Η ατυχία ενός οδηγού φορτηγού να περάσει από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας

ΕΝΟΧΟΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΑΘΩΟΣ
Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΗΓΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ

Εκείνο το μουντό πρωινό με την παγερή σιγοψιχάλα να σου περονιάζει τα κόκαλα, χαράματα, ο Θοδωρής* ετοιμάστηκε να πάει για το μεροκάματό του.
Μπήκε στην κρεβατοκάμαρα που κοιμόταν η μικρή του κόρη, γεννημένη πριν εφτά χρόνια. Είχε έρθει στη ζωή κάνοντας αυτόν και τη σύζυγό του ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Τη φίλησε ελαφρά, χωρίς να την ξυπνήσει, χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της.
Στη μικρή κουζίνα τον περίμενε η κούπα με τον αχνιστό καφέ που είχε φτιάξει η καλή του. Λίγο πριν ανοίξει την εξώπορτα φίλησε τη γυναίκα του και ξεκίνησε να συναντήσει το «Θηρίο».
Το είχε αφήσει αρκετά μακριά, στο Βορρά, για να ξεκουραστεί κι αυτό δυο μέρες, όπως και ο ίδιος.
Αυτό το «Θηρίο» έκρυβε μέσα του πάνω από πεντακόσια άλογα δύναμη, αρκετή για να μπορεί να τον ταξιδεύει απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ευρώπη, με όλες τις πραμάτειες που ήταν φορτωμένο κάθε φορά.
Εδώ και πολλά χρόνια, αυτό και ο Θοδωρής ήταν αχώριστοι και πριν γεννηθεί το παιδί του, μαζί με την καλή του, σπάνια ήταν χωριστά.
Στη Θεσσαλονίκη έφτασε το μεσημέρι και το «Θηρίο» ήταν φορτωμένο με πετροβάμβακα, περιμένοντας το Θοδωρή να πάνε στην L’Aquila της Ιταλίας που, λόγω σεισμού, δεχόταν υλικά ανοικοδόμησης.
Βραδάκι εγκατέλειψε τη βασίλισσα του Θερμαϊκού, πήρε την Εγνατία για Ηγουμενίτσα. Στάθμευσε για καύσιμα και για ένα δυνατό φραπέ σε ένα βενζινάδικο – στέκι για πολλά «θηρία»… Εξάλλου, έμεναν καμιά δεκαριά χιλιόμετρα και ο Αυγερινός δεν είχε φανεί στον ουρανό.
Πρέπει να έρθει η ώρα τέτοια, που να του επιτρέπει να πιάσει το λιμάνι. Νύχτα στο λιμάνι σχεδόν κανένα φορτηγό δεν πλησιάζει πλέον, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να επιβιβαστούν κάποιοι από τους τρεις χιλιάδες λαθρομετανάστες που η μοίρα και η απόγνωση τους οδήγησε εκεί.
Πού να φανταζόταν ο Θοδωρής πόσο θα του στοίχιζαν οι δύο ώρες ξεκούρασης και πόσο πικρός θα ήταν ο καφές που τόσο χρειαζόταν για τη δουλειά του.
Αργότερα το κατάλαβε, όταν μπήκε στο τέρμιναλ του λιμανιού.
Εκεί γινόταν χαμός με τους λαθρομετανάστες να προσπαθούν να κρυφτούν σε κάποια φορτηγά για να ταξιδέψουν στο «όνειρο» που λέγεται Ιταλία.
Πλάτη με πλάτη αμύνονταν οδηγοί, αστυνομικοί, λιμενικοί, απέναντι στο ντου που είχαν κάνει καμιά 300 ρακένδυτοι, πεινασμένοι, έγχρωμοι λαθρομετανάστες.
Ήταν κάτι σαν πετροπόλεμος, που κανείς, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, δε θα ήθελε να συμβαίνει.
Δυστυχώς, όμως, όπως και στους αληθινούς πολέμους, οι σχεδιαστές αυτών δε συμμετέχουν, αλλά μόνο οι απλοί άνθρωποι.
Έτσι κι εδώ, τα θύματα είναι και από τις δύο πλευρές, άνθρωποι που ποτέ δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα βρεθούν ο ένας έναντι του άλλου.
Όταν τελικά τα πράγματα ηρέμησαν λίγο, ακούστηκε η φωνή του υπεύθυνου λιμενικού: «Ανοίξτε μουσαμάδες για έλεγχο, άμεσα».
Ο Θοδωρής νόμιζε ότι και αυτή τη φορά την είχε γλιτώσει και δεν είχε «παράνομο» φορτίο.
Σε κάποια φορτηγά (δύο) βρέθηκαν κρύπτες με παράνομο ανθρώπινο φορτίο και οι ένοχοι οδηγήθηκαν για τα περαιτέρω.
Ο Θοδωρής είχε κατεβάσει το μουσαμά και είχε έρθει η σειρά του.
Πήρε τη σκάλα, την κράτησε και ο λιμενικός ανέβηκε επάνω στο φορτηγό, αστειευόμενος με το Θοδωρή, λόγω του ότι χρόνια τώρα υπάρχει και η σχετική γνωριμία.
Οι φωνές του, όμως, πάγωσαν το Θοδωρή: «Υπάρχουν λαθρομετανάστες μέσα στο πετροβάμβακα, υπάρχει πρόβλημα», φώναξε.
Ούτε που κατάλαβε για πότε βρέθηκε με χειροπέδες.
Η κατηγορία ήταν βαριά.
Παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών, είπε ο εισαγγελέας τη Δευτέρα, αφού όμως το Σαββατοκύριακο το πέρασε στο κρατητήριο, παρέα με αρκετούς λαθρομετανάστες, σε ένα πολύ μικρό χώρο.
Παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις περί αθωότητάς του, ήρθε η εντολή:
Στέρηση εξόδου από τη χώρα, δύο φορές το μήνα παρουσίαση στο Αστυνομικό Τμήμα του τόπου διαμονής και επτά χιλιάδες ευρώ εγγύηση μέχρι να γίνει η δίκη.
- Πες μου, σε παρακαλώ, πώς θα ζήσω πλέον;
- Δεν μπορείς να δουλέψεις με άλλο αυτοκίνητο ως οδηγός εντός συνόρων;
- Ποιος θα με πάρει για οδηγό μέσα στην κρίση, όταν θα πρέπει να καθορίζει τα δρομολόγιά του ώστε 1η και 15 κάθε μήνα να είμαι στη Λευκάδα για το παρόν στο Αστυνομικό Τμήμα;
- Τα εφτά χιλιάρικα της εγγύησης, ποιος τα κατέβαλε;
- Το αφεντικό μου, που με γνωρίζει πολλά χρόνια ποτέ δεν του είχα δημιουργήσει πρόβλημα. Ξέρει ότι είμαι αθώος, γιατί υπήρξε οδηγός κι αυτός παλαιότερα.
- Τι πιστεύεις ότι φταίει εδώ που βρέθηκες;
- Το κράτος, που είναι ανίκανο να με προστατεύσει ως φιλόνομο πολίτη, με την απραξία του και μόνο κύριο μέλημά του να υποδείξει εμένα ως ένοχο. Με τυλίγει σε μια κόλα χαρτί, με απώτερο σκοπό την είσπραξη χρημάτων. Με καταστρέφει οικονομικά, ηθικά, μου αφαιρεί το δικαίωμα στην εργασία, γιατί αυτή τη φορά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου. Μήπως δε γνωρίζουν το πρόβλημα; Ξέρεις πόσοι αθώοι συνάδελφοι έχουν πάθει τα ίδια με μένα; Εγώ, βέβαια, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός…
- Γιατί το λες αυτό;
- Αν με είχαν πιάσει στην Ιταλία, χωρίς να υπάρξει δίκη, θα προφυλακιζόμουν τουλάχιστον για έξι μήνες, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση.
Στις 25 Μαρτίου κατέβηκα με την κορούλα μου να δει την παρέλαση και όταν είδα την ελληνική σημαία μπροστά στους επίσημους του κράτους, ένιωσα τέτοια αγανάκτηση, που αν είχα μια τουρκική σημαία θα παρέλαυνα κι εγώ.
Προσωπικά, αυτή τη στιγμή είμαι υπόδικος, άνεργος, ενώ οι λαθρομετανάστες είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το επόμενο θύμα τους.
Πες μου, σε παρακαλώ, ποιος με προστατεύει εμένα, όταν ένα κάρο οργανώσεις προστατεύουν τους λαθρομετανάστες;
Είμαι ένοχος εγώ και δεν είναι ένοχοι όλοι αυτοί οι χαρτογιακάδες, που χρόνια τώρα νομοθετούν για την προστασία του παράνομου, χωρίς να σκέφτονται τον πολίτη αυτής της χώρας;
- Υπάρχουν, όμως, και αρκετοί συνάδελφοί σου που, αποδεδειγμένα, έχουν διαπράξει λαθρομεταφορές, εκμεταλλευόμενοι αυτό που υπάρχει.
- Σίγουρα, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όπως γίνεται και με τους πολιτικούς, που δεν είναι όλοι ανέντιμοι, αλλά εκεί όλοι τη γλιτώνουν.
Επί 27 χρόνια εργάζομαι σε διεθνείς μεταφορές και ποτέ δεν έχω δώσει δικαίωμα για το παραμικρό.
Ας ελεγχθούν τα περιουσιακά μου στοιχεία, με ΙΧ ’94 μοντέλο, χωρίς σπίτι δικό μου και γενικά, μεροδούλι – μεροφάι.
Ας ψάξουν να βρουν ενόχους σ’ αυτούς που μέσα σε πέντε – έξι χρόνια έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες.
Αν είχα την οικονομική ευχέρεια, θα έπαιρνα τη γυναίκα μου και το παιδί μου και θα έψαχνα για άλλη πατρίδα, χωρίς πολλή σκέψη.
Αν θες και στο φινάλε, τι μου έχει προσφέρει αυτή η πατρίδα; Αυτή την πατρίδα τη θέλουν αυτοί που έχουν συμφέροντα να είναι έτσι όπως είναι.
Κάποτε καμάρωνα να δείχνω την ελληνική σημαία απλωμένη πάνω σε κάποιο «θηρίο» σε όλη την Ευρώπη και σήμερα τη νιώθω σαν σάβανο πάνω μου. Τι να σου πω; Αυτή ήταν η χαριστική βολή, ήταν το ευχαριστώ της πατρίδας για μένα και την οικογένειά μου.
Ξέρεις τι μου είπαν ανακριτής και εισαγγελέας; Ότι νιώθουν καλά που δε με έκλεισαν άμεσα πίσω από τα σίδερα και μπορώ να γυρίσω στο σπίτι και το παιδί μου…
Ποια σίδερα;
Την αλυσίδα που με έδεσαν και νιώθω σαν σκύλος δεμένος μέχρι να γίνει το δικαστήριο, ποιος την καταλαβαίνει;
- Πότε θα γίνει η δίκη;
- Κανένας δε γνωρίζει ακόμη και αυτό είναι κάτι που με τρώει καθημερινά.
Τα ροζιασμένα χέρια του σήκωσαν για τελευταία φορά το ποτήρι με το υπόλοιπο της μπύρας και στη συνέχεια με καληνύχτισε.
* Ο Θοδωρής είναι υπαρκτό πρόσωπο, ζει ανάμεσά μας και η ιστορία είναι πρόσφατη και αληθινή.
ΥΓ.: Το Θοδωρή τον γνωρίζω από μικρό παιδί, ως δουλευταρά πάντα, από τα παιδικά του χρόνια. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό είχαμε συμφωνήσει να συνταξιδέψω μαζί του στην Ευρώπη και να καταγράψω πώς είναι η ζωή και οι δυσκολίες για έναν οδηγό διεθνών μεταφορών.
Σκέφτομαι πως είμαι τυχερός που δε βρέθηκα στο επίμαχο ταξίδι, γιατί έπρεπε να αποδείξω κι εγώ τότε ότι δεν είμαι ελέφαντας
http://892fm.blogspot.com/2011/04/blog-post_1623.html