Κλιμακώνεται επικίνδυνα η διεθνής κρίση - Απειλή πολέμου και φασισμού - Για
τη διανομή των ζωνών επιρροής συνθλίβεται ο λαός της Ουκρανίας
Του Αντώνη Παπαδόπουλου
Κλιμακώνεται επικίνδυνα η διεθνής κρίση που ξέσπασε στην Ουκρανία ύστερα
από την πραξικοπηματική ανατροπή του Ουκρανού Προέδρου Γιανουκόβιτς και της
κυβέρνησής του, που οργάνωσαν και καθοδήγησαν οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι
ιμπεριαλιστές και εκτέλεσαν οι ντόπιοι λακέδες τους, με πρωταγωνιστές τις
φασιστικές συμμορίες του “Δεξιού Τομέα” στο Κίεβο, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς
ανδρεικέλων της Δύσης, έτοιμο να προσδέσει και να υποτάξει οικονομικά,
πολιτικά, στρατιωτικά την Ουκρανία στο άρμα των ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ, εκτοπίζοντας
την επιρροή, τις θέσεις και τα ερείσματα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η απάντηση
της Ρωσίας ήταν άμεση στις επιθετικές – επεμβατικές κινήσεις των
αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών. Έθεσε κάτω από τον άμεσο πολιτικο-στρατιωτικό
έλεγχο την κρίσιμη περιοχή της Κριμαίας, και οργανώνει διαμέσου της τοπικής
κυβέρνησης δημοψήφισμα στις 16 Μάρτη με σκοπό την επανένωση της Κριμαίας με τη
Ρωσία, διαγράφοντας μια προοπτική απότομης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών
αντιθέσεων. Οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αιφνιδιασμένοι από την κίνηση
της Μόσχας, ωρύονται για την εδαφική κυριαρχία της Ουκρανίας, αυτοί που εξαπέλυσαν
αλλεπάλληλους κατακτητικούς πολέμους, διαμελίζοντας ανεξάρτητα και κυρίαρχα
κράτη, και προχωρούν τώρα σε οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις σε βάρος της
Ρωσίας, κλιμακώνοντας τον ανταγωνισμό για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής,
διαμορφώνοντας συνθήκες πολιτικής αστάθειας και πολεμικών συγκρούσεων στην
Ουκρανία και την ευρύτερη περιοχή. Οι εθνικιστικές και στρατιωτικές
αντιπαραθέσεις που συντελούνται στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ –
ΕΕ – Ρωσία για το ξαναμοίρασμα και την επανάκτηση των ζωνών επιρροής στα εδάφη
της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έχουν αντιδραστικά χαρακτηριστικά και μετατρέπουν
τους λαούς σε καύσιμη ύλη για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων
τους.
Κάτω από την άμεση, απροσχημάτιστη, κρυφή και φανερή υποστήριξη, οργάνωση
και καθοδήγηση των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι Ουκρανοί λακέδες
τους, με αιχμή του δόρατος τις ένοπλες φασιστικές, αντικομμουνιστικές συμμορίες
του “Σβόμποντα” και του “Δεξιού Τομέα”, πέτυχαν ύστερα από τρεις μήνες
αντιδραστικών κινητοποιήσεων στην “Πλατεία” του Κιέβου, να ανατρέψουν
πραξικοπηματικά το φιλορώσο Πρόεδρο Γιανουκόβιτς, όταν τον εγκατέλειψαν οι
ντόπιοι οικονομικοί ολιγάρχες που τον στήριζαν, και να επιβάλουν τη δική τους
αντιδραστική εξουσία, ένα καθεστώς ανδρεικέλων, υποχείριο των ΗΠΑ – ΕΕ, που η
πρώτη του κυβερνητική ενέργεια ήταν να καλέσει τους Δυτικούς πάτρωνές του και
το ΝΑΤΟ να επέμβουν στρατιωτικά και να εγγυηθούν την “κυριαρχία της Ουκρανίας”,
την κυριαρχία δηλαδή της αντιδραστικής εξουσίας τους πάνω στον ουκρανικό λαό.
Οι επόμενες κυβερνητικές ενέργειες που σχεδιάζει ο εγκάθετος πρωθυπουργός
Γιατσενιούκ, ξεσκολισμένος λακές των Αμερικανών, που κάνει το γύρο του κόσμου ο
ναζιστικός χαιρετισμός του, είναι η προσφυγή της Ουκρανίας στα νύχια του ΔΝΤ
και ακόμη να τεθούν εκτός νόμου οι κομμουνιστικές δυνάμεις και να ξεκινήσει η
καταδίωξή τους, να γκρεμιστούν τα αγάλματα του Λένιν και κάθε μνημείο που
θυμίζει τη σοβιετική περίοδο και να καταργηθούν οι νόμοι που ενοχοποιούν τη
φασιστική προπαγάνδα και τις φασιστικές θηριωδίες που διαπράχθηκαν σε βάρος του
ουκρανικού λαού στην πρόσφατη ιστορία του. Οι πολιτικές εξελίξεις που ξέσπασαν
και συνεχίζουν να εκτυλίσσονται και να κλιμακώνονται με ραγδαίο τρόπο στην
Ουκρανία, σηματοδοτούν προς το παρόν τις επιθετικές επιδιώξεις των Δυτικών για
την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική πρόσδεση – υποταγή της Ουκρανίας σε
ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ, καταφέροντας προσωρινά τουλάχιστον πλήγμα στα συμφέροντα της
Ρωσίας και των φιλορωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία με την εγκαθίδρυση ενός
εσωτερικού αντιδραστικού, αντικομμουνιστικού καθεστώτος που το συγκροτούν
πολιτικά τα κόμματα – λακέδες της Δύσης, είτε “κοινοβουλευτικά” όπως αυτά της
Τιμοσένκο είτε ακραιφνώς φασιστικά – πολιτικοί απόγονοι αυτών που πολέμησαν στο
πλευρό των Γερμανοχιτλερικών κατακτητών και ακόμη παρά-πίσω των Λευκοφρουρών.
Επεμβαίνοντας με τον πιο ωμό τρόπο οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές
στις εσωτερικές εξελίξεις στην Ουκρανία και επιδιώκοντας αυτή ακριβώς η
προκλητική επέμβαση να γίνεται γνωστή στους πάντες, προφανώς για να στείλουν
μήνυμα πως αυτοί είναι κυρίαρχοι στη χώρα, έφθασαν στο σημείο οι υπουργοί
Εξωτερικών των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ το προηγούμενο διάστημα
να παίρνουν αυτοπροσώπως μέρος στις “λαϊκές κινητοποιήσεις” στο Κίεβο και ακόμη
να αποκαλύπτονται μέσα από τις συνομιλίες τους, χωρίς κανένα δισταγμό διάψευσης
(Νούλαντ), τι σόι μαριονέτες είναι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, οι σημερινοί
κυβερνήτες της Ουκρανίας και πως κινούν τα νήματα και τους κατευθύνουν τα
αφεντικά τους
Και στο τέλος, αναβιώνοντας τις εποχές της νεοαποικιοκρατίας και των
κανονιοφόρων, οι υπουργοί Εξωτερικών των ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ και των
ΗΠΑ κατέφθασαν στο Κίεβο εν χορώ και αποφάσισαν επί τόπου την πραξικοπηματική
ανατροπή του Γιανουκόβιτς και την παράδοση της εξουσίας στους λακέδες τους.
Τώρα σαν συνέπεια της αχαλίνωτης επιθετικότητας των αμερικανονατοϊκών
ιμπεριαλιστών να θέσουν κάτω από τον πλήρη πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία
τους την Ουκρανία και να εκτοπίσουν τη Ρωσία από μια κρίσιμη για τα
ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα περιοχή, έχει ξεσπάσει μια πολιτικοστρατιωτική
κρίση με διεθνείς διαστάσεις, οξύνοντας επικίνδυνα τους ανταγωνισμούς για την
αναδιανομή των ζωνών επιρροής και δημιουργώντας μεγάλους κινδύνους για το
μέλλον της Ουκρανίας που απειλείται με διαμελισμό. Η Ρωσία δεν φαίνεται
διατεθειμένη να χάσει άπραγη μια μεγάλη ζώνη οικονομικής, πολιτικής και
στρατιωτικής επιρροής και να αποδεχθεί τις επιθετικές ενέργειες και τα
τετελεσμένα των δυτικών αντιπάλων της, που αποσκοπούν να την εκτοπίσουν από την
Ουκρανία, να την πλευροκοπήσουν από τα δυτικά και αν μπορέσουν να την εκδιώξουν
από τη Μαύρη Θάλασσα και την Κριμαία, όπου διαθέτει ο ρωσικός στρατός μία από
τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ναυτικές βάσεις του στη Σεβαστούπολη.Έτσι
απαντώντας άμεσα η Ρωσία του Πούτιν στις επιθετικές – επεμβατικές κινήσεις ΗΠΑ
– ΕΕ, αρνείται να αναγνωρίσει το νέο φιλοδυτικό καθεστώς του Κιέβου που άρπαξε
την πολιτική εξουσία, πήρε υπό την προστασία της και αναγνωρίζει ως νόμιμο
εκπρόσωπο της Ουκρανίας τον ανατραπέντα πρόεδρο Γιανουκόβιτς, ενώ ταυτόχρονα –
γεγονός που αποτελεί και την πιο καίρια ενέργεια – έθεσε την Κριμαία, όπου οι
Ρώσοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού της, κάτω από την
πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία της και οργανώνει δημοψήφισμα για την απομάκρυνσή
της από την Ουκρανία και την ένταξή της στη Ρωσία, που σε αυτήν ανήκε μέχρι το
1954, όταν ο Χρουστσώφ την απέσπασε και την ενσωμάτωσε στην τότε Σοβιετική
Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η αναρρίχηση των φιλοδυτικών δυνάμεων στην
κυβερνητική εξουσία θα διασφαλίσει τον πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία των
ΗΠΑ – ΕΕ πάνω στην Ουκρανία. Η πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα θα συνεχίσει
να είναι το κύριο χαρακτηριστικό στην Ουκρανία και στην ευρύτερη περιοχή του
Καυκάσου, αυτό ακριβώς που επικρατεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Εξάλλου δεν
είναι η πρώτη φορά που επικρατούν με παρόμοιο – πραξικοπηματικό – τρόπο στην
Ουκρανία οι φιλοδυτικές δυνάμεις. Πριν από δέκα χρόνια, το 2004, είχε ανατραπεί
ξανά ο Γιανουκόβιτς από την πρωθυπουργία τότε με “βελούδινο” πραξικόπημα,
παρόμοιων κινητοποιήσεων της περιβόητης “πορτοκαλί επανάστασης” και
αναρριχήθηκε στην εξουσία ο λακές της Δύσης Γιουστένκο που τον αντικατέστησε
λίγα χρόνια αργότερα, αφού χρεωκόπησε, η Τιμοσένκο, η οποία έπεσε κι αυτή κάτω
από το βάρος μεγάλων οικονομικών σκανδάλων και βρέθηκε στη φυλακή. Μπροστά στη
σαπίλα και τη διαφθορά, την πείνα και τη φτώχεια αυτών των κυβερνήσεων, στις
εκλογές του 2010 ανέβηκαν στην εξουσία ξανά οι φιλορωσικές δυνάμεις με Πρόεδρο
τον Γιανουκόβιτς, όπου τώρα, δέκα χρόνια αργότερα από την πρώτη ανατροπή του,
επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία και ο ουκρανικός λαός συνεχίζει να συνθλίβεται
στις μυλόπετρες των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων, που ξεσπούν
με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα στη χώρα του. Μια χώρα μεγαλύτερη σε έκταση από
ό,τι η Γαλλία ή η Γερμανία, που καλύπτει μεγάλο μέρος των δυτικών συνόρων της
Ρωσίας με πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, που διαμέσου της περνά το μεγαλύτερο
δίκτυο αγωγών μεταφοράς τεράστιων ποσοτήτων αερίου και πετρελαίων από τη Ρωσία
στη Δυτική Ευρώπη, καθιστώντας έτσι την Ουκρανία μια κρίσιμη από κάθε άποψη
περιοχή για τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που
τη μετατρέπει σε ένα πεδίο άγριου ανταγωνισμού για τον έλεγχο και την κυριαρχία
της από ΗΠΑ -ΕΕ – Ρωσία.Τώρα και μια εικοσαετία οι ΗΠΑ και από κοντά η ΕΕ
προώθησαν τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο και την οικονομική κυριαρχία τους στις
χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οργάνωσαν
και καθοδήγησαν ιδιότυπα πολιτικά πραξικοπήματα, τις επονομαζόμενες “πολύχρωμες
επαναστάσεις” σε μια σειρά χώρες (Ουκρανία – Γεωργία κ.λ.π.), που
δημιουργήθηκαν ύστερα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όλες αυτές οι
επιθετικές – επεμβατικές επιχειρήσεις στην Α. Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τον
Καύκασο, όπως επίσης η προώθηση των σχεδίων για την εγκατάσταση της
“αντιπυραυλικής ασπίδας” στην Πολωνία και Τσεχία, ο σχετικά πρόσφατος
διαμελισμός της Σερβίας με την ανακήρυξη του κοσοβάρικου προτεκτοράτου, η
σχεδιαζόμενη ένταξη της Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και η υποκίνηση πριν
μια πενταετία της Γεωργίας για εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης σε βάρος της Ν.
Οσετίας, καθώς και οι σημερινές επιθετικές κινήσεις στην Ουκρανία εντάσσονται
στους γενικότερους σχεδιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των συμμάχων
του που αποσκοπούν να πετσοκόψουν τη Ρωσία στον Καύκασο και να αρπάξουν τα
πετρέλαιά του, να ελέγξουν όλα τα δυτικά και νότια σύνορά της, δημιουργώντας
συνθήκες περικύκλωσης και ασφυκτικού εναγκαλισμού της Ρωσίας. Η επιθετική
πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ενώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα
προχωρούσε “ορμητικά” τώρα και μερικά χρόνια αρχίζει να προσκρούει σε σοβαρά
εμπόδια σαν αποτέλεσμα των ανακατατάξεων που συντελούνται στη διεθνή πολιτική
σκηνή και της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Οι αποφάσεις του 5ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ (Μάρτης 2013) υπογραμμίζουν:
“Εξασφαλίζοντας, με το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα και
υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης – αν και εξακολουθεί να βρίσκεται σε
υποδεέστερη οικονομική θέση απέναντι στις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις – και
διαθέτοντας ένα τεράστιο στρατιωτικό - πυρηνικό οπλοστάσιο, που τον καθιστά
παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επανέρχεται με νέους
όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επανακτά σταδιακά το
ζωτικό του χώρο και αποκαθιστά τα συμφέροντά του, προκαλώντας ανακατατάξεις στη
διεθνή πολιτική σκηνή και στην αναδιανομή των ζωνών επιρροής”. Το νέο στοιχείο
και δεδομένο που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια τόσο με την επίθεση που
εξαπόλυσε πριν πέντε χρόνια η Γεωργία με τη μαριονέτα των ΗΠΑ Σαακασβίλι για
την κατάληψη της Ν. Οσετίας και Αμπχαζίας, όσο και με τη σημερινή
πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στην Ουκρανία, είναι η έμπρακτη
στρατιωτική απάντηση της Ρωσίας για την απόκρουση των επιθετικών κινήσεων των
ΗΠΑ και των λακέδων του, καθώς και για τη διεκδίκηση των ζωτικών συμφερόντων
και την επανάκτηση της κυριαρχίας του ανασυγκροτούμενου ρώσικου ιμπεριαλισμού
πάνω στα γεωπολιτικά εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασε την
τελευταία εικοσαετία η Δύση. Τώρα η κρίση οξύνεται με την απάντηση της Ρωσίας
να θέσει υπό τον έλεγχό της την Κριμαία και την απειλή για το διαμελισμό και
τον έλεγχο της Ανατολικής Ουκρανίας, διαγράφοντας μια προοπτική όξυνσης των
αντιθέσεων, πολιτικής αστάθειας και συγκρούσεων στην Ουκρανία και την ευρύτερη
περιοχή. Η ΕΕ που στην προεδρία της συνέπεσε να βρίσκεται η χώρα μας, και πρώτα
απ' όλους η Γερμανία, αξιοποιεί όσο μπορεί την ευκαιρία που της δόθηκε για να
προωθήσει τις πολιτικο- οικονομικές θέσεις και την παρουσία της στην Ουκρανία
μέσα από την προώθηση των δικών της ανδρείκελων στην κυβέρνηση. Η γερμανική
πολιτική που ηγεμονεύει στην ΕΕ συνίσταται στην άσκηση πιέσεων και εκβιασμών
για την απόσπαση των μεγαλύτερων παραχωρήσεων της Ρωσίας προς τη Δύση στην
Ουκρανία, στα πλαίσια “διευθέτησης της κρίσης” και μέχρι του σημείου που δεν θα
μπαίνουν σε δοκιμασία οι οικονομικές, ενεργειακές και πολιτικές σχέσεις της ΕΕ
με τη Ρωσία, δεν θα σπάνε οι “γέφυρες συνεννόησης” μαζί της, όπως φαίνεται να
επιζητούν οι ΗΠΑ, και θα εξασφαλίζει στην ΕΕ να διεκδικήσει αγορές, μερίδιο,
πολιτική παρουσία και επιρροή στην Ουκρανία. Στην κατεύθυνση που χαράζει η
γερμανική πολιτική στην ΕΕ κινείται η κυβέρνηση Σαμαρά, προσπαθώντας να
εξισορροπήσει τις αμερικανονατοϊκές συμφωνίες για τους αγωγούς και τις τιμές
του ρωσικού φυσικού αερίου.
Η ιμπεριαλιστική
προπαγάνδα αντιστρέφοντας όλα όσα μέχρι τώρα υποστήριζε για το δικαίωμα δήθεν
“αυτοδιάθεσης των εθνών” και αμφισβήτησης της ίδιας της έννοιας της εδαφικής
κυριαρχίας μιας χώρας, που πάνω τους στήριξαν οι ΗΠΑ την εξαπόλυση τόσων
κατακτητικών πολέμων, την υποδούλωση και το διαμελισμό ανεξάρτητων και
κυρίαρχων χωρών, την πρόσφατη αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κοσοβάρικου
προτεκτοράτου, τώρα που τα συμφέροντά τους άλλα υπαγορεύουν, καταδικάζουν την
“αυτοδιάθεση”της Κριμαίας, προστάζουν να παραμείνει σεβαστή η εδαφική κυριαρχία
της Ουκρανίας, κλείνοντας τα μάτια οι “δημοκράτες” της Δύσης στην
πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας με πρωταγωνιστές τους Ουκρανούς φασίστες.Οι
εθνικιστικές και στρατιωτικές αντιπαραθέσεις που συντελούνται στο πλαίσιο του
ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ – ΕΕ – Ρωσία για το ξαναμοίρασμα και την
επανάκτηση των ζωνών επιρροής στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έχουν
αντιδραστικά χαρακτηριστικά και μετατρέπουν τους λαούς σε καύσιμη ύλη για την
εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους.Τα πραγματικά συμφέροντα τω
εθνών και των λαών των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, σήμερα της Ουκρανίας,
βρίσκονται έξω από τις μυλόπετρες του αμερικανορώσικου ανταγωνισμού και δεν
πρέπει μπροστά στην πολεμοχαρή επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να
καλλιεργηθεί καμιά αυταπάτη για την πραγματικά αντιδραστική φύση και χαρακτήρα
της σημερινής ιμπεριαλιστικής Ρωσίας των Πούτιν – Μεντβέντεφ και των αστικών
φιλορωσικών δυνάμεων της Ουκρανίας. Τα πραγματικά συμφέροντα αυτών των λαών, η
απολύτρωσή τους από τα δεσμά των ντόπιων κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εθνικής και κοινωνικής καταπίεσης,
προϋποθέτει την κοινή πάλη τους ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, ΗΠΑ- ΕΕ,
Ρωσία και τους ντόπιους λακέδες τους. Είναι ολέθριο να σπρώχνονται τα έθνη και
οι λαοί αυτής της περιοχής, όπως τώρα της Ουκρανίας να δεθούν και να συρθούν,
διαμέσου των διεσπασμένων τμημάτων της αστικής τάξης, είτε στο άρμα των ΗΠΑ –
ΕΕ είτε της Ρωσίας. Από την άποψη αυτή η θέση μιας σειράς δυνάμεων που
εμφανίζονται με κομμουνιστικούς τίτλους στη Ρωσία και την Ουκρανία και
σέρνονται πίσω από την πολιτική του Πούτιν και του Γιανουκόβιτς, στηρίζοντας τα
συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού και των δυνάμεών του στην Ουκρανία, επί
της ουσίας δεν διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική των ψευτοκομμουνιστικών και
“αριστερών” κομμάτων της Δ. Ευρώπης, που γίνονται απολογητές και χειροκροτητές
της ιμπεριαλιστικής και φιλοπόλεμης πολιτικής των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ,
8-21/3/2014, www.m-lkke.gr
