Το "ζαβό"

Το "ζαβό"
Αυτές τις ημέρες δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τη συχωρεμένη Μαλβίνα Κάραλη και την εκπομπή της. Αμείλικτη εκπομπή, στα όρια της κοσμιότητας ομολογουμένως. Κοφτερή σαν ξυράφι, με πανέξυπνη λογοδιάρροια και ασύστολο κράξιμο. Κάποιες φορές με ενοχλούσε,
τις περισσότερες φορές διασκέδαζα και κάγχαζα με τα «θύματά» της. Εκτόνωση του, αδύναμου να αντιδράσει αλλιώς, πολίτη; Ίσως.
Πάντα φαίνεται ότι χρειάζονται τέτοιες «δικλείδες», ανεξάρτητα από τις αρχικές προθέσεις του δημιουργού τους. Στις μέρες μας είναι ο Λαζόπουλος, αλλά πολύ πιο ήπια.
Εκείνο που μου έρχεται στο νου περισσότερο, είναι ο χαρακτηρισμός της εκλιπούσας για τον σημερινό πρωθυπουργό: «το ζαβό». Προσέξτε, όχι «ο ζαβός», που θα ήταν μια απλή (και ίσως μοχθηρή) αναφορά σε κάποιο υπαρκτό νοητικό πρόβλημα, αλλά «το ζαβό», δηλαδή ουδέτερο, παιδικό, χαϊδευτικό ίσως-ίσως, το καημένο, που δε φταίει αλλά μας έτυχε, κάπως κωμικό, κάπως αξιολύπητο. Φυσικά σήμερα κανείς δεν φαίνεται να «θυμάται» αυτό τον χαρακτηρισμό. Ίσως να έχουν σβήσει και τα σχετικά βίντεο.
Θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν προς τι αυτός ο χαρακτηρισμός του τότε υπουργού εξωτερικών. Τον άξιζε άραγε, και αν ναι, γιατί; Εντάξει, δεν ήταν και ο ιδανικός ρήτορας. Τα λεγόμενά του δεν μαρτυρούσαν κάποιο ιδιαίτερα λαμπρό πνεύμα, αλλά μήπως ήταν ο μόνος στην κυβέρνηση ή τη βουλή; Μήπως δεν έφταιγε η ευφυΐα και συγκρότησή του, αλλά η εγνωσμένη του αδυναμία στη διατύπωση ελληνικών φράσεων; Ευτυχώς, πριν από λίγο καιρό έδωσε τη βροντερή του απάντηση στη Βουλή: «Δεν μιλώ καλά τα ελληνικά γιατί είμαι έλληνας της διασποράς!». Έκτοτε όλοι σιώπησαν. Μήπως η προηγούμενη θητεία του στο Υπουργείο Παιδείας; Μα και εκεί υπάρχει τουλάχιστον η δικαιολογία της ελλιπούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας, στοιχείο απαραίτητο για ένα υπουργό παιδείας. Η σχέση του με τη μητέρα του ίσως; Σίγουρα πρέπει να ήταν (και να είναι) φιλόστοργος και υπάκουος γιος. Αλλά κανείς δεν χαρακτηρίζει ένα τέτοιο άνθρωπο «το ζαβό», «μαμάκια» ίσως, αλλά κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να τον αποκαλέσει έτσι.
Μήπως η παρουσία και το έργο του στο Υπουργείο Εξωτερικών; Μήπως ενοχλούσε η άνεση με την οποία απευθυνόταν Αγγλιστί (και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη γνώση του αυτής της γλώσσας) στους ξένους ομολόγους, ακόμα κι όταν το πρωτόκολλο προέβλεπε χρήση μεταφραστή; Μα και ο τότε πρωθυπουργός δεν δίσταζε να μιλήσει στα γερμανικά σε κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να νιώθει νοσταλγία.
Ως υπουργό εξωτερικών, κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για φανατικό υπερπατριώτη, όπως κάποιους ακροδεξιούς εθνικιστές. Η πίστη του στην παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ειρήνη (για να θυμηθούμε τις συνεντεύξεις των υποψηφίων Μις Τάδε) και ο κοσμοπολιτισμός του, παρεξηγούνταν κάποιες φορές ως «ενδοτισμός» από τους εχθρούς του. Ήταν όμως έτσι; Στους λόγους του, τουλάχιστον, διαφαινόταν ένας μάλλον έντονος φιλελληνισμός. Ήθελε να διαδώσει το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Και στο πλαίσιο αυτό, όλοι τον παρακολουθήσαμε τη στιγμή της υπέρτατης θυσίας: όταν, αψηφώντας και αυτόν τον αρρενωπό του μύστακα, δεν δίστασε να χορέψει ως οδαλίσκη (προέρχεται από την τουρκική λέξη «οντά-ς»), προς τέρψιν του τούρκου υπουργού εξωτερικών και χάριν της συσφίξεως της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Και οι άλλες δράσεις και απόψεις του στα κοινωνικά ζητήματα; Δεν ήταν πάντα υπέρ της ανοχής και της ύπαρξης της διαφορετικότητας; Δεν διατηρούσε επί σειρά ετών ως συνεργάτη του τον ύπατο των ελλήνων ομοφυλοφίλων; Δεν διακήρυσσε (όχι επί μακρόν είναι η αλήθεια) την πίστη του στην αποποινικοποίηση της κάνναβης; Βέβαια τελευταία έπεσε σε αντίφαση με τη στάση του έναντι του καπνίσματος, γιατί, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, αν «το» καπνίσεις σκέτο, χωρίς καπνό, μάλλον θα την «ακούσεις» άσχημα.
Εν πάσει περιπτώσει και κατόπιν των ανωτέρω, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, ο χαρακτηρισμός «το ζαβό» μου φαίνεται μάλλον άδικος και υπερβολικός. Και, με κάθε σεβασμό στη μνήμη της μακαρίτισσας, είμαι σίγουρος ότι αν σήμερα ζούσε, θα άλλαζε γνώμη βλέποντας το έργο του ως πρωθυπουργού:
Η συνεχής και αδιάκοπη μετονομασία, ίδρυση και κατάργηση υπουργείων καθώς και η διαρκής ανακατανομή των αρμοδιοτήτων τους εισάγει ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, όπου κανείς υπουργός δεν θα μπορεί να επαναπαύεται, εφόσον δεν γνωρίζει επακριβώς τις αρμοδιότητές του. Πόσο μεγαλοφυές! Η κατάργηση του σωβινιστικού επιθέτου «Εθνικής» από το Υπουργείο Παιδείας και η τοποθέτηση γενικής γραμματέως με πυγμή, με καθήκοντα τη δίωξη των εθνικιστών εκπαιδευτικών και την παγκοσμιοποιημένη επανασυγγραφή των σχολικών βιβλίων. Η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, που η ονομασία του δημιουργούσε προβλήματα με τους βόρειους γείτονές μας.
Η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με νέα, φρέσκια και δημιουργική γενιά (ο όρος «στρατιά» είναι πολυφορεμένος πλέον) συμβούλων, οι οποίοι θα υποκαταστήσουν την ανεπαρκή, υπεράριθμη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση. Και μάλιστα, στο πλαίσιο της «ανοικτής διακυβέρνησης», με όρους διαφάνειας, ώστε όλα τα μέλη του Κινήματος που δεν έχουν πρόσβαση στους «επάνω», να μπορούν να υποβάλουν το βιογραφικό τους και να δικαιούνται να ελπίζουν ότι θα γίνουν μέτοχοι και κοινωνοί της εθνικής αναδημιουργίας. Τη στωική του υπομονή (και όχι απραξία όπως κατηγορεί η αντιπολίτευση) τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του (αναμένοντας και τα βιογραφικά, βεβαίως), ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη σωτήρια επέμβαση του ΔΝΤ. Ο αμείλικτος πόλεμος εναντίον αυτού του καρκινώματος της κοινωνίας που λέγεται δημόσια διοίκηση, και κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων, αιτίας όλων των δεινών από την εποχή του Όθωνα και μετά.
Η σοφή μείωση μισθών και συντάξεων, ώστε να απαλλαγεί ο πληθυσμός από τα καταναλωτικά σύνδρομα. Η συνταξιοδότηση στα 70, ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα της πρώιμης γεροντικής άνοιας λόγω απραξίας. Η απαγόρευση του καπνίσματος που έδωσε χαρά και ελπίδα σε χιλιάδες αντικαπνιστές και τους έκανε επιτέλους να συρρεύσουν μαζικά, παρά την οικονομική κρίση, στα κέντρα διασκεδάσεως, αφήνοντας τις παντόφλες κάτω απ’ το κρεβάτι. Η πώληση του..., η πώληση του..., η πώληση του... (συμπληρώστε τα κενά), ώστε να ανακουφιστεί το δημόσιο έλλειμμα, που δημιούργησαν οι επίορκοι, τεμπέληδες και υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να του προσάψει κανείς, είναι ότι προεκλογικά δεν είχε την πρέπουσα ενημέρωση και νόμισε ότι «λεφτά υπάρχουν», με αποτέλεσμα να παραπλανήσει – άθελά – του τον ελληνικό λαό. Α, και να εκλεγεί. Όταν δε με οδύνη ανακάλυψε την αλήθεια, δεν μπορούσε παρά, συντετριμμένος, να εφαρμόσει τα ως άνω μέτρα.
Μια φήμη εξάλλου λέει ότι ο αρμόδιος σύμβουλός του, ο επιφορτισμένος με την ανάγνωση του ξένου οικονομικού τύπου, μπέρδεψε τη λέξη «default», που σημαίνει «χρεοκοπία» με τη φράση «by default», που σημαίνει «εξ ορισμού», και επομένως δεν θεώρησε απαραίτητο να ενημερώσει τον μέλλοντα πρωθυπουργό. Ένα ανθρώπινο λάθος και μια αθώα παρεξήγηση (όπως αυτή με τον «cabinet man») που σίγουρα δεν είναι ικανή να αμαυρώσει τη συνολική εικόνα.
Τελικά, ναι, είμαι σίγουρος ότι αν τα έβλεπε όλα αυτά η Μαλβίνα, θα απέσυρε το χαρακτηρισμό «το ζαβό» και θα τον αντικαθιστούσε με κάποιον πιο πρόσφορο.
Το σωστό να λέγεται...
Υ.Γ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει.
http://perdika-thesprotias.blogspot.com/2010/09/blog-post_1161.html