Δεν υπάρχει λεπτό που να μπορεί να πάει χαμένο

Δεν υπάρχει λεπτό που να μπορεί να πάει χαμένο
Ο κλασικός τρόπος σκέψης και δράσης έχει πλέον περάσει ανεπιστρεπτί και η νέα κατάσταση που ζούμε δεν αφήνει ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ ή δράσης με παλιά καύσιμα. Στις ειδήσεις λένε ότι πάνε να ψηφίσουν τη συνθήκη σε έκτακτη συνεδρίαση την Κυριακή! Το πολύ μέχρι Τρίτη θέλουν να έχουν ξεμπερδέψει με όλα!!!
Ακόμα και αν η Τρίτη γίνει Τετάρτη ή Πέμπτη δεν υπάρχει καμία διαφορά. Η συνδικαλιστική ηγεσία δεν πρόκειται να οξύνει, κι ακόμη κι αν αποφασίσει μία ή δύο 24ωρες απεργίες, αυτό δεν σημαίνει τίποτε για τους εργαζόμενους αν δεν έχουν υπάρξει διεργασίες στους εργασιακούς χώρους. Αν θέλουμε να λεγόμαστε πρωτοπορία οφείλουμε να το αποδείξουμε. Ο κόσμος βράζει και μία σπίθα αρκεί. Άλλωστε, δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε. Ας το πάρουμε πάνω μας. Τέρμα τα ψέματα!
Ας είναι το απογευματινό συλλαλητήριο της Πέμπτης η αρχή και Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή να είμαστε στο Σύνταγμα. Να κάνουμε συνελεύσεις ή συσκέψεις στους χώρους δουλειάς και αυτή τη φορά να «ανοίξουν» οι πλατείες από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Να βγούμε με ντουντούκες στις γειτονιές, να καλέσουμε τον κόσμο να δείξει με όποιον τρόπο μπορεί την οργή του. Ας βγει στην πλατεία, στους δρόμους της γειτονιάς κατά κύματα ας οδηγούνται στο κέντρο των πόλεων και στο Σύνταγμα! Και αν τελικά πάει για ψήφιση την Κυριακή να κληθούν και οι κοντινές πόλεις την Κυριακή στο Σύνταγμα.
Να πάμε στο μάζεμα των λαϊκών συνελεύσεων το Σάββατο (ακόμη καλύτερα αν μπορεί να συντονιστεί από πιο πριν και να κατέβουν στο Σύνταγμα αντί να πάνε στο Πάντειο) και στους χώρους δουλειάς μέχρι τότε και να καλούμε τον κόσμο στο Σύνταγμα, σε ξεσηκωμό. Να υπάρξει παντού κόσμος, όπως μπορεί! Να πιστεύουμε αυτά που γράφουμε στα κείμενά μας. Χαμένη είναι η μάχη που δε δόθηκε ποτέ.
Ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που σήμερα έδωσε τη μάχη της παραμονής στο Σύνταγμα και τη σύγκρουση, είναι αναγκαίο από αύριο και ως την Κυριακή να στοιχηθεί στον αγώνα να κατέβει και ο τελευταίος άνθρωπος στο Σύνταγμα, να καταλάβει και ο τελευταίος εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, ότι υπάρχει άλλος δρόμος: οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι. Ότι μπορούμε να τους διώξουμε.
Δεν υπάρχει λεπτό που να μπορεί να πάει χαμένο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε τις διαδικασίες για να δράσουμε.
Ντίνα Ρέππα
Χρυσούλα Παπαγεωργίου
Δέσποινα Κουτσούμπα
Τάσος Κατιντσάρος

http://argird.blogspot.com/2012/02/blog-post_08.html