Μικρή Αθήνα η Ηγουμενίτσα

ΜΙΚΡΗ ΑΘΗΝΑ Η ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ
«Μικρές Αθήνες» έχουν γίνει σχεδόν όλες οι Ελληνικές πόλεις.
Ανάμεσά τους και η Ηγουμενίτσα μας.
Δυστυχώς και η Ηγουμενίτσα…
Έχει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Έλλειψη δημόσιων χώρων, πυκνή δόμηση, ανυπαρξία πρασίνου, καταστροφή του περιαστικού περιβάλλοντος, πλήρης εκμετάλλευση του χώρου, έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα και φυσικά σιγά – σιγά κάνει την εμφάνισή της και η ατμοσφαιρική ρύπανση.
Είμαι υπερβολικός; Μακάρι να ήμουν. Διάβολε δεν άφησαν ένα παλιό κτίριο. Δεν άφησαν λίγο χώμα. Μια χούφτα χώμα. Μπετόν, άσφαλτος, πλακοστρώσεις πάσης φύσεως; Γιατί γκρέμισαν το τετράγωνο των Πετσιναίων και έφτιαξαν αυτό το έκτρωμα; Είναι πλατεία αυτή επαρχιακής πόλης; Αλήθεια αν δεν ήταν το παλιό λιμάνι που θα άφηναν τα αυτοκίνητα; Γιατί γκρέμισαν το παλιό Γυμνάσιο και το έκαναν τόπο να σταυλίζουν τα … σιδερένια άλογα; Γιατί γκρέμισαν άλλα χαρακτηριστικά κτίρια και η Ηγουμενίτσα δεν έχει το δικό της χρώμα, τη δικής της προσωπικότητα; Άσε το δικαστικό μέγαρο. Άσε τα μοντέρνα κτίρια απέναντι από το λιμάνι. Γιατί ρε γαμώτο …
Και οι κάτοικοι; Η ζωή των κατοίκων; Των παιδιών μας. Τί τους αφήνουμε, τί τους κληρονομούμε;
Και γεννάται το ερώτημα γιατί φθάσαμε ως εδώ, ποιος, ποιοι το επέτρεψαν. Πού οφείλεται αυτή η κακοδαιμονία, αυτή η αρχιτεκτονική παραμόρφωση; Θαρρώ πως το κακό οφείλεται κυρίως στο τρίπτυχο «ρυμοτομικά σχέδια – όροι δόμησης – ΓΟΚ». Στα ρυμοτομικά σχέδια το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι προβλέπουν τον ελάχιστο δυνατό δημόσιο υπαίθριο χώρο. Ο ιδιωτικός οικοδομήσιμος χώρος έχει συνθλίψει τον δημόσιο. Οι δρόμοι είναι στενοί. Δεν προβλέπουν πλατείες και πράσινο ή δεν αφήνουν εκεί που πρέπει. Οι όροι δόμησης είναι ανεπαρκείς και συχνά εσφαλμένοι. Αλλά και ο ΓΟΚ από κοντά μειώνει τις αποστάσεις ενός κτιρίου από την μεσοτοιχία και εκμηδένισε τους υπαίθριους χώρους.
Τα επιτρεπόμενα ύψη δεν περιορίζονται από ειδικές διατάξεις αλλά καθορίζονται από τον ΓΟΚ, με αποτέλεσμα την πλήρη αλλοίωση της «ουρανογραμμής» μέχρι και επτά – οκτώ ορόφους.
Ακόμη με τους περιβόητους ημιυπαίθριους χώρους μεγάλωσε τους κλειστούς χώρους κάθε κτιρίου και έτσι οδήγησε σε μια άμεση επαύξηση του συντελεστή δόμησης. Και αυτό έγινε αυθαίρετα. Και βέβαια αυξάνουν συνεχώς τον συντελεστή δόμησης μέχρι και 70%. Πού να μείνει τόπος για λίγα λουλούδια, για λίγες γλάστρες. Όσο για δέντρα ας το ξεχάσουμε.
φθάσαμε στο σημείο οι δρόμοι να μοιάζουν απλοί φωταγωγοί και κανάλι αυτοκίνησης αποκλείοντας οποιαδήποτε κοινωνική λειτουργία. Για να δεις ουρανό πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι «όπως η κότα όταν πίνει νερό και λένε πως έτσι ευχαριστεί το Θεό».
Δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια για τη δημόσια γη. Ο καθένας «αρπάζει όπου θέλει και κτίζει όπου θέλει, όπως θέλει». Και τα οικόπεδα όσο ακριβαίνουν στα παράλια στο περίγυρο προχωράνε αυθαίρετα προς τα δάση τα οποία βέβαια αποχαρακτηρίζουν έναντι αδράς αμοιβής ή πιο απλά ακόμη βάζουν φωτιά στα λεγόμενα «φιλέτα». Αποτέλεσμα των πυρκαγιών και της απογύμνωσης των βουνών είναι να πλημμυρίζουν με τις πρώτες μεγάλες βροχές. Και αφού δεν υπάρχουν ή καλύτερα δεν κάνουν έργα υποδομής, πλημμυρίζουν και ζητούν και παίρνουν αποζημίωση.
Ένας άλλος σοβαρός λόγος της κακοδαιμονίας της κακής δόμησης ήταν η εσωτερική μετανάστευση. Το κράτος δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να την εμποδίσει. Έτσι προώθησε τρόπους παραγωγής φθηνής κατοικίας με τις πολυκατοικίες με αντιπαροχή και τα αυθαίρετα. Η κατάσταση χειροτέρευσε ακόμη με τους μετανάστες εξωτερικού και φυσικά με τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στην επαρχία. Κτίζονται αποκλειστικά φοιτητοπολυκατοικίες με διαμερίσματα κλουβιά.
Υπεύθυνοι για όλα αυτά είναι οι αρμόδιες υπηρεσίες και κυρίως το ΥΠΕΧΩΔΕ. Το ΥΠΕΧΩΔΕ όμως το διοικούν πολιτικοί τεχνικοί με κύριο μέλημα «την ψήφο του λαού». Μεγάλο μερίδιο έχουν και οι μηχανικοί, το σινάφι στο οποίο ανήκουν. Δυστυχώς έχουν ενδώσει. Έχουν γίνει έμποροι. Έπρεπε να αντιδράσουν. Και το έκαναν, δεν το κάνουν ή δεν επέμεναν. Και φυσικά οι καθηγητές των Πολυτεχνείων. Όχι δεν τα ισοπεδώνω όλα. Υπάρχουν και συνάδελφοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Δεν θα μπορούσε το Τεχνικό Επιμελητήριο να «κάνει μέτωπο, να επιμείνει;» Ναι μπορούσε αλλά είναι στη μέση ο συνδικαλισμός. Και το περίεργο είναι ότι οι πρόεδροι και γραμματείς των συνδικάτων ανήκουν στις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις. Αλλά κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Ο συνδικαλισμός μεταξύ των κομμάτων είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Φαύλος κύκλος.
Οπότε; Οπότε πότε θα βρεθεί κάποιος υπουργός «πουτσούλας» όπως έλεγε ο πατέρας μου να θεσπίσει όρους και περιορισμούς δόμησης στην κεντρική περιοχή κάθε πόλης, να μειώσει τον συντελεστή κάλυψης, να επιβάλλει το πανταχόθεν ελεύθερο σύστημα δόμησης, να κάνει σωστή ρυμοτομία; Πότε;
Δεν πρόκειται να βρεθεί. Είμαι απογοητευμένος. Όλοι νοιάζονται πότε και πώς θα «πιάσουν την καρέκλα».
Να τους χαιρόμαστε.
Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου
ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ
http://892fm.blogspot.com/2010/07/blog-post_9796.html