Θα γράψω για την επέτειο ενός άλλου Πολυτεχνείου, το οποίο το έζησα και πολύ πιο συνειδητά διότι ήμουν πλέον 18 χρόνων.
Δηλαδή του Πολυτεχνείου του 1980.
Το κλίμα ήταν ήδη πολύ φορτισμένο καθώς είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των σχολών για το νόμο 815 της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξέροντας ότι θα έχανε τις εκλογές είχε δραπετεύσει στην προεδρία της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός είχε γίνει ο συστηνώμενοςαπό τα ΜΜΕ ως "μετριοπαθής" Γιώργος Ράλλης... του είχε ανατεθεί να εφαρμόζει προοδευτικές αστικές μεταρρυθμίσεις σαν υπουργός επί Καραμανλή αλλά δεν ήξερε πού παν' τα τέσσερα και ήταν και ξεροκέφαλος κι από πάνω. Άλλωστε ήταν πολύ δύσκολο, αδύνατον θα έλεγα να ανακόψει το ρεύμα του ΠΑΣΟΚ που επερχόταν.
Η ατμόσφαιρα δεν ήταν μόνο φορτισμένη μεταξύ φοιτητών και κυβέρνησης... ήταν φορτισμένη και εντός του φοιτητικού χώρου, μεταξύ ΚΝΕ και "αναρχοαυτόνομων", τους οποίους δειλά προσέγγιζαν... το ΚΚΕ (μ-λ), με αποτέλεσμα τελικά να διασπαστεί το 1981 και η νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, ο Ρήγας Φεραίος, που κι αυτός είχε διασπαστεί παλιότερα δημιουργόντας την Β Πανελλαδική που συνεργαζόταν με τους αναρχοαυτόνομους - η ΚΝΕ με όλους αυτούς είχαν φτάσει μέχρι και σε ξυλοδαρμούς και αυτοί αποκαλούσαν την ΚΝΕ "ΚΝΑΤ", ενώ η ΚΝΕ τους χαρακτήριζε ως "προβοκάτορες".
Το Νοέμβρη του 1980 έφτασε η επέτειος του Πολυτεχνείου, πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένη απ' όσο σήμερα (να μην ξεχνάμε ότι το 1973 ήταν κοντά, και θεωρούσαμε και το πιστεύαμε ότι τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο, αδέρφια μας), και ήταν να γίνει η πορεία, με άπειρο κόσμο (και σήμερα θα έχει κόσμο πιστεύω αλλά τότε ήταν αλλιώς).
Η ξεροκεφαλιά του Ράλλη που ήθελε να τελειώνει με το Πολυτεχνείο τις πορείες του και τον αντιαμερικανισμό, και η πανηλιθιότητα κι ο πανικός της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που έβλεπε πως τελείωναν οι μέρες της, οδήγησε σε τραγωδία – η κυβέρνηση του Ράλλη απαγόρευσε να γίνει πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία και η διαμάχη στον αριστερό χώρο ήταν αν η πορεία θα κατέληγε στην αμερικανική πρεσβεία ή θα έφτανε μόνο ως τη βουλή.
Η κυβέρνηση επέμενε πεισματικά να φτάσει η πορεία μόνο ως τη βουλή και όλη η αντιπολίτευση την κατήγγειλε... αλλά η κοινοβουλευτική αριστερά υπάκουσε στην εντολή, ενώ η εξωκοινοβουλευτική όχι, το θέμα ήταν όμως τι θα γινόταν στην πράξη.
Στην ΚΝΕ που ήμουν τότε εγώ υπήρχε αναβρασμός... εμείς θέλαμε να μην υπακούσουμε στην απαγόρευση και να προσπαθήσουμε να φτάσουμε ως την πρεσβεία. Η "σοφή" ηγεσία του ΚΚΕ όμως μπορεί να φώναζε αλλά "δεν ήθελε να φτάσει στα άκρα". Για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ εσωτερικού δεν συζητάμε... ακόμα χειρότερα.
Η μέρα της πορείας μύριζε μπαρούτι... εγώ κατέβηκα όπως ήταν φυσικό με το μπλοκ της ΚΝΕ, το οποίο είχε ΑΠΕΙΡΟ και πολύ πυκνό κόσμο – όπως και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά τότε - όμως ήταν φανερό ότι παρ' όλα αυτά το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα συμμορφώνονταν με την απαγόρευση και θα πήγαιναν μόνο ως τη βουλή... Μπροστά από εμάς ήταν η εξωκοινοβουλευτική αριστερά οι "αναρχοαυτόνομοι" και το μπλοκ του Ρήγα Φεραίου... με λιγότερο κόσμο αλλά όχι ευκαταφρόνητο. Καμία σχέση με το σήμερα. Αποτελούσαν το 1/3 της πορείας
Φωνάζαμε συνθήματα καθώς προχωρούσαμε και όταν φτάσαμε στη Σταδίου δεν ξέρω ποιος έδωσε τέτοια "γραμμή" κι αρχίσαμε να χτυπάμε δυνατά τα πόδια μας στο έδαφος, λες και κάναμε παρέλαση του Κόκκινου Στρατού - αλλά ξαφνικά, μόλις φτάσαμε στη κάτω μεριά της πλατείας Συντάγματος ο... Κόκκινος Στρατός έστριψε βιαστικά δεξιά στην Ερμού και οι υπεύθυνοι της περιφρούρησης γεμάτοι άγχος αλλά με την πείρα που ομολογουμένως είχε πάντα η ΚΝΕ σε αυτά, μας φώναζαν να... διαλυθούμε και ότι η πορεία τελείωσε!
Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι οι "αναρχοαυτόνομοι" μαζί με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, θέλησαν να σπάσουν το μπλοκ της αστυνομίας και να προχωρήσουν προς την αμερικανική πρεσβεία - και η απάντηση ήταν μια απίστευτης αγριότητας αστυνομική επίθεση, από την οποία άρχισαν τα επεισόδια που κράτησαν όλη τη νύχτα και οδήγησαν στο να υπάρξουν δυο νεκροί, η Σταματίνα Κανελλοπούλου κι ο Ιάκωβος Κουμής.
Μπορεί η κυβέρνηση Ράλλη να "νίκησε" διότι η πορεία δεν έφτασε τελικά ως την πρεσβεία αλλά στην πραγματικότητα έφαγε τεράστια πολιτική ήττα, διότι της χρεώθηκαν (και πολύ δίκαια) οι νεκροί και τα τρομερά επεισόδια... και τσαλακώθηκε και το "μετριοπαθές" κι "ανανεωτικό" προφίλ του Γιώργου Ράλλη.
Όσο για μένα... μπήκα σε κακές σκέψεις. Τι θέλαμε να παριστάνουμε τους... αγριομπολσεβίκους αφού στο πρώτο "μπαμ" την κάναμε γυριστή; Δεν ένοιωσα καθόλου καλά, ας αφήσουμε και το τι ακούσαμε από τους "αναρχοαυτόνομους" για τη στάση μας...
Έντεκα μήνες αργότερα ήρθε το ΠΑΣΟΚ, ενώ το ΚΚΕ είχε κατέβει στις εκλογές με σύνθημα... "ΚΚΕ αλλαγή δεύτερη κατανομή", δηλαδή ήθελε να φτάσει το 17% για να μπει στη δεύτερη κατανομή των βουλευτικών εδρών σύμφωνα με το τότε εκλογικό σύστημα και να μη βγει το ΠΑΣΟΚ αυτοδύναμο - αλλά τελικά περιορίστηκε στο 10,92%. Που ήταν και το καλύτερο μεταπολιτευτικό ποσοστό του σε βουλευτικές εκλογές. Επιδοθήκαμε τόοτε σε μια κοινοβουλευτική αυταπάτη, με αυτήν την τελείως λαθεμένη πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που έγινε δίκαιη αιτία να αποχωρήσουν από το ΚΚΕ πολλοί επαναστάτες από τις γραμμές του. Το 17% δεν είχε καμιά βάση, και μετά την παταγώδη ήττα, η ηγεσία έριξε το φταίξιμο στα μέλη που δεν προσπάθησαν, αντί να αναλάβει τις δικές της ευθύνες για την ηλιθιότητα του 17%.
Αυτά με έκαναν να νοιώσω ακόμα χειρότερα. Λίγο αργότερα, ήρθε... το καθίκι ο Βαλέσα και τα γεγονότα της Πολωνίας. Δεν ήμουνα με τον Βαλέσα, σωστά τον είχα καταλάβει ότι ήταν ένας ακροδεξιός, ένα τσουτσέκι της CIA... αλλά δεν μπορούσα να μη βλέπω ότι οι ΠΑΣΟΚοι ήταν υπέρ του Βαλέσα, ασχέτως αν βγήκε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου καταδίκασε τον Βαλέσα, στη ΚΝΕ είχαν κωλόσει, οι μαοϊκοί και αναρχοαυτόνομοι τον υποστήριζαν, και οι μόνοι που υποστήριζαν την επέμβαση, που δεν έκανε τίποτε γιατί δεν τον εκτέλεσε, ήταν οι τροτσκικιστές και μάλιστα ορισμένα κομμάτια τους.
Αλλά από τότε ήταν μιλημένα τα πράγματα. Παρέμεινα μια δεκαετία ακόμα στην ΚΝΕ, όπου στην ουσία δίναμε μάχες οπισθοφυλακών, μέχρι το 1989 που αποχώρησα.
Και κάπως έτσι... βρέθηκα "ανένταχτος" και παραμένω ακόμα και... μάλλον θα παραμείνω για πάντα. Δεν χωράω πουθενά, το έχω πάρει απόφαση πλέον.
Μετά το 2010, κατάλαβα πλέον ότι η Αριστερά έχει διαλυθεί, είναι πλέον ένα όνομα που δεν σημαίνει τίποτε. Οι διαχωρισμοί στους ανθρώπους παραμένουν, οι αριστεροί παραμένουν οι καλύτεροι άνθρωποι, αλλά αυτοί που τους καθοδηγούν είναι τα χειρότερα τομάρια και είναι ξεπουλημένοι στη CIA και στους Αμερικάνους.
Το μόνο σύνθημα που μπορεί να υπάρχει στη σημερινή πορεία είναι «Ούτε με το ΝΑΤΟ ούτε με το ΝΑΤΟ».
Σχολιο.- Η κοινωνια σήμερα ειναι στο συνολο της τρελά στρατευμένη, σε μια απίστευτη μοναδικοτητα.
Στην "ομοψυχία" που επέδειξαν οι λαοί γονατίζοντας στον "πόλεμο" του COVID-19...
Ξεχάσαμε τη γιορτή της λογικής,της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σήμερα υπάρχει η μεγαλύτερη συστράτευση στην παράνοια από τον Νώε...
Σχολιο.- Δικός μου είσαι Αναρχικός.....όχι όμως από στάση κλανιά και μαγκιά....αλλά από τρόπο ζωής.Ασυμβιβαστος.....
Σχολιο.- Αναρχικός δεν ήμουν ποτέ. Αν ήμουν, θα ήμουν από τότε. Σήμερα τους
θεωρώ σαν τους κύριους υπεύθυνους για την σημερινή κατάντια….
https://litlepost.blogspot.com/2022/11/17-2022.html
