Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

Η ΑΝΤΑΡC.I.A. είναι τυπικό δείγμα της Δικαιωματικής Ιμπεριαλιστικής «αριστεράς» του Σόρος.




Η ΑΝΤΑΡC.I.A. είναι τυπικό δείγμα της Δικαιωματικής Ιμπεριαλιστικής «αριστεράς» του Σόρος.  Σε εισαγωγικά η αριστερά γιατί αριστερά δεν είναι.
Ιμπεριαλιστική γιατί όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη. Όπου κάνει πόλεμο το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι Αποικιοκράτες, αμέσως να βγει η ΑΝΤΑΡC.I.A. να στηρίξει. Γίνεται αποικιοκρατικός πόλεμος στην Συρία έχοντας βάλει οι αποικιοκράτες τους ισλαμοφασίστες τους μπροστά για να φαίνονται, οι οποίοι κόβουν κεφάλια ανθρώπων μπροστά στην κάμερα μπας και τους φοβηθούμε(αντίθετα πέτυχαν να εξοργίσουν όλο τον κόσμο), βάζουν τα κωλοπαιδά τους να εκτελούν δεμένους ανθρώπους από πίσω με μια σφαίρα στον αυχένα, αμέσως βγαίνει η χαφιέδικη ANTAPC.I.A. του Σόρος να μας πει ότι γίνεται λαϊκή εξέγερση (τα γουρούνια οι ισλαμοφασίστες κάνουν λαϊκή εξέγερση!!!) και ο πρόεδρος Άσαντ είναι δικτάτορας και σφαγέας και όσοι Σύριοι υπερασπίζονται την Δημοκρατία της Συρίας και το Κοινοβούλιό της είναι άνθρωποί του.  Γίνεται ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, στηνν πλατεία Μεϊντάν, πληρωμένο από την C.I.A., μας πετάνε στη μάπα χιτλερικές σβάστιγγες και φωτό τεράστιες του Χίτλερ, αμέσως η ΑΝΤΑΡC.I.A. να πει ότι εκεί γίνεται λαϊκή εξέγερση! Η πρώτη Αραβική Άνοιξη της C.I.A. ήταν λαϊκές εξεγέρσεις!!! Και τώρα η δεύτερη Αραβική Ανοιξη της C.I.A. στην Αλγερία, με τα ισλαμιστοφασιστικά γουρούνια, και τώρα λαϊκή εξέγερση. Και δεν τους περνάει από το μυαλό ότι όλες οι «Αραβικές Άνοιξες της C.I.A.» γίνονται μόνο στις αραβικές χώρες που έχουν αστική δημοκρατία και κοινοβούλια. Στις βρωμιάρικες καθυστερημένες Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Μπαχρέιν, ΗΑΕ, Κουβέιτ, που σφάζουνε τους ανθρώπους σε κοινή θέα, που έχουν τις γυναίκες κατώτερες κι από τις καμήλες, εκεί φαίνεται ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, γιαυτό δεν γίνονται «εξεγέρσεις».
Δικαιωματισμός τι είναι. Μέχρι πριν 10 χρόνια όλοι ήξεραν ότι η Αριστερά θεωρεί σαν επαναστατικό υποκείμενο την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Τώρα αυτό έχει αλλάξει, με τα χρήματα του Σόρος. Επαναστατικό υποκείμενο πλέον θεωρούνται οι κλέφτες, οι βιαστές, οι δολοφόνοι, οι πόρνες, και οι ομοφιλόφυλοι, οι χαφιέδες, οι οποίοι σύμφωνα με την δικαιωματική αριστερά του Σόρος και τους αναρχικούς του Σόρος, δεν έχουν δικαιώματα, και πρέπει να τους δοθούν. Είναι αυτοί που ο Μαρξ χαρακτήριζε λουμπεναριά, Λούμπεν προλεταριάτο, που δεν είχαν καμία σχέση με την εργατική τάξη, το προλεταριάτο, παρόλο που ήταν φτωχοί.
Το βασικό ερώτημα πλέον που πρέπει να απευθύνει  κάποιος σήμερα για να διακρίνει εάν κάποιος είναι Αριστερός ή όχι, είναι ποια θέση παίρνει το κάθε κόμμα απέναντι στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, την ιστορική εποποιία του ελληνικού λαού. Μέχρι τώρα είχαμε τους ακροδεξιούς και τους ναζιστές, απόγονους των προδοτών γερμανοτσολιάδων που μιλάγανε για τρομοκράτες, ότι οι γερμανοί ναζιστές ήταν φίλοι μας, και αν δεν τους πείραζες και έσκυβες το κεφάλι στις διαθέσεις τους, δεν σε πειράζανε. Τώρα έχουμε και την Δικαιωματική Ιμπεριαλιστική «αριστερά» του Σόρος, η οποία μας λέει ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν εθνικιστικό, γιατί δεν είχε στόχο τον σοσιαλισμό, αλλά την απελευθέρωση από την κατοχή και την αστική δημοκρατία. Είναι η θέση που είχαν οι ντεφετιστές στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι τροτσικιστές δηλαδή στην Ελλάδα, και οι αναρχικοί τότε στην Ευρώπη, οι οποίοι λέγανε ότι τα Ες-Ες και οι Ιταλοί φασίστες ήταν παιδιά της εργατικής τάξης, και πρέπει να τους προσεγγίσουμε, να ενωθούμε μαζί τους, για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και να φέρουμε τον σοσιαλισμό. Και φυσικά οι γερμανοί τους εκτελούσαν. Αλλά τους εκτελούσε και ο Άρης Βελουχιώτης όπου τους έβρισκε. Διότι όπως πολύ σωστά λένε τα ακροδεξιά προδοτικά καθάρματα και τα ναζιστικά τσουτσέκια στην Ελλάδα, ήταν μεγάλος σφαγέας. Όπου έβρισκε προδότη τον έσφαζε! Ένας ο Άρης και ένας ο Κολοκοτρώνης, Μεγάλοι σφαγείς! Και όταν λέμε τους έσφαζε, κυριολεκτούμε. Τις σφαίρες λέγανε τις κρατάμε για τους εχθρούς, τους προδότες τους δειλούς και τους αιχμάλωτους, τους έσφαζαν. Τους βλέπαν μετά οι γερμανοί ναζιστές τους στρατιώτες τους σφαγμένους, και τρελενόντουσαν. Και καίγανε τα χωριά σε όλη την Ελλάδα.
Επίσης η δικαιωματική «αριστερά» δεν αναγνωρίζει ότι έχουμε κατοχή. Αυτός είναι ο καπιταλισμός λένε, έτσι λειτουργεί. Μα προσπαθείς να τους εξηγήσεις, ο καπιταλισμός προϋποθέτει αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, και εδώ έχουμε τον πλήρη εξανδραποδισμό. Επιμένουν, έτσι είναι ο καπιταλισμός. Στην κατοχή τους λες επίτασσαν τα σπίτια ο γερμανικός ναζιστικός στρατός, τώρα τα κατάσχουν με πλειστηριασμούς ξένα γερμανικά κυρίως  fans. Έτσι είναι ο καπιταλισμός επιμένουν. Μα τους λες τα εργοστάσια κλείνουν, μαγαζάτορες αυτοκτονούν, ο κόσμος φεύγει πρόσφυγας στο εξωτερικό προσπαθώντας να σωθεί από τη λαίλαπα.  Έτσι είναι ο καπιταλισμός επιμένουν.
Και γενικώς επιμένουν να συμπεριφέροντε σαν να μην έχουμε κατοχή, αλλά απλώς καπιταλισμό!
Εάν έχουμε κατοχή λένε, τότε πρέπει να πάρουμε τα όπλα, όπως το ΕΑΜ. Το ΕΑΜ όμως δεν πήρε τα όπλα από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρώτα κατακτήθηκε η ενότητα του ελληνικού λαού και η αποφασή του να παλέψει ιδρύοντας το ΕΑΜ, και μετά από 9 μήνες κατορθώθηκε να ιδρυθεί ο ΕΛΑΣ.
Αυτά τα λίγα. Α και που είστε. Στη δικαιωματική ιμπεριαλιστική «αριστερά» συμπεριλαμβάνεται και το ΚΚΕ και η νεοτροτσικιστική του ηγεσία. Και αυτοί τα ίδια λένε. Ισαποστάκιδες, όνομα και πράμα!
Όλους αυτούς τους πουλημένους, άμα τους έβλεπε ο Τρότσκι θα τους έφτυνε. Όπως και ο Μαρξ είχε πει ότι δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τους μαρξιστές του καιρού του.



Παρασκευή 19 Απριλίου 2019

Αίμα και πετρέλαιο στη Λιβύη



Αίμα και πετρέλαιο στη Λιβύη
18/04/2019
https://litlepost.blogspot.com/2019/04/18-2019.html
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ που οδήγησε στη φρικτή δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβριο του 2011, και η Λιβύη εξελίχθηκε σε Νέμεση της Δύσης. Η εισβολη στη Λιβυη των δυτικων αποικιοκρατων και η δολοφονια του λαικου ηγετη της Λιβυης Μουαμαρ Κανταφι  δεν έδωσε τη θέση της σε κάτι που να μοιάζει από μακριά με αστικη δημοκρατία, αλλά στον κατακερματισμό του κράτους και στην πανσπερμία των παραστρατιωτικών, κυρίως ισλαμοφασιστικών, ομάδων. Η εκτελεση του Αμερικανού πρεσβευτή Κρίστοφερ Στίβενς από τους τζιχαντοφασιστές της Ανσάρ αλ Σαρία στη Βεγγάζη, τον Σεπτέμβριο του 2012, προκάλεσε σάλο στα δυτικα αποικιοκρατικα μέσα ενημέρωσης, σε αντίθεση με τους σχεδόν καθημερινούς πλειστηριασμούς μαύρων δούλων στην Τρίπολη, που περνούν στα ψιλά. Αφού «απελευθέρωσαν» τη Λιβύη, οι μεγάλες αποικιοκρατικες δυνάμεις ενδιαφέρονταν μόνο να συντηρούν τη ροή πετρελαίου και να εμποδίζουν τη ροή απελπισμένων λαθρομεταναστών προς τον Βορρά, γιατι δεν θελουν αλλους δουλους για τις δουλειες τους. Αλλα προτιμουν να τους κρατουν σε στρατοπεδα συγκεντρωσης της Λιβυης μηπως τους χρειαστουν.
Το τελευταίο δεκαήμερο, ο λιβυκός εφιάλτης επανήλθε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς επικαιρότητας εξαιτίας του Χαλίφα Χάφταρ. Πρόκειται για «έναν παλιό πράκτορα της CIA που εξελίσσεται σε πονοκέφαλο για τις ΗΠΑ», όπως προειδοποιούσε από τον Αύγουστο του 2016 η Washington Post. Εχοντας θέσει υπό τον έλεγχό του ολόκληρη την ανατολική και τη νότια Λιβύη, ο ισχυρότερος πολέμαρχος της χώρας εξαπέλυσε στις 4 Απριλίου επίθεση με στόχο να καταλάβει την Τρίπολη, ανατρέποντας την αναγνωρισμένη από τη Αποικιοκρατικη Δύση και τον ξεφτιλοΟΗΕ ισλαμοφασιστικη και μισθοφορικη κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σεράζ. Αλλά ποιος είναι ο μυστηριώδης κύριος Χάφταρ και πώς έφτασαν τα πράγματα στο χείλος ενός γενικευμένου εμφυλίου πολέμου με απρόβλεπτες επιπτώσεις;
Γεννημένος πριν από 75 χρόνια στην Αζνταμπίγια της Κυρηναϊκής (ανατολική Λιβύη), ο Χαλίφα Χάφταρ έγινε αξιωματικός του στρατού και συμμετείχε στο κίνημα του 1969 που ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς. Λέγεται πως ο Καντάφι τον εμπιστευόταν σαν γιο του. Γεγονός είναι ότι του ανέθεσε δύο καίριες αποστολές: την πρώτη φορά, όταν ο Χάφταρ πολέμησε ως επικεφαλής του λιβυκού σώματος στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, και τη δεύτερη, όταν ανέλαβε να διοικήσει τα λιβυκά στρατεύματα στον πόλεμο του Τσαντ, το 1986. Ωστόσο, στη δεύτερη περίπτωση ο Χάφταρ και τα στρατεύματά του παραδόθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν. Ο Καντάφι τον αποκήρυξε, γεγονός που οδήγησε στη ρήξη μεταξύ των δύο ανδρών. Στη συνέχεια ο Χάφταρ απελευθερώνεται χάρη στις πιέσεις της κυβέρνησης Ρίγκαν και η CIA εκπαιδεύει τα στρατεύματά του ως πολιορκητικό κριό για τη δολοφονία και την ανατροπή του Καντάφι. Ο ίδιος ο Χάφταρ περιπλανιέται στη Νιγηρία και στο Ζαΐρ, αλλά καμία αφρικανική χώρα δεν θέλει να του δώσει άσυλο. Τελικά καταφεύγει στο Λάγκλεϊ της Βιρτζίνια, όπου συμπτωματικά βρίσκεται το αρχηγείο της CIA. Εκεί θα περάσει τα επόμενα είκοσι χρόνια της ζωής του και θα γίνει Αμερικανός υπήκοος.
Η δολοφονία Γιούνις
Η ισλαμοφασιστικη εξέγερση της CIA  εναντίον του Καντάφι τον Φεβρουάριο του 2011, στη διάρκεια της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης της CIA, έβγαλε τον Χάφταρ από τη ναφθαλίνη. Ερχεται στη Βεγγάζη, που έχει πέσει στα χέρια των ισλαμοφασιστών, και επιδιώκει να χρισθεί αρχιστράτηγος των εξεγερμένων ισλαμοφασιστων, αλλά δεν πείθει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, που προτιμά τον Αμπντουλφατάχ Γιούνις, παλαι ποτε ηγετική μορφή του κανταφικού κινήματος του 1969. Ο Γιούνις θα δολοφονηθεί υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες λίγο καιρό αργότερα, ενώ ο Χάφταρ, χολωμένος που του αρνήθηκαν την ηγεσία, θα επιστρέψει στη Βιρτζίνια για «να αφοσιωθεί στα εγγόνια του», όπως ο ίδιος είπε.
Το χάος στη μετακανταφική Λιβύη τού έδωσε μια νέα ευκαιρία. Το καλοκαίρι του 2014, η κατοχικη κυβέρνηση της Τρίπολης και οι ισλαμοφασιστες σύμμαχοί της αρνούνται να αναγνωρίσουν το κατοχικο κοινοβούλιο που προέκυψε από διορισμους των αποικιοκρατων. Το κατοχικο κοινοβούλιο μεταφέρεται στο Τομπρούκ, στο ανατολικό άκρο της χώρας, συγκροτεί δεύτερη κατοχικη κυβέρνηση και αναθέτει τις κατοχικες ένοπλες δυνάμεις του στον Χάφταρ, ο οποίος εμφανίζεται ως ο σωτήρας της χώρας από τη μάστιγα των ισλαμοφασιστών, στο στυλ του Αιγύπτιου δικτατορα-προεδρου στρατηγου Αμπντελφατάχ Σίσι. Στα επόμενα χρόνια καταφέρνει να διαλύσει τους ισλαμοφασιστες στην ανατολική Λιβύη και να προσεταιριστεί τις φυλές του νότιου τμήματος της χώρας, αποκτώντας τον έλεγχο των περισσότερων πετρελαιοπηγών. Η εκστρατεία του στην Τρίπολη είχε προαναγγελθεί πολλές φορές. Ο λόγος που τον ανάγκασε να βιαστεί ήταν ότι στις 14 Απριλίου επρόκειτο να συνέλθει στην πρωτεύουσα ειρηνευτική διάσκεψη υπό την αιγίδα του ξεφτιλοΟΗΕ – μάλιστα ο αληταρας γενικός γραμματέας του ξεφτιλοΟΗΕ  ήταν εκεί όταν άρχισε η επίθεση του Χάφταρ.
Ο φιλόδοξος στρατηγός δεν θα μπορούσε να πετύχει όσα πέτυχε χωρίς σοβαρή δυτική υποστήριξη. Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία και Εμιράτα τον στήριξαν με χρήματα και αεροπλάνα ως δύναμη κρούσης εναντίον των ισλαμοφασιστών. Πιο καθοριστική ήταν η βοήθεια της Γαλλίας, που του έστειλε άνδρες των ειδικών δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών για να τον στηρίξουν στις επιχειρήσεις του. Επιπλέον, ο Εμανουέλ Μακρόν αναβάθμισε τον Χάφταρ από πολέμαρχο σε πολιτικό ηγέτη, οργανώνοντας ειρηνευτικές συνομιλίες του στρατηγού με τον Σεράζ στο Παρίσι.
Οργή στη Ρώμη
Ο γαλλικός αποικιοκρατικος παρεμβατισμός εξόργισε την Ιταλία, παλιά αποικιοκρατική δύναμη στη Λιβύη, που κατήγγειλε ότι ο Μακρόν στηρίζει έναν «νέο Καντάφι» για να βάλει χέρι στα πετρέλαιά της. Αλλά και η Ρωσία στήριξε τον Χάφταρ, εν μέσω φημών πως διαπραγματεύτηκε μαζί του ναυτικές βάσεις στη Λιβύη. Στο πλευρό του Σεράζ τάχθηκαν το Κατάρ και η Τουρκία, ενώ η Αμερική φαίνεται ότι περιμένει να δει πού θα κλίνει η πλάστιγγα.
Δεν αποκλείεται ο Χάφταρ να υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Αντί για μια κεραυνοβόλο εκστρατεία, οι δυνάμεις του έχουν καθηλωθεί για την ώρα έξω από την Τρίπολη, καθώς συνάντησαν σφοδρή αντίσταση από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που στηρίζουν τον Σεράζ και κυρίως από τους σκληρούς ισλαμοφασιστες της Μισράτα. Δεδομένων των μεγάλων αποστάσεων ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό τμήμα της χώρας, ενδεχόμενη καθήλωση του Χάφταρ θα εξασθενήσει κατά πολύ τις αμυντικές του γραμμές στη Βεγγάζη και στις γύρω πόλεις. Αν πάλι υποχρεωθεί να διατάξει υποχώρηση, το πολιτικό κύρος του θα έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα. Σε κάθε περίπτωση, η τραγωδία της Λιβύης δεν προβλέπεται να έχει γρήγορο τέλος, αν δεν αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τη στάση τους εκείνοι που την προκάλεσαν.

https://litlepost.blogspot.com/2019/04/18-2019.html

Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Σεβασμός στο γνήσιο Δημοτικό τραγούδι


Λάκης Χαλκιάς

ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ
Με μεγάλη μου λύπη και οργή, σήμερα το πρωί κατά τις 9:00 περίπου, καθώς παρακολουθούσα μια ραδιοφωνική εκπομπή στο ραδιόφωνο του SKAY και ο παρουσιαστής έκανε διάφορα σχόλια, ξαφνικά ακούω την εισαγωγή από το δημοτικό τραγούδι «Παιδιά της Σαμαρίνας» κόβει την εισαγωγή, λέει κάτι ειρωνικά για κάποιο πρόσωπο, ξαναβάζει άλλο ένα μέρος από το...τραγούδι και ξανακάνει άλλο σχόλιο χλευαστικό για το ίδιο πρόσωπο, αφήνει και λέει ο τραγουδιστής το πρώτο στιχάκι και το κόβει.
Δεν ξέρω τι φοβερή έμπνευση είχε ο …μεγάλος αυτός μουσικός παραγωγός της εκπομπής να συνδέσει αυτά τα πολιτικά σχόλια με το τραγούδι αυτό, γιατί θεωρώ ότι πρώτο δεν γνωρίζει τι θα πει Δημοτικό τραγούδι, ότι είναι ανιστόρητος, άσχετος με το αντικείμενο και ασεβής, γιατί έχουμε πήξει από άσχετους και απληροφόρητους στις μέρες μας , δήθεν μουσικούς παραγωγούς που δουλεύουν σε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και πάει η βλακεία και η… για να μην πω τίποτα χειρότερο σύννεφο.
Δεν ξέρω πως παίρνουν αυτή την ιδιότητα και με ποιες διατυπώσεις με τι γνώσεις επάνω στην ελληνική μουσική και το ελληνικό ρεπερτόριο, αν έχουν σπουδάσει τίποτα, η αν την έχουν ακούσει και την έχουν παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή τους, γι’ αυτό μας έχουν φλομώσει στο ξένο τραγούδι, η ακόμα χειρότερα ασχολούνται με τα τραγούδια τύπου, Ντι πι τάι, ντι πι τάι, η ακόμα … με… «Τα καγκέλια», ισοπεδώνοντας το ελληνικό τραγούδι και κακοποιώντας το σε αφάνταστο σημείο.
Αγαπητοί φίλε και φίλοι,
με προκάλεσε αφάνταστα γιατί από το ραδιόφωνο αυτό παρακολουθώ εκπομπές του ειδικά το πρωί τα Σαββατοκύριοακα όταν δεν εργάζομαι, πολύ σοβαρές για τον πολιτισμό μας, αλλά η έλλειψη σεβασμού για το δημοτικό μας τραγούδι σήμερα περνάει τα ώρια της ξευτίλας.
Στις μέρες που έρχονται της μεγάλης εξόδου της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου, δεν παίζουμε με τέτοια πράγματα που χάρη σε αυτούς που θυσιάστηκαν είμαστε ελεύθερο κράτος, το τραγούδι αυτό είναι γραμμένο, αφού αναφέρεται στο 1826, στην Άλωση του Μεσολογγίου όπου 250 παλικάρια από τη Σαμαρίνα πήγαν να ενισχύσουν τους πολιορκημένους και στην μεγάλη έξοδο γλύτωσαν μερικοί και αυτοί βαριά λαβωμένοι.
Την αναφορά μου στο τραγούδι αυτό την κάνω για όσους δεν γνωρίζουν γιατί γράφτηκε το τραγούδι, αλλά και για όσους ασκούν το επάγγελμα του μουσικού παραγωγού να διαβάσουν η να ακούσουν άλλους που είναι Έλληνες πραγματικοί μουσικοί παραγωγοί και ευτυχώς έχουμε κάμποσους και να ανοίξουν και κανένα βιβλίο, να μάθουν και να σέβονται το γνήσιο Δημοτικό μας τραγούδι γιατί πληρώνονται γι αυτό που κάνουν και πρέπει να γίνουν πιο υπεύθυνοι ζούνε στην Ελλάδα και γιατί έχουν ελληνικό ακροατήριο.



Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Οριάνα Φαλάτσι: Ισλαμική απειλή & μετατροπή της Ευρώπης σε “Ευράμπια”




Οριάνα Φαλάτσι: Ισλαμική απειλή & μετατροπή της Ευρώπης σε “Ευράμπια”
8 April 2019
https://litlepost.blogspot.com/2019/04/8-2019.html
Παραθέτουμε εδώ μια ιστορική χειμαρρώδη ανάλυση από την κορυφαία Ιταλίδα αριστερή αγωνίστρια δημοσιογράφο και συγγραφέα Οριάνα Φαλάτσι απέναντι στα “αντιρατσιστικά” τσιτάτα των ψευτοαριστερών και νεοταξιτών που επιχειρούν  να  φιμώσουν όποιον κανονικό, σκεπτόμενο άνθρωπο αντιδρά στην εθνολογική αλλοίωση της Ευρώπης, στον εποικισμό της πατρίδας μας από μη αφομοιώσιμους Μουσουλμάνους, στη δημογραφική της μετάλλαξη και στη μετατροπή της από χώρα σε χώρο.
Οριάνα Φαλάτσι
Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οιπεριοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων.
Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο.
Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.
Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act.
Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά… Επιπλέον η «Πράξη» δεν  ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης.
Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι.
Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε!
Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς».
Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουν ε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους.
Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ,Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια
όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας.
Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες)
Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες.
Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω.
Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα.Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!  Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες).
Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ…
Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου.
Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.
Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής.
Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη.
Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία.
Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες.
Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας.
Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός.
Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία… Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω;
Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι.
Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό…
Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου… Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω.
Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου.
Μου αρέσουν.Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους.
Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό.
Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα.
Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί,Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών…).
Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς…
Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα.
Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003) Διάβασε: Η Οριάνα Φαλάτσι, ” Η απειλή του Ισλάμ και η μετατροπή της Ευρώπης σε Ευράμπια”
* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου Το βιβλίο συγκέντρωσε πυρά κριτικής από το συστημικό καθεστώςμε το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της  Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

Σχολιο.- Άντε να βγάλετε και την Οριάνα φασιστρια ....
Κι ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα ( δεν υπάρχει τίποτε το αριστερό στα Νατοϊκά συριζοτρολια )


https://litlepost.blogspot.com/2019/04/8-2019.html