Κόκκινοι ἤ Νεοφιλελεύθεροι: Ἡ ἀποδόμηση τῆς Νέας Δικαιωματικής Μεταμοντέρνας
Ἀριστερᾶς
Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΓΥΜΝΗ
Τί κάνει σήμερα ἡ άλλοτε κυρίαρχη στὸ ἐπίπεδο τῆς κουλτούρας Ἀριστερά; Ὄντας
δεσμευμένη ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τοῦ «Οὐρανίου Τόξου» καὶ τῆς πολυπολιτισμικότητας
τύπου «Μπένεττον», πανηγυρίζει τὴν «διαφορετικότητα», ὑποστηρίζει τὶς
σεξουαλικὲς μειονότητες, διαλύει τὸν φεμινισμό βάζοντας τον να υποστηρίζει τους
τρανς, τάσσεται ὑπὲρ τῶν ἀνοικτῶν συνόρων του κεφαλαίου μεταφοράς κεφαλαίων και
λαθρομεταναστών, ξαναγράφει τὸ παρελθὸν (τὴν «ἱστορικὴ μνήμη») καὶ ἐμμένει στὴν
ἡρωικὴ πάλη της κατὰ τῆς «ἑτεροπατριαρχικῆς κοινωνίας», τῆς «καταπιεστικῆς
ἐκκλησίας» καὶ τῆς «φασιστικῆς ἀπειλῆς».
Φυσικά, πάντα θὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ πεῖ ὅτι ὅλα τὰ προαναφερθέντα εἶναι
κάτι σὰν μιὰ κουδουνίστρα ποὺ ὁ καπιταλισμὸς ἔχει δώσει στὴν Ἀριστερὰ γιὰ νὰ
παίζει, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐνοχλεῖ. Ὅμως, μποροῦμε ἐπίσης νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἀντίθετο:
ὅτι ἡ Ἀριστερὰ δὲν χρήζει βοηθείας γιὰ νὰ κάνει λάθη καὶ ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω
ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν ἴδια. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν μεταμοντέρνα
δικαιωματική Ἀριστερά, τὴν κύρια ὑπεύθυνη γιὰ τὸν ἐφοδιασμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ
τὶς ἰδεολογικὲς ἀποριτυδώσεις («λίφτινγκ») τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.
Ἔχει προδώσει ἡ Ἀριστερὰ τὰ ἰδανικά της; Σίγουρα ναι!. Ὁ μετασχηματισμὸς τῆς
Ἀριστερᾶς σὲ μεταμοντερνισμὸ (καὶ ἑπομένως σὲ νεοφιλελευθερισμὸ) ἀποτελεῖ, κατ’
οὐσίαν, πράξη ἱστορικῆς ασυνέπειας. Μὲ την κατεδάφιση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ
-έβαλε τέλος στην «ἐπανάσταση» τοῦ Μάη τοῦ 1968 που τελείωσε το 1980, καὶ ακολούθησε
η νίκη του νεοσυντηρητισμού και η πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου τὸν Νοέμβριο
τοῦ 1988- ἡ Ἀριστερὰ αρνήθηκε τὶς ἱστορικές της καταβολές, και ακολούθησε
δουλικά τὴν καλοστεκούμενη πλούσια ἀστικὴ τάξη, προσπαθώντας να είναι
κληρονόμος καὶ ὠφελημένη τῆς ἰδεολογίας τοῦ Διαφωτισμοῦ, νομίζοντας ότι η
αστική τάξη έχει σχέση με αυτόν.
Στὴν αὐγὴ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, ἡ Νέα Δικαιωματική Μεταμοντέρνα
Ἀριστερά, ἀπελευθερωμένη ἐπιτέλους ἀπὸ τὰ ἐργατικά της βαρίδια, μοιράζεται μὲ
τὸν καπιταλισμό, ἀπερίφραστα πιά, τόσο μιὰ τυπικῶς φιλελεύθερη οὐσία ὅσο καὶ
μιὰ δογματικὴ πίστη στὴν θρησκεία τῆς προόδου. Γιὰ τὴν ὥρα, τὰ «προοδευτικά»
ζητήματα, ὑποκινούμενα ἀδιάκοπα ἀπὸ τὴν διεθνῆ βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶ τῶν
μέσων μαζικῆς ἐνημερώσεως, ἐγγυῶνται στὴν Νέα Δικαιωματική Μεταμοντέρνα
Ἀριστερὰ τὴν ὑπερπροβολή της καὶ τὴν πολιτιστική της ὑπερεκπροσώπηση.
https://litlepost.blogspot.com/2023/06/12-2023.html
