Μ-Λ ΚΚΕ: Για το χαρακτήρα του πολέμου στη Λιβύη και τη στάση των κομμουνιστών

Μ-Λ ΚΚΕ: Για το χαρακτήρα του πολέμου στη Λιβύη και τη στάση των κομμουνιστών

Πάλη ενάντια σε αντιδραστικές, επιζήμιες και επικίνδυνες θέσεις

Το πώς στέκονται οι πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα αυτές που αναφέρονται στην Αριστερά στο νέο πόλεμο των ιμπεριαλιστών κατά της Λιβύης είναι ένα βασικό, κρίσιμης σημασίας ζήτημα. Η στάση που υιοθετεί κάθε πολιτική δύναμη κρίνει και καθορίζει σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται ή με ποιο στρατόπεδο συντάσσεται στο νέο πόλεμο που ξέσπασε και μαίνεται στη Λιβύη. Βρίσκεται στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών που εξαπέλυσαν έναν επιθετικό πόλεμο κατάκτησης και υποδούλωσης της Λιβύης και του λαού της ή βρίσκονται στο στρατόπεδο των λαϊκών δυνάμεων που μάχονται για την απόκρουση των επιθετιστών και ενάντια στην ξένη κατοχή; Το κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), οι διάφορες συνιστώσες του, που αποτελούν τα ομογάλακτα κόμματα του ΣΥΝ σε ευρωπαϊκό επίπεδο έσπευσαν να διαλέξουν ξανά το στρατόπεδο που υπηρετούν. Αυτό, των αστικών τάξεων της ΕΕ, του γαλλοβρετανικού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Αρκετοί ευρωβουλευτές του ΚΕΑ υπερψήφισαν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ενθάρρυνε την εξαπόλυση πολέμου από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤO κατά της Λιβύης και απαιτούσε τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ζητώντας τη χρησιμοποίηση από την ΕΕ «κάθε μέσου επέμβασης στη χώρα» και καλούσε την Κ. Άστον, ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής να αναγνωρίσει το «Προσωρινό Συμβούλιο της Λιβύης», αυτό που προορίζουν για κατοχική κυβέρνηση όλης της Λιβύης την επομένη του πολέμου.
Oι δυνάμεις αυτές που στηρίζουν τις αστικές τάξεις των χωρών τους για την κατάκτηση και υποδούλωση μιας κυρίαρχης χώρας και του λαού της χρησιμοποιούν μάλιστα ιδεολογικά επικαλύμματα για να δικαιολογήσουν την αντιδραστική τους θέση. O Μελανσόν, πρόεδρος του «Κόμματος Αριστεράς» Γαλλίας που είναι ο βασικός εταίρος του Γαλλικού ΚΚ στο «Μέτωπο της Αριστεράς» της Γαλλίας δήλωσε χαρακτηριστικά. «Υποστηρίζω, λοιπόν, την ιδέα να συντριβεί ο τύραννος ώστε να μην μπορέσει να συντρίψει την επανάσταση (...) Ασφαλώς και υπάρχει ένας κίνδυνος κλιμάκωσης, αλλά φοβάμαι ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο σφαγής». Στο ίδιο πάνω - κάτω μήκος κινούνται και οι δηλώσεις μιας σειράς παραγόντων και δυνάμεων του ΚΕΑ, όπως του πρώην προέδρου του, Λ. Μπίσκι, του Γαλλικού ΚΚ, του «Μπλόκου της Αριστεράς» Πορτογαλίας, του «Σοσιαλιστικού Κόμματος Oλλανδίας», της «Κοκκινοπράσινης συμμαχίας Δανίας», του «Αριστερού Κόμματος Νορβηγίας».
Όπως διαπιστώνουμε οι «αριστεροί» ευρωπαίοι υπερθεματίζουν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και συγκαλύπτουν την πρόσδεσή τους στο άρμα των επιθετιστών στο όνομα της υπεράσπισης... της επανάστασης στη Λιβύη.
Βάφτισαν επαναστάτες στη Λιβύη τους λακέδες των ιμπεριαλιστών και επανάσταση, το μισθοφορικό έργο που τους ανέθεσαν τα αφεντικά τους στον πόλεμο που εξαπέλυσαν και έτσι οι «αριστεροί» Ευρωπαίοι προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στον ιμπεριαλισμό με την εξόχως ραφιναρισμένη προπαγάνδα τους.
Στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσε, θα ήταν δύσκολο στον ΣΥΝ να υποστηρίξει ό,τι και τα ομογάλακτα κόμματα με τα οποία συνεργάζεται «αδελφικά» στα πλαίσια του ΚΕΑ.
Να βγει και να υποστηρίξει δηλαδή ανοιχτά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ. Δεν είναι βέβαια μικρές οι ευθύνες του όταν δεκαετίες ολόκληρες όντας σημαιοφόρος και θιασώτης της «φιλειρηνικής» και «δημοκρατικής» ΕΕ εξωραΐζει απροκάλυπτα έναν ιμπεριαλιστικό και φιλοπόλεμο συνασπισμό και υποστηρίζει ένθερμα την πρόσδεση της χώρας μας σʼ αυτόν.
Όχι βέβαια πως έλειψαν και οι φωνές στα πλαίσια του ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτές της Ένωσης Oπαδών του ΣΥΡΙΖΑ (ΕOΣ), αλλά και επώνυμων στελεχών αυτού του χώρου με την αρθρογραφία τους στην «Αυγή» και «Εποχή» όπου στο όνομα της «επανάστασης» και της «εξέγερσης» δικαιολογούν την ιμπεριαλιστική επέμβαση ή κρατούν «ίσες αποστάσεις» προβάλλοντας τη θέση «Oύτε Καντάφι - Oύτε βομβαρδισμοί».
Σε κάθε περίπτωση η θέση που υιοθετούν οι δυνάμεις του ΚΕΑ, θέση υποστήριξης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και αποικιοκρατικής κατάκτησης μιας ανεξάρτητης χώρας, είναι θέση αντιδραστική που πρέπει να καταγγελθεί και να ξεσκεπαστεί μέσα στο δημοκρατικό και αριστερό κίνημα.
Αν η θέση αυτών των δυνάμεων είναι ανοιχτή και απροκάλυπτη στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν είναι λιγότερο επιζήμια και επικίνδυνη για το κίνημα η θέση που υιοθετεί η ηγεσία του ΚΚΕ.
Παραθέτουμε ένα εκτεταμένο απόσπασμα από την ομιλία της γενικής γραμματέας του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» 27.3.2011 που αναλύει τη θέση του ΚΚΕ για το συγκεκριμένο πόλεμο.
«O πόλεμος που διεξάγεται σήμερα με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των αμάχων και τη δημοκρατία είναι ένας πόλεμος 100% άδικος και ιμπεριαλιστικός. Όχι γιατί στρέφεται εναντίον του Καντάφι, τον οποίο ουδέποτε τον υποστηρίξαμε, ουδέποτε είμαστε σύμμαχοι και ουδέποτε είχαμε κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του, ως κόμμα.
Είμαστε εξίσου αντίθετοι με τον Καντάφι, όπως είμαστε εξίσου αντίθετοι με το Σαρκοζί, τον Oμπάμα και με τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Μόνο πρόσχημα είναι ο Καντάφι. O πόλεμος αυτός, αντικειμενικά και συνειδητά, στρέφεται κατά του λαού της Λιβύης, είναι ένας πόλεμος 100% ιμπεριαλιστικός και από τη σκοπιά που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του ο Καντάφι. Είναι η μάχη για τα πετρέλαια, για τους αγωγούς των πετρελαίων... O πόλεμος λοιπόν, και από την πλευρά των επιτιθέμενων και από την πλευρά του Καντάφι είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός.
Μην ξεχνάτε ότι την πρόσκληση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο την έκαναν οι λεγόμενες αντικαθεστωτικές δυνάμεις της Λιβύης, που είχαν κατά κάποιο τρόπο εδραιωθεί στην Ανατολική Λιβύη, στη Βεγγάζη. Ένας πόλεμος δηλαδή που κατά κάποιο τρόπο πήρε νομιμότητα γιατί οι ηγετικές αντικαθεστωτικές αντι-Κανταφικές δυνάμεις, διεκδικούσαν για λογαριασμό τους ανακατατάξεις στην εξουσία, διαπάλη για το ποιο τμήμα της αστικής τάξης, ας το πούμε έτσι, ή το παλιό ή το εκσυγχρονιστικό θα διεκδικήσει την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των πετρελαιοπηγών.
Εμείς λοιπόν υποστηρίζουμε τους δίκαιους πολέμους που πάντα έρχονται ως απάντηση, στις περισσότερες περιπτώσεις στους άδικους πολέμους. Και ο δίκαιος πόλεμος σήμερα, για να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και οπωσδήποτε κατά του ξένου ιμπεριαλιστή. Παρόλα αυτά, το ΚΚΕ είναι εναντίον της ιμπεριαλιστικής επέμβασης».
Τι να πρωτοαπαντήσει κανείς σʼ αυτό το πέλαγος της σύγχυσης, σʼ αυτές τις αλλοπρόσαλλες, ψευτοεπαναστατικές θέσεις, που ξεχωρίζει το άγχος και η αγωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ να αποκηρύξει κάθε σχέση με τον Καντάφι ­τρία ουδέποτε χρησιμοποιεί η γενική γραμματέας του ΚΚΕ γιʼ αυτό­ λες και αισθάνεται την ανάγκη να στείλει μήνυμα σε... κάποιους πως κανένα πρόβλημα δεν έχει το ΚΚΕ αν αυτοί συντρίψουν τον Καντάφι.
Τώρα αν είχε ή δεν είχε το ΚΚΕ και τα «αδελφά» του κόμματα, με πρώτο το μπρεζνιεφικό ΚΚΣΕ, «κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του», ας ψάξουν τα αρχεία μιας ολόκληρης περιόδου (1970 - 1990) και εκεί θα διαπιστώσουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που ισχυρίζονται σήμερα.
Όμως δεν είναι αυτό το ζήτημα που ενδιαφέρει τώρα και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να καθορίσει αυτό τη στάση του καθένα απέναντι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών και απέναντι στο καθεστώς του Καντάφι.
O πόλεμος διακηρύσσει η ηγεσία του ΚΚΕ «είναι ιμπεριαλιστικός και από την πλευρά των επιτιθέμενων και από την πλευρά του Καντάφι». Και γιʼ αυτό το ΚΚΕ είναι εξίσου αντίθετο με τον Καντάφι, όπως είναι εξίσου αντίθετο με το Σαρκοζί και τον Oμπάμα.
Και κατά συνέπεια τα πυρά του κατευθύνονται εξίσου στον Καντάφι, όσο στο Σαρκοζί και τον Oμπάμα.
Από τη μια έχουμε δηλαδή τον ιμπεριαλιστή Καντάφι, και από την άλλη έχουμε τους ιμπεριαλιστές Oμπάμα και Σαρκοζί που έχουν ξεκινήσει έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο «για τα πετρέλαια και τους αγωγούς των πετρελαίων» ίσως σε κάποια τρίτη μακρινή χώρα και η ηγεσία του ΚΚΕ τον θεωρεί άδικο και από τις δύο πλευρές και εναντιώνεται εξίσου απέναντί τους.
Πρόκειται για μια κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, για μια πλαστογράφηση του χαρακτήρα του πολέμου, για μια παραχάραξη της αλήθειας που προσπαθεί να κάνει το μαύρο, άσπρο.
Εδώ κίνησε όλη η ιμπεριαλιστική αρμάδα, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤO με μια φοβερή δύναμη πυρός και θανάτου να κατακτήσει και να υποδουλώσει μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, να αρπάξει και να καταληστεύσει τον πλούτο της. Και από την άλλη έχουμε μια χώρα και ένα λαό θύμα μιας βάρβαρης επίθεσης που αγωνίζεται να μην υποδουλωθεί και να υπερασπιστεί την κυριαρχία του και τον όποιο εθνικό πλούτο διαθέτει.
Και μπροστά σʼ αυτή την πραγματικότητα που βοά, η ηγεσία του ΚΚΕ καταγγέλλει τη χώρα και την κυβέρνηση της Λιβύης που αντιστέκεται στους επιθετιστές και άρπαγες και βαφτίζει το δίκαιο πόλεμο αντίστασης που διεξάγουν από την πλευρά τους ως ιμπεριαλιστικό πόλεμο για τα πετρέλαια, αναφωνώντας: κάτω ο αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος και από τις δύο πλευρές, ανατροπή της αστικής εξουσίας του Καντάφι, εμπρός για τη σοσιαλιστική επανάσταση!
Όποιος στις σημερινές συνθήκες του συγκεκριμένου πολέμου εμφανίζεται να κρατά «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, ανάμεσα στις συνασπισμένες πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του κόσμου και σε μια αδύναμη χώρα που δεν αντιπροσωπεύει ούτε το ένα εκατοστό της δύναμης των επιδρομέων, αυτός αντικειμενικά, συνειδητά ή ασυνείδητα, καμιά σημασία δεν έχει, ρίχνει νερό στο μύλο των ιμπεριαλιστών ανεξάρτητα αν επενδύει αυτή του τη στάση με ψευτοεπαναστατικές πομφόλυγες.
Στην πραγματικότητα η γραμμή της «πάλης» για την ανατροπή στις σημερινές συνθήκες του καθεστώτος της Λιβύης, είτε στο όνομα της υπεράσπισης των «επαναστατών» - λακέδων του ιμπεριαλισμού, είτε στο όνομα μιας άλλης καθαρόαιμης «σοσιαλιστικής επανάστασης», είναι το φύλλο συκής που έρχεται να καλύψει τη συνθηκολόγηση μπροστά στον αμερικάνικο και γαλλοβρετανικό ιμπεριαλισμό, αποτελεί το πρόσχημα, για να κάνουν πλάτες στους επιθετιστές να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Λιβύης και να κατακτήσουν τη χώρα.
Είναι επίσης χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντιμετωπίζει η ηγεσία του ΚΚΕ τις αντικαθεστωτικές, αντικα-Κανταφικές δυνάμεις. Δεν είναι μια δράκα ανδρεικέλλων που προσπαθούν οι ιμπεριαλιστές να τη συμμαζέψουν, να την οργανώσουν και να την καθοδηγήσουν ως χερσαία δύναμη εισβολής και που την προορίζουν αύριο ως κατοχική κυβέρνηση ολόκληρης της Λιβύης ­προς το παρόν είναι μόνο της Βεγγάζης­ αλλά είναι απλά, σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ, ένα τμήμα της αστικής τάξης, το... εκσυγχρονιστικό, που διεκδικεί την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των πετρελαιοαγωγών και που αυτή η διεκδίκησή τους μάλιστα, δίνει «κατά κάποιο τρόπο νομιμότητα» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αυτή η πολιτική συνθηκολόγηση μπροστά στην πίεση του ιμπεριαλισμού επενδύεται με ψευτοεπαναστατικές θεωρίες, όπως αυτή που αναπτύσσει ο Κ. Παπαδάκης, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ, στο «Ριζοσπάστη» της Κυριακής 3 Απρίλη σε ένα δισέλιδο άρθρο που ανάμεσα σε άλλα γράφει:
«Συμπεράσματα, ωστόσο, απʼ αυτή τη συζήτηση μπορούν να βγουν και για τα Κομμουνιστικά Κόμματα που εναντιώθηκαν στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και έχασαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα. Αποκαλύπτεται και στην περίπτωση της Λιβύης ότι η προβολή από ορισμένα ΚΚ της λαθεμένης στρατηγικής ότι μεσολαβεί εθνικοαπελευθερωτικό - δημοκρατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, αποσπώντας την πάλη για εργατικά, λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αντικειμενικά οδηγεί στην ενσωμάτωση. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η πείρα του ΚΚ Ιράκ, που στήριξε τις κατοχικές κυβερνήσεις».
Κατʼ αρχήν πολύ αργά θυμήθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ, το «αδελφό» της κόμμα του Ιράκ που δε στήριξε απλά, αλλά συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση του Ιράκ, φθάνοντας στο έσχατο σημείο, αυτό της απροκάλυπτης ταύτισης με τους κατακτητές της χώρας του, στο δοσιλογισμό και την εθνοπροδοσία. Και θα πρέπει να ντρέπεται η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο για μια τέτοια κατάντια ενός «αδελφού» της κόμματος, αλλά κυρίως γιατί ενώ ήταν εξαρχής φανερές οι κατάπτυστες θέσεις του ΚΚ Ιράκ, ο «Ριζοσπάστης» πρόβαλε τις θέσεις, τις αποφάσεις, τις συνεντεύξεις της ηγεσίας του ΚΚ Ιράκ, τις παραμονές του πολέμου στο Ιράκ (Γενάρης - Φλεβάρης 2003) και στη συνέχεια ενώ το κόμμα αυτό συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση, η ηγεσία του ΚΚΕ το καλούσε στις διεθνείς συναντήσεις κομμάτων που οργάνωνε στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια συζητώντας μαζί του για τον... αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών.
Και μόνο όταν είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες με το κόμμα αυτό σταμάτησε να το προσκαλεί. Αυτά για την ιστορία του ζητήματος.
Ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ ότι το ΚΚ Ιράκ οδηγήθηκε «αντικειμενικά στην ενσωμάτωση» επειδή αποσπούσε την πάλη για εργατικά, λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας και επειδή είχε λαθεμένη στρατηγική ότι μεσολαβεί εθνικοαπελευθερωτικό - δημοκρατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.
Μα η ηγεσία του ΚΚ Ιράκ δεν ενσωματώθηκε στην αστική εξουσία της κυβέρνησης Σαντάμ. Μακάρι με μια έννοια να «ενσωματωνόταν». Γιατί αυτό θα σήμαινε πως θα αντιστέκονταν στους κατακτητές, πως μπορεί να είχαν στήσει και γιʼ αυτούς κρεμάλα, όπως κρέμασαν τον Σαντάμ, και θα περνούσαν τουλάχιστον στην ιστορία του Ιράκ σαν ήρωες της εθνικής αντίστασης και όχι όπως πέρασαν τώρα σαν στιγματισμένοι συνεργάτες των κατακτητών, προδότες του λαού και της χώρας του. Το ΚΚ Ιράκ οδηγήθηκε στην ενσωμάτωση στον ιμπεριαλισμό και τελικά στην εθνική προδοσία για τον ακριβώς αντίθετο λόγο από αυτόν που επικαλείται η ηγεσία του ΚΚΕ.
Όποιος διαβάσει τα κείμενα του ιρακινού κόμματος, αυτά που δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη» και σε άλλες εφημερίδες την περίοδο που προαναφέραμε, θα διαπιστώσει ότι το κόμμα αυτό είχε υποτίθεται «διμέτωπο» αγώνα τις παραμονές του πολέμου. Πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας του Σαντάμ και εναντίωση «παρόλα αυτά» στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Ό,τι θέσεις δηλαδή προβάλλει και σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ για τον πόλεμο στη Λιβύη. Σταδιακά αυτός ο «διμέτωπος» αγώνας έγινε μονομέτωπος από την πλευρά του ΚΚ Ιράκ που στρέφονταν αποκλειστικά ενάντια στην αστική εξουσία του Σαντάμ και από κει και πέρα αναπόφευκτα η «πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας» το οδήγησε «αντικειμενικά» στην αγκαλιά του ιμπεριαλισμού και των κατακτητών. Αυτό είναι το μοναδικό χρήσιμο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τις θέσεις που υποστήριξε το ΚΚ Ιράκ που πρέπει να αξιοποιήσουν σαν δάσκαλο από την ανάποδη οι κομμουνιστές.
H ηγεσία του KKE αρνείται και διαστρεβλώνει κατάφωρα τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και όλη την πολύτιμη ιστορική εμπειρία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος όταν ισχυρίζεται πως είναι «λαθεμένη η στρατηγική ότι μεσολαβεί εθνικοαπελευθερωτικό-δημοκρατικό στάδια ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό», θεωρώντας πως σε κάθε χώρα, ανεξάρτητα από τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο, τόσο πριν, όσο και σήμερα, παντού και πάντα, η συνταγή είναι μία και μοναδική: σοσιαλιστική επανάσταση.
Yπάρχει η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία αλλά και η πλούσια εμπειρία εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων τον 20ό αιώνα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Bʼ παγκοσμίου πολέμου, και αμέσως μετά όπου τα κομμουνιστικά κόμματα σε πολλές χώρες με τη γραμμή που χάραξαν και την πολιτική που εφάρμοσαν αναδείχθηκαν σε ηγέτιδα δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που επιστέγασμά της ήταν η συντριβή των επιθετιστών και της εσωτερικής αντίδρασης και η νίκη της εθνικοδημοκρατικής επανάστασης νέου τύπου, κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, που μετασχηματίστηκε στη συνέχεια σε σοσιαλιστική επανάσταση.
Eπίσης στην αμέσως επόμενη περίοδο 1950-1970 αναπτύχθηκαν στις εκτεταμένες περιοχές της Aσίας, της Aφρικής και της Λατινικής Aμερικής θυελλώδεις επαναστατικοί εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες εναντίον του ιμπεριαλισμού, του αποικισμού και του νεοαποικισμού και σε μια σειρά χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα με σημαία τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή δημοκρατία πραγματοποίησαν εθνικοδημοκρατικές επαναστάσεις νέου τύπου που μετασχηματίστηκαν σε σοσιαλιστικές.
Στον αντίποδα αυτής της ιστορικά επιβεβαιωμένης νικηφόρας πορείας του κομμουνιστικού κινήματος υπάρχει επίσης και όλη η εμπειρία από τη δράση του τροτσκιστικού ρεύματος ­που αυτή φαίνεται να γοητεύει σήμερα την ηγεσία του ΚΚΕ­ που στο όνομα μιας ψευτοεπαναστατικής πολιτικής που θέλει παντού και πάντα «ανατροπή της αστικής εξουσίας» και σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς να παίρνονται υπόψη οι συγκεκριμένες συνθήκες κάθε χώρας και ο χαρακτήρας του δοσμένου πολέμου οδηγήθηκαν σε αντιπαράθεση με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, στην αγκαλιά των κατακτητών και στη χρεοκοπία.
Για τη γραμμή των κομμουνιστών στο σημερινό πόλεμο
O πόλεμος που ξέσπασε από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των γαλλοβρετανών συμμάχων του κατά της Λιβύης, όπως και όλοι οι προηγούμενοι (Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ) είναι άδικος, κατακτητικός, αλλά από την πλευρά του λαού και του έθνους της Λιβύης που υφίστανται την επίθεση είναι δίκαιος πόλεμος αντίστασης στην ιμπεριαλιστική σκλαβιά και υποδούλωση. Αυτή η θεμελιώδης αρχή καθορίζει τη γραμμή των κομμουνιστών στο σημερινό πόλεμο και σʼ αυτή τη γραμμή υποτάσσουν τα πάντα. Το βασικό ζήτημα γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι αγώνες των καταπιεζόμενων λαών και εθνών που δέχονται την επίθεση είναι το ζήτημα της αντίστασης στους κατακτητικούς πολέμους των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤO και στην πορεία της ολοκληρωτικής απαλλαγής τους από τα δεσμά κάθε ιμπεριαλιστικής, αποικιακής και νεοαποικιακής κυριαρχίας. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα κριθεί τελικά από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από τη γενική γραμμή και τους στόχους που θα χαράξουν.
Το ζήτημα για το λαό της Λιβύης και τους πραγματικούς επαναστάτες δεν είναι τώρα το καθεστώς του Καντάφι, η καταπιεστική και εκμεταλλευτική φύση που χαρακτηρίζει κάθε αστικό καθεστώς.
Πολύ περισσότερο στόχος τους δεν είναι τώρα να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι - εξάλλου για το σκοπό αυτό δουλεύουν λυσσασμένα οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι λακέδες τους σφυροκοπώντας ανελέητα από αέρα, θάλασσα και στεριά τις κυβερνητικές δυνάμεις για να τις εξοντώσουν, να γονατίσουν, και να καθυπάξουν τη χώρα.
Το κριτήριο τώρα για τους κομμουνιστές, που καθορίζει τη στάση τους απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις της Λιβύης, είναι ποιες απʼ αυτές αντιστέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον κατακτητικό πόλεμο των ιμπεριαλιστών και ποιες απʼ αυτές συμβιβάζονται, συνθηκολογούν ή γίνονται πέμπτη φάλαγγα του εχθρού.
Την ώρα που η κυβέρνηση Καντάφι έχει γίνει ο πρώτος στόχος των Η ΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤO και η πολεμική τους μηχανή δουλεύει πυρετωδώς για να την εξοντώσει και η θέση της εξακολουθεί να είναι θέση αντίστασης στην ιμπεριαλιστική επίθεση και όχι συνθηκολόγησης και υποταγής, το κάλεσμα για ανατροπή της κυβέρνησης Καντάφι, ισοδυναμεί με απροσχημάτιστη υποστήριξη των επιδρομέων ιμπεριαλιστών.
Το ζήτημα για τους κομμουνιστές για τους πραγματικούς επαναστάτες της Λιβύης τώρα, είναι να καλέσουν το λαό σε πανεθνική αντίσταση, να εμπνεύσουν, να εμψυχώσουν, και να κινητοποιήσουν ό,τι δυνάμεις υπάρχουν για την οργάνωση της άμυνας και την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης και κατάκτησης. Κι αν πραγματικοί επαναστάτες καταπιέζονται και διώκονται από το καθεστώς Καντάφι, υπάρχουν για τους κομμουνιστές, ιδιαίτερα της Ελλάδας, πολύτιμα ιστορικά προηγούμενα.
Μέσα από τα μπουντρούμια της φασιστικής Μεταξικής δικτατορίας, σʼ αυτά που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου Έλληνες κομμουνιστές - ο ηγέτης του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, έστειλε το ιστορικό γράμμα, που αποτέλεσε τίτλο τιμής για το κομμουνιστικό κίνημα και χάραξε τη γενική γραμμή αντίστασης στους φασίστες εισβολείς τον Oκτώβρη του 1940, βάζοντας τα θεμέλια για τη θυελλώδη ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 40 - 44 αποδεικνύοντας στην πράξη ποιοι αγωνίζονται πραγματικά για τα εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα του λαού και του τόπου και ποιοι λιποτακτούν, συνθηκολογούν ή μετατρέπονται σε εθνοπροδοτικά στοιχεία, συνεργοί των κατακτητών.
Μόνο μια τέτοια γραμμή, ιστορικά επιβεβαιωμένη, πολιτικά επίκαιρη και σωστή, μπορεί να αναδείξει στην πρωτοπορία του αγώνα τις λαϊκές, πατριωτικές και επαναστατικές δυνάμεις, που προσδιορίζοντας παραπέρα το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς του αγώνα θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές κατευθύνσεις σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κατάκτησης και κυριαρχίας, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Αν τώρα στο όνομα της πάλης ενάντια στο εσωτερικό καθεστώς της Λιβύης, ή ακόμα χειρότερα στο όνομα της πάλης γενικά ενάντια στον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο και από τις δύο πλευρές» δεξιοί ρεβιζιονιστές ή ψευτοεπαναστάτες θέλουν να κινηθούν σε άλλη κατεύθυνση, κόντρα στην πολιτική του πανεθνικού ξεσηκωμού ενάντια στους επιδρομείς κατακτητές, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγηθούν σε ολοκληρωτικό αδιέξοδο και στη χρεοκοπία και στη χειρότερη θα μετατραπούν σε λακέδες και φερέφωνα των κατακτητών, όπως συνέβη με το περιβόητο ΚΚ Ιράκ.