΄Εξοδος από το ευρώ. Αυθαίρετη και αστεία κινδυνολογία!

EΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ: Αυθαίρετη και αστεία κινδυνολογία
του Λ. Βατικιώτη
Με μια άγαρμπη επιχείρηση καλλιέργειας φόβου έκανε ποδαρικό ο νέος χρόνος. «Είτε θα μείνουμε στο ευρώ μειώνοντας το επίπεδο διαβίωσης όλοι μας, είτε θα αποχωρήσουμε από το ευρώ γυρνώντας δεκαετίες πίσω» είπε ο Β. Ράπανος, πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και...
της Εθνικής Τράπεζας, κατά την κοπή της πίτας στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γ. Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας στην Καθημερινή που παρομοίασε την επιστροφή στην δραχμή με έναν όρο από την αθλητική δημοσιογραφία: «αληθινή κόλαση»! Αυτό το ενδεχόμενο «θα ισοδυναμούσε στην πρώτη κρίσιμη φάση με επάνοδο στη δεκαετία του 50», ήταν τα λόγια του.
Κατ’ αρχάς, τόσο ο Β. Ράπανος όσο και ο Γ. Προβόπουλος μόνο για να απολογηθούν έπρεπε να διαθέτουν σήμερα δικαίωμα δημόσιου λόγου. Γιατί και οι δύο, από την δεκαετία του ’80 κιόλας, έχουν εργαστεί σε νευραλγικές και πολύ υψηλής ευθύνης θέσεις του τραπεζικού τομέα και του κράτους με αποτέλεσμα να φέρουν ευθύνη για το καθεστώς άτυπης χρεοκοπίας στο οποίο ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια. Οι πολιτικές τις οποίες οι ίδιοι σχεδίασαν, υπηρέτησαν και προπαγάνδισαν επί δεκαετίες έφεραν την χρεοκοπία. Έχοντας δε εργαστεί τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους σε τράπεζες όφειλαν επιπλέον να απολογηθούν και για το χάλι στο οποίο βρίσκεται ο τραπεζικός τομέας, με αποτέλεσμα να είναι ο μεγάλος ασθενής, στη διάθεση του οποίου έχουν τεθεί μέχρι σήμερα 155 δισ. ευρώ ή το 70% του ελληνικού ΑΕΠ! Κι αυτά την ίδια στιγμή που μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και το σύστημα υγείας βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.
Σε ένα σημείο μόνο έχουν δίκιο οι ισχυρισμοί τους: Ότι «αληθινή κόλαση» θα ακολουθήσει την έξοδο από το ευρώ αν αυτή ανακοινωθεί από την Μέρκελ και το παραπάνω δίδυμο εξακολουθεί να βρίσκεται στη διοίκηση της τράπεζας που είναι ήδη ή κάποιας άλλης. Γιατί, δεν φθάσαμε στα πρόθυρα της εξόδου από την ευρωζώνη επειδή ήμασταν «κακοί μαθητές». Αντίθετα, οδηγηθήκαμε λόγω των ανταγωνισμών που απελευθερώθηκαν στο πλαίσιο της νομισματικής ενοποίησης. Η παραπέρα όξυνσή τους επομένως είναι θέμα χρόνου και θα συμβεί ανεξάρτητα από το αν οι εργαζόμενοι της Ελλάδας θα δεχθούν τα βάρβαρα μέτρα που αποφάσισε το υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης και τα οποία δεν σχετίζονται φυσικά με την επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος. Πρέπει να είναι κρετίνος κάποιος σήμερα για να συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτά τα μέτρα σχετίζονται με το δημόσιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα ή υπηρετούν την ανάγκη παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Κατ’ επιταγή του κεφαλαίου λαμβάνονται! Και όσο για τις απειλές περί δημοσιονομικής κατάρρευσης ή εξόδου από το ευρώ είναι ωμοί εκβιασμοί για να αποτραπούν οι αντιδράσεις που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία του κόσμου είναι υπέρ του ευρώ.
Η ανάγκη επομένως εξόδου από την ευρωζώνη είναι επιτακτική και άμεση ως πρώτο βήμα για την απόκρουση του αντεργατικού πραξικοπήματος το οποίο είναι σε εξέλιξη τα δύο τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων να έχει ήδη μετατραπεί σε «αληθινή κόλαση». Δεν περιμένει την έξοδο από το ευρώ.
Από κει και πέρα: Η εκτύπωση των νέων χαρτονομισμάτων και κερμάτων που θα αντικαταστήσουν το ευρώ είναι υπόθεση ενός μήνα. Μέχρι τότε οι ανάγκες των καθημερινών συναλλαγών θα καλύπτονται από τα ευρώ που κυκλοφορούν ήδη. Επίσης, από υποσχετικές οι οποίες θα τυπωθούν γι αυτό το σκοπό με καθορισμένη ημερομηνία λήξης που θα είναι η ημερομηνία που εκτιμάται ότι θα έχει ολοκληρωθεί η εκτύπωση. Οι ανάγκες σε καύσιμα μπορούν να καλυφθούν με διακρατικές συμφωνίες με την Ρωσία του Πούτιν ή το Ιράν του Αχμαντινετζάντ, καταγγέλλοντας παράλληλα το σχεδιαζόμενο, δολοφονικό και πολιτικά υποκινούμενο εμπάργκο της ΕΕ εναντίον του Ιράν. Οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες σε τρόφιμα μπορούν να καλυφθούν από διακρατικές συμφωνίες ενώ σε λίγους μήνες η στροφή στην εγχώρια παραγωγή τροφίμων θα καλύψει τις βιοποριστικές ανάγκες όπως συνέβαινε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80. (Εδώ δεν πείνασε η παγωμένη Ισλανδία που προχώρησε σε παύση πληρωμών γιατί να πεινάσει η Ελλάδα;). Όσοι δε εμφανίζουν την Ελλάδα ως Ψωροκώσταινα ας κρατήσουν πως ακόμη και σήμερα το κατά κεφαλήν ετήσιο ΑΕΠ είναι περίπου 22.000 ευρώ! Η νέα, υποτιμημένη ισοτιμία μπορεί κάλλιστα να μη σημάνει απώλειες στον εργατικό μισθό αν συνοδευτεί από αντίστοιχες μισθολογικές αυξήσεις και πάγωμα τιμών σε βασικά είδη. Ο υπαρκτός κίνδυνος μαζικής αγοράς από το εξωτερικό των υποτιμημένων ελληνικών περιουσιακών στοιχείων εξαλείφεται αν επιβληθούν φραγμοί στην εισαγωγή κεφαλαίων. Αντίστοιχοι φραγμοί στην εξαγωγή κεφαλαίων θα αποτρέψουν την μαζική μετανάστευση των καταθέσεων. Σε κάθε περίπτωση όμως τους δύο τελευταίους κινδύνους δεν έχουν δικαίωμα να τους σείουν απειλητικά αυτοί που εμφανίζουν ως αναγκαίο σήμερα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος κι όσοι διευκόλυναν την φυγή των καταθέσεων στην Ελβετία και άλλους φορολογικούς παραδείσους τα τελευταία χρόνια. Η κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μπορεί να γίνει με την εκτύπωση επιπλέον (πληθωριστικού) χρήματος, την αύξηση της φορολογίας των ΑΕ και εσωτερικό δανεισμό.
Πολιτική βούληση απαιτείται. Τίποτε άλλο!
εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/1/2012









Nα πώς μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ
εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/1/2012
ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η πάλη για ανυπακοή, ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της Ελλάδας και κάθε χώρας αποτελεί άμεσα όρο για την επιβίωση του λαού
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. για το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» (2ο πολύ χειρότερο Μάαστριχτ), όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την κρίση και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αντίθετα, τους οξύνουν, τους ανεβάζουν σε ανώτερο επίπεδο (προοίμιο το βρετανικό βέτο). Συγκροτούν μια αντιδραστική «τομή βάθους» στη μέχρι τώρα καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. Τομή, που στην πράξη φέρνει σ΄ όλη την Ευρώπη: «Κινεζοποίηση» - «Βουλγαροποίηση» μισθών και εργασιακών σχέσεων, «Γερμανοποίηση» των συντάξεων (σύνταξη στα 67 ή και αργότερα, με βάση το «προσδόκιμο θανάτου»), «Δανοποίηση» του Φ.Π.Α. (25% σε όλα τα αγαθά και υπηρεσίες), «Ιρλανδοποίηση» της φοροασυλίας του κεφαλαίου (συντελεστής φορολογίας κεφαλαίου στο 12,5% αντί 16% στην Ελλάδα - πραγματικός συντελεστής - και 32% μ.ό. στην Ε.Ε.), ραγδαία υποτίμηση – ιδιωτικοποίηση - τεχνοκρατικοποίηση της πολιτικής και κυβερνητικής εκπροσώπησης αλά «Ελληνικά» και «Ιταλικά» (Παπαδήμος, Μόντι)!
Όλα αυτά συγκροτούν την αστική απάντηση του δυτικο-ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου στη βαθιά και δομική, ιστορικών διαστάσεων, διεθνή καπιταλιστική κρίση. Κρίση που όχι μόνο δεν ξεπερνιέται (παρά τα πολλά τρις δολάρια και ευρώ στις τράπεζες) αλλά εξαπλώνεται και κλιμακώνεται. Κρίση, που στην ΕΕ συνολικά έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και στις περιφερειακές χώρες - μέλη της, όπως είναι η Ελλάδα, οξύτατες μορφές, λόγω του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ, της ανισομετρίας και των ανταγωνισμών (εντός και εκτός ΕΕ) και της ληστρικής φύσης του ευρώ, πραγματικού Καιάδα για τα λαϊκά δικαιώματα. Ήδη στη Γερμανία 7,5 εκ. εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ/μήνα, ενώ στην Ελλάδα 60.000 Έλληνες (0,5% του πληθυσμού) κατέχουν 300 δισ. ευρώ κινητή περιουσία και 740 δισ. ευρώ ακίνητη περιουσία σε 4.000 υπεράκτιες (οφ σορ) εταιρείες, ενώ οι καταθέσεις Ελλήνων στις ξένες τράπεζες φτάνουν τα 600 δισ. ευρώ. Δείγμα των ταξικών ανισοτήτων που έφερε το ευρώ.
Η μετατροπή της νομισματικής και σε δημοσιονομική ενοποίηση της ΕΕ, διαλύει και τις τελευταίες φιλο-ΕΕ αυταπάτες περί «μεταρρύθμισης» ή «επανίδρυσης» της ΕΕ! Συνδέει βαθύτερα το «έξω από το ευρώ» με το «έξω από την Ε.Ε.». Η πάλη για ανυπακοή, ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της Ελλάδας και κάθε χώρας αποτελεί άμεσα όρο για την επιβίωση του λαού. Αποτελεί διεθνιστική συμβολή στη διάλυση της ΕΕ, αλλά και δρόμο προσέγγισης της επανάστασης. Για μια άλλη, αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση και συνεργασία των λαών, με προοπτική την εθελοντική συνένωση και συγχώνευση όλων των εθνών στην κομμουνιστική κοινωνία. Η συνολική θέση κατά της ΕΕ, επομένως, αποτελεί «Λυδία λίθο» για κάθε αριστερή δύναμη! Ιδιαίτερα τώρα, που διευρύνεται στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, η λαϊκή οργή και αγανάκτηση κατά της ΕΕ. Γι’ αυτό πρέπει να αποκρούσουμε πειστικά την τρομοκρατία, του Παπαδήμου και των ΜΜΕ, ότι τάχα, έξω από το ευρώ και την ΕΕ θα ζούμε με προβιές και θα πυρωνόμαστε γύρω απ’ τις φωτιές (ότι θα γίνουμε Αλβανία κ.α.). Γι’ αυτό πρέπει να πουν τη γνώμη τους οι εργαζόμενοι και οι λαοί για ζητήματα της ΕΕ με δημοψηφίσματα και κυρίως με τους αγώνες τους. Γιατί όπου ρωτήθηκαν είπαν «όχι» στα δημοψηφίσματα. (Οι Νορβηγοί είπαν δύο φορές «όχι» στην ένταξη στην ΕΕ, οι Δανοί δύο «όχι», το 1992 στο Μάαστριχτ και το 2000 στο Ευρώ, οι Ιρλανδοί 2 «όχι», στη Νίκαια και στη Λισαβόνα, οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί όχι στο Ευρωσύνταγμα το 2005 και το πέταξαν στα ευρω-σκουπίδια, οι Κύπριοι «όχι» στο Σχέδιο Ανάν κ.α.)
Στο νέο σκηνικό της ταξικής πάλης που διαμορφώνεται, στη νέα κανιβαλική αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση που επέρχεται και στις πολιτικές εξελίξεις που επιταχύνονται, καλούμαστε να συμβάλουμε σε τρία μεγάλα ζητούμενα των εργαζομένων, της συγκυρίας, της εποχής μας!
Πρώτο: Άμεσα και κυρίως, σε ένα μεγάλο, ενωτικό και νικηφόρο, πανεργατικό - παλλαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης, της συγκυβέρνησης του μαύρου μνημονιακού μετώπου, κάθε κυβέρνησης που θα διαχειριστεί την επίθεση.
Θεμέλια του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής είναι πρώτο η ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος (ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ κ.ά.) και δεύτερο η έμπρακτη προώθηση της ενότητας της εργατικής τάξης (ενάντια στην πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, την αποπολιτικοποίηση και τον αποσυντονισμό), το συντεχνιασμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό).
Καρδιά και βηματοδότης του αγωνιστικού μετώπου είναι η κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα (ενάντια στον αδιέξοδο και καταστροφικό ενδοαριστερό εμφύλιο, που εμποδίζει σοβαρά την ανατροπή της επίθεσης και που γι΄αυτό ακριβώς τον αναζωπυρώνουν τα αστικά κέντρα και επιτελεία). Γι΄αυτό, εμείς, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απευθυνόμαστε στη βάση και τις κορυφές όλων των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων του αγώνα και σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς για κοινή δράση, στο μαζικό κίνημα και στα μέτωπα της περιόδου (με όρους ισοτιμίας και σεβασμό στις απόψεις, με βάση τα κεκτημένα του κινήματος), που θα κινείται στην παρακάτω πολιτική κατεύθυνση :
Όχι στη νέα δανειακή σύμβαση, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στο νέο, αγριότερο Μνημόνιο διαρκείας. Αγώνας για να φύγει η μαύρη μνημονιακή συγκυβέρνηση, η Τρόϊκα, η εποπτεία και κάθε διαχειριστής της επίθεσης. Στάση πληρωμών στους δανειστές - τοκογλύφους και διαγραφή του χρέους σε αυτούς. Προστασία της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ, ρήξη και αποδέσμευση από την Ε.Ε., το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ. Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ του εργατικού εισοδήματος σε βάρος των κερδών. Φορολόγηση του κεφαλαίου και της εκκλησίας. Ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών και εξοπλισμών. Όχι στη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.
Στήριξη, ενίσχυση και συντονισμός των απεργιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα, που αναδεικνύονται μέσα από το απεργιακό κίνημα. Συμβολή στην ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Δεύτερο: Να συμβάλουμε στο πολιτικό μέτωπο της άλλης Αριστεράς, που απαιτούν οι ανάγκες της ταξικής πάλης και η εποχή μας. Δηλαδή, στο Μέτωπο της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής - σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί σημαντικό πρώτο βήμα του, κατάκτηση, προώθηση, πρόπλασμά του.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει στο Μέτωπο αυτό πολύπλευρα: Με το βάθεμα του πολιτικού - προγραμματικού κεκτημένου της, με την αυτοτελή πολιτική δράση και πολιτική εξόρμησή της, με τη διεύρυνσή της (με οργανώσεις και αγωνιστές), με την ανώτερη δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία της, με τις μετωπικές πολιτικές πρωτοβουλίες της, με περιεχόμενο αντικυβερνητικό, αντιΕΕ, αντικαπιταλιστικό - αντιϊμπεριαλιστικό (όπως π.χ. η Πρωτοβουλία κατά Ευρώ - ΕΕ).
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αποφάσισε η Πρώτη Συνδιάσκεψή της (29-30/10/11), θα απευθυνθεί με μετωπική λογική και θα αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, με στόχο να οικοδομηθεί μια μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής, με βάση το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που απαιτεί η εποχή μας. Η μετωπική αυτή κατεύθυνση είναι σε ρήξη με τις διάφορες λογικές μετώπων που σήμερα προτείνονται (πατριωτικό, αντι-νεοφιλελεύθερο, αντι-μνημονιακό κ.ά.).
Τρίτο: Να συμβάλουμε στο θεωρητικό μέτωπο, στο διάλογο μπροστά στους εργαζόμενους, στην επίπονη θεωρητική προσπάθεια για την κατάκτηση και την επαναθεμελίωση του σύγχρονου επαναστατικού κομμουνιστικού προγράμματος της εποχής μας.
Ανάγκη, που υπογραμμίζεται αφενός αρνητικά. Από τη βαρβαρότητα και βιαιότητα της σημερινής επίθεσης, ακριβώς λόγω της απουσίας συγκροτημένου, συνολικού, ανατρεπτικού «αντίπαλου δέους». Επίθεση που δεν ανατρέπεται ούτε με τη «γραμμή» του αριστερού συνασπισμού εξουσίας και της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα προκύψει από εκλογές, ούτε με τη λογική της λαϊκής εξουσίας στο έδαφος του καπιταλισμού (χωρίς επανάσταση). Ούτε πολύ περισσότερο με τις «προτάσεις» της Γαλλο-Γερμανικής Αριστεράς για «Ευρωπαϊκό Ταμείο Κοινωνικής Ανάπτυξης – Αλληλεγγύης – Οικολογίας».
Η ανάγκη όμως αυτή προβάλλει κυρίως θετικά. Σήμερα κυοφορούνται νέες υλικές προϋποθέσεις, δημιουργούνται μεγαλύτερες δυνατότητες για ένα σχετικά μαζικό εργατικό ρεύμα σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής και κομμουνιστικής προοπτικής. Που θα διεκδικεί «όλο τον πλούτο» που παράγει, αξίζει και δικαιούται ο κόσμος της εργασίας, το πανανθρώπινο «βασίλειο της Ελευθερίας», τη σύγχρονη κομμουνιστική κοινωνία. Αντίληψη, που θεμελίωσαν οι κλασικοί του Μαρξισμού. Αντίληψη, που οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν, με την οκτωβριανή επανάσταση, την έκαναν υπόθεση του ίδιου του εργατικού κινήματος. Αντίληψη, που δεν είχε, ούτε μπορεί να έχει σχέση με τα μεταλλαγμένα καθεστώτα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, όπου κυριάρχησαν τελικά η εκμετάλλευση και η καταπίεση και γι΄ αυτό κατέρρευσαν. Αντίληψη, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και με τη στρατηγική του λεγόμενου «δημοκρατικού σοσιαλισμού», που στην πράξη ήταν άρνηση του επαναστατικού δρόμου της Αριστεράς και της κομμουνιστικής προοπτικής.
Η εποχή μας είναι εποχή εκρηκτικών αντιθέσεων, πρωτόγνωρων δυσκολιών αλλά και μεγάλων, νέων δυνατοτήτων, για να απελευθερωθεί και να ευτυχήσει ο εργαζόμενος άνθρωπος, να ζήσει σε αρμονία με τη φύση, με «το ανόργανο σώμα του».
Μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση, μπορούμε να νικήσουμε!
Η αισιοδοξία μας πηγάζει και την αντλούμε, από το δίκιο των εργαζομένων, από τη βαθιά πίστη στις ιδέες μας, από τις επαναστατικές υλικές δυνατότητες της εποχής μας. Παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να ανατρέψουμε την επίθεση, όχι για να εισπράξουμε εκλογικά και εκ των υστέρων από το πέρασμά της και τα συντρίμμια της. Θέλουμε κόμμα και μέτωπο για το κίνημα και όχι κίνημα για το μέτωπο και για το κόμμα. Υποτάσσουμε τα μέσα (κόμμα, μέτωπο, κίνημα) στο σκοπό που είναι η πλήρης απελευθέρωση των εργαζομένων και όχι το σκοπό στα μέσα, ακυρώνοντας έτσι το σκοπό!





Σαν να μη πέρασε μια μέρα…
Αναρτήθηκε από το eamgr.wordpress.com 11 Ιανουαρίου, 2012
ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ,
ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ’73
Αυτά τα συνθήματα κυριάρχησαν στη συγκέντρωση και τη πορεία για τον Νίκο Τεμπονέρα, το απόγευμα της Δευτέρας 9/1, που διοργάνωσε για τρίτη χρονιά η ΟΛΜΕ και ΔΟΕ στη Πάτρα.
Φορείς, συλλογικότητες, σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και πλήθος εργαζομένων και νεολαίας, συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τον αγωνιστή δάσκαλο Νίκο Τεμπονέρα, καθώς συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από τη δολοφονία του.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό του γραμματέα του ΕΑΜ Μιχάλη Βασιλάκη και ακολούθησαν οι ομιλίες του Πετράκη Σταύρου Γεν.Γραμμ. του ΔΣ της (ΔΟΕ) και του Κοτσιφάκη Θέμη, Γεν.Γραμμ. του ΔΣ της ΟΛΜΕ.
Και έκλεισε με χαιρετισμό εκ μέρους φοιτητικών Συλλόγων του Πανεπιστημίου.Στη συνέχεια επακολούθησε πορεία μέχρι το παράρτημα του πανεπιστήμιου.
Δημοσιεύουμε την ομιλία του Μ. Βασιλάκη
Φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι, νέοι και νέες
21 χρόνια από το Γενάρη του ‘91 και κάθε χρόνο σε τούτο εδώ το μέρος, αποτιμούμε τα πεπραγμένα του πολιτικού συνασπισμού εξουσίας εκείνης της εποχής, γραμμένα γύρω από το κρατήρα στο κρανίο του Νίκου Τεμπονέρα από τους σιδερολοστούς του κράτους και του παρακράτους.
Για 21 χρόνια μετά συνεχώς και σταθερά αυτός ο πολιτικός συνασπισμός εξουσίας εξελίσσεται, ανανεώνεται, διευρύνεται σε έκταση και σε βάθος για να διαμορφωθεί και τυπικά πια σε ΜΑΥΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ το Φλεβάρη του 2010 με την εσπευσμένη και προωρη εκλογή προέδρου δημοκρατίας επιβάλλοντας στη συνέχεια στο λαό και στη χώρα χωρίς πολιτικά προβλήματα τη γραμμή των μνημονίων με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση τον Απρίλιο του 2010.
Στη πορεία του αυτή, αυτός ο πολιτικός συνασπισμός εξουσίας από την νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία (ηγεμονική δύναμη του συνασπισμού εξουσίας) μέχρι και το νεοφασιστικό πόλο, δημιουργεί και την κοινωνική του βάση με την αντίστοιχη κοινωνική ηγεμονία, θεμελιωμένη στη διαφθορά, την κλοπή χρήματος, στο παρασιτισμό της προμήθειας, που απογυμνώνει την παραγωγική διάρθρωση της χώρας, αποδυναμώνει κοινωνικά και πολιτικά την εργατική τάξη την κοινωνία της εργασίας. Το «άρπαξε να φας και κλέψε να χεις» δεν εκπέμπεται απλά σαν υπολανθάνουσα ιδεολογία του εξουσιαστικού συστήματος, αλλά υλοποιείται προκλητικά σε κάθε επίπεδο των θεσμών και λειτουργιών του νεοελληνικού κράτους.
Το ΕΥΡΩ υψώθηκε από την παρασιτική ιθύνουσα τάξη στη θέση του απόλυτου φετίχ του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, για να χρησιμοποιηθεί σαν δίαυλος καταλήστευσης του λαού και του τόπου, από τις συμμοριακές ομάδες των λαθρεμπόρων στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής, της κουλτούρας, του πνεύματος.
Αναπόδραστα έτσι φτάνουμε στην Ελλάδα του 2012 με τις συμμοριακές ομάδες και στα ανώτερα επίπεδα τους να συναλλάσσονται ανοικτά και χωρίς αιδώ, να παζαρεύουν για μερικά εκατομμύρια ευρώ τις τύχες ενός λαού και μιας χώρας, να αλληλοκαταγγέλονται και να αλληλοαποκαλύπτονται!!!
Η Ελλάδα του 2012 πολύ λίγο προσιδιάζει ακόμη και σε μια ταξική καπιταλιστική κοινωνία έστω και σε βαθιά κρίση!
Ούτε καν σε μια χώρα υπό πολιτική επιτήρηση, διαφέρει ακόμα και από καθεστώς αποικίας!
Περισσότερο προσιδιάζει και εξελίσσεται ραγδαία σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στα οποία το φετιχοποιημένο ευρώ έχει αντικαταστήσει την αγκαθωτή και ηλεκτροφόρα περίφραξη καθώς και τα θανατηφόρα αέρια των κρεματορίων του, για την εργατική τάξη.
Στο κουκούλι του εξωσυνταγματικού υβριδίου του ιδιόμορφου πολιτικού ολοκληρωτισμού που ακούει στο όνομα κυβέρνηση Παπαδήμου επωάζεται όχι απλά μια νέα μορφή κυβέρνησης και διαχείρισης αλλά η νέα ταξική εξουσία των στρατοπεδαρχών, η ακραία αντιδραστική ανατροπή και του σημερινού ακόμη συνταγματικού χάρτη στις βασικές του διατάξεις. Ο διαγωνισμός για μια θέση στο κάδρο των στρατοπεδαρχών έχει ήδη ξεκινήσει ανάμεσα στους Καρατζαφύρερ, τους παραπλανημένους από τον Εφραίμ και τα πολιτικά υποπροϊόντα του Παπανδρεισμού με την μάχη αποκαθήλωσης του.
Αναμφίβολα η κατάσταση που βρίσκεται χώρα και λαός είναι περίπλοκη.
Η παραγωγική συγκρότηση, η κοινωνικοταξική της διάρθρωση, το πολιτικό σύστημα, το πλαίσιο των διεθνών οικονομικών και πολιτικών της σχέσεων, η γεωπολιτική της θέση, στο κεντρικό θέατρο των ανταγωνισμών για παγκόσμια ηγεμονία ΕΥΡΩΠΗ και Μεσογειακή λεκάνη συγκροτούν ένα δίκτυο εκρηκτικών αντιθέσεων που μόνο η βαθειά γνώση και η πολιτική κατανόηση τους μπορεί να οδηγήσει και στη χάραξη μιας διεξόδου χωρίς την εξαθλίωση του λαού και τη διάλυση της χώρας.
Δημοκρατική, προοδευτική διέξοδος υπάρχει ακόμη και σήμερα…
Απέναντι στην εξουσία των στρατοπεδαρχών ας ορθώθει ο προοδευτικός, δημοκρατικός, αντινεοφιλελεύθερος συνασπισμός των δυνάμεων της εργασίας.
Σε αυτό τον αγώνα ας διεκδικήσουμε θέση και ευθύνη με την ίδια αποφασιστικότητα και θέληση που ο Νίκος Τεμπονέρας αντιμετώπισε τους σιδερολοστούς το Γεναριάτικο βράδυ του ΄91.
Σε αυτόν τον αγώνα ας διεκδικήσουμε θέση και ευθύνη με όλο το είναι του μικρού ανώνυμου αγωνιστή όπως τον βλέπει ο ποιητής στο ελεγείο πάνω στον τόπο της θυσίας του:
«…Έπαιξες τους δείχτες του ρολογιού που κατεβαίνουν από τα μεσάνυχτα.
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν υπήρχε φωνή.
Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.
Ήταν καιρός! Δε βάσταξε η καρδιά του περισσότερο!
Άναψες κάτω από το σακάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο.
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο και προχώρησες.
Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο και έπαιξες τον Άνθρωπο!»
ΝΙΚΟ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ







Το ανατρεπτικό πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης
ΠΡΙΝ 7/1/2012
Δημήτρης Αργυρός
Αλήθεια πόσο συμπληρωματικό ήταν το «ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα» στην κύρια αποστολή του ΕΑΜ, δηλαδή στο να μας ελευθερώσει από την σκλαβιά;
Το ερώτημα δεν είναι μόνο ιστορικό, είναι πρωτίστως πολιτικό και αφορά την σχέση του πολιτικού με το κοινωνικό, την σχέση επαναστατικής στρατηγικής με την τακτική. Αφορά τις μορφές που θα πάρει ο άμεσος κομμουνιστικός αγώνας στην κατεύθυνση του εκβιασμού και της ανατροπής του συστήματος.
Το γνωστό τραγούδι λέει: «Το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα θα μας σώσει και από την σκλαβιά..». Το γεγονός πως βάζει πρώτα την σωτηρία από πείνα και μετά από την σκλαβιά δεν νομίζω πως είναι και τόσο τυχαίο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: Το νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, πόσο μάλλον δεν πολεμάει για να πάψει να είναι σκλάβος.
Και επειδή το ΕΑΜ δεν ήταν μια μ.κ.ο της εποχής, αλλά ήταν ένα ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα η παρέμβαση του στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο συνιστούσε μια πολιτικοποίηση του κοινωνικού και ταυτόχρονα μια κοινωνικοποίηση του πολιτικού.
Με στόχο την εθνική και την κοινωνική χειραφέτηση, άλλο που υπόταξε την επαναστατική διαδικασία στην εθνική ενότητα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οικοδομώντας σε μικρογραφία και αντιφατικά θεσμούς λαϊκής αυτοδιοίκησης, λαϊκά συμβούλια, λαϊκά δικαστήρια και τη κυβέρνηση του βουνού.
Ας πάμε στο σήμερα: Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αναγκαιότητα να μην αφήνουμε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια ακόμη και την φιλανθρωπία στις μ.κ.ο, την εκκλησία, τους Δήμους και στους φιλάνθρωπους, με ή χωρίς εισαγωγικά.
Θα πρέπει την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη να την πάρει στα χέρια του το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης λαϊκών και εργατικών αντιεξουσιών που θα παράγει- με αντιφατικό και μερικό τρόπο βέβαια, πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά- την διαφορετική πρόταση εξουσίας και ζωής.
Οικοδομώντας δηλαδή ένα πραγματικό κίνημα που θα αίρει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων , δημιουργώντας μια νέα τάξη πραγμάτων, πρόκειται για το κίνημα που ο Μαρξ ονόμασε κομμουνισμό.
Το που θα βρούμε να θρέψουμε το λαό είναι μια μεγάλη κουβέντα και έχει να κάνει με τις μεθόδους που θα χρησιμοποιηθούν. Και σε κάθε περίπτωση θα είναι μέθοδοι επαναστατικοί που θα φτάνουν στο όρια της υπέρβασης της αστικής νομιμότητας, χρησιμοποιώντας όπου χρειάζεται μορφές λαϊκής αντιβίας. Μαυραγορίτες υπάρχουν και σήμερα κατά μια έννοια, είναι τα μονοπώλια, τα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.
Και σε κάθε περίπτωση ο στόχος αυτού του αγωνιστικού μετώπου αντίστασης, ρήξης και ανατροπής δεν είναι να σώσει το λαό από την πείνα αλλά να κάνει το λαό άμεσο συμμέτοχο στο αγώνα για την οικονομική-πολιτική και κοινωνική σωτήρια του.
Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να οικοδομηθούν τόποι που η οικονομία του δώρου και η χαριστικότητα θα διαμορφώνουν όρους κοινοκτημοσύνης. Ενώ δεν πρέπει να αποφεύγονται εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες, αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες που θα δουλεύουν σε δίκτυα μιας οικονομίας των αναγκών.
Πρόκειται για μια πολύμορφη και αδιάκοπη επαναστατική διαδικασία που συγκροτεί μια αντικοινωνία που στοχεύει να διαχωριστεί από την καπιταλιστική ψευδοκοινωνία, σπάζοντας τον κόσμο της γενικευμένης αλλοτρίωσης, δυναμώνοντας την ταξική αλληλεγγύη και την τάση χειραφέτησης.
Όχι δεν πιστεύουμε πως μπορεί να αδειάσουμε ειρηνικά τον καπιταλισμό. Αυτό θα μας οδηγούσε από ένα διαφορετικό δρόμο στο ρεφορμισμό, μένοντας στα μισά του δρόμου, όπως συνέβη στην Αργεντινή.
Αυτό το πολύμορφο επαναστατικό κίνημα στην πορεία οικοδόμησης δυαδικής εξουσίας, δικτύων κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης, τόπων κοινοκτημοσύνης και εργατικής- κοινωνικής αυτοδιαχείρισης θα συγκρούετε καθημερινά με το κεφάλαιο και το κράτος του με στόχο την κατάλυση του και την οικοδόμηση της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγώγων εδώ, περιφερειακά και παγκόσμια.
Ναι δεν φοβόμαστε να λερωθούμε με την εξουσία, αλλά ούτε να περιμένουμε να καταλάβουμε την κρατική εξουσία για να σώσουμε τον κόσμο από την πείνα. Πόσο μάλλον να εκβιάσουμε το κράτος και το κεφάλαιο για να κάνει παραχωρήσεις, όταν δεν έχει συγκροτηθεί μια επαναστατική αντιπρόταση. Δίχως να έχει μπει σε δράση η πολεμική μηχανή του άμεσου επαναστατικού αγώνα. Στο ερώτημα πως θα γίνει αυτό η απάντηση είναι ξεκάθαρη στο κείμενο: Με την συγκρότηση πολιτικών και κοινωνικών δομών του άμεσου επαναστατικού αγώνα στην κατεύθυνση της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης Αν και αργήσαμε, ακόμη δεν τελείωσε τίποτε.
Μέσα στην κρίση μας δίνεται η μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα εργαλεία μας, αποδομώντας ακόμη πιο αποτελεσματικά την κεφαλαιακή σχέση, συγκροτώντας πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και οντολογικά μια κομμουνιστική συνθήκη που σαφώς θα ολοκληρωθεί πολύ αργότερα και παγκόσμια. Αν δεν το πράξουμε τώρα πότε θα το πράξουμε, όταν το κεφάλαιο καταστρέψει τα πάντα και επαναδομήσει την σχέση και την εξουσία του.




Πριν - ίσματα εποχής
Δέκα χρόνια ευρώ – με πνεύμα από Αστερίξ...
του Διονύση Ελευθεράτου
Ακόμη και τα μικρά παιδιά που μπέρδευαν τα λόγια στα κάλαντα λιγότερη αμηχανία είχαν από τους τηλε- παρουσιαστές οι οποίοι, στην εκπνοή του 2011 και στη χαραυγή του 2012 υπενθύμιζαν τα δέκατα γενέθλια του ευρώ! Κάτι περί «γιορτής» εκστόμισε ένας εξ αυτών και αμέσως στο πρόσωπό του σχηματίστηκε μια γκριμάτσα- λες και ζητούσε συγγνώμη... Προφανώς ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι ήταν σαν να συμμετέχει στις περιπέτειες του Αστερίξ: Σαν να μακαρίζει την τύχη των λεγεωνάριων την ώρα που εκείνοι, παραζαλισμένοι από το ξύλο, απεγνωσμένοι και οργισμένοι, ψέλλιζαν το κλασσικό «καταταγείτε, μας έλεγαν». (Τουλάχιστον εκείνοι δεν κατατάσσονταν υποχρεωτικώς).
Ας θυμηθούμε λοιπόν τι έλεγαν οι απανταχού ... Κακοφωνίξ προτού γεννηθεί αυτό το ΟΝΕιρεμένο τέκνο του «ευρωπαϊκού ιδεώδους». Τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Βορρά οι αντίστοιχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ τις διαβεβαίωναν πως το ευρώ θα έριχνε τις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Στον ευρωπαϊκό Νότο το παραμύθι ήταν χονδροειδέστερο, αλλά και δελεαστικότερο: «Θα επιτευχθεί σύγκλιση μισθών με τους Βόρειους». Ως γνωστόν, ... «επαληθεύθηκαν» αμφότερα τα μυθεύματα. Εμείς εδώ, με το δικό μας «καλημέρα» στο κοινό νόμισμα (δυο χρόνια αργότερα από άλλους) κληθήκαμε να πούμε «αντίο» στις οποιεσδήποτε ελπίδες – άγνωστο πόσοι αφελείς τις έτρεφαν. Παρεξήγηση ήταν, μωρέ ... Δεν είχαμε αντιληφθεί ότι το «Σ» της «σύγκλισης» -αποδοχών- προσέκρουε πάνω στο διπλό «Σ» του Συμφώνου Σταθερότητας, του οποίου η γέννηση προηγήθηκε εκείνης του ευρώ. Βλέπετε, το μαγικό φίλτρο των Πανοραμίξ του μονεταρισμού και της λιτότητας εμπεριείχε διάφορα υλικά, σημασία δε είχε και η σειρά με την οποία ρίχνονταν στη χύτρα. Τι άλλο μας έλεγαν προτού «καταταγούμε» στο ευρώ; Να κλείσουμε τα αφτιά μας, για να μην ακούμε τις Κασσάνδρες που διατείνονταν ότι μαζί με το κοινό νόμισμα θα κατέφθανε ανελέητη ακρίβεια. Τελικά κι εκείνοι που έκλεισαν τα αφτιά τους αναγκάστηκαν να γουρλώσουν τα μάτια τους: Οι ανατιμήσεις - «στρογγυλοποιήσεις» των τιμών αποδείχθηκαν πιο τροφαντές κι από την κοιλιά του Οβελίξ. Όμως – όλα κι όλα- η λέξη «ακρίβεια» παρέμενε απαγορευμένη στο λεξιλόγιο των «ευρωπαϊστών» μας. Περίπου σαν τους Γαλάτες που καμώνονταν ότι δεν ήξεραν τίποτε για την Αλεσία και την ομώνυμη μάχη του 52 π.Χ...
Τι άλλο ακούγαμε τότε; Διάφορους καθεστωτικούς «εκσυγχρονιστικούς» παιάνες του τύπου «κατάκτηση», «άθλος η ένταξή μας στην ΟΝΕ», κλπ. Ανοησίες ολκής. Εκτός νυμφώνος έμειναν μόνο οι χώρες που επέλεξαν να μείνουν – ξέρετε, κάτι Δανίες και Σουηδίες, γνωστές θλιβερές, απομονωμένες «Αλβανίες του Βορρά». Επρόκειτο για έναν εικονικό αγώνα, στον οποίο εξ ορισμού θα «νικούσαν» όσοι λάμβαναν μέρος («για μένα αθλητισμός σημαίνει σιγουριά», έλεγε ο Μοναρχίξ στην περιπέτεια «ο Αστερίξ Ολυμπιονίκης»).
Με την πάροδο των ετών το εκκρεμές της καθεστωτικής αρλουμπολογίας χρειάστηκε να μετακινηθεί από την κοσμοπολίτικη αλαζονεία στον υστερικό ραγιαδισμό. Ένας από τους λόγους για τους οποίους «έπρεπε» να αποδεχθούμε με στωικότητα την καρατόμηση μισθών, συντάξεων, ονείρων και αξιοπρέπειας ήταν – λεει- μια ολέθρια ιδιότητά μας: είμαστε υπήκοοι χώρας που μπήκε με «μαγειρεμένα» στοιχεία στην ευρωζώνη. Ε, όσο κι αν δεν θα μπορούσε να μας πει ο Πάγκαλος «μαζί τα μαγειρέψαμε», μια επιπλέον ποινή μας αναλογεί – πεπρωμένο φυγείν αδύνατον... Μόνο που οι πάντες με ανάλογες αλχημείες υποδέχθηκαν το ευρώ, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, όπως προκύπτει πλέον και από τα στοιχεία της AMECO, της γενικής διεύθυνσης οικονομικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
«Καταταγείτε, μας έλεγαν»... Κι οι προ δεκαετίας παραμυθάδες παριστάνουν σήμερα τους «δασκάλους» και τους «σωτήρες»- αντί να κρύβονται!
πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/1/2012

http://litlepost.blogspot.com/