Δημοψήφισμα για μετανάστες ή ανθρώπινα δικαιώματα?

　
Δημοψήφισμα για μετανάστες, ή ανθρώπινα δικαιώματα?

Αν μάθαινα κάτι χρήσιμο για την πατρίδα μου και ήταν επιβλαβές γιατην Ευρώπη και βλαβερό για το ανθρώπινο γένος,
θα το θεωρούσα έγκλημα,γιατί είμαι αναγκαία άνθρωπος,
ενώ Γάλλος δεν είμαι παρά μόνο από τύχη». (Μοντεσκιέ)

Είναι δυνατόν η αστική μας δημοκρατία - να αποφασίσει δημοψήφισμα για την κατάργηση ή μη, της Ελευθερίας του Λόγου;
- να αποφασίσει δημοψήφισμα για στοιχειώδη θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα και έχουν επισήμως υιοθετηθεί από επίσημα όργανα της παγκόσμιας κοινότητας;
- να επιτρέψει (συνταγματικά) την πλειοψηφία των (μελών) πολιτών της να αποφασίσει την κατάργηση ενός ή περισσοτέρων δημοκρατικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Όχι
Όπως φυσικά δεν θα έπρεπε να επιβάλλονται –όπως τόσο αντιδημοκρατικά συμβαίνει στη χώρα μας- σύμβολα της θρησκευτικής πλειοψηφίας γιατί το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ιδιωτική υπόθεση-δικαίωμα του καθενός, δεν (θα έπρεπε να) αφορά κανέναν.
Ας πάμε στην (ηχηρότατη) καλυμμένη ή και ενίοτε φανερή ακροδεξιά ρητορεία περί δημοψηφίσματος για το… μεταναστευτικό.
Ας αφήσω τον πιο έμπειρο από εμένα κ. Τ. Καμπύλη να απαντήσει («Καθημερινή»): «H λογική της θέλησης της πλειοψηφίας στο συγκεκριμένο θέμα είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική πρώτον διότι εξαιρεί από τη διαδικασία τα υποκείμενα της συζήτησης, δηλαδή τους μετανάστες και δεύτερον διότι επιζητά έτσι τη νομιμοποίηση μιας πολιτικής που είναι ασύμβατη με την έννοια της Δημοκρατίας.»
περί… πολιτισμικότητας
…και συνεχίζει ο Τάκης Καμπύλης μέσω των απόψεων του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Pόμπερτ Nταλ: «H πολιτειακή ένταξη κάποιου ως ισότιμου μέλους μιας κοινωνίας δεν προϋποθέτει στη Δημοκρατία ούτε την πολιτισμική αφομοίωσή του με την πλειοψηφία, ούτε πολύ περισσότερο μια κοινή εθνική καταγωγή.
Πρώτον διότι το πολιτισμικά αμιγές ουδέποτε υπήρξε και δεύτερον διότι ούτε το «έθνος-κράτος» προήλθε αποκλειστικά από μια πληθυσμιακή ομάδα με κοινή θρησκεία ή γλώσσα ή οτιδήποτε άλλο.
Eίναι μάλλον στοιχειώδης η παραδοχή ότι παραδείγματος χάριν ο εκχριστιανισμός της Δύσης δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου στιγμιαίου κοινωνικού αυτοματισμού, και ότι η γλώσσα δεν υπήρξε η απαραίτητη προϋπόθεση ενός έθνους-κράτους, αν μάλιστα σκεφθούμε, όπως γράφει ο Tσβετάν Tοντόροφ, ότι σήμερα ομιλούνται περίπου 6.000 γλώσσες αλλά υπάρχουν λιγότερα από 220 «έθνη» -κράτη.»
Αλήθεια τώρα, υπάρχουν λαοί πολιτισμικά… αμιγείς και κινδυνεύουμε από εθνική… αλλοίωση; όταν μέσα στην ίδια εθνότητα υπάρχουν διάφορες κατηγορίες, τάξεις και στρώματα, παραδόσεις κλπ. η κάθε μία από αυτές της υποκατηγορίες ή κατηγορίες, ακόμη τα ίδια τα άτομα ένα-ένα ξεχωριστά έχουμε διαφορετικές πολιτισμικές αξίες και επιδράσεις και κυρίως, διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα.
Λίγα είναι τα κοινά όλων των παραπάνω μεταξύ τους χαρακτηριστικά, βέβαια μοιράζονται το ίδιο διαβατήριο…
Η κουλτούρα ενός π.χ. πολυταξιδεμένου και μορφωμένου έλληνα τραπεζίτη βρίσκεται πιο κοντά σε αυτή ενός αντίστοιχου Ιταλού ή Βρετανού ομολόγού του παρά σε έναν ομοεθνή του απλού τραπεζικού υπαλλήλου, εργάτη, οικοδόμου, ή καστανά.
«Δεν υπάρχει σήμερα ενιαία και ομοιογενής [...] κουλτούρα, αλλά ένα σύνολο διαφορετικών, ακόμα και αντιφατικών παραδόσεων, σε κατάσταση διαρκούς μετασχηματισμού…» (Τ. Τοντόροφ, ‘Ο φόβος των βαρβάρων’, εκδ. Πόλις)
Λίγο ίσως ενδιαφέρει, αν βάσει του νομοσχεδίου που ετοιμάζεται να καταθέσει η κυβέρνηση θα αποδίδεται η ελληνική ιθαγένεια στη γέννηση ενός παιδιού μεταναστών ή μετά τα 18, εφόσον αυτό το θελήσει…
Το σημαντικό είναι να επιτραπεί σε αυτούς τους ανθρώπους να έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των υπολοίπων ελλήνων ή μη, πολιτών, είναι το στοιχειώδες ανθρώπινο ζητούμενο.
Εννοώ πάντα τους μετανάστες που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν στη χώρα μας, οι λαθρομετανάστες είναι μια άλλη συζήτηση. Η ανάρτηση αυτή δεν εξαντλείται εδώ (πρόκειται μάλλον για το Α’ Μέρος), υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσαν να ειπωθούν και πιστεύω ότι θα ειπωθούν σε ένα μελλοντικό ποστ, ο χρόνος μου αυτόν τον καιρό, όπως καλά γνωρίζει ο κ. Λασκαράτος είναι δυστυχώς, πολύ περιορισμένος.
Τελειώνω με τα λόγια του φίλου blogger Ανέστη : «Ξαφνικά άνθρωποι που ελάχιστα πιστεύουν σε συμμετοχική δημοκρατία βρέθηκαν ΤΩΡΑ, μετά τόσα χρόνια μεταπολίτευσης να ζητάνε δημοψήφισμα. Έλληνες που εκμεταλλεύτηκαν άγρια οικονομικούς μετανάστες σε χωράφια, εργοστάσια και οικοδομές για να τους καρφώσουν λίγο πριν την πληρωμή του μεροκάματου, θέλουν να έχουν άποψη για το πώς οφείλει να μεταχειρίζεται τους μετανάστες το ανάπηρο ελληνικό κράτος.»

ΠΗΓΗ:perdika-thesprotias.blogspot από Ροϊδης Εμμονές