ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, αλλά η ημιμάθεια και η άγνοια που περνιέται για προσόν, δίνουν τα ρέστα τους αυτές τις μέρες με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. 

Έτσι, μαθαίνουμε ότι εκεί ζουν επί χιλιάδες χρόνια δυο λαοί, που έχουν δικαίωμα στον ίδιο τόπο. Άλλοι γράφουν ότι κάποια στιγμή έμεινε μόνο ο ένας γιατί ο άλλος διώχτηκε. Χωρίς να πάψει να έχει δικαιώματα σ' αυτή την περιοχή. Και υπάρχουν και οι πιο "διαβασμένοι" που ξέρουν ότι ο ένας λαός πήγε εκεί με την αραβική κατάκτηση. Κάπου έξι αιώνες μετά την εκδίωξη του πρώτου λαού. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι από το 70 μ.Χ. μέχρι το 630, η Παλαιστίνη ήταν ακατοίκητη!

Μιλάμε για χυδαία διαστρέβλωση της ιστορίας, που επιστρατεύεται για να δικαιολογηθούν αθλιότητες και εγκλήματα. Με την ανάδειξη των ισραηλινοναζιστών ως του νόμιμου κληρονόμου της περιοχής της Παλαιστίνης.

Παρά το ότι στη περιοχή το 1200 π.χ. συμβίωναν Εβραίοι και Παλαιστίνιοι (Χαναναίοι, Φιλισταίοι κ.λπ.), με τους δεύτερους να μένουν οι μόνοι κάτοικοι, μετά την εκδίωξη των πρώτων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. 

Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι απόγονοι Αράβων κατακτητών. Απόγονοι των εξαραβισμένων και εξισλαμισμένων ντόπιων πληθυσμών είναι. Όπως και οι Σύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Αλγερινοί κ.λπ. 

Δεν έφυγαν τίποτα εκατομμύρια Αράβων, ανύπαρκτα στην αραιοκατοικημένη Αραβία, για να καλύψουν πληθυσμιακά την τεράστια περιοχή που αποτέλεσε έκτοτε τον αραβικό κόσμο. 

Αυτοί οι ντόπιοι, οι Παλαιστίνιοι δηλαδή, αντιμετώπισαν τους Σταυροφόρους κατακτητές το 1200 μ.χ. κι έζησαν αργότερα επί αιώνες από το 14 αιώνα έως τις αρχές του 20ου υπό οθωμανική κυριαρχία. Μέχρι τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το 1918, οπότε η χώρα τους περιήλθε υπό βρετανική "προστασία", έγιναν βρετανική αποικία δηλαδή. 

Οι Εβραίοι, με μηδαμινή παρουσία όλους αυτούς τους αιώνες, δηλαδή κοντά δυο χιλιάδες χρόνια, άρχισαν να αναφέρονται στην άμεση εγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη και στην ίδρυση εβραϊκού κράτους, από τα τέλη του 19ου αιώνα, με την εμφάνιση του κινήματος του σιωνισμού. 

Υποστηριζόμενοι από τους Βρετανούς κατακτητές, έφτασαν ακριβώς με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 το μισό εκατομμύριο, έναντι περίπου 50.000 που ήταν από το 1920 μέχρι το 1945. Το 1900 ήταν 2.000 άτομα. Αντιστοίχως, οι Παλαιστίνιοι ήταν 500.000 το 1920 και έφτασαν μετά τον πόλεμο το 1945 το ένα εκατομμύριο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες και τη διαφήμιση των σιωνιστών στον μεσοπόλεμο από το 1920 μέχρι το 1940, κανένας Εβραίος στην Ευρώπη δεν πείστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και να μεταναστεύσει σε έναν άγριο τόπο της Μέσης Ανατολής ονόματι Παλαιστίνη, επειδή του το έλεγαν κάποιοι τρελοί σιωνιστές. Γιαυτό ανέλαβε ο Χίτλερ να εξοντώσει τους Εβραίους που δεν πειθαρχούσαν στο σιωνιστικό παραμύθι.  

Η Δύση, συνεχίστρια του ναζισμού,  πούλησε παραμύθι ενοχής στους λαούς και συγκινημένη ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα με το Ολοκαύτωμα, συγκατατέθηκε στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στα εδάφη όπου επί μισό αιώνα προσπαθούσαν οι Βρετανοί να πραγματοποιήσουν εβραϊκό  εποικισμό. 

Και έτσι, αντί να υποχρεωθεί η Γερμανία να δώσει μέρος του εδάφους της για τη δημιουργία κράτους από τα θύματα του ναζισμού, αποσπάστηκαν εδάφη σε μια χώρα όπου ζούσε επί χιλιάδες χρόνια ένας λαός που δεν είχε καμιά ευθύνη για το Ολοκαύτωμα.

Στη βάση του αδιανόητου επιχειρήματος ότι οι Εβραίοι είχαν ιστορικά δικαιώματα σ' αυτή τη γη, όπου πριν δυο χιλιάδες χρόνια ζούσαν οι πρόγονοί τους! Αποσπώντας την από τον λαό που ζούσε εκεί αυτές τις χιλιετίες. 

Η εξέλιξη είναι γνωστή. Η αντίσταση των γηγενών Παλαιστινίων στην ισραηλινή κατοχή οδήγησε σε απανωτές ήττες, καθώς το Ισραήλ είχε ισχυρούς προστάτες, λειτουργώντας ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, η οποία εξόπλιζε τους σιωναζί, και  οι Παλαιστίνιοι ήταν τελείως άοπλοι  από την Βρετανική αποικιοκρατία. Με παράλληλη εκτόπισή τους από τη γη τους και τη μετατροπή της τεράστιας πλειονότητας σε πρόσφυγες. Και τον όλο και ασφυκτικότερο περιορισμό των εδαφών όπου έχουν δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν.

Έτσι φτάσαμε και στην πλήρη ανατροπή του πληθυσμιακού συσχετισμού. Με το 10% των Εβραίων το 1940 να έχει εκτοξευτεί μισόν αιώνα μετά στο 70%. Και το Ισραήλ να ελέγχει το 90% των εδαφών της Παλαιστίνης. Επεκτείνοντας σταθερά τον έλεγχό του με τη δημιουργία νέων εποικισμών, εντελώς παράνομων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο,  σε περιοχές απ' όπου συνεχίζουν να εκδιώκονται οι κάτοικοί τους.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, εντελώς συνοπτικά. Ως προς το τι μέλλει γενέσθαι, ουδείς μετά Χριστόν προφήτης. Ως προς το τι θα θέλαμε να γίνει, είναι αυτονόητο ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να απομονώσει το ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη των σιωναζί και να απαιτήσει την αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Με την αποχώρηση των Σιωναζί απ' όλα τα εδάφη όπου εγκαταστάθηκαν μετά τον πόλεμο του 1967. 

Όσο αυτό δεν γίνεται, ο λαός της Παλαιστίνης έχει κάθε δικαίωμα στην αντίσταση με κάθε μέσο. Και με τον ένοπλο αγώνα.

https://litlepost.blogspot.com/2023/10/12-2023.html

 

 

 

 

Τα αιματοβαμμένα βήματα της αποικιοκρατικής ιστορίας και ο βρώμικος ρόλος των Άγγλων που εξηγούν την σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων

Η άνευ προηγουμένου επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και η σκληρή απάντηση του Τελ Αβίβ με θύματα εκατοντάδες αμάχους, έχει ανασύρει στην επιφάνεια μια από τις πιο δισεπίλυτες διενέξεις του πλανήτη, την αραβοϊσραηλινή διένεξη.

Ωστόσο, η πολυπλοκότητά της έγκειται στο γεγονός ότι έχει τις ρίζες της σε μια αποικιακή πράξη που πραγματοποιήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα. Θυμίζουμε ότι το σιωνιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και που ήταν ένα από τα ρεύματα που αναπτύχθηκαν στον παγκόσμιο Εβραϊσμό, υποστήριζε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να μεταναστεύσουν στην ιστορική γη του Ισραήλ, δηλαδή την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης και να φτιάξουν το δικό τους κράτος. Παρότι η απήχηση του σιωνισμού δεν ήταν πλειοψηφική ανάμεσα στις εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, καθώς οι περισσότερες διεκδικούσαν να έχουν πλήρη ισοτιμία και δικαιώματα εντός των ευρωπαϊκών κρατών, εντούτοις είχε απήχηση, ελάχιστη όμως. Ακόμα και όταν ξεκίνησε το μεγάλο κύμα αντιεβραϊκών διωγμών στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, μέσα από γεγονότα όπως η σκευωρία εναντίον του Εβραίου αξιωματικού του Γαλλικού Στρατού Ντρεϋφούς ή – και κυρίως – τα μεγάλα πογκρόμ που εξαπέλυσε το τσαρικό καθεστώς κατά των μεγάλων και συμπαγών εβραϊκών κοινοτήτων εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ούτε και αυτά έδωσαν ώθηση στο σιωνιστικό κίνημα. Οι Εβραίοι προτιμούσαν να κατευθυνθούν στις ΗΠΑ παρά στα άγνωστα μέρη της Παλαιστίνης. Μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Shoah, την επιχείρηση εξόντωσης του συνόλου του ευρωπαϊκού Εβραϊσμού από τους Ναζί, τους φάνηκε ο σιωνισμός να προσφέρει τη μόνη διέξοδο.

Μόνο που η ιστορική Παλαιστίνη δεν ήταν μια άδεια έκταση. Είχε κατοίκους. Άραβες κατοίκους κυρίως, μουσουλμάνους αλλά και χριστιανούς, τους Παλαιστίνιους. Δυστυχώς ποτέ δεν ίσχυσε αυτό το παραμύθι των σιωναζί το «ένας λαός χωρίς γη, πήγε σε μια γη χωρίς λαό…

Το Al Jazeera κάνοντας μια αποτίμηση του γεωπολιτικού και ανθρώπινου δράματος στην γειτονιά μας, αναδεικνύει εκείνους τους σταθμούς στην ιστορία που εξηγούν πως οδηγηθήκαμε στα πρόσφατα γεγονότα.

Δεκαετία 1910: Διακήρυξη Μπάλφουρ, ο ασκός του Αιόλου

H αρχή του νήματος ξεκινάει στις 2 Νοεμβρίου 1917, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, έστειλε μια επιστολή προς τον Λάιονελ Γουόλτερ Ρότσιλντ, ισχυρό παράγοντα της εβραϊκής κοινότητας στη Μεγάλη Βρετανία.

Η επιστολή αυτή προμήνυε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεσμευόταν να «δημιουργήσει στη Παλαιστίνη μια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό» και να διευκολύνει «την επίτευξη αυτού του στόχου». Πρόκειται για τη περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Ουσιαστικά, μια ευρωπαϊκή δύναμη υποσχέθηκε στο σιωνιστικό κίνημα μια χώρα όπου οι Παλαιστίνιοι Άραβες ιθαγενείς αποτελούσαν περισσότερο από το 90% του πληθυσμού.

Η ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης πέρασε σαν αποικία στον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας μετά τo  τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν η το καθεστώς της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη που διήρκεσε από το 1923 μέχρι το 1948. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, αυτής της περιόδου, οι Βρετανοί διευκόλυναν τη μαζική εβραϊκή μετανάστευση και αντιμετώπισαν επίσης διαμαρτυρίες και απεργίες των Παλαιστινίων με τα όπλα. Η μετανάστευση των Εβραίων που προωθούσαν με κάθε τρόπο οι Βρετανοί ήταν τελείως αποτυχημένη. Η προσπάθειες όμως των Βρετανών για αποικισμό Εβραίων στην Παλαιστίνη,  ανησύχησαν τους Παλαιστινίους που έβλεπαν να μεταβάλλονται σιγά σιγά τα δημογραφικά δεδομένα και τις βρετανικές δεσμεύσεις έναντι των Εβραίων.

Δεκαετία 1930: Η πρώτη αραβική εξέγερση

Η κλιμάκωση των εντάσεων οδήγησε τελικά στην Αραβική Εξέγερση, η οποία διήρκεσε από το 1936 έως το 1939.

Τον Απρίλιο του 1936, η νεοσύστατη Αραβική Εθνική Επιτροπή κάλεσε τους Παλαιστίνιους να ξεκινήσουν γενική απεργία, να μην πληρώνουν φόρους και να μποϊκοτάρουν τα εβραϊκά προϊόντα, διαμαρτυρόμενη στη βρετανική αποικιοκρατία και την αυξανόμενη εβραϊκή μετανάστευση, που ήταν ισχνύ μέχρι τότε αλλά έβλεπαν που πήγαινε. Είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη το 1910 ήταν 2.000 άτομα. Από το 1920 μέχρι το 1945 είχαν φτάσει τα 50.000 άτομα όταν οι Παλαιστίνιοι την ίδια περίοδο ήταν 500.000 χιλιάδες.

Η εξάμηνη, όμως, απεργία του 1936 κατεστάλη βάναυσα από τους Βρετανούς, οι οποίοι ξεκίνησαν μια εκστρατεία μαζικών συλλήψεων και κατεδαφίζοντας σπίτια, μια πρακτική που οι ισραηλοναζιστές συνεχίζουν να εφαρμόζουν εναντίον των Παλαιστινίων σήμερα.

Η δεύτερη φάση της εξέγερσης ξεκίνησε στα τέλη του 1937 και ηγήθηκε του παλαιστινιακού αγροτικού αντιστασιακού κινήματος, που στόχευε τις βρετανικές δυνάμεις και την αποικιοκρατία.

Συνοπτικές δολοφονίες, κλείσιμο πανεπιστημίων, απελάσεις αγωνιστών και καταστροφές σπιτιών, ήταν η συνταγή των Βρετανών.

Μέχρι το δεύτερο μισό του 1939, η Βρετανία είχε συγκεντρώσει 30.000 στρατιώτες στη Παλαιστίνη, βομβαρδίζοντας χωριά, επιβάλοντας απαγορεύσεις, κατεδαφίζοντας σπίτια, συλλαμβάνοντας κόσμο και εκτελώντας με συνοπτικές διαδικασίες Άραβες.

Παράλληλα, οι Βρετανοί συνεργάστηκαν με την κοινότητα των Εβραίων εποίκων και σχημάτισαν τρομοκρατικές ένοπλες ομάδες Εβραίων μαχητών υπό την ηγεσία των Βρετανών, τις διαβόητες Special Night Squads. Στην περιοχή μεταφέρθηκαν κρυφά όπλα και ιδρύθηκαν εργοστάσια όπλων για να εξοπλίσουν τη Χαγκανά, τον προπομπό του σημερινού εβραϊκού στρατού. Τα πρώτα τρία χρόνια εξεγέρσεων, 5.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, 15.000 έως 20.000 τραυματίστηκαν και 5.600 φυλακίστηκαν.

Δεκαετία 1940: Ένα ανισομερές σχέδιο του ΟΗΕ

Από το 1945 μέχρι το 1947, ο εβραϊκός πληθυσμός είχε φτάσει στο 33% της Παλαιστίνης, αλλά κατείχαν μόνο το 6% της γης.

Ο ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα 181, το οποίο ζητούσε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε αραβικά και εβραϊκά κράτη.

Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν το σχέδιο επειδή παραχωρούσε περίπου το 56% της Παλαιστίνης στο εβραϊκό κράτος, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους της εύφορης παράκτιας περιοχής.

Εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι κατείχαν το 94% της ιστορικής Παλαιστίνης και αποτελούσαν το 67% του πληθυσμού της.

Λίγο πριν λήξει η εβραϊκή αποικιοκρατία στις 14 Μαΐου 1948 [τερματισμός της Βρετανικής Εντολής] οι σιωνιστές παραστρατιωτικοί ξεκινούσαν ήδη μια στρατιωτική επιχείρηση για να καταστρέψουν παλαιστινιακές πόλεις και χωριά για να επεκτείνουν τα σύνορα του σιωνιστικού κράτους που επρόκειτο να γεννηθεί.

Τον Απρίλιο του 1948, περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν στο χωριό Ντέιρ Γιασίν στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ.

Αυτό έδωσε τον τόνο για το υπόλοιπο της επιχείρησης, και από το 1947 έως το 1949, περισσότερα από 500 παλαιστινιακά χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις καταστράφηκαν σε αυτό που οι Παλαιστίνιοι αναφέρουν ως Nakba, ή «καταστροφή» στα αραβικά. Υπολογίζεται ότι 15.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων σφαγών.

Το σιωνιστικό κίνημα κατέλαβε το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Το υπόλοιπο 22% χωρίστηκε σε αυτό που είναι τώρα η κατεχόμενη Δυτική Όχθη και η πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας.

Υπολογίζεται ότι 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Σήμερα οι απόγονοί τους ζουν ως έξι εκατομμύρια πρόσφυγες σε 58 άθλια στρατόπεδα σε όλη την Παλαιστίνη και άλλα έξι εκατομμύρια στις γειτονικές χώρες του Λιβάνου, της Συρίας, της Ιορδανίας και της Αιγύπτου.

Δεκαετία 1950: Τα πρώτα χρόνια του κράτους του Ισραήλ

Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 15 Μαΐου 1948, αλλά την επόμενη αμέσως ημέρα ξέσπασε ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, ενώ η κατάπαυση του πυρός ήρθε τον Ιανουάριο του 1949 μετά από ανακωχή μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου, του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Συρίας.

Τον Δεκέμβριο του 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε το ψήφισμα 194, σύμφωνα με το οποίο οι Παλαιστίνιοι που ξεσπιτώθηκαν θα επέστρεφαν στις εστίες τους.

Για σχεδόν 20 χρόνια προτού τους δοθεί τελικά η ισραηλινή υπηκοότητα, τουλάχιστον 150.000 Παλαιστίνιοι παρέμειναν στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ και ζούσαν υπό στρατιωτική ισραηλινή κατοχή.

Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και το 1950, η Ιορδανία άρχισε τη διοικητική κυριαρχία της στη Δυτική Όχθη. Το 1964 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και ένα χρόνο αργότερα ιδρύθηκε το πολιτικό κόμμα Φατάχ, με τον Γάσερ Αραφάτ να είναι ένας εκ των ιδρυτών του.

Πόλεμος έξι ημερών: Θρίαμβος του Ισραήλ

Στις 5 Ιουνίου 1967, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών μεταξύ Ισραήλ και ενός συνασπιμού αραβικών στρατών, το Ισραήλ κατέλαβε στρατιωτικά την υπόλοιπη ιστορική Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένης της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας και της αιγυπτιακής χερσονήσου του Σινά.

Για ορισμένους Παλαιστίνιους, αυτό οδήγησε σε μια δεύτερη αναγκαστική μετακίνησή τους, ή Naksa, που σημαίνει «οπισθοδρόμηση» στα αραβικά.

Τον Δεκέμβριο του 1967 δημιουργήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την επόμενη δεκαετία, μια σειρά επιθέσεων και αεροπειρατείας από αριστερές ομάδες επέστησαν την προσοχή του κόσμου στη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων.

Η κατασκευή ισραηλινών οικισμών ξεκίνησε στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Δημιουργήθηκε ένα σύστημα δύο «επιπέδων» με Σιωναζί εποίκους που απολάμβαναν όλων των δικαιωμάτων στα εδάφη που είχαν κάνει κατοχή και Παλαιστινίους που έπρεπε να ζουν σαν δούλοι υπό στρατιωτική σιωναζιστική κατοχή, απαγορεύοντάς τους κάθε μορφή πολιτικής ή πολιτικής έκφρασης, όπου δεν είχαν δικαίωμα να μιλήσουν όταν τους έκλεβαν οι σιωναζί τα σπίτια, τους έπαιρναν τα χωράφια, τους πέταγαν μπετόν στις πηγές τους με νερό, τους σκότωναν τα παιδιά τους.

Δεκαετία 1980: Η πρώτη Ιντιφάντα

Μπαίνοντας στη δεκαετία του 1980, ξέσπασε η πρώτη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα στη Λωρίδα της Γάζας. Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1987, αφού τέσσερις Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν όταν ένα ισραηλινό φορτηγό συγκρούστηκε με δύο φορτηγά που μετέφεραν Παλαιστίνιους εργάτες.

Οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν γρήγορα στη Δυτική Όχθη με νεαρούς Παλαιστίνιους να πετούν πέτρες σε άρματα μάχης και στρατιώτες του ισραηλινού στρατού. Τότε ιδρύθηκε και η Χαμάς, ένα παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που συμμετείχε σε ένοπλη αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής.

Το δόγμα που υιοθέτησε τότε ο ισραηλινοναζιστικός στρατός ήταν «Σπάστε τα κόκκαλά τους» που υποστήριζε ο τότε υπουργός Άμυνας Γιτζάκ Ράμπιν. Συνοπτικές δολοφονίες, κλείσιμο πανεπιστημίων, απελάσεις αγωνιστών και καταστροφές σπιτιών, ήταν η συνταγή των ισραηλινοναζιστών.

Η Ιντιφάντα διεξήχθη κυρίως από νέους και διευθύνθηκε από την Ενωμένη Εθνική Ηγεσία της Εξέγερσης, έναν συνασπισμό παλαιστινιακών πολιτικών φατριών που δεσμεύτηκαν να τερματίσουν την ισραηλινοναζιστική κατοχή και να εδραιώσουν την παλαιστινιακή ανεξαρτησία.

Το 1988, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού.

Η Ιντιφάντα χαρακτηρίστηκε από λαϊκές κινητοποιήσεις, μαζικές διαδηλώσεις, πολιτική ανυπακοή, καλά οργανωμένες απεργίες και κοινοτικούς συνεταιρισμούς.

Σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’Tselem, 1.070 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της Ιντιφάντα, μεταξύ των οποίων 237 παιδιά. Περισσότεροι από 175.000 Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν.

Η Ιντιφάντα ώθησε επίσης τη διεθνή κοινότητα να αναζητήσει μια λύση στη σύγκρουση.

Δεκαετία 1990: Οι φρούδες ελπίδες για ύφεση

Η Ιντιφάντα έληξε με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο το 1993 και το σχηματισμό της Παλαιστινιακής Αρχής (PA), μιας προσωρινής κυβέρνησης στην οποία παραχωρήθηκε μια μηδενική δήθεν αυτοδιοίκηση στους θύλακες της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

Η PLO αναγνώρισε το Ισραήλ με βάση μια λύση δύο κρατών και υπέγραψε ουσιαστικά συμφωνίες που έδωσαν στο Ισραήλ τον έλεγχο του 60% της Δυτικής Όχθης και μεγάλου μέρους των χερσαίων και υδάτινων πόρων της περιοχής.

Η Παλαιστινιακή Αρχή έπρεπε να ανοίξει τον δρόμο για την πρώτη εκλεγμένη παλαιστινιακή κυβέρνηση που θα διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.

Οι επικριτές της Παλαιστινιακής Αρχής θεωρούν δίκαια ότι υπακούει τους ισραηλινοναζιστές και ότι συνεργάζεται στενά με τον ισραηλινοναζιστικό στρατό για την καταστολή της διαφωνίας και του πολιτικού αγώνα κατά του ισραηλινοναζιστικού καθεστώτος. Το 1995, το ισραηλινοναζιστικό καθεστώς έχτισε έναν ηλεκτρονικό φράχτη και ένα τσιμεντένιο τείχος γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας, ώστε να μην υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των διαιρεμένων παλαιστινιακών εδαφών, ενώ συνέχισε τον εποικισμό ακόμα και της στενής Λωρίδας της Γάζας με Σιωναζί εποίκους. Στη Δυτική Όχθη τα πράγματα ήταν χειρότερα, γιατί οι σιωναζιστικοί εποικισμοί μετέτρεπαν πλέον τα παλαιστινιακά χωριά σε μπαντουστάν, όπως ονομαζόντουσαν οι απομονωμένες περιοχές στο απαρχάϊντ της Νοτίου Αφρικής. 

Δεκαετία 2000: Η δεύτερη Ιντιφάντα

Η δεύτερη Ιντιφάντα ξεκίνησε στις 28 Σεπτεμβρίου 2000, όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης του Λικούντ Αριέλ Σαρόν πραγματοποίησε μια προκλητική επίσκεψη στο τέμενος Αλ Άκσα ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες ισραηλινοί στρατιώτες αναπτύχθηκαν στη Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ.

Σε συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων διαδηλωτών και ισραηλινών δυνάμεων σκοτώθηκαν πέντε Παλαιστίνιοι και τραυματίστηκαν 200 σε διάστημα δύο ημερών. Έτσι οδηγηθήκαμε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα με το Ισραήλ να προκαλεί μια άνευ προηγουμένου ζημιά στην παλαιστινιακή κοινωνία και στις υποδομές της.

Το ισραηλινοναζιστικό επεκτατικό αποικιοκρατικό καθεστώς κατέλαβε εκ νέου περιοχές που διοικούνται από την Παλαιστινιακή Αρχή και άρχισε την κατασκευή ενός διαχωριστικού τείχους που μαζί με την αχαλίνωτη κατασκευή οικισμών, κατέστρεψε τα μέσα διαβίωσης και τις κοινότητες των Παλαιστινίων.

Οι οικισμοί είναι παράνομοι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αλλά με τα χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες  Σιωναζί έποικοι έχουν μεταφερθεί καταυλισμούς που χτίστηκαν παράνομα σε παλαιστινιακή γη. Ο χώρος για τους Παλαιστινίους συρρικνώνεται καθώς δρόμοι και υποδομές μόνο για Σιωναζί εποίκους τεμαχίζουν την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, αναγκάζοντας τις παλαιστινιακές πόλεις και κωμοπόλεις σε μπαντουστάν, τους απομονωμένους θύλακες για τους μαύρους Νοτιοαφρικανούς που δημιούργησε το πρώην καθεστώς του απαρτχάιντ της χώρας.

Την εποχή που υπογράφτηκαν οι Συμφωνίες του Όσλο, λίγο περισσότεροι από 110.000 Σιωναζί έποικοι ζούσαν στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Σήμερα, ο αριθμός είναι περισσότεροι από 700.000 που ζουν σε περισσότερα από 390 τ.μίλια γης που κατασχέθηκε με τα όπλα από τους Παλαιστίνιους.

Ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής Γιάσερ Αραφάτ πέθανε το 2004 και ένα χρόνο αργότερα, η δεύτερη Ιντιφάντα τελείωσε, οι ισραηλινοναζιστικοί αποικιακοί οικισμοί στη Λωρίδα της Γάζας διαλύθηκαν και οι ισραηλινοναζιστές στρατιώτες και 9.000 έποικοι εγκατέλειψαν τον θύλακα. Για δυο χρόνια, μέχρι να φύγει το θέμα από την επικαιρότητα. Μετά επανήλθαν.

Ένα χρόνο αργότερα, οι Παλαιστίνιοι ψήφισαν σε γενικές εκλογές για πρώτη φορά με τη Χαμάς να αναδεικνύεται νικήτρια. Ωστόσο, ξέσπασε ένας εμφύλιος πόλεμος Φατάχ-Χαμάς, στη Λωρίδα της Γάζας όπου η Χαμάς πλειοψήφησε, και οι ισραηλινοναζί πήγαν να επιβάλουν έναν προδότη παλαιστίνιο που έκλεβε τους παλαιστίνιους και έτραγε με δέκα μασέλες, που κράτησε μήνες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν εκατοντάδες Παλαιστίνιοι. Η Χαμάς έδιωξε τη Φατάχ από τη Λωρίδα της Γάζας και η Φατάχ -το κύριο κόμμα της Παλαιστινιακής Αρχής- ανέλαβε εκ νέου τον έλεγχο των τμημάτων που απέμειναν της Δυτικής Όχθης.

Τον Ιούνιο του 2007, το Ισραήλ επέβαλε χερσαίο, αεροπορικό και ναυτικό αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας, κατηγορώντας τη Χαμάς για «τρομοκρατία».

Οι τέσσερις επιθέσεις του Ισραήλ

Το πρόσφατο χτύπημα της Χαμάς -Οκτ. 2023- ήταν σφοδρό με πολλά θύματα αμάχους, αλλά το Ισραήλ έχει εξαπολύσει ανάλογες επιθέσεις διαρκείας στη Γάζα: το 2008, το 2012, το 2014 και το 2021. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, και δεκάδες χιλιάδες σπίτια, σχολεία και κτίρια γραφείων έχουν καταστραφεί.

Η ανοικοδόμηση ήταν σχεδόν αδύνατη επειδή η πολιορκία και ο εποικισμός από τους σιωναζί εμποδίζει τα οικοδομικά υλικά, όπως ο χάλυβας και το τσιμέντο, να φτάσουν στη Γάζα.

Η επίθεση του 2008 αφορούσε τη χρήση διεθνώς απαγορευμένων όπλων από τους σιωναζί, όπως το αέριο φώσφορο. Το 2014, σε διάστημα 50 ημερών, το Ισραήλ σκότωσε περισσότερους από 2.100 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων 1.462 αμάχων και σχεδόν 500 παιδιών.

Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, που ονομάζεται της Ισραηλινοναζιστικής Επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας το 2014, περίπου 11.000 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν, 20.000 σπίτια καταστράφηκαν και μισό εκατομμύριο άνθρωποι εκτοπίστηκαν.

Στο ισραηλινοναζιστικό καθεστώς κυκλοφορούν χάρτες στους δρόμους, όπουβ παρουσιάζονται τα εδάφη του Λιβάνου της Συρίας της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, σαν σιωναζιστικά εδάφη.

https://litlepost.blogspot.com/2023/10/12-2023.html

 

 

18/10/2023

https://twitter.com/______asta/status/1714547804087959656

Το ισχυρό σοκ αυτού του παιδιού που τρέμει σύγκορμο, θα' πρεπε να είναι το σοκ της ανθρωπότητας μετά τον χθεσινό βομβαρδισμό του νοσοκομείου της Γάζας από τα ισραηλινοναζιστικά γουρούνια με τους πάνω από 1.000 άμαχους νεκρούς.

Αυτά τα τεράστια τρομαγμένα μάτια του 5χρονου παλαιστίνιου με κυνηγάνε...

- Μαλακες δε μπορω. Έχει ραγίσει η καρδιά μου. Τρέμει ολόκληρο το μαναρακί μου.

 

Η παγκόσμια κοινότητα είναι παγωμένη με το έγκλημα του Ισραήλ σε νοσοκομείο στην Γάζα με 500 νεκρούς.

Κανένας δεν τολμά πλέον να στηρίξει Νετανιάχου μετά και την αποκάλυψη της παραπληροφόρησης απ το υπουργειο Άμυνας του Ισραήλ ενω η προπαγάνδα του Ισραήλ διοχετεύεται ήδη και στα ελληνόφωνα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέσα από ανώνυμους λογαριασμούς ενώ τα επιχειρήματα άρχισαν να αναπαράγονται από δημοσιογράφους σε τηλεοπτικούς σταθμούς που στηρίζουν τη φονική επιδρομή του Ισραήλ την στιγμή που σύμβουλοί του Νετανιάχου άρχισαν να σβήνουν τα tweet τους με τα οποία αρχικά υπερηφανεύονταν για τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου.

Όλοι εκτός από τον παγκόσμιο μαλ@κα Άδωνι Γεωργιάδη που βρίσκεται στην Ελλάδα ως υπουργός

Άδωνις Γεωργιάδης : «Αποτυχημένη  εκτόξευση πυραύλου από τη Χαμάς προκάλεσε το ατύχημα στο Νοσοκομείο της Γάζας»

 

ΤΟ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΑΖΙ

Οι Ισραηλινοναζιστές λένε τώρα τα γνωστά ψέματα των καθαρμάτων, ότι το πλήγμα στο νοσοκομείο έγινε από την ...Χαμάς και ότι αυτοί ουδεμία σχέση έχουν. Αλλά, πιο πριν, ο εκπρόσωπος του ισραηλινοναζιστικού καθεστώτος Hananya Naftali είχε ανεβάσει στο τουΐτερ το εξής:

«ΝΕΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: Η Ισραηλινή αεροπορία χτύπησε μια τρομοκρατική βάση της Χαμάς σε ένα νοσοκομείο της Γάζας. Ένας μεγάλος αριθμός τρομοκρατών είναι νεκροί. Είχαμε προειδοποιήσει τα Νοσοκομεία να φύγουν από τη Γάζα.»

Ο βομβαρδισμός Νοσοκομείων,  Σχολείων, Εκκλησιών και Αρχαίων Μνημείων, είναι Έγκλημα Πολέμου σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.  

Φυσικά, την ανακοίνωση αυτή έσπευσαν να την κατεβάσουν όταν βγήκε η 'νέα γραμμή'...