"Τους δυο βασανιστές του τους
συνάντησε κάποτε. Τον ένα στην Ευελπίδων, έξω από μια αίθουσα δικαστηρίου. Ήταν
αστυνομικός. Τον γνώρισε αμέσως. Του λέει:
-" Με θυμάσαι;"
-" Κάτι μου θυμίζεις αλλά δεν είμαι
σίγουρος. Μήπως υπηρετήσαμε μαζί φαντάροι;" απαντάει ο αστυνομικός.
- Εχεις δίκιο.Μαζί υπηρετήσαμε. Μόνο που
εσύ ήσουν από πάνω και εγώ από κάτω" κι έκανε μεταβολή και έφυγε.
Τον άλλο τον πέτυχε στο καράβι. Ήταν
μαζί με τον αδελφό του Γρηγόρη ο οποίος του λέει:
-" Δειξ τον μου τον πούστη να τον
σκίσω". Δεν του τον έδειξε. Έκανε μόνο μια κίνησημε το δεξί χέρι.
-" Προχώρα, δεν έχει σημασία''
,είπε και συνέχισε.*
Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Βαγγέλης
Λιάρος. Ο μεγάλος ποιητής και στιχουργός Αλκης Αλκαίος. Γεννημένος στην
Κοκκινιά Φιλιατών, το 1949, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και
πολιτογραφημένος κάτοικος της Πάργας, ο Άλκης Αλκαίος σπούδασε και άσκησε τη
δικηγορία. Συνελήφθη από τη Χούντα εξαιτίας της ενεργούς συμμετοχής του στον
αντιδικτατορικό αγώνα, όταν έκρυβε και φυγάδευε τους κυνηγημένους στο
εξωτερικό. Έμεινε κρατούμενος για πέντε μήνες πρώτα στην Μπουμπουλίνας και μετά
στο ΕΑΤ-ΕΣΑ περνώντας φρικτά βασανιστήρια.
Από το 1974, άρχισε να έχει σοβαρότατα
προβλήματα υγείας εξαιτίας αυτών των βασανιστηρίων και του αυτοάνοσου που του
παρουσιάστηκε, ρευματοειδή και αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα.
Στις 10 Δεκέμβρη του 2012 με μια πιρόγα
φεύγει για τη γη .των Βησιγότθων και τον κερδίζουν κήποι κρεμαστοί..
Το κειμενο, ενα απόσπασμα, από το βιβλίο
του Μίλτου Πασχαλιδη, "Αγύριστο κεφάλι - Ο Άλκης Αλκαίος που
γνώρισα".
Για να μη ξεχναμε τους σπουδαιους
ανθρωπους αυτου του τόπου
Αυτούς που μας έμαθαν να τραγουδάμε
καημούς και μεράκια, σε κάθε στιγμή.
https://www.youtube.com/watch?v=SuPsOVg17UE
