Πόσο έμεινε η κάθε περιοχή της Ελλάδας κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό
25 Μαρτίου 2020
Την ώρα που η Ελλάδα παλεύει να απελευθερώσει τις περιοχές της από τον ζυγό του κορονοϊού, γιορτάζει τα 199 χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης.
Η 25η Μαρτίου 1821, που φέτος την γιορτάζουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, σηματοδοτεί την παλιγγενεσία του ελληνικού έθνους.
Δεν είναι όμως η ημερομηνία που απελευθερώθηκαν όλες οι περιοχές που απαρτίζουν σήμερα την Ελλάδα.
Αντίστοιχα το 1453, χρονολογία που σηματοδοτεί το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν σημαίνει ότι το σύνολο του ελλαδικού χώρου βρέθηκε υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το "400 χρόνια σκλαβιά" είναι ένας γενικός μέσος όρος καθώς υπήρχαν περιοχές που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ , άλλες που βρέθηκαν 500 χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό έλεγχο που απελευθερώθηκαν μετά από 500 και χρόνια στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Η Πελοποννησος, η Στερεα Ελλαδα (Ρουμελη) και οι Κυκλαδες συγκροτησαν το κρατος της Ελλαδας το 1830. Τα Επτανησα του Ιονιου ενωθηκαν με την Ελλαδα το 1860.
Η Θεσσαλια και ο Νομος Αρτας ενωθηκε με την Ελλαδα το 1880.
Αυτονομηση της Κρητης από την Οθωμανικη αυτοκρατορια, υπο την προστασια των Μεγαλων Δυναμεων το 1896.
Ενωση με την Ελλαδα της Ηπειρου της Μακεδονιας των νησιων του Βορειου Αιγαιου και της Κρητης, το 1913
Το 1920 η Θρακη ενωθηκε με την Ελλαδα.
Και το 1945 τα Δωδεκανησα απελευθερωθηκαν και ενωθηκαν με την Ελλαδα.
Όπως φαίνεται σχεδόν όλη η Βόρεια Ελλάδα (σ.σ. με εξαίρεση τον σημερινό νομό Χαλκιδικής και μέρος αυτού της Θεσσαλονίκης) βρέθηκαν υπό οθωμανική κυριαρχία για περισσότερα από 500 χρόνια με τους νομούς Έβρου και Ροδόπης να είναι οι μόνοι που ξεπέρασαν τα 550 χρόνια.
Λόγω γεωγραφικής θέσης ήταν η πρώτη περιοχή που οι Οθωμανοί κατέλαβαν στον ελλαδικό χώρο το 1362 και η τελευταία από την οποία αποχώρησαν το 1919.
Αντίθετα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τα Επτάνησα που βρίσκονταν την συγκεκριμένη περίοδο υπό τον έλεγχο Ιταλών και Γάλλων, η Μάνη και τα Σφακιά τα οποία όμως πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην Πύλη.
Το litlepost.blogspot τιμα την επέτειο της έναρξης της ελληνικής επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821.
Η Ελληνική Επανάσταση ή Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση την οποία διεξήγαγαν επαναστατημένοι Έλληνες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, ή κατ' άλλους η ανάδυση της ελληνικης εθνικης αναγεννησης εντοπίζεται κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο, περί τον 13ο έως 15ο αιώνα, αλλά οι απαρχές του ελληνικού εθνικού απελευθερωτικου κινήματος που οδήγησε στην Εθνικο Απελευθερωτικη Επανάσταση εμφανίζονται πολλούς αιώνες αργότερα, στην ώριμη φάση του νεοελληνικού Διαφωτισμού το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Την περίοδο αυτή, η διάδοση της παιδείας συνοδεύτηκε με τη διάδοση -αρχικά μεταξύ των Ελλήνων που ζούσαν στις παροικίες της Δυτικής Ευρώπης και είχαν απελευθερωτικό προσανατολισμό και ιδεες της Μεγαλης Γαλλικης Επαναστασης του 1789- εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Διαφωτιστών και με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», θέλησε να καταργησει την υπάρχουσα μοναρχία του Σουλτανου μετατρέποντάς την σε συνταγματική Δημοκρατια αρχικα με τα κηρυγματα του Ρηγα Φεραιου και του Βιβλιου Ελληνικη Νομαρχια – και της ιδέας της ύπαρξης ενός ελληνικού έθνους που συνδεόταν με την αρχαία Ελλάδα και δικαιούταν χωριστή πολιτική ύπαρξη. Μία από τις οργανώσεις που δημιουργήθηκαν μέσα σε αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα ήταν η Φιλική Εταιρεία, μια μυστική οργάνωση με μασονικο τελετουργικο που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό από τρεις Έλληνες εμπόρους με σκοπό την προετοιμασία μιας ελληνικής επανάστασης. Οι Φιλικοί είχαν αρχικά περιορισμένη επιτυχία, οικειοποιούμενοι, όμως, μια παράδοση ορθόδοξων προφητειών για την ανασύσταση της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αφήνοντας να εννοηθεί ότι είχαν τη στήριξη της τσαρικής Ρωσίας, κατάφεραν εν μέσω μιας κρίσης της εμπορικής ναυτιλίας, από το 1815 και εξής, να προσεταιριστούν τα παραδοσιακά ελληνορθόδοξα στρώματα.
Τον Φεβρουάριο του 1821 ο αρχηγός της Φιλικης Εταιρείας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, εισέβαλε στη Μολδοβλαχία, ενώ τον επόμενο μήνα οι Φιλικοί δημιούργησαν επαναστατικές εστίες από τη Μακεδονία ως την Κρήτη. Οι επαναστάτες αφορίστηκαν από τη σύνοδο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αλλά οι οθωμανικές αρχές προχώρησαν σε σφαγές αμάχων και εκτελέσεις προυχόντων, συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε'. Η εκστρατεία του Υψηλάντη απέτυχε και σε σύντομο χρονικό διάστημα τα οθωμανικά στρατεύματα έσβησαν τις περισσότερες από τις επαναστατικές εστίες της ηπειρωτικής Ελλάδας, όμως οι επαναστάτες κατάφεραν να υπερισχύσουν στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και σε πολλά νησιά του Αιγαίου.
Τα επόμενα δύο χρόνια οι Έλληνες νίκησαν τις στρατιές που έστειλε εναντίον τους ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄, οργανώθηκαν πολιτικά και συνέστησαν προσωρινή κεντρική διοίκηση, από προυχοντες και κοτζαμπασηδες, η οποία δεν επέβαλε την εξουσία της στους επαναστατημένους μετά από δύο εμφυλίους πολέμους. Οι οθωμανικές δυνάμεις με τη συνδρομή του Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου κατάφεραν να περιορίσουν σημαντικά την επανάσταση, αλλά η πτώση του Μεσολογγίου, το 1826, σε συνδυασμό με το κίνημα του Φιλελληνισμού, συνέβαλαν στη μεταβολή της διπλωματικής στάσης των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων, και της Ιερας Σαμμαχιας που ειχαν συγκροτησει εναντια στις απελευθερωτικες επαναστασεις των ευρωπαικων λαων, μια Ιερα Συμμαχια που είχε αντιμετωπίσει με δυσαρέσκεια το ξέσπασμα της επανάστασης. Η διπλωματική ανάμιξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και η ένοπλη παρέμβασή τους με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827, τη γαλλική εκστρατεία του Μοριά το 1828 και το ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828 συνέβαλαν στην επιτυχή έκβαση του αγώνα των Ελλήνων, αναγκάζοντας την Πύλη να αποσύρει τις δυνάμεις της αρχικά από την Πελοπόννησο και έπειτα από τη Στερεά Ελλάδα.
Το 1827 επιλέχτηκε ως πρώτος Κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας ο Ιωάννης Καποδίστριας, που ως τη δολοφονία του το 1831 ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση στο εσωτερικό και την προώθηση των ελληνικών θέσεων στο εξωτερικό. Από το 1827 και εξής συνομολογήθηκε μια σειρά συνθηκών και τελικά η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832 στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού και αναγνωρίστηκαν τον ίδιο χρόνο με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης.Μετά από χίλιες μάχες και μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, το κράτος που προέκυψε ήταν περιορισμένο εδαφικά στο Μορια τη Ρουμελη και τις Κυκλαδες δίχως να περιλαμβάνει όλα τα εδάφη που κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς. Ως πολίτευμα καθορίστηκε η μοναρχία, και μετά την άρνηση τού Σάξονα πρίγκιπα του Οίκου της Σαξονίας-Κόμπουρκ Λεοπόλδου, βασιλιάς διορίστηκε ο Βαυαρός πρίγκηπας Όθωνας, που έφτασε στην Ελλάδα το 1833. Το σύνθημα της επανάστασης, «Ελευθερία ή θάνατος», έγινε το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας και από το 1838 η 25η Μαρτίου, επέτειος εορτασμού της έναρξής της επανάστασης, καθιερώθηκε ως ημέρα εθνικής εορτής και αργίας.
H Ελληνική Σημαία με την επίσημη μορφή της καθορίστηκε το 1822 από το Σύνταγμα της Επιδαύρου, είχε Σταυρό ως σύμβολο της ορθοδοξίας. Και όχι όπως διαδιδουν τα αναρχικα τσουτσεκια της CIA επι Βαυαροκρατιας. Αποτελούσε δε την επίσημη Ελληνική Σημαία έως το 1978 και καθιερώθηκε με νόμο στις 21-12-1978, οπότε και υιοθετήθηκε η ναυτική, με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές. Το ριγωτό πρότυπο επιλέχτηκε λόγω της ομοιότητάς του με την κυματιστή θάλασσα, που περιβάλλει τις ακτές της Ελλάδας. Η εκδοχή του λευκού Σταυρού μέσα σε κυανό πλαίσιο δυστυχως αντικατασταθηκε αντισυνταγματικα και σήμερα, χρησιμοποιηται η σημαια με την πιο διαδεδομένη μορφή με τις ρίγες.
Από το 1822 έως το 1978 η μπλε Σημαία με τον κεντρικό απλό λευκό σταυρό σε γαλαζιο φοντο ήταν η επισημη της χώρας και η σημερινή Σημαία με τον σταυρό πάνω αριστερά και τις ρίγες, ήταν για το ναυτικό.
