Η χρεοκοπία του κραγιόν

　e-mail που λάβαμε
　
　

"Θα χρεοκοπήσω φορώντας ένα φούξια κραγιόν στα χείλη. Είναι η μόνη εικόνα με την οποία μπορώ, έστω, να υποθέσω την ανύπαρκτη ύπαρξη της όσης εναπομείνασας αξιοπρέπειας του ατόμου μου. Οποιαδήποτε άλλη μορφή μου την έχετε ήδη παραμορφώσει."

Αυτή τη φορά δε θέλω να εξαφανιστώ εγώ. Αυτή τη φορά θέλω να εξαφανιστούν όλα τα υπόλοιπα από τη ζωή μου. Να με αφήσουν ήσυχη μέσα σ’ ένα τίποτα. Ένα τίποτα τόσο απόλυτα δικό μου, που θα είναι για ‘
Θέλω ν’ αρχίσω να χαμογελώ ξανά σαν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί. Κι όταν θα φτάνει το βράδυ, το χαμόγελο να μένει ακόμη εκεί. Αυτό θέλω. Εκείνο το χαζό χαμόγελο που η ύπαρξή του δεν ορίζεται από καμία πραγματικότητα. Αυτή η ηλιθιότητα που σου αρκεί η ανατολή; Ναι. Αυτή μου λείπει.
Έχω πολύ καλή ακοή για να καταφέρω να κοιμάμαι καλά τα βράδια. Ακούω ακόμη και τις μνήμες μου. Κι έρχεται το βράδυ ή και μια άλλη ώρα της ημέρας, ή και κάποια άλλη μέρα, που θα φορέσω τη μάσκα της μορφής μου και θα κολλήσω πάνω της ένα από τα χρωματιστά χαμόγελα που κρύβω μέσα στα συρτάρια μου για να σε αντικρίσω…

Εκείνη αλήθεια μοιάζει μαζί μου. Μοιάζει μ’ εκείνη που χαίρεται, χορεύει κι ονειρεύεται. Κι εγώ θα στριμωχτώ μέσα της ακόμα μια φορά…

Μας κλέψατε τα καλύτερά μας χρόνια! Εσείς τα ζήσατε. Μα ήσασταν άπληστοι. Αχόρταγοι. Θελήσατε να τα παρατείνετε τόσο, όσο η νιότη δεν επιτρέπει. Κι αφήσατε σήμερα εμάς, να προσποιούμαστε πως ζούμε…
http://nightingale-aidonaki.blogspot.gr/2012/06/1.html#!/2012/06/1.html 
　
　μένα τα πάντα. «Η χρεοκοπία του κραγιόν»