Ουκρανία, 203 ημέρες μετά…

Paul Craig Roberts: Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο αν αυτό που πραγματικά θέλουν ο Πούτιν και ο Λαβρόφ δεν είναι η ρωσική κυριαρχία και ένας πολυπολικός κόσμος αλλά να είναι μέρος της Δύσης, και ότι αυτή η παραλητική επιθυμία τους καθιστά ανίκανους να διεξάγουν πόλεμο. Μένει να δούμε αν ο Πούτιν και ο Λαβρόφ θα εγκαταλείψουν τη ρωσική κυριαρχία προκειμένου να γίνουν μέρος της Δύσης. Αυτός είναι ο μόνος όρος που μπορεί να ανοίξει τη δυτική ένταξη στη Ρωσία. Η Ρωσία, όπως και όλη η Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να δεχτεί την ηγεμονία της Ουάσινγκτον....

Ο πραγματικός κόσμος βασίζεται στην εξουσία και η παραληρητική αυτοσυγκράτηση της Ρωσίας στη χρήση της δύναμής της έχει αφήσει τη Ρωσία σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση. Με τη Ρωσία να θεωρείται στη Δύση αδύναμη και αναποφάσιστη, η Ουάσιγκτον θα πιέσει μέχρι ο Πούτιν να μην έχει άλλη εναλλακτική λύση παρά την παράδοση της Ρωσίας ή τον πυρηνικό πόλεμο.

 

Έχει τελικά συνειδητοποιήσει το Κρεμλίνο ότι η Ουκρανία δεν είναι πλέον μια «Περιορισμένη Στρατιωτική Επιχείρηση»;

Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς

Το Southfront αναφέρει:

«Η ένοπλη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία έχει τελικά μετατραπεί σε κατάσταση πολέμου μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ με απρόβλεπτα αποτελέσματα για όλα τα μέρη της σύγκρουσης. ”

Όπως έχω επισημάνει από την αρχή της σύγκρουσης, η υπόθεση του Κρεμλίνου ότι η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας θα μπορούσε να περιοριστεί στην εκδίωξη των ουκρανικών δυνάμεων από την περιοχή του Ντονμπάς ήταν μια στρατηγική γκάφα, ειδικά το χαρακτηριστικό go-slow καθώς έδωσε στη Δύση άπλετο χρόνο για να διευρύνει το πόλεμος. Ένας πολύ ευρύτερος πόλεμος έχει τώρα συμβεί εάν η αναφορά του Southfront είναι σωστή ότι το ένα τρίτο των δυνάμεων που χρησιμοποιήθηκαν στην «αντεπίθεση» της Ουκρανίας στην περιοχή του Χάρκοβο προμήθευαν κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με την έκθεση του Southfront, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπλώθηκαν αραιά, γνωρίζοντας ότι ερχόταν επίθεση, αποσύρθηκαν σε ενοποιημένη θέση και υπέστη ελάχιστες απώλειες. Βαριές απώλειες υπέστη η ουκρανική/ΝΑΤΟϊκή δύναμη. Με τις ρωσικές ενισχύσεις να πλησιάζουν τώρα στο σημείο, η ουκρανική/ΝΑΤΟϊκή δύναμη πιθανότατα θα καταστραφεί όπως και η τύχη της ουκρανικής «αντεπίθεσης» στα νότια.

Φαίνεται ότι τελικά ξημέρωσε στο Κρεμλίνο ότι η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο. αλλά έχει στ' αλήθεια; Το Southfront αναφέρει ότι σε 7 περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας η Ρωσία έβγαλε νοκ-άουτ εργοστάσια παραγωγής ενέργειας αφήνοντας περιοχές από το Κίεβο στο Χάρκοβο στην Οδησσό χωρίς ρεύμα. Αυτό θα έπρεπε να είχε συμβεί λίγο πριν τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση, αλλά για άγνωστους λόγους το Κρεμλίνο δεν ανέλαβε δράση για να παρεμποδίσει την ικανότητα της Ουκρανίας να αντισταθεί στις ρωσικές δυνάμεις. Γιατί το Κρεμλίνο έχει περιορίσει την επίθεσή του στις ουκρανικές υποδομές στην Ανατολική Ουκρανία; Οι συνεχείς περιπτώσεις συγκράτησης του Κρεμλίνου έχουν πείσει την Ουάσινγκτον ότι η Ρωσία μπορεί να ηττηθεί, επειδή η καρδιά της δεν είναι στον πόλεμο.

Φαίνεται ότι ο Πούτιν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι δεν μπορεί μόνο εν μέρει να κάνει έναν πόλεμο, ειδικά έναν που τραβά και συνεχίζει μέχρι να μπορούν όλοι να εμπλακούν.

Επικρίθηκα ως "αιμοδιψής" από σχολιαστές ανίκανους για στρατηγική σκέψη όταν είπα ότι μια περιορισμένη επιχείρηση θα οδηγήσει σε έναν ευρύτερο πόλεμο και περισσότερες απώλειες και στις δύο πλευρές από μια γρήγορη κατάκτηση της Ουκρανίας πριν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν την ευκαιρία να εμπλακούν. Αυτό που το Southfront αποκαλεί "απρόβλεπτα αποτελέσματα" του διευρυνόμενου πολέμου θα συνεχίσει να με αποδεικνύει σωστό. Όλοι όσοι παρακολούθησαν την περιορισμένη συμμετοχή της Ουάσινγκτον στο Βιετνάμ να εξελίσσεται σε έναν πλήρη μακρύ πόλεμο θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από το να επαναλάβουν την ανοησία. Προφανώς, το μάθημα ξέφυγε από το Κρεμλίνο.

Ίσως ο Πούτιν δεν θα μπορέσει να αντέξει τον πόλεμο με τους «δυτικούς εταίρους» του ή οι χώρες του ΝΑΤΟ θα κάνουν πίσω από τον πόλεμο προκειμένου να εξασφαλίσουν τη ρωσική ενέργεια και να προλάβουν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Αλλά ίσως όχι. Δεν νομίζω ότι η επίθεση Ουκρανίας/ΝΑΤΟ στην περιοχή του Χάρκοβο ήταν επιτυχής, αλλά τα μέσα ενημέρωσης το έπαιξαν ως ένα και αυτό θα ενθαρρύνει τους νεοσυντηρητικούς της Ουάσινγκτον, οι οποίοι ελέγχουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από τον George W. Καθεστώς Bush, για να πιέσουμε περισσότερο. Καθώς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ βρίσκονται ήδη βαθιά στη σύγκρουση, παρέχοντας οπλικά συστήματα, πληροφορίες και στοχεύοντας πληροφορίες, εκπαίδευση και τώρα στρατιωτικό προσωπικό, είναι πιο εύκολο για αυτούς να μπουν βαθύτερα παρά να αποσυρθούν. Ο Πούτιν μπορεί να ήθελε να αποσυρθεί καθώς παρακολουθεί έναν επικίνδυνο ευρύτερο πόλεμο να τον κατακλύζει, αλλά δεν μπορεί χωρίς να θεωρηθεί αποτυχία που οδήγησε τη Ρωσία στην ήττα. Συμπεραίνω ότι οι πιθανότητες φαίνεται να είναι υπέρ ενός μεγαλύτερου πολέμου.

Για να είμαι ξεκάθαρος, ο σκοπός μου δεν είναι να διαπολεμήσω τον Πούτιν ή να παράγω μια ρωσική νίκη. Σκοπός μου είναι να αποφύγω μια σύγκρουση που καμία πλευρά δεν μπορεί να αντέξει να χάσει. Ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν μια γρήγορη ρωσική νίκη επί ολόκληρης της Ουκρανίας, όχι μια "στρατιωτική επέμβαση" σε μια γωνιά της χώρας που φουντώνει μήνα με τον μήνα.

Μια πειστική επίδειξη ρωσικής στρατιωτικής ικανότητας θα είχε αποτρέψει τη Φινλανδία και τη Σουηδία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ καθώς θα είχε καταδείξει την αδυναμία των περιορισμένων δυνάμεων που διαθέτει το ΝΑΤΟ να υπερασπιστούν οποιονδήποτε ενάντια στο είδος της επίθεσης της Ρωσίας θα έπρεπε να είχε εξαπολύσει στην Ουκρανία. Διασκεδάζω ακόμη και την πιθανότητα ότι το ΝΑΤΟ θα είχε διαλυθεί καθώς η Ευρώπη συνειδητοποίησε ότι το πραγματικό της συμφέρον είναι να έχει ειρήνη με τη Ρωσία.

Δυστυχώς, αυτές οι ευκαιρίες πέρασαν ανέπαφες, και τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ατελείωτη σύγκρουση εκτός εάν το Κρεμλίνο εγκαταλείψει την αποτυχημένη πολιτική του και ενεργήσει αποφασιστικά.

Με τον χειμώνα να πλησιάζει η Ευρώπη σύντομα θα κατακλυστεί από οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν με την αποκοπή της ρωσικής ενέργειας από τις κυρώσεις της Ουάσινγκτον. Αν δεν σπεύσει ο Πούτιν να σώσει την Ευρώπη, η Ευρώπη σύντομα θα βγει από τη σύγκρουση.

Καθώς τα δυτικά ΜΜΕ λειτουργούν ως Υπουργείο Προπαγάνδας, λίγοι άνθρωποι στον κόσμο καταλαβαίνουν ότι η Ρωσία έχει δεσμεύσει λίγα στρατεύματα στη σύγκρουση. Η ρωσική δύναμη ήταν πάντα λιγότερη από τις δυνάμεις της Ουκρανίας, αλλά η ανώτερη ρωσική δύναμη πυρός έκανε τη διαφορά. Εάν ο Πούτιν δεσμεύσει άλλους 100.000 στρατιώτες και στερήσει από το Κίεβο και τη Δυτική Ουκρανία την εξουσία και την επικοινωνία, θα μπορούσε ακόμα να φέρει τέλος στη σύγκρουση πριν διευρυνθεί. Αυτό που απαιτείται είναι η αποδοχή ότι ο πόλεμος έχει διευρυνθεί και απαιτεί αποφασιστική ρωσική δράση για να τελειώσει ο πόλεμος πριν ο πόλεμος διευρυνθεί κι άλλο και γίνει ανεξέλεγκτος.

Το ερώτημα είναι αν ο Πούτιν είναι ικανός να ενεργήσει αποφασιστικά. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ έκανε ξανά τη Ρωσία να φαίνεται αναποφάσιστη και αδύναμη προσφέροντας «νικηφόρες» ειρηνευτικές συνομιλίες στην Ουκρανία ενόψει της ρωσικής αποχώρησης από το μέτωπο της στο Χάρκοβο.

Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο αν αυτό που πραγματικά θέλουν ο Πούτιν και ο Λαβρόφ δεν είναι η ρωσική κυριαρχία και ένας πολυπολικός κόσμος αλλά να είναι μέρος της Δύσης, και ότι αυτή η παραλητική επιθυμία τους καθιστά ανίκανους να διεξάγουν πόλεμο. Μένει να δούμε αν ο Πούτιν και ο Λαβρόφ θα εγκαταλείψουν τη ρωσική κυριαρχία προκειμένου να γίνουν μέρος της Δύσης. Αυτός είναι ο μόνος όρος που μπορεί να ανοίξει τη δυτική ένταξη στη Ρωσία. Η Ρωσία, όπως και όλη η Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να αποδεχτεί την ηγεμονία της Ουάσινγκτον.

Ακούγοντας τον Πούτιν να μιλάει και να μιλάει για το διεθνές δίκαιο, μια απόλυτη μη οντότητα στο μυαλό της Ουάσινγκτον εκτός από μια δικαιολογία για να τιμωρήσει εχθρούς, όπως οι Γερμανοί στη Νυρεμβέργη, κάνει κανείς να αναρωτιέται σε τι κόσμο ζει ο Πούτιν. Προφανώς όχι το πραγματικό.

Ο πραγματικός κόσμος βασίζεται στην εξουσία και η παραλητική αυτοσυγκράτηση της Ρωσίας στη χρήση της δύναμής της έχει αφήσει τη Ρωσία σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση. Με τη Ρωσία να θεωρείται στη Δύση αδύναμη και αναποφάσιστη, η Ουάσιγκτον θα πιέσει μέχρι ο Πούτιν να μην έχει άλλη εναλλακτική λύση παρά την παράδοση της Ρωσίας ή τον πυρηνικό πόλεμο.

Ο πρώην Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ μιλάει με δύναμη, σε αντίθεση με τον Πούτιν που τοναντιλαμβάνονται στη Δύση ως αδύναμο, όχι ότι είναι. Ο Μεντβέντεφ δήλωσε ότι η εμπλοκή της Δύσης στην Ουκρανία με την «απεριόριστη όπλιση του καθεστώτος του Κιέβου με τον πιο επικίνδυνο τύπο όπλων», σημαίνει ότι η Ρωσία θα περάσει στο επόμενο επίπεδο όπου θα καταργηθούν οι περιορισμοί στη σύγκρουση. «Και μετά», είπε ο Μεντβέντεφ, «τα δυτικά έθνη δεν θα μπορούν να κάθονται στα καθαρά σπίτια τους, γελώντας με το πώς αποδυναμώνουν προσεκτικά τη Ρωσία δια πληρεξούσιου. Όλα θα πάρουν φωτιά γύρω τους. Ο λαός τους θα θερίσει τη θλίψη του στο ακέραιο. Η γη θα πάρει φωτιά και το τσιμέντο θα λιώσει. ”

Έτσι, ο Μεντβέντεφ φέρνει στο σπίτι την ορθότητα των προειδοποιήσεών μου.

https://litlepost.blogspot.com/2022/09/14-2022.html

 

 

 

 

Ουκρανία,  203 ημέρες μετά…

Οι ΗΠΑ , με την ιδιότητα του ηγέτη της  Δύσης, έκαναν  από νωρίς σαφές τι επιδιώκουν στην Ουκρανία :Την καταστροφή της Ρωσίας σαν ανεξάρτητο ισχυρό κράτος, όχι απλά τη στρατιωτική της ήττα. Το επανέλαβαν  πρόσφατα με το στόμα του Ουκρανού υπουργού εξωτερικών .  Αλλωστε, αυτή διαχρονικά είναι η πάγια επιδίωξή τους για τους αντιπάλους τους. Το μεγάλο τους πλεονέκτημα είναι η ιδεολογική συσπείρωση όχι μόνο της δικής τους ελίτ αλλά ολόκληρης της Δύσης σε μια   κεντρική επιδίωξη, ένα μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία τους , με εργαλεία επιβολής –στις μέρες μας- το νεοφιλελευθερισμό και τη  νεοαποικιοκρατία .

Η Ρωσία και οι σύμμαχοί  της στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ  είχαν και εν μέρει εξακολουθούν να έχουν  αυταπάτες για τους στόχους της Δύσης. Είναι χαρακτηριστικό ανώριμων – άπειρων  πολιτικών συστημάτων να πιστεύουν ότι γι’ αυτούς η Δύση  θα κάνει εξαίρεση, δεν θα συμπεριφερθεί όπως στους υπόλοιπους.  Αυτές οι αυταπάτες μέχρι τώρα τους έχουν στοιχίσει πολύ αίμα, αποσταθεροποίηση  και οικονομικές καταστρoφές. Στη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης εκ των πραγμάτων άρχισαν να ξεπερνιούνται . Η Ρωσία και η Λευκορωσία  φαίνεται να στρέφονται οριστικά σε Ευρασιατική κατεύθυνση . Η μεγάλη υποστήριξη που δέχεται  η Ρωσία από την Κίνα, την Ινδία και γενικότερα από αυτό που σήμερα ονομάζεται «παγκόσμιος νότος» είναι σίγουρο ότι έπαιξε το ρόλο της. 

Είναι βέβαιο ότι  η Ρωσία έχει κάνει τα τελευταία 20 χρόνια  πολύ σημαντικά βήματα για να προστατέψει την κυριαρχία της και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού της .  Εκμεταλλεύτηκε το συγκριτικό της πλεονέκτημα στην αμυντική βιομηχανία, προστάτεψε την  κοινωνία της από την εισαγόμενη διάλυση, ανέπτυξε ένα σχετικά λειτουργικό διοικητικό σύστημα και δραστηριοποιείται έντονα για τη δημιουργία χρηματοοικονομικών,εμπορικών κλπ δικτύων, εναλλακτικών στα δυτικά. Παραμένει όμως σαν βασικό της πρόβλημα ότι δεν έχει αναπτύξει μια συνεκτική ιδεολογία που να ενοποιεί μια πλειοψηφία των ελίτ και των λαϊκών στρωμάτων. Ιδέες υπάρχουν , από τον Ευρασιανισμό  μέχρι την αναβίωση της κομμουνιστικής-σοβιετικής   ή της τσαρικής αυτοκρατορικής ιδεολογίας , καμία όμως δεν κυριαρχεί . Η έλλειψη ιδεολογίας έχει άμεση συνέπεια την αδυναμία συγκρότησης ενός σαφούς στρατηγικού σχεδίου  αντιμετώπισης της Δύσης και την αέναη ταλάντευση  ως προς τις συμμαχίες. Οι επιπτώσεις ήταν σημαντικές στην εμπλοκή στη Συρία και στην τρέχουσα σύγκρουση μπορεί να αποβούν πολύ σημαντικότερες.

Παρά τις όποιες ιδεολογικές  ασάφειες  , πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι στις διακρατικές σχέσεις υπάρχουν όρια που, αν ξεπεραστούν, οποιαδήποτε ηγεσία ανεξάρτητου κράτους θα κάνει πόλεμο. Για τη Ρωσία, το status της Ουκρανίας είναι ένα τέτοιο όριο.  Όχι τόσο γιατί πρόκειται για τον ίδιο σλαβικό λαό, με τις ίδιες ιστορικές και πολιτιστικές παραδόσεις και  εν μέρει την ίδια γλώσσα και εθνοτική καταγωγή  αλλά γιατί δεν νοείται ανεξάρτητο ρωσικό κράτος με αμερικανικά στρατεύματα και πυραύλους στην Ουκρανία. Είναι ένα από τα  πράγματα που είναι απολύτως σαφές στη ρωσική ηγεσία,  οπότε σε καμιά περίπτωση  δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί ούτε ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ούτε άτυπη μετατροπή της σε ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο. Μόνο σαν συνέπεια  εκτεταμένης στρατιωτικής ήττας   θα αποδεχόταν μια τέτοια εξέλιξη που, δεδομένης της δυτικής επεκτατικότητας, θα έθετε σε αμφισβήτηση και τη δική της ύπαρξη .

Η Ρωσία για ύστατη φορά το Δεκέμβρη του 2021 επιδίωξε μια ειρηνική διευθέτηση. Πρότεινε μια συμφωνία με το ΝΑΤΟ και μία στις ΗΠΑ με βάση την αρχή της ίσης ασφάλειας  και φαινόταν, για μια ακόμη φορά, διατεθειμένη να πάει και λίγο πιο κάτω από το ελάχιστο όριο των απαιτήσεών της. Οι δυτικοί απαξίωσαν ακόμη και να το συζητήσουν, αντιθέτως  ενέτειναν τους βομβαρδισμούς στο Ντονμπάς ώστε να την εξαναγκάσουν σε πόλεμο,  κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής που προκαλούσε η συνεχιζόμενη σφαγή αμάχων στο Ντονμπάς .  Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατιωτική δράση για τη ρωσική κυβέρνηση έγινε μονόδρομος , παρ’ όλο που καταλάβαινε  ότι έχει  απέναντί της ολόκληρη τη Δύση. Το αν όμως εκτίμησε  σωστά τον τρόπο της δυτικής εμπλοκής στη σύγκρουση και αν  προετοιμάσθηκε ανάλογα είναι άλλο ζήτημα που υπερβαίνει τα όρια αυτού του άρθρου.

Κάθε πολεμική επιχείρηση πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχει σαφείς πολιτικούς στόχους, τους οποίους θέτει η πολιτική ηγεσία. Οι ρωσικοί πολιτικοί στόχοι  ήταν σαφείς . Διατυπώθηκαν από τον ίδιο τον Πρόεδρο της χώρας λίγο πριν την έναρξη της επιχείρησης : Ουδετεροποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας.

 Οι στρατηγικοί στόχοι ακολουθούν και πρέπει , αν επιτευχθούν , να υλοποιούν τους πολιτικούς στόχους. Όμως ποιοί ακριβώς είναι οι στρατηγικοί στόχοι της επιχείρησης που διεξάγει η Ρωσία εδώ και 6,5 μήνες ; Ο στρατηγικός στόχος του πολέμου δεν  μπορεί να είναι  στρατιωτικό μυστικό . Πρέπει να είναι δημόσιος , σαφής , σε αρμονία με τους πολιτικούς στόχους  και γνωστός σε όλους όσους καλούνται να τον κάνουν πράξη στα πολεμικά μέτωπα  είτε να τον  προωθήσουν στην διπλωματία, στα ΜΜΕ  ή στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Με την έναρξη των επιχειρήσεων δεν ανακοινώθηκε κάποιος  στρατηγικός  στόχος. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι προέκυπτε  από την κατεύθυνση των επιχειρήσεων: Αρχικά εισέβαλαν στην Ουκρανία  από βόρειες, ανατολικές και νότιες κατευθύνσεις φθάνοντας στα προάστια  σειράς μεγάλων πόλεων , συμπεριλαμβανομένου του Κιέβου ενώ έγιναν και ναυτικές επιχειρήσεις στην περιοχή της Οδησού. Αυτές οι κινήσεις υποδείκνυαν ως στρατηγικό στόχο την  κατάληψη της πρωτεύουσας και την ανατροπή του καθεστώτος που προέκυψε από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του 2014. Όμως η κατάληψη του Κιέβου εγκαταλείφθηκε  χωρίς οι λόγοι να είναι προφανείς. Το  ίδιο έγινε και στο Χάρκοβο τη δεύτερη πόλη της χώρας, με πλειοψηφία ρωσικού/ρωσόφωνου πληθυσμού και παρελθόν εξεγέρσεων κατά των αμερικανοστήρικτων  πραξικοπηματιών.  Επίσης χωρίς μάχη και χωρίς επίσημη εξήγηση αποχώρησαν από τα προάστια μιας σειράς σημαντικών πόλεων.

Μετά από αυτή την αναδίπλωση,  ανακοινώθηκε ότι στρατηγικός στόχος της επιχείρησης θα ήταν η απελευθέρωση του Ντονιέτσκ και Λουχάνσκ και ότι τα στρατεύματα που αναδιπλώθηκαν από  το Κίεβο θα μεταφέρονταν εκεί . Αυτός ο στόχος δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι καλύπτει  τους εξαγγελθέντες πολιτικούς στόχους, αφού η επίτευξη του αντικειμενικά δεν θα οδηγούσε στην ουδετεροποίηση της Ουκρανίας . Επιπλέον  διακηρύχθηκε ότι πλέον θα θεωρούνται απελευθερωμένες περιοχές οι περιοχές στην περιφέρεια του Χάρκοβο, του Ζαπορόζιε και της Χερσώνας, και τώρα εγκαταλείφθηκαν κομμάτια τους οπότε εκ των πραγμάτων οδηγούσε τα παρακάτω κλιμάκια σε υποτίμηση της σημασίας  της στρατιωτικής προσπάθειας εκεί και σε απογοήτευση τους τοπικούς ρωσικούς πληθυσμούς που αντιλαμβάνονται σαν πρόσφυγες στη Ρωσία πλέον ότι η θέση τους σε μια ενδεχόμενη αποχώρηση του ρωσικού στρατού θα είναι επισφαλής , όπως ακριβώς έγινε στις πόλεις γύρω από το Κίεβο.

 Η συγκέντρωση της  Ουκρο-ΝΑΤΟικής αντεπίθεσης  στα δύο άκρα του μετώπου,   Χερσώνα και Χάρκοβο και η στρατηγική ήττα των ρωσικών δυνάμεων στην τελευταία δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχετη με αυτή τη διατύπωση/αναπροσαρμογή  του στρατηγικού στόχου . Ηδη φαίνεται να προετοιμάζεται νέα ουκροΝΑΤΟική επίθεση στο  -μικρού βάθους-  κέντρο του μετώπου στον άξονα Βουλεντάρ- Βολνοβάκα -Μαριούπολη  με στόχο τη διάσπαση των απελευθερωμένων περιοχών και την περικύκλωση και καταστροφή των ρωσικών δυνάμεων στις επαρχίες Ζαπορόζιε και Χερσώνα. Οι συνέπειες βέβαια θα είναι ολέθριες και για την όλη επιχείρηση και για τους κατοίκους αυτών των περιοχών .  

Όμως και ο περιορισμένος στόχος της πλήρους απελευθέρωσης της περιοχής που απελευθερώθηκε , κάθε άλλο παρά υπηρετείται  με την αποφασιστικότητα που επιβάλλουν  οι θυσίες του τοπικού ρωσικού πληθυσμού επί 8 χρόνια . Οι δυνάμεις που βρίσκονται εκεί αποσύρθηκαν από τα άλλα μέτωπα  της Χερσώνας και μεταφέρθηκαν εκεί στο μέτωπο του Χάρκοβο, δεν υπήρξε καμία αριθμητική ενίσχυση και πάντως η ισορροπία δυνάμεων άλλαξε προς όφελος των Δυτικών και ουκρανοναζί που μετέφεραν εκεί 1.000.000 στρατιώτες ενάντια σε 100.000 Ρώσους στρατιώτες. Επαγγελματίες βέβαια, αλλά οι αριθμοί δεν αλλάζουν. Μετά την κατάληψη του Σεβερντονετσκ –Λισιχάνσκ  οι ρωσικές δυνάμεις έδειχναν να έχουν μπεί σε μια περίοδο ανάπαυσης. Περιορίστηκαν σε βολές βαρέων όπλων και αψιμαχίες σε διάφορα μικρά χωριά,  περιορισμός της αεροπορίας του πυροβολικού και των πυραύλων, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στη Δύση να ανασυγκροτήσει τις Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και να μεταφέρει στο μέτωπο διακόσιεσπενήντα χιλιάδες δυτικούς στρατιωτικούς σαν «εθελοντές». Τα καταστροφικά αποτελέσματα της καλοκαιρινής ραστώνης έγιναν αισθητά τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και η παρούσα κατάσταση μόνο σταθερή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Δεν είναι ακόμη αργά για τη Ρωσία αλλά σίγουρα τώρα είναι πιο δύσκολα. Πρέπει να διατυπώσει ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους και να τους υποστηρίξει όχι μόνο με διάθεση δυνάμεων αλλά και με ανάλογη κινητοποίηση του πληθυσμού και με αξιοποίηση των εν δυνάμει συμμάχων της που δεν είναι ούτε λίγοι ούτε αμελητέοι . Όπως ήρθαν τα πράγματα δεν πρόκειται πλέον για κάποια περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση. Οι ΗΠΑ θέλουν πόλεμο, έχουν κάθε λόγο γιαυτό. Η Ρωσία  δεν μπορεί από μόνη της, όσο και να θέλει,  να τον αποφύγει.  Οι αντίπαλοι καταλαβαίνουν ότι πολλά θα κριθούν από την έκβασή του και για τους ίδιους.  Εκ των πραγμάτων το διακύβευμα είναι πλέον μεγάλο.

https://litlepost.blogspot.com/2022/09/14-2022.html