Την προηγούμενη βδομάδα η επιτροπή περιοχής του ΚΚΕ Β/Δ Ελλάδας καταγγέλλει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, έως και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το σύνολο των φορέων για την σύσκεψη για την ΔΩΔΩΝΗ. Επί της ουσίας όμως καταγγέλλει τους κτηνοτρόφους που αγωνίζονται για την ΔΩΔΩΝΗ, καταγγέλλει λοιπόν το αντιθεσμό του λαϊκού κινήματος.
Σε αυτό μας το σημείωμα δεν θα ασχοληθούμε με το ρεζουμέ της υπόθεσης, έχουν αναλωθεί αρκετά mb και έχουν ειπωθεί επιχειρήματα, ένθεν και κακείθεν. Θα ασχοληθούμε όμως με μια παράγραφο του κειμένου η οποία γραφεί: «Προσπαθούν να εξαγνιστούν με την «δημοκρατικότητα» τους που παρουσιάζει η λίστα των αποδεκτών της πρόσκλησης για τη σύσκεψη, εντάσσοντας σε αυτή το ΚΚΕ, τους περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους που εκλέχτηκαν μέσα από τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης που στήριξε το ΚΚΕ, τα εργατικά κέντρα Άρτας και Θεσπρωτίας που βρίσκονται στο ΠΑΜΕ!!!!»
Εγκαλεί και καταγγέλλει λοιπόν η ανακοίνωση του ΚΚΕ την συντονιστική επιτροπή των κτηνοτρόφων γιατί τους κάλεσαν στην σύσκεψη για την ΔΩΔΩΝΗ που έγινε την προηγούμενη βδομάδα.
Ω μα το ΔΙΑ…!!!! Ακόμη και από ένα πολιτικό πολιτισμό θα έπρεπε να τους καλέσει, αφού καλεί το σύνολο των πολιτικών και θεσμικών δυνάμεων. Και το ζήτημα του πολιτικού πολιτισμού, δεν είναι μια μικροαστισμός, απεναντίας. Το ζήτημα του πολιτικού πολιτισμού αποτελεί την βάση ενός απελευθερωτικού πολιτισμού. Αν δεν μιλάμε πως θα διαφωνήσουμε και πως θα συμφωνήσουμε… Α ξέχασα, με οπορτουνιστάς δες μιλάμε…. και πάλι ω μα το ΔΙΑ!!!!!
Αλλά ας πάμε παρακάτω σε κάτι ακόμη πιο σοβαρό…. Η παράγραφος εμπνέεται από μια ιδιοκτησιακή αντίληψη της πολιτικής και αυτό είναι βαθιά μικροαστικό και ντούρα αντεπαναστατικό. Το κόμμα, αυτή η πολιτική αφαίρεση απαγορεύει- επί της ουσίας- στα μέλη και στους καθοδηγητές, στους εκλεγμένους δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, αλλά το χειρότερα όλων, απαγορεύει στα μαζικά όργανα του κινήματος, στα συνδικάτα και στα εργατικά κέντρα να έχουν συζήτηση με άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.
Και όσο αφορά το κόμμα, τα μέλη, τους καθοδηγητές, ακόμη και τους εκλεγμένους δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, μπορώ και να το συζητήσω. Έχουν και οι ίδιοι ευθύνη που το αποδέχονται!!!!!
Αλλά μα το θείο Λένιν, που ακούστηκε, σε πια ιερά γραπτά του μαρξισμού-λενινισμού υπάρχει η αντίληψη πως το μαζικό κίνημα είναι ιδιοκτησία- οι κομμουνιστές παλεύουν να καταργήσουν κάθε ιδιοκτησία- του κόμματος.
Το μαζικό κίνημα, τα συνδικάτα και τα εργατικά κέντρα είναι όργανα, εργαλεία το μαχόμενου λαού, της συνειδητοποιημένης εργατικής τάξης και όχι παραμάγαζο- συγνώμη για την λέξη- της κάθε πολιτικής ή κομματικής συλλογικότητας, ακόμη και αν αυτή είναι η επαναστατική πρωτοπορία. Που αν είναι όντως επαναστατική πρωτοπορία αυτό που θα επιδιώκει θα είναι η ηγεμονία- κυριαρχία της τάσης χειραφέτησης και όχι ο κομματικός καταναγκασμός.
Ακόμη και στο Λένιν που πιστεύει πως η συνείδηση της εργατική τάξη δεν μπορεί να ξεφύγει από τους οικονομικούς αγώνες, όποτε χρειάζεται το κόμμα της πρωτοπορίας, δεν θα δούμε μια θεωρία του τύπου συνδικάτο= κομματικό μαγαζί!!!! Απεναντίας ο ίδιος έλεγε πως ακόμη και στην περίοδο του εργατικού κράτους, τα συνδικάτα θα έπρεπε να έχουν την ανεξαρτησία τους απέναντι στο κράτος των εργατών. Έτσι εναντιώθηκε και απέναντι στις δυνάμεις που έβλεπαν τα συνδικάτα να μετατρέπονται σε ιδιοκτήτες των εργοστασίων και απέναντι στην στρατιωτικοποιήση των συνδικάτων.
Τα συνδικάτα είναι εργαλεία οικονομικού και πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης που είναι ανοιχτά στην διαπάλη των ιδεών και των απόψεων. Ακόμη και αυτών που φανερά επιδιώκουν την υποταγή τους στα αφεντικά. Άλλωστε όπως φάνηκε και ιστορικά με την τάση υποταγής και η κυρίαρχη ιδεολογία δεν ξεμπερδεύουμε με διοικητικά μέτρα. Αυτή αναπαράγεται ακόμη και μες στα όργανα της επαναστατικής πρωτοπορίας ή αυτής που τέλος πάντων δηλώνει τέτοια.
Ο αγώνας εναντία στο ρεφορμισμό και το οπορτουνισμό σύντροφοι και συναγωνιστές δεν λύνεται με διοικητικά μέτρα που απαγορεύουν την άλλη άποψη, την όποια και την επαφή μεταξύ των πολιτικών, κοινωνικών δυνάμεων στο μαζικό κίνημα. Απεναντίας θα έλεγα το βοηθάει. Ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός καταπολεμιέται από την δύναμη των ιδεών και των απόψεων μας που δεν επιβάλλονται, αλλά κερδίζονται μες στο κόσμο. Και γίνονται κτήμα του κόσμου και εργαλείο αλλαγής των συνθηκών. Δεν φοβούνται την άλλη άποψη, συνδιαλέγονται μαζί της, συγκρούονται μαζί της πολιτικά, ακόμη ενώνονται όταν αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα…. διαλεκτική διάολε!!!!
