Ο φόβος και η ελπίδα των "κατω" και των "πάνω"

Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ "ΚΑΤΩ" ΚΑΙ ΤΩΝ "ΠΑΝΩ"
Δεν έγινε εξέγερση στις 25 Μαρτίου στα Γιάννενα στην παρέλαση, όπως ίσως φοβόντουσαν πτέρυγες των κυρίαρχων ελίτ, δεν υπήρξαν όμως και προβοκάτσιες ακροδεξιών και παρακρατικών, όπως νομιμόφρονα σχεδόν προπαγάνδιζαν τα κυρίαρχα κόμματα της αριστεράς, Ελπίζοντας- ματαίως βέβαια- σε ψήφους νομιμοφρόνων και φοβισμένων νοικοκυραίων. Αυτοί στο βαθμό που υφίστανται ακόμη προς την δεξιά πλευρά του αντιμνημονιακού αγώνα τραβάνε.

Στην πραγματικότητα στις παρελάσεις της 25 Μάρτη έγινε κάτι ακόμη καλύτερο: Μια γελοία και σιδερόφρακτη εξουσία έκανε μονάχη της παρέλαση, αφού φασκιώθηκε με ματ, ασφαλίτες, αντιτρομοκρατική που παρακολουθούσαν την παρέλαση. Αυτό συγνώμη δεν συμβαίνει ούτε σε μπανανίες και τριτοκοσμικές δικτατορίες και σίγουρα δεν συμβαίνει σε μια χώρα που τυπικά έχει -ακόμη τουλάχιστον- δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα.

Χιλιάδες οι πολίτες σε όλη την χώρα που έσπασαν στο δρόμο τον φόβο και τον τρόμο που έσπειρε μια εξίσου τρομοκρατημένη κυβέρνηση που προχώρησε σε πάνω από 400 προσαγωγές και 40 συλλήψεις σε ολάκαιρη χώρα.

Μεταξύ αυτών και στελέχη, συνδικαλιστικά και πολιτικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ας σημειωθεί δε πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια από τις ελάχιστες δυνάμεις της αριστερά που όχι μόνο πρωταγωνίστησαν μα και πήραν την πολιτική ευθύνη για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά την 25 Μαρτίου.

Αυτό που συνέβη στις 25 Μάρτη είναι μια βαθιά συστημική πολιτική και ηθική ήττα για το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας που περιμένει μέρα με την ημέρα το ναι από τον Σόιμπλε και την Μέρκελ για να κάνει εκλογές. Γνωρίζοντας πως ούτε η υπάρχουσα δοτή κυβέρνηση μπορεί να περάσει το νέο μνημόνιο του Ιουνίου. Άρα χρειάζεται μια νωπή έστω και μερική εκλογική εντολή για να ξαναφτιαχθεί μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου για να τα περάσει(;;)

Και οι ίδιοι φυσικά γνωρίζουν πως η διαχείριση του φόβου ναι μεν μπορεί να φέρει ψήφους πρόσκαιρα μα δεν οικοδομεί μακροχρόνια ηγεμονία. Αυτή οικοδομείται όταν συνδυάζεται το μαστίγιο με το καρότο.., μόνο που αυτή την στιγμή το καρότο απουσιάζει και θα απουσιάζει για μακρόν. Αυτό με την σειρά του δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα, δημιουργεί ένα κενό αλλά αυτό το κενό πολλοί ορέγονται να το καλύψουν. Άσε που ένα πληγωμένο θεριό είναι 100 φορές πιο επικίνδυνο και δυστυχώς το υπάρχον σύστημα είναι πληγωμένο και όχι νεκρό, όπως θα θέλαμε. Εξάλλου κάτι που ανατρέπεται, με κάτι άλλο πρέπει να αντικατασταθεί και εκεί είναι που υπάρχει ένα χάος. Δημιουργικό μεν το χάος, μα έχει τους δικούς του ρυθμούς, συχνά πέρα από τους δικούς μας.

Σήμερα όντως ευκρινώς υπάρχουν δυο Ελλάδες: Η Ελλάδα των ελίτ, του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των ραγιάδων και των πολιτικών που φέρνουν εις πέρας την πολιτική των μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή η Ελλάδα δεν ξεπερνά το 15% του Ελληνικού λάου.

Υπάρχει και η Ελλάδα των εργαζόμενων, των ανέργων, των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των παρακμασμένων μικρομεσαίων στρωμάτων. Η Ελλάδα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, η Ελλάδα του 85%. Η Ελλάδα όμως δεν τρέφεται με οράματα και λόγια και ιδέες, μα με σκοπούς, προγράμματα και ρεαλιστική ελπίδα.

Να λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τις δυνάμεις της αριστεράς να μετατραπεί σε εναλλακτική πολιτική ρεαλιστική πρόταση εξουσίας. Μόνο που ρεαλισμός δεν είναι να μετατραπεί σε αριστερό κολαούζο της συστημικής σήψης και παρακμής. Να μετατραπεί σε αριστερό ψάλτη του μνημονίου ή σε αριστερό ψαλτή του υπάρχοντος Ευρωενωσιακού οικοδομήματος. Μα και ούτε θα ανακαλύπτει την ελπίδα στην λαϊκή οικονομία-εξουσία τύπου ΕΣΣΔ ή σημερινής Κίνας και τώρα όπου φύγει, φύγει

Ρεαλισμός σημαίνει αυτό που σήμερα φαντάζει ουτοπία. Ρεαλισμός είναι να περάσει η εξουσία σε αυτούς που παράγουν πλούτο. Με βάση μέσα, τρόπους και συστήματα που θα ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων και όχι το κέρδος μιας συντριπτικής μειοψηφίας.

Σημαίνει δίπλα στο κοινοβούλιο θα συγκροτηθούν μορφές και τρόποι που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι πολίτες θα αυτοδιοικούνται διαμέσου συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων. Έχοντας καθοριστικό λόγο στο τι θα ψηφίζεται στο κοινοβούλιο. Ένα κοινοβούλιο που οι αντιπρόσωποι του θα είναι άμεσα ανακλητοί και θα πληρώνονται όσο οι εργαζόμενοι.

Ναι σίγουρα δεν είναι ρεαλισμός να πιστεύουμε πως θα έχουμε αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη, μα αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν πρέπει να έχουμε μια δημοκρατικά διαρθρωμένη οικονομική-παραγωγική αναδιάρθρωση, με βάση το συνεταιριστικό τομέα, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Σε συνεργασία και αλληλοσυσχέτιση με τον τομέα της επιστήμης, της έρευνας και της εκπαίδευσης.

Αυτό θα μας εξασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό μια οικονομική αυτάρκεια που θα μας βοηθούσε να είμαστε ισότιμο μέλος περιφερειακού και διεθνικών ενώσεων. Που θα είχαν βέβαια κοινά οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και όχι την σημερινή οικονομική και πολιτική ανισομέρεια και ιεραρχία στα πλαίσια της ΕΕ.

Φυσικά άμεση προϋπόθεση για μια τέτοιο ρεαλιστική αριστερή ανατρεπτική πολιτική είναι να παραγράφει προς όφελος των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων το χρέος… Ναι έτσι μπορεί μια αριστερά ενωμένη να διεκδικήσει την εξουσία, διαχέοντας την ελπίδα στα λαϊκά και όχι μόνο στρώματα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
http://argird.blogspot.com/2012/03/blog-post_2632.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FQEvpB+%28%22%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%91+%CE%BA+%CE%91%CE%94%CE%99%CE%91%CE%99%CE%A1%CE%95%CE%A4%CE%91%22%29