Από την πετριά στην ... εξάρτηση!

Από την πετριά στην… εξάρτηση!
Άλλο πάλι ξάφνιασμα και τούτο από την τηλεοπτική εκείνη συνέντευξη, όταν άκουσα ότι πέρα από τις γνωστές νοσοκομειακές μονάδες που ασχολούνται με τη θεραπεία εξαρτημένων από «ουσίες» ατόμων, λειτουργούν ανάλογες και για την απεξάρτηση νεαρών, εθισμένων στο … Ίντερνετ! Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ποτέ να μου περάσει από το μυαλό κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όμως το έμαθα από τη συνέντευξη εκείνης της γιατρού, της … ιντερνετολόγου φαντάζομαι (κατά το… καρδιολόγου, πνευμονολόγου, ουρολόγου).
Πληροφορήθηκα λοιπόν ότι σε μεγάλο νοσοκομείο παιδιών, στην Αθήνα, λειτουργεί ειδική θεραπευτική μονάδα για νέους, εξαρτημένους από το διαδίκτυο· μια εξάρτηση που τους βγήκε μέσα από την … υπερωριακή ενασχόληση, πάνω στο θαυμάσιο επινόημα που λέγεται Υπολογιστής. Όταν όμως το παιδί αποχαυνώνεται μπροστά σε μια οθόνη, ακόμη και για τρία (!) συνεχόμενα μερόνυχτα, μασουλώντας τσιπς και γαριδάκια αντί για φαγητό, όπως αποκάλυψε η γιατρός, τότε οι συνέπειες είναι σοβαρότατες, που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε θάνατο, σε ακραίες περιπτώσεις. Ό,τι ακριβώς ισχύει και για το πασίγνωστο «μαλακό» ναρκωτικό, το κρασί, που το ένα ποτηράκι μπορεί να σου κάνει καλό, αλλά τα δέκα σίγουρα θα σε κάνουν … φέσι!
Από την ίδια συνέντευξη μαθεύτηκε επίσης ότι στη συγκεκριμένη μονάδα νοσηλεύονται ήδη εκατόν είκοσι παιδιά, με πειραματικές θεραπευτικές αγωγές, μια που οι γιατροί και οι ψυχοθεραπευτές βρίσκονται ακόμη στο ψάξιμο γύρω από την κατάλληλη αγωγή, που θα πρέπει να ακολουθείται, για την αντιμετώπιση του καινούργιου νοσογόνου «ιού»!
Η αλήθεια είναι ότι η συνέντευξη με έβαλε σε μεγάλο «προβληματισμό», αφού δεν μπόρεσα να δώσω απάντηση στο εξής ερώτημα: Τι άραγε είναι προτιμότερο; Να σου ανοίξει το κεφάλι καμιά πετριά, ή να σε αποχαυνώσει ο Υπολογιστής;
*
Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του 1940, εποχή που τα παιδικά παιχνίδια περιορίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στα ομαδικά, που μέσα από αυτά, κατά τους ψυχολόγους, συντελείται η κοινωνικοποίηση του παιδιού. Κυνηγητό, σκλέντζα, κρυφτό, σκλαβάκια, ποταμάκι, κλέφτες κι αστυνόμοι, καλόγηρος, ποδόσφαιρο και μακριά … γαϊδάρα, ήταν μερικά από τα συνηθισμένα ομαδικά παιχνίδια, μια που τα ατομικά, τα βιομηχανικά δηλαδή, ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Το πολύ-πολύ να εύρισκες στην αγορά κάποιο μεταλλικό αυτοκίνητο, που το κούρδιζες για να «τρέξει» λίγα μέτρα και να σταματήσει για νέο κούρδισμα· ένα παιχνιδάκι με χαραγμένη από κάτω τη χώρα προέλευσης, που πάντα ήταν η Γερμανία: Μέιντ ιν Τζέρμανι!
*
Στα ομαδικά όμως «παιχνίδια» συγκαταλεγόταν κι ένα ακόμη, που δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου ακίνδυνο: Ο πετροπόλεμος!
Μιλάμε για πραγματική … μάχη με πετροβόλημα, συμφωνημένο και προαναγγελμένο! «Στις έξι το απόγευμα έχει πετροπόλεμο το Αρχιμανδρειό με την Καραβατιά!»· αναγγελία ίδια με εκείνη που κάνουν τα θεατρικά … μπουλούκια, κατά την περιοδεία τους στην Επαρχία, αναγγελία που σήμαινε πετροβόλημα μέχρι τελικής … νίκης, ανάμεσα σε νεαρούς από τις συγκεκριμένες γειτονιές, στην καθορισμένη ώρα!
Η «συμπλοκή», με βλήματα πέτρες, διεξαγόταν σε σχετικά ελεύθερες εδαφικές εκτάσεις, όπως για παράδειγμα ήταν και η μεγάλη τότε Πλατεία Ευεργετών, της γειτονιάς του Αρχιμανδρειού και της Αγίας Αικατερίνης, της γειτονιάς μου δηλαδή, εκεί που σήμερα στέκεται η νέα Ζωσιμαία Σχολή.
Παρεμπιπτόντως, διευκρινίζεται εδώ ότι: Κάθε τυχόν ομοιότητα του τότε παιδικού πετροπόλεμου με τους τακτικούς σημερινούς πετροπόλεμους, ανάμεσα σε … ΜΑΤ και αντικοινωνικές ομάδες, είναι τυχαία και συμπτωματική!
Το τι πέτρες εκσφενδονίζονταν από τους «εμπόλεμους», δε λέγεται! Αν και οι περισσότερες αποφεύγονταν με… ελιγμούς από τους εξασκημένους αντιπάλους, δεν έλλειπαν όμως και μερικές, που στην καλύτερη περίπτωση πέφτανε σε κορμιά και στη χειρότερη… άνοιγαν κεφάλι!
Ας σημειωθεί ακόμα ότι κατά την «προέλαση» του νικητή, κατά τη μεριά του υποχωρούντα νικημένου, πιάνονταν και … αιχμάλωτοι, που για την απελευθέρωσή τους απαιτούνταν επιδέξιοι «διπλωματικοί» χειρισμοί από τη μεριά του «ηττημένου», που πάντοτε βέβαια ευοδώνονταν!
*
Ο χαρακτήρας μου δεν επέτρεπε τη συμμετοχή σε… πετροπολεμικές συγκρούσεις, προτιμώντας τα ηπιότερα παιχνίδια. Αυτό όμως μέχρι τη μέρα που οι φίλοι της γειτονιάς, κατά τη διάρκεια … σύρραξης που με βρήκε προφυλαγμένο σε οικοδομική γωνιά, με πήραν στο … ψιλό, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς: Φοβητσιάρη … δειλέ … μαμμόθρεφτο … ψοφίμι. Ως εδώ και μη παρέκει, είπα μέσα μου κι αρπάζοντας από χάμω δυο πέτρες και με την ιαχή … «αέρα», ρίχτηκα παλικαρίσια εναντίον του καραβατιανού αντίπαλου!
Αυτή ήταν και η μοναδική πολεμική μου εμπλοκή, αφού η πρώτη κιόλας πέτρα, που εκτοξεύτηκε από τον «εχθρό» εναντίον μου, ήταν τόσο εύστοχη, που μου… άνοιξε το κεφάλι στα δυο! Με σοβαρή αιμορραγία να λερώνει τα μούτρα, μεταφέρθηκα από το μέτωπο των συγκρούσεων στα μετόπισθεν, με τη βοήθεια των φίλων… συμπολεμιστών, αφήνοντας στη «νοσοκόμα» μάνα μου τη φροντίδα για το σταμάτημα της… κεφαλικής αιμορραγίας, κάτω από τον αχό του σχετικού της «εξάψαλμου»!
Ένα σημαδάκι που «στολίζει» από τότε το κεφάλι μου, είναι η αδιάψευστη μαρτυρία της μοναδικής… ηρωικής μου «επέλασης», ενώ ένα δεύτερο βαθύ σημάδι, μια … μαχαιριά κάτω από τον δεξιό αντίχειρα, είναι η απόδειξη της επίμονης … γομαροκεφαλιάς τετράχρονου παιδιού να ανοίξει ρόιδο με κοφτερό μαχαίρι, κρυφά από τη μάνα! Εκεί να δεις αιμορραγία ασταμάτητη! Ήταν η πρώτη αλλά κι η τελευταία μάλλον φορά, που ένιωσα κυριολεκτικά κι όχι πολιτικάντικα τι σημαίνει «να φτάσει το μαχαίρι βαθιά ως το κόκαλο», μια κι ακριβώς αυτό μου είχε συμβεί!
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας κι ως κατακλείδα, το ερώτημα παραμένει: Προτιμότερο είναι το ανοιγμένο κεφάλι από πετριά, ή το … κουρκουτιασμένο, με τη «φροντίδα» του διαδικτύου; Εδώ σε θέλω …
http://www.proinoslogos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5873&catid=35