτίο Τύπου
28-01-2016
Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Ηγουμενίτσας για την απόσυρση του ασφαλιστικού και του φορολογικού νομοσχεδίου
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ηγουμενίτσας στην συνεδρίασή του στις 25 Ιανουαρίου 2016, αφού συζήτησε εκτός ημερησίας διατάξεως το προτεινόμενο από την κυβέρνηση νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό,αποφάσισε κατά πλειοψηφία (Απόφαση Δ.Σ. 3/2016)τα ακόλουθα: 
                    Εκφράζει την αντίθεσή του στο προτεινόμενο από την κυβέρνηση νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό και ζητάει την απόσυρσή του.
                    Δηλώνει τη συμπαράστασή του στις κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν και μάχονται για την απόσυρσή του.


Γραφείο Τύπου
Δήμου Ηγουμενίτσας 

Ψήφισμα της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ηπείρου για τις αγροτικές κινητοποιήσεις

Ψήφισμα της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ηπείρου για τις αγροτικές κινητοποιήσεις

          Η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Ηπείρου με ψήφισμα που εξέδωσε στην σημερινή συνεδρίαση του Διοικητικού της Συμβουλίου συμπαρίσταται και συμπαρατάσσεται με τους δίκαιους αγώνες των αγροτών και κτηνοτρόφων της περιφέρειάς μας.
          Οι κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να έχουν και τη συμπαράσταση όλων των κοινωνικών ομάδων και των πολιτών.
          Τα μεγάλα ζητήματα του ασφαλιστικού και του φορολογικού πρέπει να αντιμετωπιστούν με ειλικρινή διάλογο μεταξύ της Κυβέρνησης και των κοινωνικών εταίρων. Χωρίς λαϊκισμό, με υπευθυνότητα και ρεαλισμό.
          Οι ακολουθούμενες πολιτικές φέρνουν την απαξίωση και την εξαφάνιση της μικρομεσαίας αγροτιάς. Από την αρχή της κρίσης βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών. Τα επιχειρούμενα μέτρα όπως η υπερφορολόγηση, η υπέρογκη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και η κατάργηση του ΟΓΑ καταργεί ουσιαστικά το αγροτικό εισόδημα. Η πολιτική που ασκείται,  διαλύει την Ελληνική γεωργία.
          Το ασφαλιστικό σύστημα παραμένει μη βιώσιμο και τα μέτρα έχουν κυρίως φοροεισπρακτικό χαρακτήρα.
          Η μεγάλη φορολόγηση και η εξωπραγματική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών φτωχοποιεί τους αγρότες και κτηνοτρόφους, προωθώντας την αδήλωτη εργασία, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, με αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας σε έναν κρίσιμο παραγωγικό τομέα για την ανάπτυξη της χώρας.
          Ο πρωτογενής τομέας δεν αντέχει άλλα μέτρα. Αντίθετα χρειάζεται ένα δίκαιο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, που θα 
 στηρίζονται στις αρχές της ανταποδοτικότητας και της δίκαιης κατανομής των βαρών.
Η ΠΕΔ Ηπείρου ζητά:
·        Να αποσυρθεί άμεσα η πρόταση για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού. Να ξεκινήσει ουσιαστικός διάλογος από μηδενική βάση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, με επιδίωξη βιώσιμης και οριστικής λύσης.
·        Ο πρωτογενής τομέας αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για την ανάπτυξη και δεν δεχόμαστε την υπονόμευσή του.
·        Δηλώνουμε την αμέριστη υποστήριξή μας στα δίκαια αιτήματα των αγροτών και στους αγώνες τους.
·        Υποστηρίζουμε το ενιαίο μέτωπο με τον επιστημονικό κόσμο, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες, για την απόσυρση της κυβερνητικής πρότασης.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ανενεργό το ηλεκτρονικό σύστημα του Ε.Ο.Π.Υ.Υ για το εμβόλιο κατά του ιού που αφορά τα πρόωρα βρέφη


Ανενεργό το ηλεκτρονικό σύστημα του Ε.Ο.Π.Υ.Υ για το εμβόλιο κατά του ιού RSV
Αφορά ομάδες υψηλού κινδύνου όπως τα πρόωρα βρέφη
Δε λειτουργεί το σύστημα ηλεκτρονικής προέγκρισης του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για το εμβόλιο SYNAGIS το οποίο χορηγείται σε πρόωρα βρέφη με σκοπό την πρόληψη σοβαρών λοιμώξεων του αναπνευστικού που αποδίδονται στον ιό RSV. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής Θεσπρωτίας Β. Γιόγιακας, το Υπουργείο Υγείας επικαλείται τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην εφαρμογή, δίχως να προσδιορίζεται πότε αυτή θα καταστεί πλήρως λειτουργική. Έτσι, οι ασφαλισμένοι γονείς υποβάλλονται στην ταλαιπωρία της επί τόπου υποβολής χειρόγραφων αιτήσεων στις κατά τόπους Επιτροπές Φαρμάκων Εξωτερικού και Υψηλού Κόστους του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον έγκαιρο, προληπτικό εμβολιασμό των πρόωρων νεογνών.
Ο αναπνευστικός συγκυτιακός ιός (RSV) έχει αναγνωριστεί ως το κύριο αίτιο λοίμωξης του κατώτερου αναπνευστικού, για την οποία απαιτήθηκε νοσηλεία σε παιδιά ηλικίας μικρότερης του ενός έτους. Στις ομάδες υψηλού κινδύνου περιλαμβάνονται τα πρόωρα παιδιά (που γεννώνται κάτω από την 35η εβδομάδα κύησης και τα οποία στη χώρα μας υπολογίζονται σε 10.000 ετησίως) και τα παιδιά με σημαντική συγγενή καρδιοπάθεια. Η έξαρση του RSV παρουσιάζει εποχικότητα, με την πλειονότητα των λοιμώξεων να εμφανίζονται από τον Νοέμβριο μέχρι και τον Μάιο, με μήνες αυξημένης νοσηρότητας από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Μάρτιο.
«Η απάντηση του Υπουργείου Υγείας συνιστά ομολογία της αποτυχίας του να διασφαλίσει τον έγκαιρο και ανεμπόδιστο εμβολιασμό χιλιάδων παιδιών που κινδυνεύουν ιδιαίτερα να προσβληθούν από τον RSV. Και μάλιστα σε μια εποχή που τα κρούσματα του ιού παρουσιάζουν έξαρση. Θα επανέλθουμε στο θέμα και μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου», σχολίασε ο κ. Γιόγιακας.


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Από τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό στην εκποίηση




Από τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό στην εκποίηση
Του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην 101-102 που κυκλοφορεί (Δεκέμβριος 2015)
Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο πολιτικός φιλελευθερισμός της νεοφιλελεύθερης δεξιάς συναντά το πολιτισμικό του ανάλογο στον πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό της εθνομηδενιστικής και πολυπολιτισμικής αριστεράς. Τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια, σε όλες τις δυτικές –και όχι μόνο– κοινωνίες η γενίκευση των ιδιωτικοποιήσεων, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατεδάφιση της κοινωνικής προστασίας –με αφετηρία τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ– συμβάδιζε με την ταυτόχρονη ενίσχυση και επέκταση του πολιτισμικού φιλελευθερισμού της «πολυπολιτισμικής» αριστεράς. Το κέντρο βάρους της ενασχόλησης και των κινητοποιήσεων αυτής της αριστεράς μετατέθηκε από τις εργατικές κινητοποιήσεις και την αντιμπεριαλιστική αλληλεγγύη στα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον περιβαλλοντισμό (και όχι την αντισυστημική οικολογία), τα ατομικά δικαιώματα, τη σεξουαλική απελευθέρωση και την νεολαιίστικη κουλτούρα. Παράλληλα, δαιμονοποιήθηκε κάθε αναφορά στην εθνική ταυτότητα και τα εθνικά συλλογικά δικαιώματα, ενώ επεκτάθηκε μια γενικευμένη ατομικοποίηση των συμπεριφορών και των αντιδράσεων, η οποία επιταχύνθηκε από το διαδίκτυο και τα λεγόμενα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (στην πραγματικότητα, δίκτυα κοινωνικής απομόνωσης). Επρόκειτο για το κοινωνικό υπόβαθρο και την ιδεολογική προετοιμασία για τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση των πάντων που προωθούσε ο καπιταλιστικός νεοφιλελευθερισμός. Η σεξουαλική απελευθέρωση, επί παραδείγματι, μεταβλήθηκε σε όχημα για την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των διαπροσωπικών σχέσεων και την ανάπτυξη της κατανάλωσης.
Συνήθως, τα κόμματα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς προωθούν προνομιακά τους οικονομικοκοινωνικούς μετασχηματισμούς και εκείνα της νεοφιλελεύθερης αριστεράς τους πολιτισμικούς και πνευματικούς μετασχηματισμούς. Αν και μεταξύ τους βρίσκονται συχνά σε σύγκρουση, τουλάχιστον επιφανειακά, αντιπαραθέτοντας τον γιάπη του χρηματιστηρίου στον πανεπιστημιακό με τα κοτλέ παντελόνια που περιγράφει ο Γούντι Άλεν στις ταινίες του, στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον. Εν τέλει και η δεξιά αποδεχόταν την «επιτρεπτική» κοινωνία της αριστεράς και η τελευταία μια κοινωνία άνιση και ανάλγητη. Και συνήθως αυτός ο καταμερισμός εργασίας λειτουργούσε λιγότερο ή περισσότερο αποτελεσματικά.
Στην Ελλάδα, η νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατική αριστερά που είχε αρχίσει να συγκροτείται γύρω από τον 
Κωνσταντίνο Σημίτη, επιχείρησε για πρώτη φορά να προωθήσει ταυτόχρονα τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό, έχοντας ως εμβληματικές μορφές αυτού του διττού στόχου από τη μια πλευρά τους Γιαννίτση, Θέμελη, Στουρνάρα, και από την άλλη τους Τσουκαλά, Λιάκο, Φραγκουδάκη κ.λπ. Και αυτό διότι στην Ελλάδα, ελλείψει μιας ισχυρής επιχειρηματικής τάξης, η πραγματοποίηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων εναπόκειτο προνομιακά στους ίδιους τους φορείς του κρατικού καπιταλισμού. Έτσι, ήταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που επιχειρούσε να υλοποιήσει αυτά που απέτυχε να πραγματοποιήσει η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έχοντας στη φαρέτρα της και την εθνομηδενιστική αριστερά. Πάντως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό υπήρξε το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης που εγκαινίασε η Θάτσερ το 1980. Είτε οι δυνάμεις της δεξιάς (Θάτσερ, Χέλμουτ Κολ, κ.λπ.) είτε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, (Φρανσουά Μιττεράν, SPD στη Γερμανία, Κράξι στην Ιταλία, Σημίτης στην Ελλάδα) προωθούσαν αυτόν τον κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό, χρησιμοποιώντας τις δύο δυνάμεις που προανέφερα. Και ανάλογα με τη φύση του κόμματος, το κέντρο βάρους έπεφτε πότε στους επιχειρηματίες και πότε στον κρατικό καπιταλισμό (από τα σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα), μέχρις ότου, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ιδιαίτερα μετά το 2000, τα φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά κόμματα να μοιάζουν τόσο πολύ, ώστε πλέον οι διαφορές μεταξύ τους να καταστούν εντελώς ασήμαντες. Οι δυτικές μαζικές «δημοκρατίες» είχαν φθάσει σε εκείνο το οριακό σημείο, όπου οι δύο πολιτικοί πυλώνες της, τα φιλελεύθερα και σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα, είχαν μεταβληθεί σε μια λίγο πολύ ενιαία πολιτική τάξη, χωρίς ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους. Ακόμα και στην Ελλάδα του 2000, η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και αυτή της Ν.Δ. ελάχιστα πλέον διέφεραν μεταξύ τους.
Ως συνέπεια αυτής της ταύτισης σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών δημιουργείται ένα πολιτικό και ιδεολογικό κενό στα «αριστερά» του συστήματος και ένα μέρος της σοσιαλοφιλελεύθερης διανόησης, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων, των ανθρώπων της μαζικής κουλτούρας κ.λπ., αποσπάται σταδιακώς από τα δύο κυρίαρχα κόμματα και 
τείνει να διαμορφώσει έναν «δικαιωματικό» πολυπολιτισμικό χώρο διανοουμένων, που προσβλέπει σε μια ενεργητικότερη συμμετοχή στην εξουσία.
Πόσο μάλλον που στην Ελλάδα ειδικά αυτή η προσδοκία συνδέεται με τις αντίστοιχες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. 
Η κρίση του χρηματιστηρίου θα υπονομεύσει δραστικά την οικονομική ισχύ των μεσαίων τάξεων· η αυξανόμενη κρίση του κράτους θα δυσχεράνει την διευρυμένη αναπαραγωγή του κρατικού μηχανισμού, όπως συνέβαινε σε όλη την περίοδο από το 1980 μέχρι τη δεκαετία του 2000 – διότι πλέον, ο κρατικός μηχανισμός θα έπρεπε να συρρικνωθεί αντί να συνεχίσει να διευρύνεται. Τέλος η παραγωγή, με την άνοδο του κόστους εργασίας, που σηματοδότησε η μετάβαση στο ευρώ, τόσο στον βιομηχανικό όσο και στον αγροτικό τομέα μπαίνει σε κρίση· η παραγωγική εργατική τάξη εξαφανίζεται και αυτή που συνεχίζει να υπάρχει αντικαθίσταται από τους μετανάστες. Με την απίσχναση της παραγωγής και την ταυτόχρονη άνοδο της κατανάλωσης, τα παρασιτικά μεσοστρώματα ηγεμονεύουν. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός δεν μπορεί πια να συνεχίσει να αναπαράγεται, παρά μόνο με τον αυξανόμενο δανεισμό των ιδιωτών και του κράτους και την αυξανόμενη δυσχέρεια ένταξης νέων στρωμάτων στον κρατικό μηχανισμό και τον τομέα της κοινωνικής και ιδεολογικής αναπαραγωγής.
Όταν λοιπόν αυτό το σύστημα μπήκε σε μια επιταχυνόμενη κρίση ως συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, (το 2008 ήταν η πρώτη χρονιά που το ΑΕΠ της Ελλάδας συρρικνώθηκε), η προσκολλημένη στο ΠΑΣΟΚ «τάξη» των οργανικών διανοούμενων του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, αρχίζει να «εξεγείρεται» και να διεκδικεί σταδιακώς μεγαλύτερο μέρος από την πίτα της εξουσίας και γιατί όχι και την ίδια την εξουσία. Αυτή την εξέλιξη προδιέγραφε ήδη η αλλαγή ηγεσίας στον Συνασπισμό, από τον «Σημιτικό» Κωνσταντόπουλο στον «εξεγερμένο» Αλαβάνο, και η εξέγερση της νεολαίας των διανοούμενων μεσοστρωμάτων τον Δεκέμβρη του 2008. Η πολυπολιτισμική και εθνομηδενιστική αριστερά, από δύναμη ιδεολογικής αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος, διεκδικούσε πλέον το σύνολο της εξουσίας. Και τα μνημονιακά χρόνια της προσέφεραν αυτή τη δυνατότητα.
Εξαιτίας της παράδοσης του ισχυρού κρατισμού της ελληνικής αριστεράς, της πρόσφατης παράδοσης της πάλης ενάντια στη δικτατορία, της σύνδεσής της με τους αντιπαγκοσμιοποιητικούς αγώνες των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, και της εμφάνισής της ως της αντιφιλελεύθερης αριστεράς, απέναντι στον σοσιαλοφιλευθερισμό του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ, σφραγιζόταν από ένα αντιφατικό ιδεολογικό κράμα οικονομικού κρατισμού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού και εθνομηδενισμού. Οι ίδιοι άνθρωποι που διεκδικούσαν την κατεδάφιση των συνόρων, τους γάμους των ομοφυλοφίλων, την απόρριψη της εθνικής ταυτότητας, την υποστήριξη της κας 
Ρεπούση, την εγκατάλειψη της Κύπρου (ήταν υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στην πλειοψηφία τους) την υποχώρηση απέναντι στον «μακεδονικό» εθνικισμό των Σκοπίων, και τον τουρκικό νεοθωμανισμό, ήταν ταυτόχρονα οπαδοί του πιο ακραίου κρατισμού, της άρνησης κάθε ιδιωτικοποίησης, της ενίσχυσης των κοινωνικών δαπανών, της ανόδου του κατώτερου μισθού, της σεισάχθειας απέναντι στις τράπεζες κ.ο.κ. Και με όχημα αυτό το ιδεολογικό μείγμα βρέθηκαν για πρώτη φορά στην εξουσία.
Στο παρελθόν είχαν την άνεση και την ευκολία να κριτικάρουν τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό, την οποία προωθούσε η κυβέρνηση Σημίτη, την ίδια στιγμή που συμπαρατάσσονταν μαζί του ενάντια στον Χριστόδουλο ή υπερασπίζοντας το σχέδιο Ανάν. Επρόκειτο για μία θέση που τους προσέφερε μια ουσιαστική ιδεολογική και πολιτική άνεση. Από τη μια μπορούσαν να εμφανίζονται ως «ριζοσπαστική αντιφιλελεύθερη αριστερά» και από την άλλη να προβάλουν τον αντιπατριωτισμό και τον πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό ως οργανικό στοιχείο αυτής της αριστεράς. Αν συνυπολογίσουμε τη σταδιακή συρρίκνωση του παλαιού πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, (Τσοβόλας, Παπαθεμελής, Χαραλαμπίδης) και τη σταδιακή εξαφάνιση της πατριωτικής αριστεράς (με τη μετάλλαξη, του Αλαβάνου, του Λαφαζάνη, του Γλέζου) τότε έχουμε μπροστά μας ολοκληρωμένο το τοπίο αυτής της νέας Αριστεράς. 
«Φιλοκρατιστές» και αντι-νεοφιλελεύθεροι στο οικονομικό πεδίο, «αντικρατικοί» (ενάντια στην εθνική ιστορία, στα εθνικά σύμβολα) και αντιπατριωτικοί στο πολιτισμικό πεδίο.
Όμως η αναρρίχηση στην εξουσία, σηματοδότησε την εσωτερική κρίση αυτού του δίπολου. Ήταν πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι, όταν επικρίναμε το ρεσάλτο του Σύριζα προς την εξουσία, επιμένοντας πως ο εθνομηδενισμός δεν μπορεί να προσφέρει καμία πατριωτική διέξοδο στην κρίση, και αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε καταστροφές, μας αντέτειναν πως ο οικονομικοκοινωνικός ριζοσπαστισμός του Σύριζα θα επικρατούσε τελικώς έναντι του πολιτισμικού του φιλελευθερισμού και του αντιπατριωτισμού, ο οποίος σταδιακά θα συρρικνωνόταν! Επέμεναν πως ο Σύριζα και η ηγετική του ομάδα, για να αντισταθεί στην πίεση των ξένων και των δανειστών, θα υποχρεωθεί να επιστρέψει σε μια πιο πατριωτική πολιτική, τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα ζητήματα του πολιτισμού και της κοινωνίας. Επί πλέον, η παρουσία ενός πατριωτικού, ακόμα και «εθνικιστικού», κόμματος όπως οι ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να αποτελέσει το όχημα για μια «εθνικοποίηση» της πολιτικής του Σύριζα και εγκατάλειψη των εθνομηδενιστικών φληναφημάτων του.
Όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Και ήταν αναμενόμενο. Η συνολική κοσμοθεωρία, η συνολική αντίληψη για την κοινωνία και τον τρόπο ζωής ήταν ισχυρότερη από τα ιδεολογήματα. Μια ομάδα φιλελευθέρων αστών και μεσοαστών, «οργισμένων» απέναντι στην ίδια τους την τάξη, όπως είναι ο κομματικός μηχανισμός του Σύριζα, μπροστά στο σοκ της πραγματικότητας συντάχθηκε εν τέλει με την τάξη της, και προσάρμοσε την οικονομικοκοινωνική της θεωρία στην κοινωνική της πρακτική και καθημερινότητα. Και όσοι δεν ακολούθησαν αυτή την αδήριτη διαλεκτική εξήλθαν του οχήματος, όπως συνέβη με ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του κόμματος. Ο εθνομηδενισμός, δηλαδή η άρνηση της προτεραιότητας του εθνικού συλλογικού υποκειμένου, αποτελεί εν τέλει την απαραίτητη ιδεολογική προϋπόθεση για την αποδοχή των μνημονίων, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, την εκποίηση των ελληνικών τραπεζών – και θα έλεγα ότι σχεδόν υποχρεωτικά οδηγεί σε αυτή. Και καθόλου τυχαία οι νέο-φιλελεύθεροι της δεξιάς, Μαρατζίδης, Μανδραβέλης, Κυριάκος Μητσοτάκης, συμμερίζονται και τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό του νέου Σύριζα. Όπως υπογράμμιζε κάποτε η σημαντική Ουγγαρέζα φιλόσοφος Άγκνες Χέλερ, η επανάσταση στον τρόπο ζωής είναι η σημαντικότερη επανάσταση. Και ο τρόπος ζωής, οι κοσμοαντιλήψεις, αποτελούν το σημαντικότερο συστατικό της προσωπικότητας των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός της «οργισμένης» και δήθεν ριζοσπαστικής εθνομηδενιστικής ελληνικής Αριστεράς, επεκράτησε καθολικά απέναντι στα κοινωνιοκεντρικά και κρατικοκεντρικά ιδεολογήματά της, που αποτελούσαν απλώς ένα εξωτερικό ιδεολογικό επίχρισμα.
Και εδώ πρόκειται κυριολεκτικά για μια παγκόσμια πρώτη: πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε με τέτοια ταχύτητα ένα αριστερό κόμμα δεν μεταβλήθηκε σε όργανο και εκφραστή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τόσο ώστε να κινδυνεύει να συμπαρασύρει μαζί του τον ίδιο τον ηγεμονικό στην ελληνική διανόηση και νεολαία πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό.
Μπορούμε ίσως να κάνουμε την αισιόδοξη πρόβλεψη πως ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός και ο εθνομηδενισμός θα γνωρίσουν μια ταχύτατη συρρίκνωση της επιρροής τους, ως συνέπεια της συρρίκνωσης της πολιτικής επιρροής του Σύριζα; Πιθανότατα. Και αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτον, διότι σε συνθήκες κρίσης, η αναπαραγωγή της διανόησης ως ενός εθνομηδενιστικού πολιτισμικά φιλελεύθερου κοινωνικού υποκειμένου, καθίσταται όλο και πιο δύσκολη. Δεν μπορείς να είσαι φιλελεύθερος και πολυπολιτισμικός ιντερνετάκιας, όντας άνεργος, υποαμειβόμενος, με κουτσουρεμένη την σύνταξη και το μισθό σου, την ίδια στιγμή που η άρχουσα πολιτική τάξη του Σύριζα αμείβεται πλουσιοπάροχα (2.500 ευρώ το μήνα αμειβόταν ο αγωνιστής των δικαιωμάτων Πάνος Λάμπρου στο υπουργείο Δικαιοσύνης για να μην αναφερθούμε στα εκατομμύρια του Σταθάκη, του Τσακαλώτου ή του Φλαμπουράρη), και να αποδέχεσαι τα φληναφήματα του Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων και της Σίας Αναγνωστοπούλου και του Αντώνη Λιάκου για την κατάργηση της ελληνοκεντρικής ιστορίας. Δεν μπορείς να είσαι αντιπατριώτης αναρχικός, ή μέλος της Ανταρσύας ή της ΛΑΕ και να ταυτίζεσαι ιδεολογικά με την κυβερνώσα ανενδοίαστη ξεπουληματική Αριστερά.
Και όμως ο Σύριζα δεν έχει άλλο δρόμο –δεδομένου ότι βάζει βαθιά το χέρι του στο πορτοφόλι των ανθρώπων, προχωρεί σε ιδιωτικοποιήσεις και περιστέλλει το κοινωνικό κράτος– από το να επιμείνει ως τελευταίο φύλο συκής της αριστεροσύνης του, στον πολυπολιτισμό και τον εθνομηδενισμό του, έτσι ώστε, να ενσωματώσει ή να συγκρατήσει ένα μέρος της Αριστεράς, που αντιτίθεται στην οικονομική και κοινωνική του πολιτική. Μη έχοντας άρτον, θα πρέπει να περιοριστεί στην προσφορά εθνομηδενιστικών θεαμάτων. Για να κρατήσει μαζί του ένα μέρος των Εξαρχείων, της «οργισμένης» νεολαίας των Βορείων Προαστίων και τους Πολυτεχνίτες των ΕΑΑΚ, θα επιχειρεί μέσω του πολιτισμικού φιλευθερισμού και του αντιπατριωτισμού, να τους υπενθυμίζει πως η κοινότητα των ταξικών συμφερόντων των παρασιτικών μεσοστρωμάτων, είναι πάνω από οποιοσδήποτε «επαναστατικές» ιδεολογίες! Και αν η αυξανόμενη χρήση αυτής της ιδεολογίας –που φαίνεται με τις δηλώσεις Φίλη, την ψήφιση του νόμου για την ιθαγένεια, την αλλαγή των βιβλίων ιστορίας– παρότι όντως μπορεί να συγκρατήσει ένα μέρος της κατεστημένης διανόησης, απειλεί ταυτόχρονα τον ηγεμονικό χαρακτήρα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας στην νεολαία και στη διανόηση. Διότι όταν ο εθνομηδενισμός γίνεται το κύριο ιδεολογικό επιχείρημα μιας όλο και πιο μισητής κυβέρνησης, απειλείται ο ίδιος ο εθνομηδενισμός και η ηγεμονία του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να περιμένουμε μία αντίστροφη κοινωνική κίνηση η οποία θα επιτρέψει στο κοινωνικό είναι και τον τρόπο ζωής της φτωχοποιημένης νεολαίας και των ευρύτερων και μη κατεστημένων διανοούμενων στρωμάτων να επικαθορίσει μια νέα ιδεολογική σύνθεση. Διότι αν στο παρελθόν ο εθνομηδενισμός και η διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση μπορούσαν να συντηρούν την αυταπάτη των «πολιτών του κόσμου», ο «κοινωνικός αποκλεισμός» απαιτεί την ανασυγκρότηση των κοινωνικών υποκειμένων τόσο σε εθνική όσο και ταξική βάση και την αποτίναξη των φθαρμένων ενδυμάτων του πολυπολιτισμού της εποχής των παχιών αγελάδων.
Άραγε οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που αρνήθηκαν την παρουσία του Τσίπρα στο Πολυτεχνείο και των Συριζαίων στις διαδηλώσεις για την πανεργατική απεργία, θα συνεχίσουν να αποδέχονται ταυτόχρονα την ιδεολογική ηγεμονία των εθνομηδενιστών του Σύριζα, όταν αυτή μάλιστα μεταβάλλεται σε εφαρμοσμένη πολιτική υποταγής στην Μέρκελ, τον Ομπάμα και τον νεοθωμανισμό; Ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός του Σύριζα μεταβλήθηκε σε οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό σε μια άκρως φτωχοποιημένη κοινωνία –δεν βρισκόμαστε στην εποχή Σημίτη– και ανοίγει εκ των πραγμάτων το δρόμο για την ιδεολογική ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας πάνω στις μόνες πιθανές βάσεις της εθνικής ταυτότητας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της δημογραφικής ανάταξης, και της αξιοπρέπειας που τόσο βάναυσα διασύρουν οι εθνομηδενιστές.
Αν υπάρχει κάποιο ιστορικό προηγούμενο αυτό θα ανεβρεθεί στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, σε εκείνη των «εθνικιστών» της στρατιωτικής δικτατορίας που κατέστρεψαν την Κύπρο και μετέβαλαν τον πατριωτισμό σε ύποπτη έννοια, αν όχι και σε ύβρι. Σήμερα, οι εθνομηδενιστές κλείνοντας την περίοδο της μεταπολίτευσης θα ανοίξουν υποχρεωτικά το δρόμο σε μια ιστορική περίοδο όπου θα αναβαθμιστούν οι αξίες του πατριωτισμού και της εθνικής συνοχής, ως οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την οικονομική ανασυγκρότηση και την κοινωνική συνοχή της χώρας.
Το ζήτημα είναι απέναντι σε αυτήν τη σταδιακή αλλά ραγδαία απαξίωση του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και του εθνομηδενισμού, να αποφύγουμε την μετακίνηση στο αντίθετο άκρο της εθνοκαπηλίας, του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας, που προκρίνουν ήδη σαν φάρμακο οι φασιστικές σειρήνες. Πιστεύουμε ότι η ελληνική κοινωνία στην ιστορική της μνήμη έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να μην βγει από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού προς μία κατεύθυνση επιστροφής στους πατριδοκάπηλους αλλά σε έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας.
Ευσεβείς πόθοι; Πάντως, δεν είναι ανάγκη να είσαι μετεωρολόγος για να δεις πως η φορά του ανέμου αλλάζει.

1 Σχόλιο

Common sense
Παρότι το άρθρο εκφράζει πόθους κι όνειρα των περισσοτέρων Ελλήνων Πατριωτών δυστυχώς και προσωπικά τουλάχιστον το θεωρώ πολύ δύσκολο έως απίθανο να πραγματοποιηθεί. Το πιο πιθανό είναι ή άνοδος της ΧΑ και λοιπών εθνικιστικών φασιστοειδών ναζί ή εκποίηση εθνικής επικράτειας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για δανεικά χρήματα. Το δεύτερο είναι που φαίνεται να κερδίζει έδαφος για την ώρα τουλάχιστον στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ βλ. π.χ.



Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: Από τον ευρωκεϋνσιανισμό στο σοσιαλφιλελευθερισμό


Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: Από τον ευρωκεϋνσιανισμό στο σοσιαλφιλελευθερισμό
Παναγιώτης Μαυροειδής
Σχεδόν ένα χρόνο πριν, ο Αλέξης Τσίπρας  στην ομιλία του στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, έκανε μια πολιτική δήλωση: «αισθάνομαι την ανάγκη να διαβεβαιώσω (…) ότι η αμετάκλητη απόφαση της Κυβέρνησής μας είναι να τιμήσει και να εφαρμόσει στο σύνολό τους τις προεκλογικές προγραμματικές μας δεσμεύσεις, με πλήρη σεβασμό στη λαϊκή βούληση(…). Ηδέσμευση αυτή αποτελεί τον αδιαπραγμάτευτο πυρήνα της πολιτικής μας».
Ένα χρόνο μετά, ούτε ο νέος γραμματέας της κομματικά αναδομημένης ν.ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να αρνηθεί πως όλα αυτά αποδείχτηκαν  κενές φράσεις.
Πρακτική εξαπάτησης και διαχειριστική λιγούρα.
Ας το πούμε από την αρχή: Το πρόβλημα δεν είναι τι δεν κατάφερε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ,  επειδή «δεν το επέτρεψαν» υπέρτερες δυνάμεις του αντιπάλου. Συνίσταται, αντίθετα, σε αυτό που συνειδητά κάνει με σχεδιασμένο τρόποστην εφαρμογή των πλέον άγριων νεοφιλελεύθερων μέτρων μιας υπερ-επιθετικής αστικής και ευρω-ενωσιακής στρατηγικής.
Το καταστροφικό αποτέλεσμα είναι διπλό.
Από τη μια, η εργαζόμενη πλειοψηφία, οι άνεργοι, οι νέοι, οι αγρότες, οι μικροί επαγγελματίες βυθίζονται σε μεγαλύτερη φτώχεια, απόγνωση, ανασφάλεια.
Από την άλλη, η έννοια της αριστεράς, της εναλλακτικής λύσης, διασύρεται βάναυσα ως μια χυδαία πρακτική εξαπάτησης και διαχειριστική λιγούρα.
Σήμερα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ξεπερνά κάθε όριο εθελόδουλης δέσμευσης σε ντόπια και ευρωπαϊκά κέντρα όταν δηλώνει ότι «η ελληνική κυβέρνηση έχει εφαρμόσει, υλοποιήσει και ψηφίσει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από ότι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί τα 4 προηγούμενα χρόνια».
Υπάρχουν δύο κυρίαρχες ερμηνείες για τα πως μεταμορφώθηκε ξαφνικά η αριστερή ‘’Πεντάμορφη’’ σε μνημονιακό τέρας:
Από τη μια, έχουμε τις εξηγήσεις που δίνει το στρατευμένο πολιτικό προσωπικό του συστήματος. Λιγότερο δείχνουν χαιρεκακία προς το ΣΥΡΙΖΑ και περισσότερο απευθύνονται στα λαϊκά στρώματα: «Απλούστατα, οι άμαθοι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενοι σε επαφή με την πραγματικότητα, αναγκαστικά-και σωστά- προσγειώθηκαν και ήρθαν στα νερά μας».
Από την άλλη, υπάρχουν οι ερμηνείες όλων αυτών που είχαν εκστασιαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ. Αν ρίξει κανείς μια ματιά για παράδειγμα σε αναλύσεις στελεχών της (τέως) αριστερής πτέρυγας του κόμματος στο αγγλόφωνο αριστερό περιοδικό Jacobin, θα δει να εκθειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντικαπιταλιστική δύναμη, κινηματικής θεμελίωσης και κομμουνιστικής αναφοράς! Αν ήταν έτσι, τότε πράγματι η μόνη εξήγηση που απομένει είναι η ξαφνική «μετάλλαξη» ή/και «προδοσία» της ηγεσίας.
Αντιθέτως, εμείς όλοι πρέπει να ψάξουμε βαθιά, απορρίπτοντας τόσο την αυθαίρετη υστερόβουλη συστημική δικαίωση όσο και τις μεταφυσικές εξηγήσεις.
Να εντοπίσουμε  εκείνα τα στοιχεία της πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα της διαχειριστικής αριστεράς, που γέννησαν το σημερινό ζόφο και τους κινδύνους στρατηγικής ήττας για τα εργατικά συμφέροντα και την κομμουνιστική προοπτική στην Ελλάδα.
Ήττα του ευρω-κεϋνσιανισμού
 Το μόνιμο ρεφραίν της πολιτικής επιχειρηματολογίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσων στα αριστερά του είχαν θαμπωθεί από την «ευφυΐα Τσίπρα να θέσει θέμα αριστερής κυβέρνησης», ήταν  πως «το ζητούμενο της περιόδου δεν ήταν ο σοσιαλισμός και η ανατροπή, αλλά η ανακούφιση του κόσμου στα άμεσα κοινωνικά προβλήματά του».
Με  αυτή τη σκόπιμη αντιδιαστολή, αξιοποιώντας  και το «κεκτημένο» των στερεότυπων της συστημικής προπαγάνδας, τοποθετούσαν κακόβουλα  όσους ασκούσαν αριστερή κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση απογειωμένων και βιαστικών αριστεριστών.
Συσκότιζαν τα πράγματα και έφτιαχναν μια εικονική πραγματικότητα. Μέσα σε αυτήν θα μπορούσε δήθεν να υπάρξει μια ορατή βελτίωση της θέσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, χωρίς ρήξη με  το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης, της ΕΕ και της ελληνικής ολιγαρχίας. Ίσως μάλιστα και με τις ευλογίες και την αρωγή τους, μιας και υπήρχε και η διαβεβαίωση πως «η Ευρώπη αλλάζει»…
Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, (εκφράζοντας και άλλους, εντός και εκτός ΕΕ) για μια εναλλακτική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και την κρίση της ευρωζώνης, από θέσεις ενός ανέφικτου ευρω-κεϋνσιανισμού. Προσπάθησε να πείσει ότι το σχέδιο αυτό θα δρούσε ως καλύτερο φάρμακο και για τις δύο αυτές κρίσεις και ποτέ δεν έθεσε πραγματικά ως «κόκκινη γραμμή» τα λαϊκά συμφέροντα. Μια ματιά στα διαπραγματευτικά του κείμενα (47σέλιδο και άλλα), πείθει και τον πλέον δύσπιστο για αυτό. Η γραμμή αυτή ηττήθηκε από το κυρίαρχο σήμερα ρεύμα επιθετικής ανασυγκρότησης του καθολικού καπιταλισμού της εποχής μας και όχι από κάποιο εθνικού τύπου Γερμανικό ρεβανσισμό.
Η συμφωνία στο Eurogroup  της 20ης Φλεβάρη 2015  με την υπογραφή του Γ. Βαρουφάκη, πολύ σύντομα έδειξε ότι στην ουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μέσω της περίφημης «διαπραγμάτευσης», λιγότερο αναζητούσε προς τα έξω «σεβασμό στη θέληση του ελληνικού λαού» και περισσότερο έψαχνε πως θα σύρει σταδιακά τον λαό μέσα σε μια «αναγκαστική υποχώρηση» και αποδοχή των πάντων.
O ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν απείλησε με έξοδο από την ευρωζώνη, έστω διαπραγματευτικά, αλλά αντίθετα, εκβίασε τον ελληνικό λαό με τον «κίνδυνο της εξόδου», που θα έφερνε υποτίθεται λιμούς και καταποντισμούς. 
Η κορυφαία πράξη αυτής της πολιτικής στρατηγικής ήταν η μετατροπή του θαρραλέου λαϊκού  ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε κυβερνητικό μνημονιακό ΝΑΙ, το ίδιο το βράδυ του αποτελέσματος.
Δύο ήταν τα κύρια πολιτικά στοιχεία που αποτέλεσαν τις «γέφυρες μετάβασης» και έδωσαν τη δυνατότητα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά να περάσει τον κάβο, αλλά να πάρει και τις επόμενες εκλογές, εκπαραθυρώνοντας και την αριστερή διαφωνία του.
Το πρώτο ήταν  η εμπέδωση  στη λαϊκή συνείδηση της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, ως ζήτημα απροσπέλαστο, «τουλάχιστον σε αυτή τη φάση».
Το δεύτερο αφορούσε την διατήρηση της αριστερής κυβέρνησης ως αυτοσκοπό, ακόμη και αν αυτή εφάρμοζε υπερ-δεξιά πολιτική.
Με σοβαρές ευθύνες βαρύνονται και οι αριστερές τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσω του  κυβερνητισμού τους, έφτασαν τελικά να υποτάσσονται (μέχρι την εκπαραθύρωσή τους από την ηγεσία), όχι απλά στο παραμύθι της κατάργησης των μνημονίων μέσα στην ΕΕ, αλλά και σε ολόκληρη τη σταθερή πορεία μετατροπής  του κόμματος σε φορέα σοσιαλφιλελεύθερης αστικής πολιτικής.
Η σημερινή κυβερνητική παράταξη αποτελεί ένα  ιδιόρρυθμο υβρίδιο της κλασσικής ‘’ανανεωτικής’’ ευρωκομμουνιστικής παράδοσης  και των πιο δεξιών εκδοχών της ‘’ορθόδοξης’’ εκδοχής  του κομμουνιστικού κινήματος. Η υποστήριξη αυτής της συνάντησης από  ποικίλα τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που ήθελαν να βλέπουν  στο ΣΥΡΙΖΑ, το «πλατύ» ή «ενιαίο» μέτωπο κατά περίπτωση  ή ακόμη και στο πρόσωπο του Τσίπρα τον Ευρωπαίο… Αλιέντε ή Τσάβες, έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο.
Η  λογική της συνύπαρξης τμημάτων της σοσιαλδημοκρατίας με
τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, κάτω από την ηγεμονία μιας λογικής νέο-κεϋνσιανής διαχείρισης, δικαιολογήθηκε στο όνομα της ‘’άμεσης ανακούφισης των εργαζομένων’’ και της εκκίνησης μιας αόριστης «δυναμικής ανατροπής».
Η άρνηση ωστόσο μιας λογικής ρήξης και ανατροπής με το σκληρό πυρήνα της αστικής πολιτικής, ‘’μοιραία’’ έδωσε τη θέση της στη ρητή αντίστροφη θέση  ότι μέσα από μια κυβέρνηση συνέχειας και διαχείρισης του κράτους σε συμμαχία ακόμη και με ‘’πατριωτικά’’ τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης και πάντα στο πλαίσιο των ‘’εταίρων’’, θα έφτανε επιτέλους η θολή ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.
Η τραγική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ (κρίνοντας από τη σκοπιά της αριστερής εργατικής πολιτικής), έδειξε και τα αδιέξοδα της κυρίαρχης αντίληψης  σε όλες τις  πτέρυγες  της κοινοβουλευτικής αριστεράς στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, ότι η γραμμή της ενότητας πάνω στο περιβόητο ‘’ελάχιστο κοινό πολιτικό πρόγραμμα’’, χωρίς τις απαραίτητες ρήξεις μιας ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής, θα μπορούσε δήθεν να επιβάλει την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και να κλυδωνίσει την κυριαρχία του κεφαλαίου.
Είναι μάλιστα  εντυπωσιακή η αντίφαση ανάμεσα στην «ενωτική απλοχεριά» όταν πρόκειται η πολιτική ‘’απάντηση’’ να συνοψιστεί στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της δεξιάς πολιτικής γραμμής και στον απόλυτο σχεδόν σεχταρισμό και άρνηση της στοιχειώδους κοινής δράσης στους κοινωνικούς αγώνες  που θα μπορούσε να απαντήσει στην αστική επίθεση και να δημιουργήσει όρους για ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του εργατικού κινήματος και ενός μετώπου εργατικής πολιτικής.
Με τούτα και με τα άλλα, η ‘’μαγική’’ γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ανακούφιση δεν έφερε, αλλά ούτε καν …προφυλακτικά δε διασφάλισε. Στον κοινωνικο-οικονομικό τομέα η κυβέρνηση χαράζει σαφή γραμμή περαιτέρω τραγικήςχειροτέρευσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας και αφανισμού της νεολαίας και πλείστων μικροαστικών στρωμάτων.
Όταν η ευρωζώνη κατάπιε ΟΛΕΣ τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΕΝΦΙΑ δεν καταργήθηκε, ούτε το αφορολόγητο πήγε στα 12.000 ευρώ. Αντίθετα αυξάνεται ριζικά η έμμεση φορολογία από τον ΦΠΑ κατά 1,8 δις το χρόνο, καθώς και η φορολογία των αγροτών.
Πολύ σοβαρά τα πρόσθετα βάρη στα λαϊκά στρώματα με τις ρυθμίσεις τόσο για το πετρέλαιο των αγροτών όσο και το πετρέλαιο θέρμανσης.
Όχι μόνο δεν επανήλθε έστω η 13η σύνταξη, αλλά μειώθηκαν λόγω της αύξησης των εισφορών οι συντάξεις, τοΕΚΑΣ καταργείται σταδιακά, για να μη μιλήσουμε για το νέο ασφαλιστικό έκτρωμα.
Η δέσμευση στις προγραμματικές δηλώσεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ πήγε περίπατο, όπως και όλο το ‘’πρόγραμμα Θεσσαλονίκης’’, όπως και το λεγόμενο ‘’παράλληλο πρόγραμμα’’.
Το ξεπούλημα του ΟΛΠ και των 14 περιφερειακών αεροδρομίων σέρνουν το χορό των ιδιωτικοποιήσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η υπόσχεση για ‘’σεισάχθεια’’ στα χρέη των νοικοκυριών κηδεύτηκε με τιμές. Τα ‘’κόκκινα δάνεια’’ απαιτούν και άλλο αίμα, καθώς η πρώτη κατοικία σταδιακά παραδίνεται στον εφιάλτη των πλειστηριασμών.
Η διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών δανείων οδηγεί σε κατασχέσεις, αναδιαρθρώσεις ή/και  αλλαγή ιδιοκτησίας, με την εργατική τάξη να πληρώνει το βαρύτερο τίμημα με τις απολύσεις αλλά και τηνπρόταξη των τραπεζών στις αποζημιώσεις έναντι οφειλών σε εργαζόμενους.
Η ήδη καθημαγμένη  εκπαίδευση καλείται να προσαρμοστεί στην προκρούστεια κλίνη της νεοφιλελεύθερης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ενώ η δημόσια υγεία βρίσκεται σε διάλυση, παρά τις κατά καιρούς κομπορημοσύνες.
Το αστυνομικό και ευρύτερα  κατασταλτικό κράτος είναι στη θέση του, χωρίς οποιοδήποτε απολύτως μέτρο εκδημοκρατισμού ή ελέγχου. Η χώρα κυβερνιέται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Η δολοφονική ναζιστική Χρυσή Αυγή μένει στο απυρόβλητο.
Τεράστια η ευθύνη της κυβέρνησης η οποία χρεώνεται το θάνατο εκατοντάδων προσφύγων και παιδιών στη θάλασσα του Αιγαίου καθώς φυλάσσει τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους ξεριζωμένους από τους πολέμους της ανθρώπους.
Η Ελλάδα, όπως είχε προαναγγείλει ο Τσίπρας από το Τέξας, μένει δεμένη και συνυπεύθυνη στο άρμα του ΝΑΤΟ, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με μια επικίνδυνη συμμαχία με το Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου.
Μήπως πρόκειται για ένα όχι και τόσο έντιμο, αλλά τέλος πάντων αναγκαστικό συμβιβασμό;  
Κάθε άλλο! Με  περισσό θράσος, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε σε συνέντευξη στο Γαλλικό Canal+: «Η Συμφωνία (με την ευρωζώνη) εμπεριέχει ένα συμβιβασμό με στόχο να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αυτή η σπορά που έγινε στην Ευρώπη από την ελληνική αντίσταση να πάει και στις άλλες χώρες»!
Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να αποτελέσει το νέο υπόδειγμα για την υποταγή των λαών στην Ευρώπη στην εργατική γενοκτονία που επιχειρεί ο σύγχρονος  καπιταλισμός που παραδέρνει σε δίνη  κρίσης. Επιχειρεί να δώσει τη ‘’συνταγή επιτυχίας’’  κυβερνήσεων υποτακτικών του κεφαλαίου και μιας ΕΕ που βρωμάει  σήψη και φαρμακίλα, πετυχαίνοντας εκεί που τα κλασικά αστικά κόμματα απέτυχαν.
 Διαγράφηκε η διαγραφή του χρέους
Το τέλος της νόθας κρατικοποίησης των τραπεζών
Η μερική (έστω) διαγραφή του χρέους, καθώς και η εθνικοποίηση των τραπεζών αποτελούσαν κομβικούς πυλώνεςτου προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στις πλέον …λιποβαρείς εκδοχές του.
Η υλοποίησή τους μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης ήταν φυσικά αδύνατη. Το πώς  γίνεται το μαγικό να διαγράφεις  οφειλές των εταίρων (και δανειστών) σου, την ίδια στιγμή που θα διεκδικείς τα ψίχουλα του ΕΣΠΑ τους, δεν είχε ποτέ απαντηθεί. Ούτε βέβαια το πώς θα γίνονταν κρατικές ή έστω θα δέχονταν έλεγχο οι τράπεζες του ευρω-συστήματος Ντράγκι…
Σε ότι αφορά το χρέος, με τη συμφωνία του eurogroup της 20ης Φλεβάρη, ρητά συμφωνήθηκε από την κυβέρνηση ότι θα «εκπληρώνει πλήρως και εγκαίρως όλες τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών».
Όπως είναι γνωστό ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι αποδέχτηκε το Τρίτο Μνημόνιο επειδή πήρε δήθεν σαν αντάλλαγμα την υπόσχεση αναδιάρθρωσης του χρέους. Η αλήθεια είναι ότι η συμφωνία της 12ης Ιουλίου της περυσινής χρονιάς με τα αφεντικά της ευρωζώνης επαναλαμβάνει αυτούσια την παραπάνω δέσμευση πληρωμής του χρέους, μαζί με τη ρητήαπάρνηση κάθε διεκδίκησης ‘’ονομαστικής απομείωσης’’. Δίνεται  έτσι εντελώς περιοριστικό περιεχόμενο στην έννοια της αναδιάρθρωσης.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαθήλωσε αυταρχικά, ταπεινωτικά και  εν μια νυκτί την πρωτοβουλία  της Ζ. Κωνσταντοπούλου και την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, την οποία σε πρώτη φάση είχε επιχειρήσει πομπωδώς και υποκριτικά  να αξιοποιήσει στη «διαπραγμάτευση». Ότι ακριβώς έγινε και με τη διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων και το άηθες πέταμα του Μ. Γλέζου στα αζήτητα…
Σε ότι αφορά τις Τράπεζες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν προχώρησε σε εθνικοποιήσεις, αλλά, αντίθετα, μέσω της τρίτης ανακεφαλοποίησης και των αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου,   τις παρέδωσε κοψοχρονιά (5 δις) σε εγχώρια και πολυεθνικά ιδιωτικά κεφάλαια ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο δεκάδες δις. Με τον τρόπο αυτό, άρθηκε -δυσμενώς για το στόχο της εθνικοποίησης και επωφελώς για το κεφάλαιο-  η προσωρινή κατάσταση μετοχικής πλειοψηφίας του δημοσίου στις τράπεζες. Ενώ ποτέ δεν είχε γίνει άσκηση των δυνατοτήτων που παρείχε αυτή η πλειοψηφία (μετοχές χωρίς δικαίωμα ψήφου), από τεχνική και πολιτική άποψη ήταν η πλέον ευνοϊκή για εθνικοποίηση. Ωστόσο, η ευρωζώνη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  και το Μνημόνιο είχαν άλλη γνώμη…
Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο
Αριστερή υπέρβαση του κοινοβουλευτισμού
Πριν λίγες μέρες το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Χ. Παππάς έκανε λόγο για έκφραση του «χώρου του κέντρου». Ίσως αυτή η φράση από μόνη της  να αποδίδει την ουσία της  μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα.
Αυτό ωστόσο δε συντελείται μέσα σε ένα περιβάλλον αδυνατότητας εναλλακτικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση, ούτε είναι προϊόν «σατανικού σχεδίου» αλλαγής διαχειριστή, το οποίο απρόσκοπτα προώθησαν «οι πάνω».
Η καπιταλιστική ανασυγκρότηση σε συνθήκες δομικής κρίσης και εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δεν είχε προηγούμενο σε χώρα ενός μεγάλου καπιταλιστικού κέντρου όπως η ΕΕ.
Η αριστερά ήταν απροετοίμαστη για αυτήν την εξέλιξη, ακριβώς επειδή στο κέντρο της ανάλυσής της εδώ και δεκαετίες δε βρίσκεται ούτε η σύγχρονη εξέλιξη του καπιταλισμού, ούτε ειδικότερα οι ολοκληρώσεις  τύπου ΕΕ, μα ούτε και οι δυνατότητες μιας εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης με επαναστατικό ορίζοντα και σύγχρονο κομμουνιστικό περιεχόμενο.
Η έλλειψη αυτή φάνηκε τόσο στο χαρακτήρα της αλά ΣΥΡΙΖΑ ‘’απάντησης’’ στην κρίση, που σφραγίστηκε από το ηττημένο ιστορικά κεκτημένο της ρεφορμιστικής αριστεράς, όσο και στην αλά ΚΚΕ έμπλεη επαναστατικών διακηρύξεων αμηχανία και προσκόλληση σε αμυντικό οικονομικό αγώνα χωρίς στόχο και πεποίθηση πολιτικής ανατροπής, αλλά με ευχέλαια για το ..αύριο της λαϊκής εξουσίας.
Κοινωνικές μετατοπίσεις, ζητούμενο η πολιτική απάντηση
Οι κοινωνικές μετατοπίσεις ήταν κολοσσιαίες, το δε αποτύπωμά τους είναι ακόμη ισχυρό στο πολιτικό ρήγμαπου έχουν προκαλέσει.
Τόσο ο «πρώιμος» Δεκέμβρης του 2008 όσο και το «κίνημα των πλατειών», έθεσαν (με πρωτόλειο και ατελή τρόπο) το ερώτημα μιας οργανωμένης λαϊκής παρέμβασης και πολιτικής απάντησης στο ζήτημα της εξουσίας που δε θα είχε στο κέντρο το κοινοβούλιο και το υπόλοιπο θεσμικό οικοδόμημα χειραγώγησης.
Το ΚΚΕ δεν  πρόβλεψε, δεν  είδε το βάθος  και κυρίως περιφρόνησε αυτές τις δυναμικές. Στην πρόσφατη απόφαση  της Κεντρικής Επιτροπής, αναφέρεται το «κίνημα των πλατειών» ως ένα από τους βασικούς εχθρούς που είχε απέναντί του το Κόμμα την τελευταία πενταετία!
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, κινήθηκε με το κεκτημένο της κλασικής ρεφορμιστικής στρατηγικής. Εξέφρασε όχι τη δυνατότητα της νίκης, αλλά, αντίθετα, κεφαλαιοποίησε την ήττα του μεγάλου εξεγερτικού κύματος της διετίας 2010-2012. «Μάζεψε» την απογοήτευση και τις μειωμένες προσδοκίες, στο τελευταίο οχυρό  της «ανάληψης της διακυβέρνησης», συμπυκνώνοντας την εκ νέου αντικατάσταση του μαζικού πολιτικού αγώνα ανατροπής με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και ακύρωσή του.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αδυναμίες, παλινωδίες και λάθη,  διαφοροποιήθηκε ρητά στο επίπεδο ενόςαντικαπιταλιστικού προγράμματος ρήξης και ανατροπής με κρίσιμους πολιτικούς κόμβους και υπεράσπισε την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα.
Εξαιρετικά αδύναμα ωστόσο κινήθηκε προς την  αλλαγή του κέντρου βάρους στην κατεύθυνση της οργάνωσης του λαού, με παλιές και νέες μορφές, κατά βάση εξωκοινοβουλευτικές και στο πεδίο μιας ταξικής κοινωνικής συγκρουσιακής πρακτικής με αναβαθμισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Όσο δεν «πέφτουν όλα τα σφυριά» σε αυτό, θα είναι δύσκολο να αξιοποιείται  η διαρκής αιμορραγία του ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφοροποιήσεις στο ΚΚΕ.
Ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντικαπιταλιστικών και ανατρεπτικών δυνάμεων, εξαιρετικά επείγον αλλά και εφικτό να συγκροτηθεί σήμερα με συμμετοχή νέων τάσεων, θα κριθεί τόσο στο εύρος και την προγραμματική του  επάρκεια, όσο και στο μαχόμενο χαρακτήρα του, υπερβαίνοντας το ολισθηρό δίπολο κινηματισμού-θορυβώδους κοινοβουλευτισμού.
Δημοσιεύητηκε στο ΠΡΙΝ 24/1/2016