Γιατί όλοι οι υπόλοιποι έχουν εγκαταλείψει τα
αυτονόητα. Φτάνουμε στο σημείο να γίνεται θέμα προβληματισμού αν πρέπει
ένας λαός να προφυλάξει την ταυτότητά του. Στο ατομικό επίπεδο όμως η
απώλεια ταυτότητας θεωρείται σοβαρότατη ψυχιατρική ασθένεια. Οι
ψυχίατροι κάνουν τρομακτικό αγώνα για να βοηθήσουν κάποιον να την
ξαναβρεί, δυστυχώς χωρίς μεγάλη επιτυχία. Δηλαδή η προσωπική ταυτότητα
είναι μόνο το οιδιπόδειο και ο "φόνος" του ετερόφυλου γονέα; Η
προσωπική ταυτότητα είναι ανεξάρτητη από την εθνική ταυτότητα, τη
γλώσσα, τον πολιτισμό μέσα στον οποίο μεγαλώνουμε; Μπορεί να υπάρξει ο
Άλλος, μπορείς να τον σεβαστείς και να τον αγαπήσεις αν δεν υπάρχεις αντίστοιχα
Εσύ; Είναι έγκλημα σεβόμενοι τις ανθρώπινες αξίες, εξαντλώντας όσα
ειρηνικά περιθώρια έχουμε (και παραπάνω ακόμα) να διεκδικήσουμε την
εθνική μας ταυτότητα και κληρονομιά; Ούτε μία χορδή του λυράρη δεν
πρέπει να χαθεί, ούτε ένα κομμάτι από τον Παρθενώνα δεν πρέπει να
καταστραφεί στο όνομα αυτής της καταστροφικής αντι-ανθρώπινης θεώρησης
του κόσμου.