Στα σχεδόν δύο χρόνια που παρακολουθώ τη γενοκτονία δεν έχω ξαναδεί
αξιωματούχους διεθνών οργανισμών και ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Νέα Υόρκη να
βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση σοκ από τις εικόνες και τις πληροφορίες που
λαμβάνουν από τη Γάζα.
Τα επόμενα 24ωρα έρχονται εκατόμβες νεκρών ενώ το Ισραήλ και οι ΗΠΑ
μπλοκάρουν συνειδητά κάθε δυνατότητα τερματισμού του λιμού. Άνθρωποι θα
κάθονται απλώς σε μια γωνία δίπλα σε κάποιο βομβαρδισμένο κτίριο της Γάζας και
θα σβήνουν ο ένας μετά τον άλλο κρατώντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους.
Ζούμε το ολοκαύτωμα της εποχής μας, παρακολουθώντας σε ζωντανή σύνδεση τη σφαγή
ενός λαού σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης που λέγεται Γάζα.
Συνηθίσαμε να λέμε ότι ζούμε στη «Ζώνη Ενδιαφέροντος» σαν τις οικογένειες
των ναζί που έμεναν δίπλα στα κρεματόρια και συνέχιζαν κανονικά τις καθημερινές
τους δραστηριότητες. Αυτοί όμως είχαν μπροστά τους μεγάλους τοίχους που τους
εμπόδιζαν να δουν τι γίνεται μέσα. Γνώριζαν αλλά δεν έβλεπαν. Η δική μας γενιά
και γνωρίζει και βλέπει. Αλλά συνεχίζει απτόητη τις καθημερινές της
δραστηριότητες.
Εμείς οι δημοσιογράφοι το χτίσαμε το κρεματόριο. Οι δημοσιογράφοι που
«βλέπαμε» αποκεφαλισμένα μωρά και μαζικούς βιασμούς εκεί που δεν υπήρχαν για να
εξανδραποδίσουμε τον Παλαιστινιακό λαό και να δικαιολογήσουμε τον αφανισμό του.
Οι καταναλωτές που συνεχίζαμε να αγοράζουμε προϊόντα εταιρειών που
τροφοδοτούσαν την ισραηλινή μηχανή του πολέμου. Οι πολιτικοί που λάμβαναν
εκθέσεις για την γενοκτονία και τις έκρυβαν στα συρτάρια τους για να υπογράψουν
μια ακόμη συμφωνία εμπορικής και στρατιωτικής συνεργασίας με τους δολοφόνους.
Οι καλλιτέχνες που δεν άλλαξαν μια γραμμή στο πρόγραμμά τους για να
καταγγείλουν τη γενοκτονία της εποχής τους. Οι πανεπιστημιακοί που άφηναν τα
ιδρύματά τους να συνεργάζονται με τους φονιάδες. Και ακόμη χειρότερα όσοι
νομιμοποιούσαν την βασική γραμμή άμυνας του Ισραήλ – πώς όποιος ασκεί κριτική
στα εγκλήματά του είναι αντισημίτης.
Αποκρύψαμε και από τους ίδιους μας τους εαυτούς ότι ένα κράτος δεν μπορεί να
πραγματοποιήσει γενοκτονία εάν πρώτα δεν έχει πετύχει τον εκφασισμό της δικής
του κοινωνίας. Και αφήναμε αυτή την εκφασισμένη κοινωνία να αγοράζει τα σπίτια
μας και να μπαίνει στα Airbnb μας, κουνώντας μπροστά στα μάτια μας τη
σημαία-σύμβολο της φρίκης. Αν κυμάτιζαν τη σβάστικα θα θεωρούσαμε λογικό να μην
τους επιτρέψουμε να αποβιβαστούν στα λιμάνια μας. Οι σημερινές μας επιφυλάξεις
ουσιαστικά σημαίνουν ότι δεν θεωρούμε τη γενοκτονία των Παλαιστινίων άξια λόγου
σε σχέση με άλλες γενοκτονίες.
Κρυφτήκαμε πίσω από δέκα ηρωικούς αρνητές στράτευσης και χίλιους διαδηλωτές
στο Τελ Αβίβ για να πούμε ότι υπάρχει και το «άλλο Ισραήλ» και συνεπώς δεν
πρέπει να κάνουμε πολιτιστικό, ακαδημαϊκό ή τουριστικό μποϊκοτάζ.
Αφήσαμε το Ισραήλ να βομβαρδίζει στόχους αμάχων στη Μεσόγειο και να απάγει
μέλη ανθρωπιστικών αποστολών. Μιλάω για λευκούς δυτικούς ακτιβιστές. Για αυτούς
με το πιο σκούρο δέρμα στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και τη Συρία, ποιος χέστηκε;
Δεν έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια και δεν γράφουν καλά στις φωτογραφίες
μας.
Η ΣιωΝαιστική ΝΑΤΟική «Αριστερά και η Αναρχία» ξέχασαν το δικαίωμα των λαών
στην ένοπλη πάλη για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους. Για την
ακρίβεια το καταδίκασαν, ρητά ή σιωπηρά. «Ναι αλλά η Χαμάς…». Το αντιπολεμικό
κίνημα στην Ελλάδα κοιμόταν για σχεδόν δύο χρόνια και ξύπνησε στο τέλος της
παράστασης για να χειροκροτήσει ένα έργο που δεν είδε. Το κέντρο ξέχασε ότι τα
κράτη που πραγματοποιούν επιθετικούς πολέμους προς όλες τις γειτονικές τους
χώρες σταματάνε μόνο με την ανάληψη στρατιωτικής δράσης, όπως έγινε με τη
Γερμανία του Χίτλερ. Σε έναν πλανήτη οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων πήραν τα
όπλα για τους Παλαιστίνιους μόνο οι Χούθι. Και τους καταδικάσαμε και αυτούς
γιατί απειλούσαν τα συμφέροντα των εφοπλιστών μας, που εκδίδουν τις εφημερίδες
μας και πληρώνουν το μισθό μας.
Είναι αργά να σώσουμε την ψυχή μας. Ελπίζω τα παιδιά μας, να μας κοιτάνε με αποτροπιασμό
και να μας φτύνουν για την κατάντια μας.
Ας μην σταματήσουμε όμως, την προσπάθεια – όσοι τουλάχιστον θέλαμε να λέμε
ότι προσπαθήσαμε. Αν μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο από το να πεθάνει από την
πείνα -έναν- αξίζει να παλέψεις με νύχια και με δόντια. Σκέψου ένα παιδί να
πνίγεται λίγα μέτρα μακριά σου στη παραλία ή να σωριάζεται μπροστά σου στο
πεζοδρόμιο. Αν μπορείς να βοηθήσεις αυτό μπορείς να το κάνεις και για ένα παιδί
στην Παλαιστίνη. Σκέψου το να μεγαλώνει, να διαβάζει ένα βιβλίο και να κάνει
για πρώτη φορά έρωτα.
Δε θα είσαι ήρωας. Απλώς θα έχεις μειώσει λίγο την ντροπή σου.
https://litlepost.blogspot.com/2025/07/27-2025.html
