Η Ελλάδα πιο
ορφανή. Αντίο Μίκη
Αμέσως μετά
το άκουσμα μια τέτοιας είδησης, όπως ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη, αρκούν λίγες
πρώτες σκέψεις…
Η Ελλάδα
είναι σήμερα πιο ορφανή. Ίχνος υπερβολής δεν υπάρχει σε αυτή τη διαπίστωση.
Γιατί ο Μίκης ήταν, είναι, μια τεράστια προσωπικότητα, άρρηκτα δεμένη με την
πορεία του ελληνικού λαού.
Ο Θεοδωράκης
ήταν το σπουδαιότερο πρόσωπο μιας Ελλάδας με διακριτή υπόσταση και
ιστορικότητα. Με δική της θέση, δημιουργική και με αξιοπρέπεια. Ήταν τέτοιος,
όχι λόγω της μιας μόνο ή της άλλης του ιδιότητας, ως μεγαλοφυής μουσικός ή ως
πολιτικό πρόσωπο, αλλά με το σύνολο της ύπαρξης, της ψυχοσύνθεσης και της
προσωπικότητάς του.
Το
καλλιτεχνικό του έργο, τεράστιο και ανεπανάληπτο. Η μουσική, τα τραγούδια του,
η μελοποίηση της ελληνικής ποίησης, όλα βοήθησαν να ανασάνει σε δύσκολες
στιγμές ο λαός και κυρίως να σηκωθεί λίγο ψηλότερα. Αλλά και ξεπερνούν κατά
πολύ τα ελλαδικά όρια.
Ο Μίκης
έφυγε πλήρης ημερών. Η θλίψη όμως του λαού, όλων μας, για τον θάνατό του είναι
πολύ μεγάλη. Και αυτό γιατί η συγκίνηση συναντιέται με την αγωνία για έναν τόπο
που εδώ και χρόνια υποβαθμίζεται διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα, εθνικά,
κοινωνικά, δημοκρατικά, πολιτισμικά. Έτσι που πολλοί σκέφτονται ότι «δεν έμεινε
και κανένας άλλος τόσο σημαντικός, αυτός ήταν ο τελευταίος».
Για τον
Θεοδωράκη θα γραφτούν τώρα ύμνοι. Πολεμήθηκε όμως από πολλούς και με όλα τα
μέσα τα τελευταία χρόνια. Τον παρουσίασαν σαν τον κύριο εκφραστή του
μεγαλύτερου σύγχρονου εχθρού, του «εθνολαϊκισμού», που δεν αντιλαμβάνεται τα
μηνύματα της παγκοσμιοποιημένης εποχής μας.
Η αλήθεια
είναι ότι εκείνος στάθηκε όρθιος σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από τα
μνημόνια, την υποτέλεια, τις παραγγελιές των ισχυρών του πλανήτη για τη χώρα
μας και τις συμφωνίες που εκείνοι επέβαλαν. Σε αντίθεση με όλες τις πτέρυγες
του πολιτικού συστήματος, είπε και έκανε αυτά τα χρόνια σημαντικά πράγματα που
δεν θα ακουστούν στους επικήδειους.
Αυτά είναι
όμως η μια πλευρά της ιστορίας. Η μεγάλη πλευρά σήμερα, είναι η απώλεια ενός
σπουδαίου, το μεγαλείο και οι περιπέτειες του οποίου ήταν με μοναδικό τρόπο
συνυφασμένα με αυτή τη γωνιά της Γης και την ιστορία της εδώ κι έναν περίπου
αιώνα.
Βαρύ πένθος,
αλλά «η ζωή τραβά την ανηφόρα». Ακόμα και χωρίς «σημαίες και ταμπούρλα». Γιατί
αυτά μένει να ανακαλυφθούν ξανά, σε συνθήκες δύσκολες για τη χώρα και την
ανθρωπότητα.
Αντίο Μίκη.
