Το σχολείο των παππούδων μας επιστρέφει

Το σχολείο των παππούδων μας επιστρέφει…
Μιάμιση ώρα θα χρειάζεται ο μαθητής για να πάει και να έρθει στο… «νέο» σχολείο!

Οι μαζικές συγχωνεύσεις (στην πραγματικότητα κλεισίματα) σχολείων που προωθεί η κυβέρνηση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελούν ένα σημαντικό κρίκο στο ξεδίπλωμα της επίθεσης απέναντι στη νεολαία, στους εκπαιδευτικούς αλλά και γενικότερα στο λαό. Το κράτος ενώ κάνει ηχηρή την παρουσία του στην κεντρική επιβολή όλων των αντιλαϊκών μέτρων, από την άλλη «αποσύρεται» από την υποχρέωση να παρέχει ένα μίνιμουμ όρων για την τυπική και ουσιαστική συμμετοχή των νέων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Συνολικά, το κράτος αποσύρεται από ο,τιδήποτε θυμίζει κοινωνική παροχή, μιας και αυτές αναγκάστηκε να τις παραχωρήσει ύστερα από αγώνες δεκαετιών της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι αντίστοιχα συγχωνεύονται πανεπιστήμια, νοσοκομεία και δημόσιες συγκοινωνίες. Μέσω των συγχωνεύσεων σχολείων, κυβέρνηση, ΔΝΤ και ΕΕ επιδιώκουν:.........
- Τη μείωση του κόστους λειτουργίας της εκπαίδευσης. Παράλληλα, ξηλώνεται όλο το «πουλόβερ» που σχετίζεται με δωρεάν στοιχεία (συντηρήσεις σχολείων, μετακινήσεις μαθητών, θέρμανση κλπ),
- Την επιδείνωση της πρόσβασης των μαθητών στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη δημιουργία φθηνών και μεγάλων σχολείων – γκέτο, την ίδια στιγμή που πληθαίνουν τα ταξικά μέτρα αποκλεισμού των παιδιών των εργαζομένων από τις σπουδές (ακρίβεια, εξετάσεις κλπ),
- Την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την επιβολή του μοντέλου «εκπαιδευτικός – λάστιχο» και, τελικά, το άνοιγμα του δρόμου για απολύσεις εκπαιδευτικών, στόχος ομολογημένος από διάφορους απολογητές του κεφάλαιου και του μνημονίου.
Είναι πραγματικά να θαυμάζει κανένας το θράσος του προπαγανδιστικού μηχανισμού της κυβέρνησης που μιλάει για «κριτήρια» συγχωνεύσεων όταν επίσημα, στο κείμενο «διαβούλευσης» θεωρεί αποδεκτή τη… μιάμιση ώρα για να πάει ένας μαθητής στο σχολείο του και να γυρίσει! Το νέο «σχολείο» είναι το σχολείο των παππούδων μας!
Είναι θράσος να μιλάνε αυτοί που ετοιμάζουν την κατάργηση της δωρεάν διανομής βιβλίων και να πάνε να τη ντύσουν με μεταμοντέρνες ανοησίες περί «ψηφιακού κόσμου». Και αποτελεί αποκαλυπτικό γεγονός ότι την ίδια στιγμή που ετοιμάζονται για συγχωνεύσεις σχολείων, την ίδια στιγμή ανοίγουν ζήτημα πρότυπων σχολικών μονάδων που θα απευθύνονται σε λίγους και εκλεκτούς! Για να μην μπερδευτεί κανένας για τις επιλογές ταξικής διαφοροποίησης και κατηγοριοποίησης που χαρακτηρίζουν την πολιτική τους.
Οι προγραμματιζόμενες συγχωνεύσεις σχολείων έχουν δημιουργήσει κλίμα αγανάκτησης όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς αλλά και στους μαθητές και γονείς. Η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να ανοίξει τους ασκούς του αιόλου και να βρεθεί σε δύσκολη θέση, γι’ αυτό και σκέφτεται ακόμα πόσο αποφασιστικά και «με τη μία» θα πάει. Παρόλα αυτά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δείχνουν αμηχανία που προκύπτει όχι μόνο από την πολιτική συμβιβασμών που ακολουθούν αλλά και από την εν μέρει συμφωνία τους με το παραμύθι του «νοικοκυρέματος». Με την έννοια αυτή, η συζήτηση περί των «παιδαγωγικών κριτηρίων των συγχωνεύσεων» που ανοίγουν οι ομοσπονδίες, αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Είναι πραγματικά ανόητο –αλλά δυστυχώς, είναι κάτι χειρότερο, είναι αποπροσανατολιστικό- να παίζεις στο παιχνίδι επιχειρημάτων του αντιπάλου όταν ο κόσμος βοά ότι πίσω από τα κλεισίματα σχολείων έρχεται η κατάργηση οποιασδήποτε δωρεάν παροχής στην παιδεία. Επίσης, δεν πρέπει να μπερδέψει κανέναν αν τελικά η κυβέρνηση περιορίσει σχετικά τον αριθμό των σχολείων που θα κλείσει φέτος στις μεγάλες πόλεις. Ακόμα κι έτσι αν γίνει, θα έχει την επιτυχία ότι έχει κάνει το πρώτο βήμα για να το συνεχίσει του χρόνου με καταιγίδα συγχωνεύσεων. Με την έννοια αυτή, δεν πρέπει να μπαίνουμε σε καμία περιπτωσιολογία και το αίτημα πρέπει να είναι ένα: Κανένα σχολείο λιγότερο!
Ταυτόχρονα, η χρόνια πολιτική διάλυση του κλάδου έχει δημιουργήσει μια ψυχολογία «ενοχής» στις συνδικαλιστικές ηγεσίες όποτε οι εκπαιδευτικοί πρέπει να υπερασπιστούν εργασιακά δικαιώματα. Μια «ενοχή» που οι ηγεσίες τη μεταφέρουν σε όλο τον κλάδο. Στο ζήτημα, όμως των συγχωνεύσεων η κυβέρνηση θέτει αντικειμενικά στην ίδια πλευρά εκπαιδευτικούς, μαθητές και τους γονείς τους – γι’ αυτό και ο φόβος της. Το μπλοκάρισμα των κλεισιμάτων σχολείων υπηρετεί ταυτόχρονα τα εργασιακά δικαιώματα και τη δουλειά των εκπαιδευτικών και το δικαίωμα των μαθητών να πηγαίνουν σε ένα σχολείο κοντά στο σπίτι τους με μικρά τμήματα και στοιχειωδώς αποδεκτές συνθήκες.
Τέλος, θα αποδειχθεί ότι η τοποθέτηση των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ που θεωρεί απαραίτηση προϋπόθεση τη συναίνεση των Δήμων για ενδεχόμενες συγχωνεύσεις, είναι το ίδιο αποπροσανατολιστική. Οι καλλικρατικοί δήμοι ΔΕ θα αποτελέσουν συμμάχους του κινήματος. Τον αγώνα θα τον δώσουν οι εκπαιδευτικοί με συμμάχουςτους μαθητές και τους γονείς. Οι καλλικρατικοί δήμοι, αντίθετα, θα αποτελέσουν ΦΟΡΕΑ περάσματος των αντιλαϊκών και αντιεκπαιδευτικών μέτρων!
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έχουν αναδείξει τη σοβαρότητα του ζητήματος εδώ και ένα χρόνο και την περίοδο αυτή κινούνται στην κατεύθυνση οργάνωσης κινητοποιήσεων σε όλες τις γειτονιές μαζί με γονείς και μαθητές, πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στα κέντρα των μεγάλων πόλεων και προώθησης στις γενικές συνελεύσεις της ανάγκης απεργιακών κινητοποιήσεων για υπεράσπιση – διεκδίκηση τόσο του δικαιώματος στη δουλειά όσο και στοιχειωδών όρων δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
http://antigeitonies.blogspot.com

http://perdika-thesprotias.blogspot.com/2011/02/blog-post_8656.html