Η λογοκρισία των Χριστουγέννων
«’Χριστουγεννιάτικη αγορά’ ή ‘Χειμωνιάτικη αγορά’»;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «ανώδυνες παραχωρήσεις» απέναντι στο μουσουλμανικό στοιχείο που τα τελευταία χρόνια φτάνει μαζικά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έτσι, αυτές τις Άγιες Ημέρες, ο υπερτιμημένος γόνος της «Οικογένειας» μοιράζει διαδικτυακά ευχητήριες κάρτες στον «πληθυσμό» του Δήμου Αθηναίων απευθύνοντας μόνο το πολύ ορθοπολιτικό «Χρόνια Πολλά», για κάποιο απροσδιόριστο όμως λόγο.
Ο πειθήνιος υπάλληλος του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, εν είδει Έλληνα «υπουργού μετανάστευσης», κυκλοφορεί μια ευχητήρια κάρτα για τα Χριστούγεννα (από εξώφυλλο παιδικού βιβλίου, στην οποία πολλοί βλέπουν παραπομπές σε ημισέληνο και σ’ ένα μικρό κοριτσάκι με «αφρό» στυλ και με καλοκαιρινή εμφάνιση δίπλα σε γαλήνια θάλασσα απέναντι σε μια ακτή (τουρκική;).
Στις Βρυξέλλες έγινε πριν λίγο καιρό μια αποτυχημένη (προς το παρόν) προσπάθεια αντί για περίοδο των Χριστουγέννων να γίνεται λόγος για «περίοδο των εορτών» και αντί για «καλά Χριστούγεννα» να εύχονται «καλές γιορτές». Στη Γερμανία πάλι σκέφτονται στα σοβαρά οι «χριστουγεννιάτικες αγορές» (Weihnachtsmärkte) να μετονομαστούν σε «χειμωνιάτικες αγορές» (Wintermärkte).
Μερικά μόνο παραδείγματα, που προφανώς δεν έχουν να κάνουν με την πίστη αλλά με την ταυτότητα. Στο πλαίσιο αυτό, συστηματικά χρησιμοποιούν μια εντελώς λανθασμένη «νέα ανεκτικότητα» κι έναν υποχθόνιο δικαιωματισμό για να επιβάλλουν την πολυπολιτισμική κοινωνία (multi-culti). Χωρίς την παραμικρή αναστολή θυσιάζονται μεθοδικά αξίες, παράδοση, πολιτιστική ταυτότητα πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν πολιτισμός, ανθρωπισμός, ελευθερία και δημοκρατία. Κι όλα αυτά για να δείξουν πόσο «καλοί άνθρωποι» είναι, πόσο «ανοιχτοί» απέναντι στα καραβάνια των μεταναστών με εντελώς ξένο πολιτισμικό υπόβαθρο και πόσο καλοί υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης.
Όποιος μάλιστα με θάρρος και αποφασιστικότητα υπερασπίζεται την (χριστιανική κι εθνική) ταυτότητά του λοιδορείται ως «οπισθοδρομικός», «φασίστας», «ρατσιστής», «διασπαστής», «παρωχημένος», «γραφικός», «σκοταδιστής», «συνωμοσιολόγος» και με τους λοιπούς «πολεμικούς όρους» (“Kampfbegriffe”) από το «οπλοστάσιο» της “Cancel Culture” και της πολιτικής ορθότητας.
Όμως η ελαύνουσα λαθασμένη ανεκτικότητα σε θέματα ταυτότητας δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και με ασέβεια στη διαφορετική άποψη. Όποιος την αντιμετωπίζει με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά την καταργεί.
«Η αντιπρόταση των μεταμοντέρνων ελίτ είναι το τίποτα και το καθόλου»
Φυσικά και λέμε καλά Χριστούγεννα, γιατί μέσα από την ευχή μας αυτή, μιλάει ένας ολόκληρος πολιτισμός –Χριστιανικός πολιτισμός. Και είναι κομμάτι του σώματός μας αυτός, με τον ίδιο τρόπο που είναι και η περιπέτεια της νεωτερικότητας –για μας, της ελληνικής νεωτερικότητας [διακρίνεται από την δυτικοευρωπαϊκή/ατλαντική σε πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης].
Καμία ασυμφιλίωτη αντίθεση δεν υπάρχει ανάμεσα στα δύο, φυσικά πολλές επιμέρους: Θα ήταν αδιανόητο όμως, για παράδειγμα, για τον ποιητή να γράψει «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/και μυρσίνη εσύ δοξαστική» αν δεν ήταν διαποτισμένος από τις αξίες και την οπτική αυτού ακριβώς του χριστιανικού ορθόδοξου πολιτισμού. Η θρησκευτικότητα και η κοσμικότητα, αποτελούν εκφράσεις που έλαβε το συλλογικό μας πρόσωπο, μέσα στην ιστορική του περιπέτεια. Αν αφαιρέσει κανείς την πρώτη, ούτε ή δεύτερη που χτίστηκε επάνω της και με τα υλικά της, θα παραμείνει η ίδια.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, επί τούτου, θα επιλέξει να αντιτάξει μια μινιμαλιστική κάρτα με λίγες τυπικές αράδες για να ευχηθεί ενόψει των Χριστουγέννων. Για εκείνον μπορεί να είναι δείγμα πολιτισμικής «ανοικτότητας», όπως είναι και για τους τόσους άλλους στα στρατηγικά υψώματα της εξουσίας, που πιστεύουν πως ο χριστιανικός χαρακτήρας των εορτασμών αντιβαίνει στο νέο πολυπολιτισμικό ιδεώδες και σπεύδουν να τον υποβαθμίσουν με ένα ξερό «χρόνια πολλά» –λες και πρόκειται απλώς για την «παγκόσμια ημέρα των ευχών».
Μπορεί να εξοργίζει η κάρτα αυτή για το κενό της, από την άλλη όμως δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι πρόκειται για μια ειλικρινής δήλωση: Εκφράζει εκείνο που οι νέες ελίτ θέλουν να βάλουν στη θέση του συλλογικού μας προσώπου, που είναι ακριβώς αυτό το τίποτα και το καθόλου.
Η ιστορική αξία του Χριστιανισμού (σε συντομία)
Εδώ και αρκετά χρόνια είναι γεγονός ότι Χριστιανισμός δέχεται συνεχώς
επιθέσεις και πιέσεις, εσωτερικές διαμέσου της κριτικής, αλλά και εξωτερικές
από το όλο και πιο επιθετικό πολιτικό Ισλάμ. Η χριστιανική Εκκλησία συχνά
κατηγορείται ότι είναι η αιτία πληθώρας «κοινωνικών ασθενειών» στον δυτικό
κόσμο, ενώ όλο και λιγότερο επαινείται για το καλό έργο που έχει επιδείξει στη
διαχρονία της. Σύγχρονοι φιλόσοφοι, καθηγητές και κυρίως ανθρωπολόγοι και
κοινωνιολόγοι συνήθως κατηγορούν την Εκκλησία ως την αιτία επιβράδυνσης της
πολιτιστικής προόδου. Η εντύπωση αυτή, ότι ο Χριστιανισμός υπήρξε ανέκαθεν μια
αρνητική δύναμη για την κοινωνία ανά τους αιώνες, είναι συνέπεια σοβαρού
ελλείμματος ιστορικής και φιλοσοφικής γνώσης καθώς και υπερ-μοντέρνας
ιδεοληψίας. Όπως μας υπενθυμίζει ο Alvin J.
Schmidt στο How
Christianity Changed the World:
«Στον αρχαίο κόσμο, οι διδασκαλίες του Ιησού Χριστού άλλαξαν δραματικά κάποια από τα βάναυσα πρότυπα ηθικής και τα εξύψωσαν, σταμάτησαν τις βρεφοκτονίες, χειραφέτησαν σε μεγάλο βαθμό τις γυναίκες, κατάργησαν τη δουλεία, ενέπνευσαν φιλανθρωπικές οργανώσεις και οργανώσεις αρωγής, δημιούργησαν πολλά νοσοκομεία, ίδρυσαν ορφανοτροφεία και σχολεία. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, ο Χριστιανισμός, σχεδόν από μόνος του, διατήρησε την κλασική λογοτεχνία ζωντανή με την ανατύπωση χειρογράφων, την οικοδόμηση βιβλιοθηκών, μίλησε για την αξιοπρέπεια της εργασίας και επέκτεινε το φως του πολιτισμού στους βαρβάρους στα σύνορα του τότε χριστιανικού κόσμου. Στη σύγχρονη εποχή, η χριστιανική διδασκαλία, όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, προώθησε την επιστήμη, ενστάλαξε στην κοινωνία έννοιες πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ελευθερίας, ενθάρρυνε τη δικαιοσύνη και παρείχε μια μοναδική πηγή έμπνευσης για θαυμάσια επιτεύγματα στην τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη λογοτεχνία.»
Ασφαλώς όπως κάθε τι που λειτουργείται από τον άνθρωπο είναι εκτεθειμένο στα πάθη του και στις ορέξεις του. Καμία Εκκλησία δεν κατάφερε να παραμένει αμόλυντη από τον ίδιο τον άνθρωπο και ποτέ δεν θα τα καταφέρει. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπουμε και την πολιτισμική αξία του, αλλά και ότι χωρίς τον Χριστιανισμό, ακόμη και τα θεωρητικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται σήμερα εναντίων του, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχαν υπάρξει ή διασωθεί. Ένας ανοιχτός νους, ακόμη κι αν αδυνατεί να πιστέψει (πράγμα απολύτως κατανοητό), οφείλει να αναγνωρίσει αυτό που πολύ περιεκτικά είχε πει ο Ρενέ Ζιράρ: όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν, ο Χριστιανισμός δεν είναι κάτι που μπορείς να αγνοήσεις.
Μην πείτε «καλά Χριστούγεννα», είναι παρωχημένο
Ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης π.χ. απέστειλε μια ευχετήρια κάρτα, η οποία κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, και στην οποία εύχεται «Χρόνια Πολλά». Λες και οι δημότες του… είχαν την ονομαστική τους εορτή ή τα γενέθλιά τους την ίδια εβδομάδα! Απαγορευμένη η ευχή «καλά Χριστούγεννα».
Ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης στη δική του ευχετήρια κάρτα (αντιγραφή εξωφύλλου από παιδικό βιβλίο), παρουσιάζει ένα αστέρι να κρέμεται από ένα μισοφέγγαρο (Πολλοί το ερμήνευσαν ως «Ημισέληνο»). Ένα κοριτσάκι με μαλλί που θα μπορούσε να παραπέμπει σε στυλ «αφρο», με ρούχα καλοκαιρινά (σορτσάκι και κοντομάνικο, δηλαδή καμιά σχέση με Χριστούγεννα), δίπλα στη θάλασσα και απέναντι μια ακτή που θα μπορούσε συνειρμικά να παραπέμπει σε τουρκική – με βάση παραστάσεις και εικόνες που έχουμε από φωτογραφίες.
Ας πούμε όλα καλά, παρότι αποτελεί βάρβαρη αισθητική παραβίαση της «εικονικότητας» των Χριστουγέννων. Όμως δεν υπάρχει καμία ευχή, καμία αναφορά στα Χριστούγεννα. Τότε προς τι η κάρτα με το μισοφέγγαρο και το κρεμασμένο αστέρι, τα καλοκαιρινό συνολάκι; Σε ποια γιορτή παραπέμπει; Τι εύχεται; Με ποια αφορμή;
Απλώς όπως και του Μπακογιάννη, αποτελεί παραχώρηση στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των μεταναστών, έστω και αν ανάμεσά τους υπάρχουν Χριστιανοί που γιορτάζουν αυτές τις ημέρες!
Βέβαια, σαφώς υπάρχει και η αλτέρα παρς: Ο Τσίπρας εν έτει 2018 έστειλε ευχές για «Καλό Ραμαζάνι» στους εν Ελλάδι διαβιούντες μετανάστες. Ως τότε, ποτέ δεν είχε ευχηθεί «καλά Χριστούγεννα» ή «καλό Πάσχα» μαζικά στους Έλληνες.
Θυμίζουν τη ανεκδιήγητη ευρωπαία Μαλτέζα επίτροπο Χέλενα Νταλί, με το εσωτερικό της έγγραφο που αποκάλυψε το Politico και η οποία συνιστούσε στους Ευρωπαίους αξιωματούχους αντί να λένε «η περίοδος των Χριστουγέννων» να χρησιμοποιούν τη φράση «η περίοδος των γιορτών». Επίσης, αντί για να εύχονται «καλά Χριστούγεννα» να λένε «καλές γιορτές».
Επιπλέον, στο εγχειρίδιο, εκτός από την κατάργηση της λέξης «Χριστούγεννα», προέτρεπε να μην χρησιμοποιείται η φράση «χριστιανικά ονόματα» αλλά να λένε διαφορετικά το «πρώτο» ή «το βαπτιστικό» όνομα. Συμβούλευε δηλαδή αντί να πει κάποιος Μαρία και Τζον», να λέει «Μαλίκα και Χούλιο» προκειμένου «να αναφερθεί σε ένα «ξένο ζευγάρι».
Να θυμίσουμε επίσης ότι προσφάτως, τον Νοέμβριο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί στην προσπάθειά τους να πορευθούν το μονοπάτι της πολιτικής ορθότητας, εκτέθηκαν και πάλι με αφορμή μια καμπάνια του Συμβουλίου της Ευρώπης με τίτλο: «Η ελευθερία βρίσκεται στο χιτζάμπ».
Η καμπάνια έπειτα από τον σάλο που προκλήθηκε στην Γαλλία – η οποία μετράει νεκρούς από την ισλαμική τρομοκρατία – αποσύρθηκε, και η Κομισιόν που είχε συνεισφέρει το ποσό των 340.000 ευρώ να αναγκάστηκε να κρατήσει αποστάσεις.
Δεν είναι θέμα πίστης. Είναι θέμα ταυτότητας. Πρόκειται για την επαπειλούμενη εξάλειψη μιας μακρόχρονης παράδοσης ενός λαού, που οι θρησκευτικές του γιορτές αποτελούν συστατικό πολιτισμικό στοιχείο του.
Δεν καταργούν τη θρησκεία. Καταργούν μια σύνθετη πολιτισμική διαδικασία αιώνων που μας προσέδωσε τα όποια χαρακτηριστικά, και τα οποία εκφράστηκαν στη λαϊκή και τη λόγια κουλτούρα.
Που ενέπνευσε ας πούμε υπέροχα έργα στον Άγιο της νεοελληνικής Λογοτεχνίας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, στον Κωστή Παλαμά, στον Οδυσσέα Ελύτη, στον Νικηφόρο Βρεττάκο, στον Μίλτο Σαχτούρη, στον Γεώργιο Δροσίνη, στον Τέλλο Αγρα και πολλούς άλλους – για να μην μεταπηδήσουμε σε άλλη χριστιανική γιορτή και φτάσουμε στον «Επιτάφιο» του Ρίτσου…
Δεν είναι θέμα πίστης. Είναι θέμα ταυτότητας, θέμα κληρονομικού πολιτισμού ο
οποίος σμίλεψε την πορεία και συνέχειά μας. Και που μέσα από την στοχευμένη ή
όχι (δεν έχουμε δογματική απάντηση) προσπάθεια ομογενοποίησης, συμβάλει στην
απρόσωπη ισοπέδωση. Όμως τι θα ήταν οι λαοί χωρίς τις πολιτισμικές τους
ιδιαιτερότητες; Και σε αυτές υπάγονται οι θρησκευτικές.
https://litlepost.blogspot.com/2021/12/25-2021.html
