Γιατί πρέπει να δώσουμε ψήφο και εντολή στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

Γιατί πρέπει να δώσουμε ψήφο και εντολή στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Εκατοντάδες χιλιάδες οι απολύσεις παγκόσμια. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεόφτωχοι, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, αυτοί που ζούνε όρια της επιβίωσης. Η περιοχή μας δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτόν το αντεργατικό μεσαίωνα: Χιλιάδες οι άνεργοι, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι που δουλεύουν κάνουν απλήρωτες και μη υπερωρίες ή τους αρνούνται την καλοκαιρινή άδεια, για να βγει η παραγωγή. Μια υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης που έχει ως αποτέλεσμα τα συχνά εργατικά και πολλές φορές θανατηφόρα ατυχήματα. Χιλιάδες επίσης οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, χιλιάδες οι εργαζόμενοι που δουλεύουν δίχως ασφάλεια ή κυρίως οι μετανάστες που δουλεύουν και ζουν κάτω από απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες.
Μια κατάσταση που γεννά ένα αϊ σιχτίρ, μια υπόκουφη οργή, περιμένοντας το πυροκροτητή να εκραγεί. Απόρροια μιας βαθιάς συστημικής κρίσης, που έχει την βάση στην αναρχία του καπιταλιστικού συστήματος. Εξαιτίας της αδυναμίας του κεφαλαίου να βαθύνει ακόμη πιο καθοριστικά και αποτελέσματα την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης/ δύναμης. Η πτώση της παραγωγικότητας έχει τις ρίζες της και στην αδυναμία του κεφαλαίου να συντρίψει την εργατική τάξη στην Ελλάδα και να εκτοξεύσει την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Η πολυεπίπεδη συστημική κρίση επιβάλει την ύπαρξη μιας ισχυρής κυβέρνησης που θα πατήσει πόδι χρησιμοποιώντας το καρότο και το μαστίγιο προς τις λαϊκές τάξεις. Για να αναγκάσει την κοινωνία και τους εργαζόμενους να πειθαρχήσουν. Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ- αυτή η εξέγερση της νεολαίας που αποτελεί το πειραματόζωο των αντιδραστικών εργασιακών αναδιαρθρώσεων- τρόμαξε το κατεστημένο που έβγαλε στο δρόμο ότι πιο αντιδραστικό κυκλοφορήσει, για επαναφέρουν τα πράγματα σε μια κανονικότητα.
Η κυβέρνηση του Καραμανλή απέτυχε να είναι η κυβέρνηση που θα διαχειριζόταν το κεφαλαίο, απεναντίας ήταν ο αδύνατος κρίκος εξαιτίας και των σκανδάλων. Βλέποντας τα δύσκολα ο Καραμανλής, προτίμησε την έξοδο, αφήνοντας τις εκκρεμότητες στην επόμενη ισχυρή(;) αυτή την φορά κυβέρνηση , μάλλον του ΠΑΣΟΚ. Όμως παρόλο που και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ακολουθούν την ίδια αστική πολιτική δεν είναι το ίδιο κόμμα. Αντανακλώντας με ένα στρεβλό και διαθλασμένο τρόπο διαφορετικά ταξικά και αλλά συμφέροντα, που μια κυβέρνηση , κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πάρει υπόψιν της. Κατά συνέπεια ούτε για το ΠΑΣΟΚ, μόνο του ή παρέα με το ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι είναι εύκολο να είναι η ισχυρή και με πυγμή καπιταλιστική κυβέρνηση που χρειάζεται το κεφάλαιο. Ειδικά σήμερα που τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους. Μια λύση, κάποια λύση, είναι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μόνο που αφήνουν τα περιθώρια να ενισχυθούν τα άκρα, τόσο τα δεξιά, όσο και τα αριστερά.
Ένα γεγονός που πολώνει τα πράγματα σε βαθμό επικίνδυνο και για το σύστημα , αλλά και για τις δομές της αστικής δημοκρατίας. Φυσικά στην παρούσα φάση, δυναμωμένο φαίνεται μόνο το δεξιό άκρο, με την ενίσχυση- μεντιακή και μη- των συντηρητικών αντανακλαστικών λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων. Με το ΛΑΟΣ δημοσκοπικά να φτάνει στο 7% και να αποτελεί «τσόντα» σε μια συντηρητική, ιταλικού τύπου συστημική λύση.
Απεναντίας στο δικό της κόσμο φαίνεται να ζει η αριστερά, παρόλο που η ενίσχυση της αποτελεί μια ελπίδα για τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες τους. Καθώς είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει στο κέντρο της τις ανάγκες του λαού, των εργαζόμενων και της νεολαίας. Το ένα τμήμα της κλείνεται αυτιστικά στο εαυτό της, βλέποντας παντού εχθρούς. Το άλλο δε πατώντας με το ένα πόδι στην διαχείριση και το άλλο στο κίνημα, αδυνατεί να διαχειριστεί τις αντιφάσεις του. Βρισκόμενο, στα όρια της φθοράς και αφθαρσίας, αποτελώντας πρόβλημα , αλλά και λύση για το σύστημα, ιδιαίτερα αν έχουμε ένα νέο 89.
Μένει η «άλλη», αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική και επαναστατική Αριστερά. Όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αντικαπιταλιστική, Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, ένα ενωτικό σχήμα των αγωνιστών που βρίσκονται μπροστάρηδες στους λαϊκούς αγώνες. Ένα πολιτικό σχήμα που αγωνίζεται για την αγωνιστική ενότητα της αριστεράς με στόχο να νικήσουν οι λαϊκοί και οι εργατικοί αγώνες. Γνωρίζοντας πως αυτό δεν φτάνει: Χρειάζεται μια πολιτική προοπτική για μια κοινωνία πέρα από το κέρδος και την εκμετάλλευση. Χρειάζεται μια κοινωνία που το μέτρο της θα είναι οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων σε αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον. Μια κοινωνία που την εξουσία θα την έχουν οι ίδιοι οι ελεύθερα συνεταιρισμένοι εργαζόμενοι, οι ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί.
Για μια τέτοια κοινωνία αγωνίζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

http://argird.blogspot.com/