Ωραίος ο "αγωνιστικός" καφές εχτές στην Ηγουμενίτσα!

"Θα το σκεφτώ πολύ αν θα κάνω απεργία άλλη φορά"
Ωραίος ο «αγωνιστικός» καφές εχτές στην Ηγουμενίτσα!
Είμαστε που είμαστε η ψυχολογία μας χάλια και προσπαθούμε με υποκατάστατα να την ανεβάσουμε, για να αντέξουμε όσα μας έχουν βρει από τον καιρό που ο Γιωργάκης μας φόρεσε το κολάρο του ΔΝΤ…., έρχονται ώρες ώρες και άλλα γεγονότα να μας ρίξουν και να μας απογοητεύσουν. Όπως σήμερα, μέρα απεργίας 24ωρης της ΔΟΕ…
Από την αρχή που διάβασα για την απεργία αυτή, αρχές Αυγούστου ακόμη, ξίνισα. Τι κολοκύθια απεργία να κάνεις με το καλημέρα σας στο σχολείο; Ντουφεκιά στον αέρα είναι αυτό κι όχι το πιο δυνατό όπλο του εργαζόμενου όταν καταπατούνται τα δικαιώματά του κατάφωρα. Όχι πίεση δηλαδή στον εργοδότη αλλά χάιδεμα στα αφτιά του, για να μην επαναλάβω τις γνωστές απόψεις και για ενίσχυση ακόμη του κρατικού κορβανά από το δικό μας χαμένο μεροκάματο των απεργών.
Είπα όμως να την κάνω την απεργία και αυτή τη φορά. Κυρίως για τους μαθητές μου και τους γονείς τους. Γιατί ο δάσκαλος καλώς ή κακώς συνεχίζει να είναι πρότυπο για την κοινωνία. Και δάσκαλος με τη μέση διπλωμένη και το κεφάλι κάτω είναι επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Ειδικά σε μια χώρα που διάλεξε για εθνικό της σύμβολο τον ύμνο στη λευτεριά! Μπορεί ο δάσκαλος μιας τέτοιας χώρας, ο Έλληνας δάσκαλος, να μη διδάσκει με τη στάση του τα ιδανικά της φυλής; Και μπορεί ο δάσκαλος απεργοσπάστης να πάει μετά να διδάξει στα Ελληνόπουλα για τους αγώνες και τις επαναστάσεις του λαού μας; Μάλλον μπορεί, αλλιώς δε θα έβγαινε το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις»…
Με βαριά καρδιά όμως, το παραδέχομαι. Γιατί όταν κάνεις κάτι που δεν πιστεύεις απλά και μόνο γιατί ντρέπεσαι να κάνεις αλλιώς, η καρδιά είναι βαριά και η γνώμη σου περπατάει σε τεντωμένο σκοινί. Από τη μια λες θα κάνω απεργία από την άλλη αισθάνεσαι ότι για μια ακόμη φορά είσαι κορόιδο και γραφικός ακόμη.
Στα πλαίσια αυτά πίεσα για μια ακόμη φορά να μην κάνουμε απεργία για την απεργία, να μη μείνουμε στα σπίτια μας. Να δώσουμε ένα αγωνιστικό ραντεβού, να ακούσει και η τοπική κοινωνία ότι οι δάσκαλοι απεργούν και να ενημερώσουμε για τα αιτήματά μας. Τέλος πάντων να βρεθούμε μεταξύ μας όσοι απεργούμε, να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ίσως ίσως και αυτό που έλεγε ο Τσε:
Και πράγματι δόθηκε αυτό το ραντεβού. Στη χτεσινή συμβολική κατάληψη της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας μας ανακοινώθηκε από την ντουντούκα πως σήμερα στις 10.30 θα μαζευτούμε στην Πλατεία Δημαρχείου της Ηγουμενίτσας!
Ξυπνάω λοιπόν η έρμη και με την τσίμπλα στο μάτι, δίχως να πιω καφέ, ροβολάω για την πλατεία. Στις δέκα το πρωί με την τσίμπλα; ε, ναι, όταν κοιμάσαι στις 6 το πρωί κι όταν από τη φύση σου είσαι νυχτοπούλι; Η ουσία πάντως είναι ότι καφέ δεν ήπια για να μην αργήσω να δώσω το παρών στον αγώνα…
Και φτάνω στην πλατεία και ούτε ένας! Μα ούτε ένας! Η απόλυτη ερημιά και η απόλυτη απογοήτευση! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πώς ένιωσα!
Μόνο στο μπαλκόνι του Δημαρχείου ήταν οι απεργοί δημοτικοί υπάλληλοι και κάποιοι δικοί τους ομιλητές έλεγαν τα της δικής τους απεργίας. Μια χούφτα άνθρωποι και αυτοί αλλά τουλάχιστον έκαναν απεργιακή συγκέντρωση. Εμείς; Οι δάσκαλοι;
Κατέληξα σέρνοντας τα βήματά μου στα καφέ της πλατείας. Για τον καφέ της παρηγοριάς… Και έστω και καθυστερημένα πήρε το μάτι μου άλλους τέσσερις. Και ήπιαμε το καφεδάκι παρέα να πάει κάτω το φαρμάκι και τουλάχιστον να αποσείσω την αρχική εντύπωση πως ή μπέρδεψα την ημερομηνία της απεργίας ή δεν απεργεί κανείς άλλος σ΄ αυτή την πόλη, στην Ηγουμενίτσα…
Αφιερώνω κλείνοντας το ρεπορτάζ από το … αγωνιστικό καφεδάκι στην Ηγουμενίτσα το ακόλουθο εύστοχο και πικρό σαν το σημερινό καφέ, που ψάρεψα προσφάτως από το φατσοβιβλίο:
Σε όλους! Και στους απεργοσπάστες και στους απεργούς που βρήκαν ευκαιρία τη μέρα της απεργίας να κάνουν τις άλλες δουλειές τους και σε όσους γραφικούς πήγαμε τελικά στην πλατεία… Λαός για εξέγερση! Ζητείται!
Φοβάμαι, τον εαυτό μου, πως στην επόμενη απεργία θα με ψάχνουν κι εμένα. Αυτός τελικά είναι ο στόχος; αναρωτιέμαι. Να σπείρουν απογοήτευση και στους ελάχιστους που μείναμε να απεργούμε ;;;

ΜΑΡΙΟΡΗ