Για τον κατάπτυστο ρόλο του Ν. Μαρατζίδη

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ Ν. ΜΑΡΑΤΖΙΔΗ
από * 11:00μμ, Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
για τον κατάπτυστο ρόλο του Ν.Μαρατζίδη και την προσπάθεια αναστύλωσης της μετεμφυλιακής ιδεολογίας
(..) εντέλει ,η δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το φθινόπωρο του 1946 δεν ήταν ούτε αντίδραση στη Λευκή Τρομοκρατία , ούτε μια πράξη που επεδίωκε έναν πολιτικό συμβιβασμό. Ήταν η ενσυνείδητη επιλογή της κομμουνιστικής ηγεσίας για κλιμάκωση του αγώνα της με στόχο την κατάληψη της εξουσίας (..)
(..) Το ΚΚΕ από την πλευρά του, επέλεξε να εξαπολύσει τον αγώνα του στηριζόμενο εξ ολοκλήρου στον εξωτερικό παράγοντα και όχι σε μια εσωτερική κοινωνική δυναμική ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης που ειδικά μετά την συμφωνία της Βάρκιζας δεν υπήρχε (..)
(..) στον τακτικό ΕΛΑΣ δεν υπάρχουν βίαια στρατολογημένοι. Στον ΔΣΕ αντίθετα , οι βίαιοι ξεπερνούν το 60% των μαχητών και ενδεχομένως ο αριθμός τους είναι ακόμη μεγαλύτερος(..)
(..) η σε βάθος μελέτη του Δημοκρατικού Στρατού αναδεικνύει μια βαθύτατη ανθρώπινη τραγωδία νέων κυρίως ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που κατά βάση στρατολογήθηκαν βίαια και υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν κάτω από μια ηγεσία που δεν εμπιστεύονταν και σε ένα πόλεμο που δεν πίστευαν(..)
(..) Καμιά κοινωνική χειραφέτηση δεν μπορεί να δημιουργηθεί από ταλαιπωρημένους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα αυταρχικό πλαίσιο, όπως είναι αυτό ενός στρατεύματος και μάλιστα σε πόλεμο(..)
(..) Ακόμη πιο σύνθετη είναι η εικόνα αν δούμε τα κίνητρα των σλαβομακεδόνων μαχητών….πως για πολλούς σλαβομακεδόνες η απόσχιση εδαφών από το ελληνικό κράτος και η συγκρότηση ενός άλλου εθνικού κράτους ήταν ισχυρότερα κίνητρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στα πλαίσια του ελληνικού κράτους.(..)
(..)Πάντως αξίζει να σημειωθεί πως μετά τον Εμφύλιο λειτούργησε μια δημοκρατία, έστω και καχεκτική, γεγονός σπάνιο αν όχι πρωτοφανές για χώρα που είχε υποστεί τέτοια βίαιη εμπειρία, που επέτρεψε στην Αριστερά (ΕΔΑ) να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση 9 χρόνια μετά τον Εμφύλιο(..)
Αυτά τα «ωραία» είναι κάποια από αυτά που είπε ο Νίκος Μαρατζίδης αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας σε συνέντευξη (στα Νέα στις 19-20 ιούνη) πάνω στο βιβλίο του Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος 1946-1949. Μια ιδεολογική επίθεση στο αντάρτικο έπος του 1946-1949. Ένα ξαναγράψιμο της ιστορίας με όλα τα συστατικά του χυδαίου αντικομμουνισμού: σλάβοι, ξενοκίνητο ΚΚΕ, ηγεσία(αδίστακτη)- βάση( βίαια στρατολογημένη), προσάρτηση εδαφών για λογαριασμό της Μόσχας, η ζαχαριαδική «τάση» δαιμονική-αντιεθνική-εμμονική με την οργάνωση εξεγερσιακών γεγονότων..Το βιβλίο κατάπτυστο και αντιιστορικό. Αναπαράγει όλη την δεξιά-μοναρχοφασιστική ρητορεία για τον χαρακτήρα αυτής της κοινωνικής επανάστασης. Άλλο ένα «πόνημα» που θα σταθεί επάξια δίπλα στην ντόπια αστική τάξη και θα την αθωώσει από τα εγκλήματά της εις βάρος των αγωνιστών. Δαιμονοποιώντας την πολιτική του ΔΣΕ και τον αγώνα αυτών των ανθρώπων δίνει άλλοθι σε όλη την μαύρη περίοδο της ζωής των αγωνιστών και αγωνιστριών της αριστεράς από την Αντίδραση.. Δημιουργεί στον νέο αναγνώστη καχυποψία με την δήθεν «επιστημονική» μεθοδολογία ανάλυσης της περιόδου. Αυτά που λέει ο Ν.Μ. θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα λογίδριο κάποιου βασιλικού επίτροπου στα έκτακτα στρατοδικεία πρίν αλλά και μετά την ήττα του 1949..Όσο και να κρύβει τις προθέσεις του ο Ν.Μ. τα «στρατευμένα» του επιχειρήματα τον προδίδουν..Εξήντα χρόνια μετά ο ΔΣΕ ξυπνά εφιάλτες, το φυσάνε και δεν κρυώνει για να το πούμε απλά. Ο οπλισμένος λαός για τον Ν.Μ. θα είναι πάντα κάτι κακό για αυτόν και για την τάξη που υπηρετεί..
Yποσημείωση 1: το βιβλίο ετούτο, σε συνδιασμό με δεκάδες άλλα-(τύπου Κύρκου και λοιπων αναθεωρητών της επαναστατικής προοπτικής) αλλά και με ταινίες όπως η ψυχή βαθιά του Βούλγαρη, του μυθιστορήματος Ορθοκωστά του Βαλτινού, με την αντεπαναστατική ψευτοεπιστημονική λαίλαπα της αστικής θεωρίας των «άκρων» που προωθούν οι αστικές φυλλάδες και ο αστικός κόσμος σε όλες του τις ιδεολογικές αναδιπλώσεις δημιουργούν δύσκολο έργο για τους νέους ανθρώπους που έχουν χρέος να ξαναδιαβάσουν και να μελετήσουν την ιστορία του επαναστατικού δρόμου προς τον κομμουνισμό. Σε όλη αυτή την προσπάθεια να σπιλωθεί το έπος της ένοπλης πάλης του 1946-49 έχει συμβάλλει η αστική αριστερά και φυσικά ρεβιζιονιστικά τμήματα των «αριστεριστών» που αναπαράγουν τα ίδια παραμύθια για τις «λαθεμένες» τακτικές της ηγεσίας ,για το μοίρασμα του κόσμου από τον Στάλιν και άλλα τέτοια ηττοπαθή, μια καραμέλα που έχει λιώσει προ πολλού, αφού οι ανταρτοομάδες που συγκρότησαν τον δημοκρατικό στρατό ( είτε το ήθελε ο στάλιν ή ο τίτο είτε όχι) ήταν η αντι-βαρκιζιανή τάση του ΕΑΜικού κινήματος, η πλειοψηφία των αγωνιστών στα χωριά και τις πόλεις που πίστεψαν στις δικές τους δυνάμεις και στο δίκιο του ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ που δεν τα κατάφερε το 1944 λόγω ακριβώς Σιάντου-Παρτσαλίδη και λοιπών δυνάμεων που έστειλαν στην κόλαση της δεξιάς παρακρατικής τρομοκρατίας το Κίνημα με τις επιλογές τους... Δύσκολο δρόμο έχουν να διαβούν οι νέοι άνθρωποι για να ξεπεράσουν την προπαγάνδα που θέλει κακό δαίμονα την αποχή του 46, το όπλο παρα πόδα, την παράνομη κομματική δουλειά, την μαζική λαική αυτοάμυνα, την στιγμή που κανείς δεν μιλά για τις ευθύνες των «ειρηνικών» της ΕΔΑ για την άνοδο της δικτατορίας και την συνειδητή απόκρυψή τους, για την καταστροφή της δομικής συγκρότησης του μαχόμενου κομμουνιστικού κινήματος, για την ανατροπή του συσχετισμού απο κίνημα προλεταριακής συγκρότησης σε πολυδιασπασμένο ρόζ-σοσιαλιστικό-ψευδοανατρεπτικό –διαταξικό συνοθύλλευμα- μιας χαζοχαρούμενης «νέας» αριστεράς.. Και γι αυτό υπάρχει συγκεκριμένος λόγος: να μην μάθουν τα νέα παιδιά που ασφυκτιούν στο σημερινό βάρβαρο καθεστώς την τέχνη, την ιστορία, την διαπαιδαγώγηση μέσα στον πολύμορφο αγώνα παράνομης και νόμιμης δουλειάς. ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΤΙΖΑΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ στο σήμερα. Κάνουν ότι μπορούν για να σπιλώσουν την «τάση» των κομμουνιστών που πάλεψε για την έφοδο στον ουρανό αλλά και για να διακόψουν την «γνωριμία» τους μέσω της ιστορικής συνέχειας με την ανήσυχη νέα γενιά..
Υποσημείωση 2: για να μην παραξηγηθούμε ηττοπαθείς θεωρούμε εκείνους που θεωρούνε ότι δεν έπρεπε να αρχίσει το αντάρτικο(την θεωρούνε λαθεμενη ενέργεια της ηγεσίας) επειδή ο στάλιν τα είχε κάνει πλακάκια με τον τσώρτσιλ !!..Μια αντεπαναστατική θέση από την ρίζα της, που ερμηνεύει τον παρτιζάνικο αγώνα ως παραλογισμό αφού όλα ήταν χαμένα από πρίν.. ευτυχώς που την ηγεσία του κκ δεν την είχαν τα σημερινά φιντάνια της «κριτικής»-ανανεωτικής- αριστεράς , τα διάφορα κυρκάκια των πανεπιστημίων που δίνουν περισσότερο βάρος στον στάλιν από ότι νομίζουν, αποδεικνύοντας ότι οι δηλωμένοι σταλινικοι έπραξαν αντισταλινικά-επαναστατικά και ότι οι δήθεν αντισταλινικοί ξεσκεπάζονται ως σκληροι σταλινικοί πάνω σ τα πολιτικά συμπεράσματα που βγάζουν.. Η ιδεαλιστική μεταφυσική ανάγνωση της Ιστορίας καμμία σχέση δεν έχει με την υλιστική πρακτική.. Πάντα να θυμόμαστε τις σταλινικές μεθόδους των «αντισταλινικών» μετά το 1956 και εδώ, η προσπάθεια τσακίσματος του επαναστατικού φρονήματος των εξόριστων ανταρτών με βοήθεια αλλά και πίεση από την εσσδ και τα κκ που ελείγχε, με αποκορύφωμα τα γεγονότα της Τασκένδης και την Τρίτη «ήττα» των ασυμβίβαστων κομμουνιστών..
Υποσημείωση 3: ξαναγυρίζοντας στη συνέντευξη του Ν.Μ. και τα μαργαριτάρια του αντιγράφουμε έτσι για την ιστορία και όχι για τον «διάλογο» τον απολογισμό που πραγματοποίησε το ΕΑΜ ένα χρόνο μετά την συνθήκη της Βάρκιζας όσον αφορά την κυβερνητική και φασιστική τρομοκρατία:
1 Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες : 100.000
2. Κρατούμενοι ή κρατηθέντες δημοκρατικοί πολίτες : 84.931
3. Δημοκρατικοί πολίτες που κακοποιήθηκαν ή υπέστησαν βασανιστήρια: 31.632
4. Τραυματίες πολίτες: 6.671
5. Ληστείες( κυρίως εναντίον δημοκρατικών πολιτών): 6.657
6. Επιδρομές σε γραφεία και τυπογραφεία: 572
7. Βιασμοί γυναικών (μόνο οι δηλωμένοι): 165
8. Δολοφονίες δημοκρατικών πολιτών: 1.289
9. Μοναρχοφασιστικές συμμορίες ανά την χώρα: 206
(από κείμενο του Χρ. Τσιντσιλιώνη ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στο περιοδικό Εθνική Αντίσταση τχ Απρ-Ιουν 2010, για τρομοκρατία της περιόδου δες και 1ο τόμο Ιστορία του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου του Γ. Μαργαρίτη)
Ακόμα όσο αφορά τις γυναίκες στην Αντίσταση και στην ένοπλη αναμέτρηση με τους μοναρχοφασίστες και τις λάσπες του Ν.Μ. για αυτές αρκεί να δεί κανείς τις μαρτυρίες αγωνιστριών στις δύο ταινίες της Αλίντας Δημητρίου ("πουλιά στους βάλτους" και "ζωή στους βράχους") αλλά και σε πλήθος βιβλίων και άρθρων. Μια καλογραμμένη συνοπτική ιστορία για τις αντάρτισσες έχει γράψει ο Κ. Γκριτζώνας με τίτλο Οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού. Ο Ν.Μ. με την ατάκα οτι «μετά τον εμφύλιο λειτούργησε μια δημοκρατία» ξεπερνάει σε προκλητικότητα το ίδιο το μετεμφυλιακό καθεστώς με τις διώξεις περί κατασκοπείας-εκτελέσεις-εξορίες-φυλακίσεις που επέβαλλε σε χιλιάδες αριστερούς.. Ο Φράνκο θα ήταν περήφανος αν είχε ένα Ν.Μ. (που έχει το ταλέντο να βλέπει δημοκρατίες σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα) να του διαβάσει έναν επικήδειο, που θα περιέγραφε έστω «μία δημοκρατία καχεκτική» για την Ισπανία.. Σε μια προλεταριακή δημοκρατία πιάνει αυτό το ταλέντο σας κύριε Ν.Μ. ή εκεί μιλάμε για ολοκληρωτισμό;
Υποσημείωση 4: για το αντικομμουνιστικό κλίμα της περιόδου και την «επιστημονική» εικόνα που θέλει να δώσει ο Ν.Μ. για τους «βίαια» στρατολογημένους αντάρτες του ΔΣΕ, άποψη της ιδεολογίας των νικητών στην μετέπειτα συγκρότηση της εθνικοφροσύνης που ο συγγραφέας θέλει να ανασυγκροτήσει, αντιγράφουμε απόσπασμα από την μαρτυρία της Σταμούλας Μακρυνιώτη-Πρέκα. Η επιλογή της μαρτυρίας δείχνει πως «δεν υπήρχε άλλος δρόμος» για χιλίαδες κυνηγημένους-ες από τους δοσιλόγους, φασίστες και παρακρατικούς. Επιλέχθηκε διότι μετά την σφαγή του Ηλία Μακρυνιώτη σχεδόν όλη η οικογένεια προσχώρησε στον ΔΣΕ. Εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις, στην Μακεδονία, στην Θράκη, στην Πελλοπόνησο, στην Σάμο, στην Κρήτη..
«Γεννήθηκα το 1935 στο χωριό Μαριολάτα. Από το 1940 που άρχισα να θυμάμαι, μόνο κυνηγητό και φόβος από τους Γερμανοιταλούς. Ο πατέρας μου, Ηλίας Μακρυνιώτης , πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μαζί με όλο το χωριό που έκαψαν οι Ιταλοί κάηκε και το δικό μας σπίτι. Όταν γύρισε ο πατέρας μου αναγκάζονταν να κρύβεται συνέχεια, από τους φασίστες, Έλληνες αυτή την φορά. Τον απειλούσαν πως θα σκότωναν την μάνα μου, την αδερφή μου και εμένα. Η τρομοκρατία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Μόλις ακούγαμε πως έρχονται οι ΜΑΥδες ή ο στρατός, τρέμαμε και κρυβόμασταν να μην σκοτώσουν τον πατέρα μας. Τελικά τον έπιασαν και τον έστειλαν εξορία. Εμάς τους υπόλοιπους ,δεν σταμάτησαν να μας κυνηγούν γιατί ήμασταν η «στιγματισμένη» οικογένεια του Μακρυνιώτη. Όταν επέστρεψε ο πατέρας μου από την εξορία, θυμάμαι, δεν προλάβαμε να τον χαρούμε. Άρχισαν πάλι να τον κυνηγούν. Πόσες φορές θυμάμαι τον πατέρα μου να προσπαθεί να διαφύγει από το παράθυρο, για να μην τον πιάσουν. Τον Νοέμβρη του 1947 οι μαυροσκούφηδες συναντούν τον πατέρα μου κοντά στο κοπάδι μας, του επιτίθενται, τον τραυματίζουν και στη συνέχεια του κόβουν το κεφάλι, ενώ ήταν ζωντανός. Το ότι ήταν ζωντανός το καταλάβαμε όταν πήγε η αδερφή μου να πάρει το σώμα του για να το θάψει. Είδε τα πουρνάρια φαγωμένα από τα χτυπήματα που έκανε το ακέφαλο κορμί του. Εμείς όταν τους είδαμε να περνούν, βάλαμε τα κλάματα. Καταλάβαμε πως τον είχανε προδώσει και ότι πήγαιναν σ΄αυτόν. Σε μια ώρα περίπου βρήκαμε τα γίδια μόνα τους χωρίς τον πατέρα μας. Για μια στιγμή σκεφτήκαμε πως πρόλαβε και έφυγε. Αυτή η σκέψη όμως κράτησε λίγο. Είδαμε τα ανθρωπόμορφα τέρατα να έρχονται, κρατώντας το κεφάλι του πατέρα μου, που κρεμόταν από σύρμα που του είχαν περάσει στα αυτιά. Μόλις αντικρίσαμε αυτό το θέαμα, βάλαμε τις φωνές. Κι ενώ είμασταν κρυμμένες εμφανιστήκαμε μπροστά τους , σπαρταρούσαμε και φωνάζαμε. Τότε άρχισαν να μας χτυπάνε με το κεφάλι του πατέρα μας!! Στην συνέχεια πήγαν στο χωριό και άρχισαν να παίζουν μπάλα μ΄αυτό. Και ενώ εκείνοι κλώτσαγαν το κεφάλι, υπήρχαν χωριανοί που τους φώναζαν να σκοτώσουν όλη την οικογένεια, να μην μείνει κανένας μας ζωντανός! Κάποιοι απ΄αυτούς άκουσαν τους χωριανούς και βαστάζοντας μαχαίρια άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας , για να μας σφάξουν. Άλλοι χωριανοί που ήταν με το μέρος μας και μας συμπαραστέκονταν μας ειδοποίησαν να κρυφτούμε..»
Και για τέλος: αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να τοποθετηθεί στα πλαίσια μιας διαμάχης ιστορικών ή επιστημονικών συμποσίων, που θεωρούν την δεκαετία 1940-1950 ένα υπέροχο πεδίο για τις «επιστημονικές» τους έρευνες αλλά από αγανάκτηση για τις αντιλήψεις του κάθε Ν.Μ. που ξαναγράφει την ιστορία σπιλώνοντας τις θυσίες μιας ολόκληρης γενιάς που επαναστάτησε ενάντια στο αμερικανόδουλο καθεστώς και την ντόπια αστική τάξη. Πολέμησε με το όπλο στο χέρι ενάντια στην πολιτική-οικονομική-κοινωνική υποδούλωση του λαού.
Τιμή και δόξα στους αντάρτες κομμουνιστές, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος. Η ιδεολογικοπολιτική και ηθική ανασυγκρότηση το καθήκον μας.
Σύντροφοι για την αποκατάσταση της επαναστατικής μνήμης