Δύο βομβαρδισμοί που η ΚΝΕ “ξέχασε” να βάλει στις αφίσες της
5 Φεβρουαρίου 2023
Εκδίδοντας τρεις αφίσες, η ΚΝΕ αναρωτιέται ποια είναι η σωστή
πλευρά της ιστορίας. Σίγουρα όχι αυτή του πλυντηρίου του ΝΑΤΟ. Η νεολαία του
ΚΚΕ αντιπαραθέτει τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στην Ουκρανία με τους
αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Γιουγκοσλαβία. Ο
συμψηφισμός είναι βαρύς: μπορούν αλήθεια να “ισοφαριστούν” όσα έκαναν οι
Αμερικανοί μετά το 1989, με όσα κάνουν σήμερα οι Ρώσοι;
Η μεταμόρφωση του ΚΚΕ από αντιΝατοϊκό και αντιμπεριαλιστικό
κόμμα σε καθωσπρέπει πολιτικό κόμμα των ίσων αποστάσεων, δεν ήταν ξαφνική. Κυοφορείται
εδώ και χρόνια, από την εποχή που το ΚΚΕ πήρε διαζύγιο από τη λενινιστική
θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και αποφάσισε ότι ο καπιταλισμός και ο
ιμπεριαλισμός ταυτίζονται. Από τότε που η “καταλήστευση του κόσμου από μια
χούφτα ιμπεριαλιστικών χωρών”, μετασχηματίστηκε σε “ιμπεριαλιστική
πυραμίδα”.
Προκύπτει επίσης από την κατάργηση της θέσης ότι ο “κομμουνισμός
είναι η κίνηση προς την κατάργηση της υπάρχουσα τάξης πραγμάτων” και την
υιοθέτηση της θέσης ότι ο κομμουνισμός είναι σύμβολα, σημαίες, νοσταλγία για το
παρελθόν και επίκληση στο μακρινό μέλλον, χωρίς επίδικα και πολιτικές μάχες στο
σήμερα.
Η στροφή του ΚΚΕ δεν είναι ξαφνική. Ωστόσο, ο πόλεμος στην
Ουκρανία ήρθε ως “στιγμή” απελευθέρωσης από τα αντιΝατοϊκά και αντιΑμερικανικά
βαρίδια του παρελθόντος. Η υιοθέτηση της πλειοψηφικής αφήγησης της δυτικής
Αριστεράς, ότι το ΝΑΤΟ και η Ρωσία όχι μόνο έχουν τις ίδιες ευθύνες, αλλά ότι η
Ρωσία ειδικά είναι ο αδίκως επιτιθέμενος, ενώνει πλέον το ΚΚΕ με όσους άλλοτε
κατηγορούσε ως υπόδουλους στα Νατοϊκά συμφέροντα.
Ας ξεπεράσουμε το ερώτημα αν ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι
ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, ή αν είναι
αποτέλεσμα της αμερικανικής επιθετικότητας και της νατοϊκής περικύκλωσης κάθε
πραγματικού ή δυνητικού αντιπάλου της ευρωατλαντικής κυριαρχίας, άρα και της
Ρωσίας. Ας ξεπεράσουμε δηλαδή το ερώτημα που η απάντησή του προσδιορίζει το
χαρακτήρα του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στην Ελλάδα, και η Ελλάδα είναι
μέλος του ΝΑΤΟ, και η κυβέρνησή της φανατικός υποστηρικτής των αμερικανικών
σχεδιασμών, μήπως μετατρέπει την πολιτική των ίσων αποστάσεων, σε όχι και τόσο
ίσες; Αν πρόκειται για “ενδοϊμπεριαλιστικό” πόλεμο, το ΚΚΕ δεν θα έπρεπε να
αγωνίζεται πρώτα από όλα για την ήττα του “δικού μας” ιμπεριαλισμού, του
αμερικάνικου; Αυτήν την κλασική υπεραιωνόβια αλήθεια, πώς και την ξέχασε ο
Περισσός και μοιράζει ακριβοδίκαια τις αφίσες του κρατώντας ίσες αποστάσεις; Οι
ίσες αποστάσεις από δύο στρατόπεδα, δεν είναι ίσες όταν βρίσκεσαι καταμεσής στο
ένα από τα δύο στρατόπεδα.
Και επιπλέον: Πώς ακριβώς ο βομβαρδισμός της Ουκρανίας από τη
Ρωσία “ισοδυναμεί” ή είναι “εξίσου καταδικαστέος” με τους βομβαρδισμούς των
Αμερικανών στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή στη Γιουγκοσλαβία; Τόσο εύκολα εξισώνεται
το “carpet bombing” που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ για παράδειγμα στο Ιράκ, που ισοπέδωσε
ολόκληρα τετραγωνικά χιλιόμετρα, με τις μάλλον στοχευμένες και με σχετικά
μικρές απώλειες σε αμάχους επιχειρήσεις του ρωσικού στρατού;
Μπορεί η ΚΝΕ να συγκρίνει την κατεστραμμένη Φαλούτζα των 300
χιλιάδων κατοίκων, όπου οι Αμερικάνοι ισοπέδωσαν τα μισά σπίτια, βομβάρδισαν τα
νοσοκομεία της και οδήγησαν στο θάνατο, στην αυτοκτονία ή στη λιμοκτονία
χιλιάδες κατοίκους της, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα πχ στο Χάρκοβο ή
στο Κίεβο;
Μπορεί κάποιος να ισορροπήσει ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Ρωσία
όταν οι Αμερικανοί είναι με αδιαμφισβήτητη διαφορά, μακράν πρώτοι (σε
λογαριθμική κλίμακα), σε πολέμους, εισβολές, επεμβάσεις, βομβαρδισμούς,
δολοφονίες αμάχων, διαμελισμούς χωρών, πραξικοπήματα, στρατιωτικές βάσεις,
εμπάργκο, δολοφονίες ξένων αξιωματούχων, εκβιασμούς, απαγωγές, στρατόπεδα
συγκέντρωσης;
Ακόμα και αν δεχτούμε χάριν της συζήτησης ότι η Ρωσία έχει άδικο
και διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο, το γεγονός ότι εξισώνεται με τη δολοφονική
πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα: Να
σχετικοποιήσει και να υποβιβάσει τις ευθύνες του με διαφορά νούμερο ένα
τρομοκράτη του σύγχρονου κόσμου.
Επειδή όμως η ΚΝΕ αρέσκεται να απεικονίζει βομβαρδισμούς και να
είναι ενάντια σε όλους τους βομβαρδισμούς, παραθέτουμε δύο βομβαρδισμούς που
δεν “χώρεσαν” στις αφίσες της. Μάλλον θα ξεχάστηκαν.
Ο πρώτος βομβαρδισμός είναι από την Ανατολική Ουκρανία, που μετά
το ακροδεξιό φιλοΝατοϊκό πραξικόπημα του Μεϊντάν, βομβαρδίστηκε με συνέπεια και
επιμονή από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, αν και τμήμα της ουκρανικης
επικράτειας, καθώς ο εκεί λαός είχε ρωσική εθνική συνείδηση. Αυτή η συστηματική
δίωξη, μέχρις σημείου εξόντωσης, των ρωσικών πληθυσμών στην Ανατολική Ουκρανία
ήταν η έναρξη του πολέμου, είτε αρέσει στη Δύση, είτε όχι.
Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις βομβάρδισαν τμήμα της ουκρανικής
επικράτειας στοχεύοντας ειδικά σε πολιτικές και κοινωνικές υποδομές και
προκαλώντας νεκρούς ανάμεσα σε αμάχους. Έκαψαν ζωντανούς αντιφασίστες συνδικαλιστές
στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό. Βασάνισαν εθνικούς και ιδεολογικούς
αντιφρονούντες, έχοντας οργανώσει για αυτό το σκοπό ναζιστικά τάγματα
θανάτου.
Η ΚΝΕ – μιας και της διέφυγαν οι ουκρανικοί βομβαρδισμοί και οι
νεοναζιστικές σφαγές στο Ντονμπάς, στο Λουχάνσκ και στην Οδησσό- μπορεί να
διαλέξει από τις παρακάτω φωτογραφίες μία (1) για να την κάνει αφίσα.
Λουχάνσκ. Βομβαρδισμοί από Ουκρανία.
Ντονμπάς. Βομβαρδισμοί από Ουκρανία.
Οδησσός. Δολοφονίες από ουκρανικά τάγματα θανάτου.
Ένας δεύτερος βομβαρδισμός που “ξέχασε” η ΚΝΕ να καταδικάσει
είναι αυτός του Βερολίνου του 1945. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο Κόκκινος Στρατός
στην τιτάνια μάχη που έκανε να τσακίσει το ναζιστικό τέρας φτάνοντας στην ίδια
του τη φωλιά, δεν δίστασε να βομβαρδίσει την πρωτεύουσα της Γερμανίας,
ισοπεδώνοντας μάλιστα – από κοινού με τους Συμμάχους – ολόκληρα οικοδομικά
τετράγωνα.
Βερολίνο 1945 μετά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς
Μήπως να περιμένουμε από τον Περισσό να βγάλει καμιά αφίσα που
να καταδικάζει “κάθε βομβαρδισμό, από όπου κι αν προέρχεται” – ανάμεσά τους και
τον βομβαρδισμό της ναζιστικής Γερμανίας;
Το δε χιλιομασημένο επιχείρημα ότι άλλο η Ρωσία και άλλο η
Σοβιετική Ένωση, στην περίπτωση αυτή, δεν ισχύει. Κανείς δεν μπορεί να
ισχυριστεί ότι οι βομβαρδισμοί είναι καλοί αν τους κάνει μια σοσιαλιστική χώρα
και κακοί αν τους κάνει μια καπιταλιστική χώρα. Τέτοιος αγράμματος και
σχηματικός μαρξισμός ταιριάζει μόνο στη χειρότερη γκρούπα.
Οι βομβαρδισμοί δεν κρίνονται από το αν αυτός που τους κάνει
μιλά εξονόματος του σοσιαλισμού ή του καπιταλισμού. Κρίνονται από το αποτέλεσμα
που παράγουν στον συσχετισμό δύναμης. Τι θα σήμαινε σήμερα μια νίκη του ΝΑΤΟ
και ήττα της Ρωσίας στο μέτωπο της Ουκρανίας για τους λαούς και τους
εργαζόμενους όλου του κόσμου; Και τι θα σήμαινε το ανάποδο;
Θα ήταν θετικό ή αρνητικό να σταματήσει, για πρώτη φορά στον
μετακομμουνιστικό κόσμο, η πλήρης ασυδοσία των ΗΠΑ και η διαρκής επιθετική
επέκταση του ΝΑΤΟ;
Είναι αυτό ένα αποτέλεσμα αδιάφορο για τους λαούς, για την
εργατική τάξη, για τους κομμουνιστές;
Ακόμα και αν η Ρωσία ήταν εξίσου σκληρός, κακός και
αιματοβαμμένος ιμπεριαλιστής με τις ΗΠΑ, τι θα σήμαινε για τους λαούς, για την
εργατική τάξη, για τους κομμουνιστές, το γεγονός ότι ο ενδοιμπεριαλιστικός
ανταγωνισμός μπλοκάρει – έστω προσωρινά – το άνοιγμα νέων πολεμικών μετώπων του
ΝΑΤΟ, σε όποιο μήκος και πλάτος της γης γουστάρει η Ουάσινγκτον;
Ή μήπως είναι η πρώτη φορά που οι λαοί, η εργατική τάξη και οι
κομμουνιστές “επωφελούνται”, “ανασαίνουν” ή “ανακουφίζονται” από την όξυνση του
ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού; (Κάνουμε πάντα τη χάρη στο ΚΚΕ να υιοθετούμε
το βαθιά λαθεμένο σχήμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία).
Είναι τελικά κακό να ηττηθεί ο νούμερο ένα εχθρός των λαών, της
ανεξαρτησίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, ο ευρωατλαντικός
ιμπεριαλισμός;
Έστω και πρόσκαιρα;
Έστω και αν αυτός που θα τον αναγκάσει σε ήττα ή αναδίπλωση, δεν
θα είναι ο Κόκκινος Στρατός αλλά η Ρωσία ή/και η Κίνα;
Είναι κακό να διαμορφωθεί μια νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου δεν
θα είναι ο κόσμος τσιφλίκι των Αμερικάνων και των συμμάχων τους;;
Σε αντίθεση με το κάλεσμα της ΚΝΕ “να μην διαλέξουμε κανέναν”,
οι προοδευτικοί, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, πρέπει να διαλέξουν.
Γιατί τα στρατόπεδα δεν φτιάχνονται όταν βγάζεις αφίσες που λες
ότι δεν διαλέγεις στρατόπεδο. Τα στρατόπεδα φτιάχνονται όταν διαλέξεις
αντίπαλο. Αυτό είναι το κρίσιμο στον πόλεμο στην Ουκρανία: όχι να διαλέξουμε
ιμπεριαλιστή αλλά να διαλέξουμε αντίπαλο. Και μόνο έτσι – διαλέγοντας αντίπαλο
– θα συγκροτηθεί το στρατόπεδο των λαών, της εργατικής τάξης, των κομμουνιστών,
στρατόπεδο που τόσο έχει ανάγκη σήμερα η ανθρωπότητα.
