Ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Ελληνικής ιστορίας είναι
η μαζική αρπαγή και εκμετάλλευση ανήλικων παιδιών από το αστικό κράτος του
εμφυλίου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και της κυβέρνησης της Αθήνας.
Η αρπαγή ήταν μέρος του σχεδίου για να χάσει ο Δημοκρατικός
Στρατός κάθε στήριξη. Αυτό το πρωτοφανές έγκλημα, που δεν είχαν τολμήσει ούτε
οι ναζί και είχε εμφανιστεί στον Ελλαδικό χώρο μόνο με τους Οθωμανούς και τους
γενίτσαρους, οργανώθηκε απο την φιλοναζίστρια Φρειδερίκη "Φρίκη"
Γλύξκμπουργκ και όλο τον αστικό κρατικό μηχανισμό. Ο τίτλος του σχεδίου ήταν
"Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών".
Δημιουργήθηκε ένα δίκτυο αρπαγής ανηλίκων απο τις οικογένειες
τους με την βία, φυλάκισης και εκμετάλλευσης τους. Το 1947 εγκαινιάστηκε στο
Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη "παιδούπολη", στην οποία
φυλακίστηκαν 500 παιδιά. Τον ίδιο χρόνο εγκαινιάζονται τέσσερις νέες σε
Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα.Το 1948 σ' ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν
52,στις οποίες έχουν φυλακίσει 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται "πειθαρχημένη
διαβίωση". Ο αριθμός θα φτάσει γύρω στο 1949 στις 28.000. Μέχρι το 1968
έφτασε τα 36.562. Πρωταρχικός στόχος ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε
στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια
στους γονείς τους.
Η κατάσταση που επικρατούσε στις παιδουπόλεις ήταν απάνθρωπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ' τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια (με ελάχιστες
εξαιρέσεις). Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν' αναπτύξουν την προσωπικότητά
τους. ΄Οσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους μετατράπηκαν σε φτηνή
εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια όπως αυτά του
Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου και Κεράνη. Σε πολλές
περιπτώσεις, οικογένειες της "υψηλής" κοινωνίας επισκέπτονταν τις
παιδουπόλεις για να αγοράσουν, στην κυριολεξία, υπηρετικό προσωπικό. Πολλά
παιδιά δόθηκαν παράνομα και με το αζημιώτο, φυσικά, σε υιοθεσία. Πολλά από αυτά
είχαν ήδη οικογένειες και συγγενείς εν ζωή. Τέλος τα περιστατικά κακοποίησης
ανηλίκων και ξυλοδαρμών, είχαν και αυτά την θέση τους στον μακρύ κατάλογο της
φρίκης των παιδουπόλεων.
Γράφει πχ ο Γιώργος Χατζάτογλου, ο οποίος οδηγήθηκε σε μιά
τέτοια παιδούπολη:"Το στρατόπεδο ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα
ύψος. Υπήρχαν παιδιά από 2 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με την βία
αποχωριστεί απ' τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες
τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Με την άφιξή μας, μας μοίρασαν
στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να
δημιουργήσουν κατηχητικά. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη
μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε
αίμα, να αρπάζει απ' την αγκαλιά της μάνας το παιδί της...στους τοίχους υπήρχαν
συνθήματα για το έθνος και τη Φρειδερίκη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα γίνονταν η
διαπαιδαγώγηση για τη "μάνα μας" τη Βασίλισσα".
Πάνω στα φυλακισμένα ανήλικα, το αστικό κράτος και η Φρίκη
έστησαν μια ολόκληρη επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες.
Πχ στα 22 ταπητουργεία-κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ' το παιδομάζωμα της
Φρίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν
στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968, τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης
έφθαναν τα 65!
Όταν η αρπαγή και φυλάκιση παιδιών κλιμακώθηκε, ο
Δημοκρατικός Στρατός, το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, οργάνωσαν
την διάσωση τους. Με τη συγκατάθεση των γονιών τους-κι όπου δεν υπήρχαν, των
στενότερων συγγενών-μεταφέρονταν στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Όταν οι Αμερικανοί
και το Ελληνικό αστικό κράτος-επειδή είχαν λυσσάξει για τα παιδιά που
διασώθηκαν-άρχισαν καμπάνια-για τα δήθεν "θύματα", η Προσωρινή
Δημοκρατική Κυβέρνηση, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου
Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του Ερυθρού
Σταυρού για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον γινόταν
και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας. Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε
δέχτηκε τέτοια έρευνα.
Τα επόμενα χρόνια εκθέσεις του ΟΗΕ και του Ερυθρού Σταυρού
επιβεβαίωσαν την πρόσβαση που είχαν όλα τα παιδιά στις δομές κοινωνικής
πρόνοιας των Λαικών Δημοκρατιών. Εκεί σπούδασαν, δούλεψαν. Αργότερα τα
περισσότερα βρέθηκαν πάλι στις ρίζες τους, με την γλώσσα, τον πολιτισμό και τις
συνήθειες, άσβεστες. Από τα παιδιά του εγκλήματος της Φρειδερίκης ο
συντριπτικός αριθμός δε γνώριζε ή δεν γνωρίζει ακόμα ότι υπήρξε θύμα
αρπαγής/αγοραπωλησίας. Το λιγότερο που υποχρεούται να κάνει το σημερινό κράτος
είναι να ανοίξει όλα τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της
Φρειδερίκης, για να μπορέσουν τα θύματα η οι οικογένειες τους να ξαναενώσουν το
χαμένο παρελθόν τους.
Πηγές: Δημήτρης Σέρβος, "Το "παιδομάζωμα" και
ποιοί φοβούνται την αλήθεια", Σύγχρονη Εποχή, Βενιζέλος
Λεβεντογιάννης,"Οι παιδουπόλεις της Φρίκης-Ένα αρρωστημένο σχέδιο, από
έναν νοσηρό νου", Ποντίκι, Λουκιανός Χασιώτης, "Τα παιδιά του
εμφυλίου", Εστία
https://litlepost.blogspot.com/2020/08/27-2020.html
