Αλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ
Παρά την αδυσώπητη κρατική τρομοκρατία, ο αριθμός των πρώην
ΕΛΑΣιτών που κατεφυγαν εθελοντικά στον ΔΣE, «για να ζήσουμε μια ώρα
περισσότερο», όπως έλεγαν, ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Γιατι οι περισσοτεροι
ΕΛΑΣιτες ηταν στις φυλακες και στις εξοριες, και οι νεοι ΕΛΑΣιτες στη Μακρονησο/
Οι Ελληνες πλήρωσαν ακριβά τη φιλοπατρία τους.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πάνω από 100.000 ΕΑΜίτες και
ΕΛΑΣίτες εξομοιώθηκαν με τους δολοφόνους Γερμανοτσολιαδες των Ταγματων
Ασφαλειας των ναζι, κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν.
Οι οικογένειές τους διαλύθηκαν, οι περιουσίες τους καταστράφηκαν.
Oι διωκόμενοι, οσοι ειχαν μεινει ελευθεροι, είχαν να
διαλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους:
- O πρώτος ήταν να μην κάνουν τίποτα και «να υπομείνουν τη
μοίρα τους», όπως ήταν η εντολή του καθεστωτος. Oι δεκάδες χιλιάδες που
ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο κακοποιήθηκαν άγρια, δολοφονήθηκαν ή σάπισαν στις
φυλακές.
«Ακόμα και τη δεκαετία του ’60, οι ελληνικές φυλακές ήταν
γεμάτες με εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι
είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς» (Mazower).
- O δεύτερος δρόμος ήταν να κρυφτούν.
Πολλοί προσπάθησαν να χαθούν στην ανωνυμία των μεγάλων πόλεων
ή έζησαν τρυπωμένοι σαν αγρίμια στις σπηλιές και στις χαράδρες, ελπίζοντας σε
καλύτερες ημέρες.
(Ενα μικρό τμήμα, περί τους 4.000, κυρίως μέλη του KKE,
φυγαδεύτηκαν σταδιακά στις γειτονικές χώρες Αλβανία και Γιουγκοσλαβία, όπου
δημιουργήθηκαν στρατόπεδα προσφύγων.)
- Ενας τρίτος δρόμος παρουσιάστηκε για τους διωκόμενους
ΕΛΑΣίτες μετά από έναν χρόνο, το 1946, όταν ο ηγέτης του KKE Ζαχαριάδης
αποφάσισε τη δυναμική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, που άρχισε με τις «ομάδες
αυτοάμυνας» των διωκόμενων και συνεχίστηκε με τον ΔΣE (Δημοκρατικό Στρατό
Ελλάδας).
Μα παρά την αδυσώπητη κρατική τρομοκρατία, ο αριθμός των
πρώην ΕΛΑΣιτών που προσχώρησαν εθελοντικά στον ΔΣE, «για να ζήσουμε μια ώρα
περισσότερο», όπως έλεγαν, ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Οι περισσοτεροι ηταν
στις φυλακες, στις εξοριες, και στη Μακρονησο. Ο ΔΣE ούτε καθ’ υποψίαν πλησίασε
τη μαζικότητα, τη συνοχή ούτε, φυσικά, τη λαϊκή αποδοχή του EΛAΣ. Στον κολοφώνα
της ακμής του, με όλα τα μέλη του KKE στο βουνό και με τους χιλιάδες
προερχόμενους από υποχρεωτική στρατολόγηση (άνδρες και γυναίκες), ζήτημα είναι
αν έφτασε τους 40.000 μαχητές.
Σε αντίθεση με τους 130.000 μόνιμους και έφεδρους αντάρτες
του EΛAΣ, που ήταν από τον πρώτο ώς τον τελευταίο, όλοι εθελοντές.
O Εμφύλιος ήταν το αποκορύφωμα σε μια σειρά λανθασμένων
αποφάσεων της πολιτικής καθοδήγησης του ΚΚΕ. Είχαν προηγηθεί οι καταστροφικές
Συμφωνιες του Λιβανου και της Καζέρτας με την ταφοπλακα της Συμφωνιας της
Βαρκιζας και άλλα πολλά.
O ελληνικός λαός δεν ακολούθησε. Ειχε σκυψει το κεφαλι και
ειχε υποταχτει στη μοιρα του μετα την προδοσια.
Το ΕΑΜικό κίνημα της Κατοχής των 2.000.000 μελών ειχε σκυψει
το κεφαλι μετα την προδοσια που ολος ο λαος αντιληφθηκε με συνέπεια να
χαρακτηριστούν συλλήβδην από την καθοδήγηση του ΚΚΕ «προδότες», «δειλοί» και
«συμβιβασμένοι».
Oι Ελληνες είχαν κουραστεί και το μόνο που ήθελαν ήταν καπου
να κρυφτουν για να επουλώσουν τα τραύματά τους. Ομως πολλοί υποχρεώθηκαν να
συμμετάσχουν, καθώς οι δύο αντίπαλες παρατάξεις δεν αναγνώριζαν ουδέτερους και
εφάρμοζαν την υποχρεωτική στρατολόγηση: την «κρατική» οι μεν, την
«επαναστατική» οι δε.
Ετσι, δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο πρώην ΕΑΜίτες ή ΕΛΑΣίτες
να υπηρετούν στον Εθνικό Στρατό και μέλη δεξιών οικογενειών στον Δημοκρατικό.
Οι παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν στον ΔΣΕ δεν
μπορούσαν να χωνέψουν το μέτρο της επιστράτευσης - εκτός από απάνθρωπο, τους
φαινόταν και αναποτελεσματικό. Οι βιαίως επιστρατευθέντες, μόλις αυτό ήταν
δυνατόν, το έσκαγαν και χάνονταν. Οι συνεχείς λιποταξίες μαχητών είχαν
εξελιχθεί σε μάστιγα, με σοβαρές επιπτώσεις στο ηθικό των τμημάτων.
Ακόμη και οι παλιοί ΕΛΑΣίτες που είχαν υποχρεωθεί να καταταγούν
έφευγαν μόλις μπορούσαν από τον στρατό του Ζαχαριάδη. Αλλωστε στον ΔΣE
επικρατούσε μια απροκάλυπτη εχθρότητα για τον ΕΛΑΣ, όπου «είχαν τις διοικήσεις
οι καραβανάδες και οι κατσαπλιάδες, οι καπεταναίοι με τα γένια και τις
χαντζάρες».
Για τη γραφειοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, οι πρώην
ΕΛΑΣίτες εθεωρούντο ύποπτοι και απροσάρμοστοι. Και, αν προέρχονταν από το
περιβάλλον του Αρη, ακόμη χειρότερα.
O Ζαχαριάδης αγνόησε την ελληνική ανταρτικη παράδοση και
φιλοδόξησε να δημιουργήσει μονάδες απολύτως στρατιωτικοποιημένες, και
προσπαθησε να κανει μετωπικο πολεμο με ανταρτικο στρατο, με νέους ηγήτορες της
επιλογής του. Oύτε γένια και φισεκλίκια, αλλά ούτε και μόνιμοι αξιωματικοί,
«καραβανάδες», που δεν τους ήθελε και δεν τον θέλανε.
Oρισμένα έμπιστα κομματικά στελέχη, Γ. Βοντίτσος (Γούσιας),
Δ. Βλαντάς, κ.ά., που στην περίοδο της Εθνικης Αντίστασης ειχαν μικρους
βαθμους, χρίστηκαν «στρατηγοί», με τραγικά επακόλουθα.
Οπως δηκτικά έγραψε στέλεχος του KKE και ταγματάρχης του ΔΣE,
«οι θαλαμάρχες των φυλακών και οι γραφιάδες γίνανε μέλη της K.Ε. και στρατηγοί
του ΔΣE». (Κουτρούκης) O ΔΣE ήταν στρατός εμφορούμενος από το πνεύμα της
κομματικής ορθοδοξίας• είχε εντελώς άλλο περιεχόμενο από τον
εθνικοαπελευθερωτικό EΛAΣ. Ο ΕΛΑΣ ζητουσε να φερει την Εθνικη Απελευθερωση από
τους Γερμανους Ναζι, ενώ ο ΔΣΕ ζητουσε απλως Δημοκρατια. Ενας παλιός ΕΛΑΣίτης
καπετάνιος που βρέθηκε στον ΔΣΕ, έλεγε αργότερα σε έναν μόνιμο λοχαγό του EΛAΣ:
«Tι τα θέλεις, στον Δημοκρατικό Στρατό γίνονταν πράγματα που,
αν τα ’κανες εσύ στον EΛAΣ, εγώ θα σε περνούσα από ανταρτοδικείο και θα σε
τουφέκιζα εκατό φορές, κι αν τα ’κανα εγώ, διακόσιες φορές θα με τουφέκιζαν οι
προϊστάμενοί μου!».
Όσο για το βασικό επιχείρημα για τη μαζικότητα των δύο
ανταρτικών στρατών δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο Δ.Χ φαίνεται να ξεχνάει(;)
όσα μεσολάβησαν. Τον αφοπλισμό της Βάρκιζας, το όργιο τρομοκρατίας που
ακολούθησε, τις δολοφονίες, τις φυλακές, τα ξερονήσια, τις εκτοπίσεις πληθυσμών
που υπαγόρευσαν εν μέρει την τακτική των επιτάξεων και της επιστράτευσης.
Ο ΔΣΕ δε στερούνταν μαχητών. Είχε πρόβλημα εφεδρειών οι
οποίες βρίσκονταν σε φυλακές και ξερονήσια. Ακόμα και έτσι, σύμφωνα με το κατά
γενική ομολογία έργο αναφοράς για τον εμφύλιο του Γιώργου Μαργαρίτη (Ιστορία
του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949, τ.2, σ. 236), από το δεύτερο
αντάρτικο πέρασαν συνολικά 100.000 άνθρωποι, ενώ 25000 ήταν μόνο οι νεκροί του,
δηλαδή πέντε χιλιάδες περισσότεροι από αναφέρει ο Χαριτόπουλος ως σύνολο
μαχητών. Εκτός κι αν ο συγγραφέας εννοεί ότι οι όλοι οι επιζήσαντες του ΔΣΕ
μετά το 1949 είναι φαντάσματα και επιπλέον το 1/4 των μαχητών του όχι απλά
πέθανε, αλλά αναστήθηκε και σκοτώθηκε ξανά.
Και το πραγματικό λάθος του ΚΚΕ και της καθοδήγησής του ήταν
ότι δεν προσανατολίστηκε εγκαίρως στην επιλογή του ένοπλου για να βγάλει πιο
νωρίς περισσότερο κόσμο στο βουνό.
Κι εννοούμε κόσμο που όχι απλά δεν είχε αμφιβολίες για τον
δεύτερο αγώνα, που τον έβλεπε ως φυσική συνέχεια του πρώτου αντάρτικου…
Αλλά έβγαινε αυθόρμητα στο βουνό, παρακαλούσε τους υπεύθυνους
του κόμματος για όπλα, για να πολεμήσει και τελικά δεν μπόρεσε. Ή άλλους που το
έσκαγαν στην πρώτη ευκαιρία από τον εθνικό στρατό για να βρεθούν με τους
συντρόφους τους, ειδικά τα 1-2 χρόνια του εμφυλίου.
Και τέλος πάντων. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε τη λαθροχειρία του
Δ.Χ. στον υπολογισμό των μαχητών του ΔΣΕ, ας πούμε το εξής αδιαμφισβήτητο:
κανείς ένοπλος αγώνας δε θα άντεχε ούτε τρεις μέρες, όχι τρία χρόνια, αν δεν
είχε λαϊκό έρεισμα.
Απλή λογική κύριε Χαριτόπουλε…
https://litlepost.blogspot.com/2020/08/8-2020.html
