Η «αυτοκριτική» του ΚΚΕ για τα γεγονότα
του '44
«Μεγάλα
γεγονότα, όπως ο Δεκέμβρης, που αναλύαμε και εξηγούσαμε με τον άλφα ή βήτα
τρόπο στο παρελθόν, δεν μπορεί να εξετάζονται υπό το ίδιο πρίσμα και μετά την
αντεπανάσταση του 1989 - 1991». Η θέση αυτή του Μάκη Μαΐλη στην εκδήλωση της ΚΕ
του ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη 3/12 για την έκδοση «Δεκέμβρης του ΄44, κρίσιμη
ταξική σύγκρουση» παρέχει το νέο πλαίσιο της προσέγγισης της ηγεσίας του
κόμματος για τα Δεκεμβριανά. Γενικότερα, όμως για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την
Εθνική Αντίσταση και συνολικά την καθοριστική δεκαετία του 1940-1950.
Το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά ιστορικό, καθώς η
έκδοση ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα «70χρόνια από τον
ηρωικό Δεκέμβρη του ΄44 - Σύγχρονα διδάγματα». Λόγος γίνεται για διδάγματα, τα
οποία «καθοδηγούν» σημερινές τακτικές και στρατηγικές του ΚΚΕ. Αν στη θέση
αρχής περί Ιστορίας προστεθούν οι επεξηγήσεις του Μ. Μαΐλη ότι «δεν υπάρχει
υπερταξική ιστοριογραφία... Η ανίχνευση και η προσέγγιση της αλήθειας...
κρίνεται συλλογικά με την πείρα και τη γνώση. Και σε ό,τι μας αφορά κρίνεται
από τον συλλογικό διανοούμενο, το ΚΚΕ», έχουμε τη σαφή οριοθέτηση του
ερμηνευτικού πλαισίου για τα Δεκεμβριανά, όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν.
Μέχρι πρόσφατα η κομματική ιστορία, σε γενικές γραμμές και αν εξαιρεθούν
ατομικές περιπτώσεις και αξιολογήσεις κομματικών αποφάσεων, δεν άλλαζε εύκολα.
Το ΚΚΕ δεν είχε την «παράδοση» αυτή. Τωρα με πρωτοβουλια του Μαιλη της Παπαρηγα
του Κουτσουμπα και ολης της νεοτροτσικιστικης ηγεσιας του ΚΚΕ, ερχονται τα
απανω κατω. Ο καθ' ύλην αρμόδιος εκφραστής των νέων θέσεων, Μ. Μαιλης, ως
επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, περιέγραψε δύο πυλώνες προς «την
αλήθεια» για τα Δεκεμβριανά: • «Τον σαφή ταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης», η
οποία σε τελευταία ανάλυση εξέφραζε «την αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και
εργασίας». • Τον ενιαίο στόχο των αντιπάλων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, με την
εγγλέζικη παρουσία, που ήταν «η περιφρούρηση της καπιταλιστικής εξουσίας».
Με φόντο τις δύο αυτές παραδοχές διατυπώνεται η
εκτίμηση ότι το ΚΚΕ στη διάρκεια της Κατοχής «έμπλεξε» το καθήκον της
αντιφασιστικής εθνικοαπελευθερωτικής πάλης και την κοινωνική απελευθέρωση.
Προέταξε ως «επίκαιρο το 1821 και το αθάνατο κρασί», περιθωριοποιώντας ως
«ανεπίκαιρη την Παρισινή Κομμούνα και κυρίως την Οχτωβριανή Επανάσταση».
Δηλαδή, αντί να βάλει ως στόχους την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό,
έδρασε πατριωτικά και αντιφασιστικά. Όπως αλλωστε ειχε εντολη από την
Κομιτντερν, την Κομμουνιστικη Διεθνη δηλαδη. Που και αυτή καλουσε ολους τους
λαους να φτιαξουν αντιφασιστικα μετωπα. Αλλα και αυτή ειχε πεσει σε
οπουρτονιστικο σφαλμα, συμφωνα με την νεοκοπη νεοτροτσικιστικη ηγεσια του ΚΚΕ.
Όπως λεει και η παριμοια του λαου μας «εκανε και η μυιγα κωλο, και εχεσε το
κοσμο ολο». Το ζήτημα, φυσικά, του συνδυασμού της εθνικής απελευθέρωσης και της
κοινωνικής επανάστασης απασχολεί τα επαναστατικά κινήματα όλο τον 20ό αιώνα.
Και εχει λυθει ιστορικα, με τον συνδιασμο τους. Αλλα αυτά είναι οπουρτονιστικα
λαθη για την νεοτροτσικιστικη ηγεσια του ΚΚΕ.
Μετέωρος ο ανα-χαρακτηρισμός των ιστορικων γεγονοτων
Η ρητά εκφρασμένη άποψη της ηγεσίας του ΚΚΕ βασίζεται
στην νεα νεοτροτσικιστικη αμφισβήτηση του χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μετάταξη του αντιφασιστικού χαρακτήρα του στην κατηγορία του ιμπεριαλιστικού
είναι το κλειδί για την κατανόηση όλων των άλλων αλλαγών στην αφήγηση για τη
δεκαετία του 1940. Παρακάμπτοντας τα τεράστια ερωτήματα που προκύπτουν, αυτός ο
ανα-χαρακτηρισμός είναι μετέωρος. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η έμμεση απαξίωση
της αντιφασιστικής παράδοσης των λαών. Η Αλέκα Παπαρήγα, πρώην γ.γ. της ΚΕ του
ΚΚΕ, ανέλαβε στην ίδια εκδήλωση να τεκμηριώσει τη θέση ότι ο πόλεμος ήταν
«ιμπεριαλιστικός» και από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών χωρών (Γερμανία
και δυτικές χώρες). Υποτίθεται ότι ο χαρακτηρισμός του ως αντιφασιστικός αποπροσανατόλιζε
το ΚΚΕ και ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Παρέπεμπε «στις καλένδες
το πρόβλημα της εξουσίας, ενώ καλλιεργούσε αυταπάτες ή εφησυχασμό ως προς τον
ρόλο της Αγγλίας, των ΗΠΑ με τη λήξη του πολέμου?». Ετσι το ΚΚΕ, με λαθεμένες
επιλογές και ανεπάρκειες «δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε διαλεκτική σχέση με την κατάκτηση της εργατικής
εξουσίας. Αυτονομήθηκε η πάλη κατά του κατακτητή, που ήταν ηρωική και
απαράμιλλη, από την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης και των συμμάχων της».
Αυτό οδήγησε στις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας, τη συμμετοχή του στην
κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Το ξεπουλημα του τοτε εθνικοαπελευθερωτικου αγωνα
του ελληνικου λαου προσπαθει η ηγεσια του νεοτροτσικιστικου ΚΚΕ να το σκεπασει
με νεοτροτσικιστικες παρλαπιπες!
Δύο συμπεράσματα
Πάντως ο αντίπαλος, παρά τα λάθη του ΚΚΕ, «δεν μας
είχε βάλει στο χέρι, το ήξερε καλά αυτό και γι΄ αυτό προκάλεσε τον Δεκέμβρη».
Αυτή η βλακεια λεγεται μετα τις ξεπουληματικες συμφωνιες της Καζερτας και του
Λιβανου, οπου ειχε συμφωνηθει να ξεπουληθει ο ελληνικος εθνικοαπελευθερωτικος
αγωνας, και η ηγεσια του ΕΛΑΣ να περασει στους Εγγλεζους. Η ήττα των δυνάμεων
του ΕΛΑΣ της Αθηνας, παρά την ηρωική λαϊκή αντίσταση, ήταν μόνο στην Αθήνα, ενώ
την ίδια ώρα έμεναν ανέπαφες οι δυνάμεις του στην υπόλοιπη Ελλάδα, επεσήμανε η
Αλέκα Παπαρήγα. Ετσι η αμεσως μετεπειτα συμφωνία της Βάρκιζας «εξέφραζε σοβαρή
υποχώρηση, συνθηκολόγηση απέναντι στους Αγγλους ιμπεριαλιστές και την
κυβέρνηση». Όταν όμως δεν υπαρχει καμια διαθεση για αγωνα από μεριας της
ηγεσιας, το μονο που απομενει είναι το ξεπουλημα, η εξορια στη Μακρονησο, οι
δολοφονιες, και η παραδωση της εξουσιας στους προδοτες συνεργατες των Γερμανων,
που μετα την αποχωρηση τους, αλληξανε στολες, και γινανε συνεργατες των
Εγγλεζων. Το πρώτο νέο βασικό συμπέρασμα του ΚΚΕ από τα Δεκεμβριανά, αλλά και
την ευρύτερη περίοδο είναι ότι «τύραννος δεν είναι μόνο ο στρατός κατοχής και
οι διοικητές του. Τύραννος δεν είναι μόνο ο δικτάτορας. Τύραννος είναι πάνω απ΄
όλα η αστική τάξη, η αστική κυριαρχία και εξουσία, γιατί αυτή χρησιμοποιεί και
αξιοποιεί και τον πόλεμο και τον φασισμό. Και τις διάφορες μορφές δικτατορίας».
Το δεύτερο συμπέρασμα του ΚΚΕ που προκύπτει ως δίδαγμα των νεοτροτσικιστων
«είναι το ζήτημα της συμμετοχής του ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις ή γενικά
κυβερνήσεις που έχουν στόχο την αστική διαχείριση». Δηλαδη το ζητημα δεν είναι
η ξεπουλημενη ηγεσια του ΚΚΕ, και οι προδοτικες συμφωνιες που ειχε υπογραψει
(γιατι προδοτικες ηταν, και όχι λαθεμενες η βλακωδεις, και αυτή είναι η αληθεια
που εχει γινει πλεον κατανοητη από ολους, εκτος από την σημερινη
νεοτροτσικιστικη ηγεσια του ΚΚΕ). Αναφερόμενη σαφώς πέραν του 1944 ως τα
σχετικά πρόσφατα γεγονότα του 1989-1990 και τη σημερινή στάση του ΚΚΕ διατύπωσε
το αξίωμα: «Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση που η συμμετοχή του ΚΚ σε αστική
διακυβέρνηση να ωφέλησε τον λαό». Βεβαια, το ότι το 1945-46 όλα τα ΚΚ της
Ευρωπης ειχαν μπει στις πρωτες απελευθερωτικες κυβερνησεις, για να αποχωρησουν
αμεσως μετα, όταν σημειωθηκε αντιδραστικη στροφη προς τον ψυχρο πολεμο. Και
αποχωρησανε τα ΚΚ από τις κυβερνησεις, επειδη δεν ειχαν προδοτικες ηγεσιες.
Ακόμη και σε περίπτωση πολέμου το «θέμα είναι να μη βρεθεί κάτω από τη σκέπη
της αστικής τάξης, του ''εθνικού μετώπου'', της ''εθνικής ενότητας'', σε τελευταία
ανάλυση κάτω από ξένη σημαία. Το θέμα τίθεται ως εξής: 'Η θα χύνουμε το αίμα
μας για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή για τα συμφέροντα της εργατικής».
Δηλαδη το 1940 συμφωνα με την νεοτροτσικιστικη ηγεσια του ΚΚΕ, οι κομμουνιστες
επρεπε να πολεμανε για την εργατικη ταξη στην Αθηνα, και όχι εναντιον του
ιταλικου φασισμου στα βουνα της Αλβανιας!
ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
Πέντε θέσεις για τη «μάχη της Αθήνας» Οι τοποθετήσεις
της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως διαμορφώνονται από τις εισηγήσεις του Μ. Μαΐλη, της
Α. Παπαρήγα και του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, διαμορφώνουν ένα ανανεωμένο
νεοτροτσικιστικο αφηγηματικό σχήμα. Για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Δεκεμβριανά
αλλά και για τα «διδάγματα» από την Ιστορία. Σε απλουστευμένη μορφή: 1. Ο
πόλεμος του 1940-45 ήταν «ιμπεριαλιστικός». Ξεκίνησε και τελείωσε ως τέτοιος.
Στη διάρκειά του παρέμενε η αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού. Το
ΚΚΕ κάνοντας λάθος επιλογές περιορίστηκε στον απελευθερωτικό - αντιφασιστικό -
πατριωτικό αγώνα και τον αποσυνέδεσε από την εγκαθίδρυση της «εργατικής
εξουσίας». 2. Οι λάθος εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα του πολέμου οδήγησαν το ΚΚΕ
να μην έχει σχέδιο και να μην προετοιμαστεί από την περίοδο της Κατοχής για την
κατάκτηση της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Τη στιγμή που το ΚΚΕ
δεν έθετε στην ημερήσια διάταξη τον σοσιαλισμό, οι αντίπαλοί του έθεταν ως
στόχο τη διατήρηση του καπιταλισμού. 3. Τα Δεκεμβριανά προκλήθηκαν από τους
Αγγλους και τις αντιΕΑΜικές δυνάμεις. (Αυτό είναι το μονο σωστο!) Ηταν, όμως
και «αναπόφευκτος» και εξέφραζε τη συνέχιση της ασίγαστης ταξικής πάλης, που
προϋπήρχε στη διάρκεια του πολέμου και κρυβόταν πίσω από τις φλόγες. 4. Το ΚΚΕ
αντιμετώπισε τα Δεκεμβριανά ως μέσο επίτευξης στόχων που δεν έβγαιναν από το
αστικό πλαίσιο. Ετσι οι μάχες τον Δεκέμβρη περιορίστηκαν στην Αθήνα και στον
Πειραιά και δεν επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα. (Δηλαδη συμφωνα με τους παραμυθαδες
νεοτροτσικιστες του ΚΚΕ, ηταν «ένα λαθος» αυτό που εγινε τοτε, και όχι ότι ηταν
συμφωνημενο να ξεπουλησουν τον αγωνα! Μονο που ξεπουλοντας τον αγωνα η ηλιθια
προδοτικη ηγεσια του ΚΚΕ ξεπουλησε και τον εαυτο της!) 5. Παρά την ήττα μετά τη
«μάχη της Αθήνας» το ΚΚΕ είχε ακόμη τη δύναμη και την εξουσία εκτός Αττικής,
ώστε να μην υποχωρήσει και να μη συνθηκολογήσει με τους Αγγλους και την αστική
τάξη. Αυτό ήταν το τρίτο μείζον λάθος συμφωνα με την σημερινη νεοτροτσικιστικη
ηγεσια. Μονο που δεν ηταν λαθος, ηταν προδοσια! Προδοσια ενός ολοκληρου λαου!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η επανάσταση ή θα είναι σοσιαλιστική
ή δεν θα γίνει λενε οι σημερινοι νεοτροτσικιστες Ορισμένα ενδεικτικά
αποσπάσματα από την εισαγωγή στη συλλογή άρθρων «Δεκέμβρης του '44», με την
επίσημη υπογραφή Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ είναι πολύ χαρακτηριστικά. Τόσο
για την Ιστορία, όσο κυρίως για τα σημερινά «διδάγματα» από κείνη την «κρίσιμη
ταξική σύγκρουση». Δεν είναι περίεργο, βεβαίως, ότι τα τελευταία είναι απολύτως
εναρμονισμένα με κεντρικές θέσεις της τρέχουσας πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ.
• «Επρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την
εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας... Αυτό σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση
και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας,
ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης. Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά - πολιτικά ανέτοιμο
για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις». • «Το ΚΚΕ συμμετείχε σε μια αστική
κυβέρνηση (κυβέρνηση ''εθνικής ενότητος'' υπό τον Γ. Παπανδρέου) με πολιτικό
στόχο την ομαλή αστική δημοκρατική εξέλιξη ως μεταβατική στην πάλη για τον
σοσιαλισμό... Ακολούθησε τον κοινοβουλευτικό δρόμο... Πίστευε ότι θα επέβαλλε
τη διεξαγωγή αδιάβλητων εκλογών, τις οποίες εκτιμούσε ότι θα κέρδιζε το ΕΑΜ.
Αρα τα περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας ήταν ανύπαρκτα...». • «Η συμμετοχή
του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 είναι απτό παράδειγμα τού
πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να
ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο.. Η πείρα της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή
γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα...». Μονο που το ΕΑΜ
μιλαγε για Απελευθερωση και Δημοκρατια! Για αυτό ειχε ιδρυθει! Εάν μιλαγε για
σοσιαλισμο, σιγα να μην συμφωνουσαν τα υπολοιπα αστικα κομματα να συμμαχησουν
μαζι του, και σιγα μην το ακολουθουσε ο λαος! Μια αισχρη μειοψηφια θα παρεμενε!
• «Επιβεβαιώθηκε συμφωνα με την νεοτροτσικιστικη ηγεσια ότι ανάμεσα στον
καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό
σύστημα, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και ενδιάμεση πολιτική εξουσία. Η επανάσταση
ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα γίνει...». Δεν υπαρχουν σταδια για το
σοσιαλισμο, όπως τα εχει καθορισει ο Λενιν και ο Μαρξ. Αλλα θα παμε κατευθειαν
στο σοσιαλισμο όπως ειπε ο Τροτσκι, η μαλλον κατευθειαν στην κομμουνιστικη
κοινωνια όπως λενε οι αναρχικοι. Ότι ναναι δηλαδη, απλως οι νεοτροτσικιστες του
ΚΚΕ προσπαθουν με αρλουμπες να δικαιολογησουν την σημερινη προδοσια τους.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της εισαγωγής δίνεται η εντύπωση ότι το ΚΚΕ την
περίοδο πριν, στη διάρκεια και μετά τον πόλεμο περιέπιπτε από το ένα λάθος στο
άλλο. Ακόμη και ο δρόμος για την αμφισβήτηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ανοίγει, αφού
ο πόλεμος ήταν «ιμπεριαλιστικός» και δεν αντιμετωπίστηκε ο εθνικός
απελευθερωτικός αγώνας για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
