Στην αιώνια μουσική λεωφόρο του λαϊκού τραγουδιού!
Δημήτρης Μητροπάνος: O τροβαδούρος του Καλαμά!
«Σον τοίχο, σκουριασμένο το κλειδί, Δεν ήρθε ούτε θα ρθει το παιδί Στον ποταμό τον Καλαμά Ξεψύχησε να πολεμά Και το κλειδί μες τη σκουριά Και το παιδί για λευτεριά…» Αυτό το κουπλέ μου είχε κολλήσει στη μνήμη και στο στόμα. Περισσότερες από δώδεκα φορές έβαλα το προηγούμενο βράδυ το LP βινυλίου με τον γενικό τίτλο τραγουδιών «Κυρά ζωή» όπου συμπεριλαμβάνεται, στο πλατό του πικάπ στο studio του «ράδιο Άλφα» Κέρκυρας για να ηχογραφήσουμε το ιδανικό Trailer που θα προανήγγειλε μια αποκλειστική συνέντευξή για την πορεία του λαϊκού τραγουδιού και τις προοπτικές διατήρησής του στα ακούσματα της σύγχρονης νεολαίας με τον αγαπημένο λαϊκό καλλιτέχνη Δημήτρη Μητροπάνο, που θα μεταδίδονταν την επομένη μέσω των ερτζιανών από τη συχνότητα του συγκεκριμένου σταθμού. Ήταν κουρασμένος μετά το πολύωρο ταξίδι από την Πάτρα, αλλά και το άγχος για την επικείμενη, το βράδυ της ίδιας μέρας, στο υπαίθριο θέατρο του Παλιού φρουρίου συναυλίας που ειρήσθω εν παρόδω, ήταν συγκλονιστική και άφησε εποχή στην Κέρκυρα., από την άνοιξη του 1996! Το play στο φορητό Marantz, είχε ήδη ενεργοποιηθεί… -Υπάρχει άγχος Δημήτρη μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας; Τόλμησα να τον ρωτήσω -Πάντα,όταν η επικοινωνία με τον κόσμο είναι άμεση…Οι απαιτήσεις του κοινού είναι πολλές και ο κάθε καλλιτέχνης οφείλει να δίνει κάθε στιγμή τον καλύτερο εαυτό που διαθέτει. Για μένα προσωπικά δεν υπάρχει το πολλοστή φορά αλλά το πρώτη φορά!... Τραγούδησες και τον Καλαμά-τον ρώτησα και του θύμισα ξανά το άλλο-αυτή τη φορά κουπλέ;
«Στον τοίχο το γιλέκο το παλιό, Η σάκα που επήγαινε σχολειό Κι η μάνα του το βράδυ αυτό Θα του κρατήσει φαγητό. Το σπίτι μύρισε βαρειά Και το παιδί για λευτεριά… Τον είδα να «συννεφιάζει» λίγο. Σαν να τον κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Αισθάνθηκα ένοχος που ακολούθησα επίμονα τη δημοσιογραφική διαστροφή για να αποκαλύψω ότι: Ναι είναι ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχω πει. Ίσως γιατί πιθανόν να περιέχει ένα προσωπικό βίωμα του αξέχαστου φίλου μου του Πυθαγόρα που τον συγκινούσε επίσης πολύ και τον είχε βρεί ο πόλεμος μαθητή Γυμνασίου ,στο αντάρτικο, στα κατεστραμμένα χωριά του Βάλτου στην Αιτωλοακαρνανία και τον αδελφό του απέναντι από εδώ στα βουνά της Θεσπρωτίας!. Πολλές φορές η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή, σκέφθηκα. Και ιδού η απόδειξη...Πόσο ταίριαζε ,αλήθεια τούτη η δραματική ιστορία του Πυθαγόρα και με μια άλλη της δικής μου οικογένειας που εμφανίστηκε τότε στην οθόνη της μνήμης μου και που από χρόνια είχε αρχίσει να μας πληγώνει τα σωθικά αμέσως μετά την επιβολή της βάρβαρης Γερμανοϊταλικής κατοχής (1942).Πρώτα τη μάνα μου και ύστερα όλους τους μεταγενέστερους συγγενείς της… Ίδιος ο πόνος… Ίδια και εξ ίσου μεγάλα τα ΓΙΑΤΙ; =…
Ήταν σούρουπο της Παρασκευής 28 Αυγούστου του 1942 όταν η οικογένεια του Δονάτου Πάνου (δύο αγόρια, ο Κώστας 19χρόνων και ο Χριστόφορος 17 και ο ίδιος (δηλαδή, πατέρας και αδέρφια της μητέρας μου αντίστοιχα,) κατά την επιστροφή τους από την αγορά του χωριού δέχτηκαν δολοφονική επίθεση στις παρυφές του πατρικού τους στον Άγιο βλάσιο Ηγουμενίτσας από τη συμμορία του Αλβανοτσάμη και γνωστού αρχι νταή της περιοχής Νταλιάνη . Bαλτοί όλοι τους από έναν άλλο σωβινιστή και φανατικό δοσίλογο Αλβανοτσάμη τον Ντετζήπ Αλή Χάϊρο oι οποίοι τους έστησαν ενέδρα για να τους απαγάγουν και στη συνέχεια να ζητήσουν λύτρα
Τότε, ο πατέρας και τα δυό παιδιά του αντιστάθηκαν με αποτέλεσμα να δεχθούν πολλά χτυπήματα από πολεμικά όπλα. Ο Κώστας γλύτωσε με βουτιά στους παρακείμενους πυκνούς θάμνους, ενώ οι άλλοι δύο τραυματίστηκαν με το 17χρονο πολύ σοβαρά στο θώρακα. Ο Χριστόφορος που φοιτούσε στο οκτατάξιο γυμνάσιο Παραμυθιάς και έχτιζέ όνειρα για τη ζωή, ήθελε ,να σπουδάσει νομικός, έχασε τη μάχη με το θάνατο εκεί κοντά στη γέφυρα του Καλαμά, στη Βρυσέλλα, από ακατάσχετη αιμοραγία και κατά τη διαδικασία διακομιδής του πάνω σε αυτοσχέδιο φορείο από στενούς συγγενείς του από τον τόπο του περιστατικού προς το νοσοκομείο Φιλιατών. Συνέχισα το ερώτημα: - Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο, με το στοίχο όνειρο του μεγάλου Πυθαγόρα (Παπασταματίου) και την απίθανη μουσική του μακαρίτη Νάκη Πετρίδη, δεν το έχεις συμπεριλάβει στο καθημερινό σου ρεπερτόριο. Γιατί; Με τη λίγη κρίση μου, σημάδεψα από εκείνη τη στιγμή την ευγένεια και το επαγγελματικό ήθος που είχε και έμεινε στο τραπέζι. Και ακριβώς αυτή η ευγένειά του, μαζί με την έμφυτη μουσικότητά του τον αξίωσαν στα χρόνια που ακολούθησαν… Μου απάντησε: -Γιατί, με συγκινεί αυτό το τραγούδι. Μιλάει για ένα πιτσιρίκο μαθητή που χάθηκε άδικα στον πόλεμο, χωρίς να έχει καταλάβει ακόμη την ουσία της ζωής… -Έχεις δει τον ποταμό; Ναι, Όταν κάποια φορά ταξίδευα από την Ηγουμενίτσα προς τα Γιάννινα, σταμάτησα σε ένα καταπράσινο γραφικό χωριό στη μέση της διαδρομής (Βροσύνα) και κατέβηκα να τον δω από κοντά. Άγριο και θυμωμένο ποτάμι. Κοίταξε-λέω-αυτός είναι ο ιστορικός Καλαμάς που αποτέλεσε- απ’ ότι γράφει η ιστορία- τη φυσική ασπίδα αντίστασης κόντρα στις εχθρικές επιθέσεις των εισβολέων στον πόλεμο του 40. Αισθάνθηκα περήφανος που έτυχε να τον τραγουδήσω με αυτόν τον ωραίο (όπως λένε) τρόπο… Ήταν σαν να τραγούδησα το ποτάμι της δικής μου πατρίδας (τον Πηνειό).
http://892fm.blogspot.com/2012/04/o_24.html
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=J8AhVZ2r7xU
